Etienne Gouin – wybitny neurochirurg, kieruje się w życiu skrajnym pragmatyzmem. Obce mu są uniesienia wszelkiego rodzaju, racjonalizm stawia ponad uczucia. Jedni uważaliby go za cynika, drudzy za Boga, któremu wszystko należy wybaczyć. Praca zajmuje mu całe życie, a jedyną słabością – odskocznią od obowiązków są kobiety. Traktuje je przedmiotowo, relacje z nimi są jedynie chwilą relaksu. Co najdziwniejsze wszystkie godzą się na ten stan rzeczy, żadna nie podejmuje walki o dominację nad konkurentkami. No prawie...
Dla Maigreta to nie jest typowe śledztwo. Kiedy zostaje zamordowana kochanka Gouina (mieszkająca w tej samej kamienicy, zresztą ulokowana tam przez lekarza za wiedzą jego żony) wydawać by się mogło, że naturalnym jest zacząć przesłuchanie właśnie od Gouina. Jego jednak zostawia sobie na koniec, przeczuwając, że pewnie nawet nie będzie ono konieczne.
Ciekawe studium o zazdrości, która choć skrzętnie ukrywana i – wydawać by się mogło – skutecznie zwalczana ostatecznie wygrywa. Doskonale nakreślona postać Gouina, na którego zachowanie trudno się obrażać, choć wymyka się konwenansom i tradycyjnym wartością. A te wartości wydają się Tradycyjnymi jedynie dla własnej wygody i dobrego samopoczucia, w rzeczywistości będąc umowną iluzją.

Etienne Gouin – wybitny neurochirurg, kieruje się w życiu skrajnym pragmatyzmem. Obce mu są uniesienia wszelkiego rodzaju, racjonalizm stawia ponad uczucia. Jedni uważaliby go za cynika, drudzy za Boga, któremu wszystko należy wybaczyć. Praca zajmuje mu całe życie, a jedyną słabością – odskocznią od obowiązków są kobiety. Traktuje je przedmiotowo, relacje z nimi są jedynie...

Przeczytać w wolnej chwili, potem albo jeszcze później.

Toporny, styl, rozwlekający akcję niczym [.......]. Forma początkującego grafomana z nużącym schematem: przesłuchanie światka/podejrzanego w postaci długiego dialogu a po nim opis przemyśleń głównego bohatera. W dodatku dialogi tak podobne jakby ciagle prowadzone przez te same dwie osoby.

Pozostaje jedynie zabawa: w którym z 9 rozdziałów czytelnik zidentyfikuje mordercę...

Przeczytać w wolnej chwili, potem albo jeszcze później.

Toporny, styl, rozwlekający akcję niczym [.......]. Forma początkującego grafomana z nużącym schematem: przesłuchanie światka/podejrzanego w postaci długiego dialogu a po nim opis przemyśleń głównego bohatera. W dodatku dialogi tak podobne jakby ciagle prowadzone przez te same dwie osoby.

Pozostaje jedynie zabawa: w...

Kryminał psychologiczny, jeden z najlepszych w serii z Maigretem. Komisarz prowadzi sprawę morderstwa, w które zamieszany jest wybitny chirurg, profesor Gouin, całkowicie oddany pracy, ratujący życie wielu ludziom. Z drugiej strony traktuje bliskich jak przedmioty, rani ich i niszczy. Fascynująca i przerażająca postać. Ozdobą książki jest znakomita rozmowa komisarza z profesorem.

Powróciłem do tego kryminału po wielu latach, to jeden najlepszych w serii z Maigretem i zaraz wyjaśnię dlaczego. Oto zostaje zamordowana młoda utrzymanka wybitnego chirurga, mieszkająca w eleganckim domu, niepasująca do tego otoczenia. Sam chirurg zajmuje mieszkanie piętro wyżej, a żona jego wie o wszystkim. Wygląda to dziwacznie, a Maigret, pracując nad rozwiązaniem sprawy, po raz kolejny zderza się z duszną atmosferę drobnomieszczańską, wszyscy lokatorzy budynku wiedzą o utrzymance profesora, ale nikt nic nie mówi, nikt nic nie wie, wszyscy udają, że nie ma problemu.

Najciekawsza w książce jest postać samego profesora Gouin, wybitnego specjalisty chirurgii mózgu, który uratował życie wielu ludziom. Jest powszechnie podziwiany, wręcz wielbiony. Żona mówi o nim „Poświęca całe życie swojej pracy. To jego prawdziwe powołanie.” Asystentka dodaje „Podziwiam profesora Gouin jak nikogo innego na świecie.” Jest jeszcze konsjerżka, której uratował syna… No właśnie, kobiety czczą go, a on traktuje je instrumentalnie, jak przedmioty. Jego życiem jest praca, a jedyną rozrywką seks, sypia ze wszystkimi kobietami dookoła, ale bez żadnych zobowiązań, traktuje współżycie jako krótki czas odprężenia. W miłość nie wierzy, to dla niego tani sentymentalizm. Nie wiadomo, czy zdaje sobie sprawę, że wiele kobiet dookoła bardzo krzywdzi takim postępowaniem. Asystentka mówi o nim: `siła natury' być może, ale jest w tym człowieku coś potwornego, coś strasznego, mimo jego geniuszu medycznego. Maigret z jednej strony jest nim zafascynowany, z drugiej strony przerażony a długa rozmowa komisarza z profesorem pod koniec książki jest fascynującym pojedynkiem dwóch silnych osobowości.

Są tam jeszcze inne świetne portrety psychologiczne, na przykład żona profesora, będąca na jego usługach, twierdząca, że jest nim zafascynowana, ale tak naprawdę kipiąca nienawiścią do niego i bardzo niepewna swojej pozycji.

Intryga kryminalna, jak to bywa u Simenona, jest raczej wątła, ale warstwa psychologiczna fascynuje. Dlatego to jeden z najlepszych kryminałów tego autora.

Kryminał psychologiczny, jeden z najlepszych w serii z Maigretem. Komisarz prowadzi sprawę morderstwa, w które zamieszany jest wybitny chirurg, profesor Gouin, całkowicie oddany pracy, ratujący życie wielu ludziom. Z drugiej strony traktuje bliskich jak przedmioty, rani ich i niszczy. Fascynująca i przerażająca postać. Ozdobą książki jest znakomita rozmowa komisarza z...

Pewnego dnia sprzątaczka znajduje zwłoki utrzymanki wybitnego paryskiego lekarza. Maigret ma trudny orzech do zgryzienia: wszyscy mogący popełnić zbrodnię mają niepodważalne alibi.
Tym razem mordercę poznajemy na ostatnich stronach powieści.

Pewnego dnia sprzątaczka znajduje zwłoki utrzymanki wybitnego paryskiego lekarza. Maigret ma trudny orzech do zgryzienia: wszyscy mogący popełnić zbrodnię mają niepodważalne alibi.
Tym razem mordercę poznajemy na ostatnich stronach powieści.

"- Czy nie przyszlo panu na mysl, ze to wyznanie moglo sprawic jej bol?
  - Byc moze."

"Pomylka Maigreta" to zaledwie 160 stronicowy kryminal, ktorego przeczytanie zajmie nam tylko kilka chwil. Powiesc lekka, jednowatkowa w sam raz nadajaca sie na podroz pociagiem. Sredniej jakosci pioro Simenona umieszcza nas w starych uliczkach paryza miedzy tanimi kobietami i wyksztalconymi bogatymi mezczyznami. Lecz my nie widzimy kontrastu, zastanawiamy sie raczej nad sledztwem, ktore prowadzi Maigret. Przesluchania niezbyt przychylnych policji podejzanych i swiadkow wcale nie przybliza komisarza do rozwiklania sprawy. Wszystko podaza na slepo, aby przy samym koncu zaskoczyc czytelnika. Byc moze uwazny czytelnik zauwazy, ze zeznania niektorych swiadkow nie pokrywaja sie, nie jest to od razu jasne. Wszystko nabiera sensu na ostatnich stronach. Wtedy my zszokowani, zadziwieni dowiadujemy sie dlaczego zginela Lulu. A moze wiedzielismy od poczatku?

Jednak czy prawdziwy zloczynca zostaje aresztowany?
Moze jednak kto inny winien jest calej tragedi?
Kto popchnal morderce do czynu?
Czy zrobil to z namyslem?

Nad tym mozemy tylko dumac.
Jak to napisal Simenon "W glosie ... zabrzmialo ukryte zadowolenie." Wiec moze i mysli sie raduja?

"- Czy nie przyszlo panu na mysl, ze to wyznanie moglo sprawic jej bol?
  - Byc moze."

"Pomylka Maigreta" to zaledwie 160 stronicowy kryminal, ktorego przeczytanie zajmie nam tylko kilka chwil. Powiesc lekka, jednowatkowa w sam raz nadajaca sie na podroz pociagiem. Sredniej jakosci pioro Simenona umieszcza nas w starych uliczkach paryza miedzy tanimi kobietami i...

niewiele brakuje a mógłbym stwierdzić , że ta książka to pomyłka
nic ekscytującego i odkrywczego

niewiele brakuje a mógłbym stwierdzić , że ta książka to pomyłka
nic ekscytującego i odkrywczego

Typowy światek dusznego, drobnomieszczańskiego Paryża. Dużo dociekań komisarza. Drobny utwór do wypełnienia wolnej chwili.

Typowy światek dusznego, drobnomieszczańskiego Paryża. Dużo dociekań komisarza. Drobny utwór do wypełnienia wolnej chwili.