Do „Przyjaciółek od serca” podeszłam trochę sceptycznie, przede wszystkim dlatego, że żadna z bohaterek nie jest nawet w zbliżonym do mojego wieku, a ja lubię przy tego typu historiach móc postawić się na ich miejscu. Tym samym przygotowywałam się na to, że będę miała z tym problem, podobnie jak z odnalezieniem się w historii wykreowanej przez Patricię Gaffney. Myślałam, że będzie to historia o czterech dojrzałych kobietach i ich dojrzałych problemach. Boże, jak ja się myliłam! Książka okazała się niezwykle inspirująca i wywołała we mnie wiele różnych emocji: przede wszystkim żal, że najczęściej i jednocześnie najwcześniej odchodzą ci, którzy nie powinni odchodzić. „Przyjaciółki od serca” zrobiły na mnie ogromne wrażenie, szczególnie teraz, kiedy na świecie dzieją się rzeczy, które trudno ogarnąć rozumiem. Myślę, że chyba nie znalazłabym lepszego czasu na tę powieść, a zwroty „żyj chwilą” i „żyj teraz” nabierają naprawdę ogromnego znaczenia. To, co płynie z lektury tej powieści to nie nadzieja na lepsze jutro lecz odwaga, by żyć tak, jak się chce. Tylko trzeba tę odwagę znaleźć w sobie…

Do „Przyjaciółek od serca” podeszłam trochę sceptycznie, przede wszystkim dlatego, że żadna z bohaterek nie jest nawet w zbliżonym do mojego wieku, a ja lubię przy tego typu historiach móc postawić się na ich miejscu. Tym samym przygotowywałam się na to, że będę miała z tym problem, podobnie jak z odnalezieniem się w historii wykreowanej przez Patricię Gaffney. Myślałam, że...

Emma, Rudy, Lee i Isabel przyjaźnią się już ponad dziesięć lat. Podczas wspólnych kolacji nie tylko żartują i miło spędzają czas. Każda boryka się z jakimś kłopotem, który w jej odczuciu jest wielkim dramatem. Rudy żyje w cieniu męża despoty. Emma z żalem odrzuca miłość żonatego mężczyzny. Lee daremnie oczekuje dziecka. Isabel dowiaduje się o nawrocie śmiertelnej choroby. Przyjaźń stanowi dla nich oparcie w trudnych chwilach i pozwala z nadzieją patrzeć w przyszłość.

Emma, Rudy, Lee i Isabel przyjaźnią się już ponad dziesięć lat. Podczas wspólnych kolacji nie tylko żartują i miło spędzają czas. Każda boryka się z jakimś kłopotem, który w jej odczuciu jest wielkim dramatem. Rudy żyje w cieniu męża despoty. Emma z żalem odrzuca miłość żonatego mężczyzny. Lee daremnie oczekuje dziecka. Isabel dowiaduje się o nawrocie śmiertelnej choroby....

Było ciężko. Ale nie dlatego, że było źle.
Wręcz przeciwnie.
Fabularnie było dobrze, a momentami nawet bardzo dobrze.
Emocjonalnie było źle.
Od początku wiedziałam, że tak będzie – jak tylko przeczytałam opis i wzmiankę o nawrocie śmiertelnej chorobie jednej z bohaterek. Takich tematów unikam w książkach, jak ognia.
Tutaj się jednak podjęłam.
Ale było ciężko.
Podchodziłam do tej książki jak do jeża, zawsze z wielką ostrożnością. I może dlatego trudno mi było załapać rytm. Właściwie to nie złapałam go aż do mniej więcej połowy.
Końcówka za to poszła jak torpeda, nawet nie wiem kiedy skończyłam. Ale było ciężko.
Na końcówce chyba najbardziej, bo wciąż miałam nadzieję, że historia Isabel nie skończy się tak jak się skończyła.
Chociaż wiem, że tak było bardziej wiarygodnie, prawdziwiej, to jednak wszystko mi się buntuje – życie jest niesprawiedliwe, to prawda, ale ja chcę, żeby chociaż książki dawały jakąś pociechę; tutaj niestety – samo życie.
Ale, żeby nie było – to nie jest na szczęście tylko gorzka historia. Rozpisałam się o tym co złe, ale będę miała też dobre wspomnienia z lektury :)
Gracje zapadają w pamięć. Wszystkie cztery. Tak różne od siebie, jak chyba tylko można.
Ta różnorodność do mnie mocno przemówiła.
Ich przyjaźń nie jest przez to sielankowa, jest bardzo ludzka, prawdziwsza. Jest w niej miejsce na zazdrość, na poważne kłótnie.
To bardzo ujmuje, to, że choć Gracje są tak od siebie różne, choć jest między nimi tyle spięć, to jednak one autentycznie się ze sobą przyjaźnią, kochają i wspierają kiedy tylko trzeba.
Tak więc, było ciężko, to prawda, ale chyba było warto!
Nie jest to książka, do której kiedykolwiek wrócę, ale na pewno będę ją zawsze pamiętała.
Gdyby ktoś mnie zapytał o czym są "Przyjaciółki…", odpowiedziałabym, że dla mnie jest to historia o śmierci i odrodzeniu.
O tym, że w życiu nigdy nie jest za późno, na to, by odmienić swój los.
O tym, że warto cieszyć się każdą chwilą, bo te chwile, to właśnie najcenniejszy dar jakie życie nam daje.
Trzeba tylko nauczyć się z tego daru korzystać.
No i o przyjaźni, takiej przez wielkie P i na zawsze.
Polecam!

Było ciężko. Ale nie dlatego, że było źle.
Wręcz przeciwnie.
Fabularnie było dobrze, a momentami nawet bardzo dobrze.
Emocjonalnie było źle.
Od początku wiedziałam, że tak będzie – jak tylko przeczytałam opis i wzmiankę o nawrocie śmiertelnej chorobie jednej z bohaterek. Takich tematów unikam w książkach, jak ognia.
Tutaj się jednak podjęłam.
Ale było...

Książka "Przyjaciółki od serca" dołącza do mojej kolekcji ulubionych książek!! Świetna, lekka, kobieca, wzruszająca książka, ukazująca przyjaźń kobiet zmagających się z błahychmi, codziennymi problemy oraz tymi poważnymi, tragicznymi dotykającymi każdego z nas w życiu. Życzę wszytskim Panią, takich przyjaźni jak opisane w tej książce! :))

Książka "Przyjaciółki od serca" dołącza do mojej kolekcji ulubionych książek!! Świetna, lekka, kobieca, wzruszająca książka, ukazująca przyjaźń kobiet zmagających się z błahychmi, codziennymi problemy oraz tymi poważnymi, tragicznymi dotykającymi każdego z nas w życiu. Życzę wszytskim Panią, takich przyjaźni jak opisane w tej książce! :))

Wspaniała opowieść a przyjaźni, uczuciach, rozterkach i problemach. Wzruszająca, dająca do myślenia.

Wspaniała opowieść a przyjaźni, uczuciach, rozterkach i problemach. Wzruszająca, dająca do myślenia.