Lubię książki pisane w narracji pierwszoosobowej. Ta była moją drugą powieścią izraelskiej autorki, pierwsza była Zeruyi Shalev. Porównując: ta jest dużo mniej uniwersalna, bardzo mocno skupiona na "osobniczości", różnych objawach mocnych indywidualności, momentami dająca wręcz wrażenie przerysowanej czy karykaturalnej. Było to dla mnie troszkę negatywne, bo przy "Bólu" Shalev byłam pod wrażeniem delikatności i subtelności w ujmowaniu skomplikowanych, psychologicznych tematów - tam było jakoś dość lekko, elegancko, może wręcz gładko. Tutaj często pojawiają się skrajne sytuacje, opisy bywają mega dziwne, metafory wręcz powalają, ogólnie przeginka. Nie jest to książka ładna i osobiście wolę takie, szukające wyrazu dla różnych doświadczeń, chociaż całościowo książka trochę traciła, bo indywidua były zbyt często może zbyt rażące. Że chciało się momentami czegoś nudniejszego, mniej jaskrawego, że zabrakło mi jakiejś takiej codziennej bylejakości. Ogólnie bardzo specyficzna, nie wiem, czy bym była w stanie porównać do jakiejś innej powieści, najbardziej mi się kojarzy z "czeski humor", ale jak jeszcze się doda, że i autorka, i narratorka to kobiety, wrażenie jest jeszcze bardziej spotęgowane. Jestem pod wrażeniem, fajnie, że książka została wydana. + Mega ekstra humor.

Lubię książki pisane w narracji pierwszoosobowej. Ta była moją drugą powieścią izraelskiej autorki, pierwsza była Zeruyi Shalev. Porównując: ta jest dużo mniej uniwersalna, bardzo mocno skupiona na "osobniczości", różnych objawach mocnych indywidualności, momentami dająca wręcz wrażenie przerysowanej czy karykaturalnej. Było to dla mnie troszkę negatywne, bo przy...

To nie jest książka trudna w odbiorze, ale cholernie trudna w ocenie. Niby mocna, życiowa nie dla wszystkich, ale proszę was, zrobić główną bohaterkę z jednej strony tak głupią, że sika zamiast na sedes to do wazonu, a w przeciągu miesiąca jest w stanie uknuć plan wyciągnięcia lokaty z banku, z kolejnej strony jest tak niedostępna i wstydliwa, że jakakolwiek fizyczność jest dla niej nie do zniesienia, a wystarczył jeden dzień na plaży aby za namową kuzyna biegała goła w publicznym miejscu , nie wspominając już o tych anormalnych zachowaniach w kinie a potem uczestniczeniu w skomplikowanych dyskusjach na tematy rządowo-polityczne ?? No moim skromnym zdaniem tu autorka poległa.
Problem z oceną polega również na tym, że czytelnik brnie przez tak różne wątki, że już nie wie co jest myślą przewodnią. Czy relacja matka - córka, czy relacja Gość - Zuzanna, czy może jak w przedostatnim rozdziale Zuzanna - właściciel psa, czy już jak w ostatnim rozdziale Zuzanny decyzja o podjęciu lub nie podjęciu projektu dla uzdolnionej młodzieży.
Przedstawiona w książce historia jest moim zdaniem trochę jak płacz dziecka - nie sposób jej zatrzymać choć jest bez sensu.

To nie jest książka trudna w odbiorze, ale cholernie trudna w ocenie. Niby mocna, życiowa nie dla wszystkich, ale proszę was, zrobić główną bohaterkę z jednej strony tak głupią, że sika zamiast na sedes to do wazonu, a w przeciągu miesiąca jest w stanie uknuć plan wyciągnięcia lokaty z banku, z kolejnej strony jest tak niedostępna i wstydliwa, że jakakolwiek fizyczność...

Wspaniała, absolutnie urzekająca powieść! Trudno mi znaleźć coś, co mi się nie podobało w tej książce. Problemy, historia rozwoju głównej bohaterki, pomimo tego, że przerysowana, jest uderzająco prawdziwa. Znalazłam w odczuciach bohaterki wiele myśli i refleksji odzwierciedlających moje problemy, pomimo tego, że moje zmagania z rzeczywistością nie są nawet w połowie tak dramatyczne.
Jest zabawnie, wzruszająco, a momentami - pięknie. Wiele fragmentów czytałam wielokrotnie i niemal natychmiast po skończeniu książki, zaczęłam ją czytać ponownie.
Strasznie żałuję, że to jedyna powieść Autorki przetłumaczona na polski!

Wspaniała, absolutnie urzekająca powieść! Trudno mi znaleźć coś, co mi się nie podobało w tej książce. Problemy, historia rozwoju głównej bohaterki, pomimo tego, że przerysowana, jest uderzająco prawdziwa. Znalazłam w odczuciach bohaterki wiele myśli i refleksji odzwierciedlających moje problemy, pomimo tego, że moje zmagania z rzeczywistością nie są nawet w połowie tak...

Pamiętam z zajęć z podstaw pisania na temat nieużywania przymiotników fragment książki, w której zwyczajny opis łazienki rewelacyjnie oddał charakter oraz nastrój narratorki-bohaterki. Tą powieścią była 'Płacząca Zuzanna'.
Teraz, po lekturze całości, jestem pełna podziwu dla autorki za stworzenie tak oryginalnej bohaterki, którą na początku czytelnik ma ochotę udusić lub porządnie spoliczkować i potem krzyknąć do niej 'weź się w garść, kobieto!', aby chwilę później (czyli kilka rozdziałów dalej) trzymać za nią kciuki. Można śmiało stwierdzić, że wiele osób po przeczytaniu 'Płaczącej Zuzanny' zastanowi się nad wieloma rzeczami, m.in. nad relacjami matka-córka, miłością rodzicielską, ochroną przed 'złym światem' oraz dojrzałością do życia według swoich planów i marzeń. Optymistyczny wydźwięk całości daje nadzieje na to, że nawet tak beznadziejny pozornie przypadek Suzanny Rabin (scena z wazonem przepełniła w moim przypadku czarę goryczy) może wielu zaskoczyć nagłą przemianą wewnętrzną :-)
'Płacząca Zuzanna' to wciągająca opowieść o tym, że wystarczy tylko chcieć, a można wiele zmienić w swoim życiu. Nie, nie znajdziecie tutaj mądrości w stylu książek Paulo Coelho, ale ciekawe i uniwersalne myśli na każdy temat. A akcja umieszczona w Izraelu jeszcze bardziej intryguje czytelnika. Naprawdę warto.

Pamiętam z zajęć z podstaw pisania na temat nieużywania przymiotników fragment książki, w której zwyczajny opis łazienki rewelacyjnie oddał charakter oraz nastrój narratorki-bohaterki. Tą powieścią była 'Płacząca Zuzanna'.
Teraz, po lekturze całości, jestem pełna podziwu dla autorki za stworzenie tak oryginalnej bohaterki, którą na początku czytelnik ma ochotę udusić lub...

"Płacząca Zuzanna" okazała się wyzwaniem wymagającym ode mnie cierpliwości i zaparcia, żeby czytać dalej i dotrwać do końca. Czytanie szło mi bardzo wolno, po kilkunastu stronach musiałam robić przerwę, chwilę odetchnąć i nabrać dystansu.
Trzydziestoletnia Zuzanna jest uzależniona emocjonalnie od matki i boryka się z wieloma problemami psychicznymi. Swoje życie sprowadza do wypracowanych rytuałów zachowań, które zapewniają jej względne poczucie bezpieczeństwa. Niespodziewanie w świat dwóch kobiet wkracza Gość, który zakłóca ich codzienność...
Dużą część książki stanowią opisy wewnętrznych rozterek bohaterki. Są szczegółowe i dogłębne, czułam się nimi przygnieciona i zmęczona.
Najmocniejszą stroną historii jest wielowymiarowość postaci Zuzanny. Współczułam jej, a za chwilę miałam dość i czułam do niej wstręt.
Nie potrafię ocenić książki gwiazdkami. Nie podobała mi się i skończyłam ją z pewnym poczuciem ulgi, a mimo to jestem pod wrażeniem portretu psychologicznego i opisów stanów emocjonalnych.
Dla wytrwałych miłośników tematu.

"Płacząca Zuzanna" okazała się wyzwaniem wymagającym ode mnie cierpliwości i zaparcia, żeby czytać dalej i dotrwać do końca. Czytanie szło mi bardzo wolno, po kilkunastu stronach musiałam robić przerwę, chwilę odetchnąć i nabrać dystansu.
Trzydziestoletnia Zuzanna jest uzależniona emocjonalnie od matki i boryka się z wieloma problemami psychicznymi. Swoje życie sprowadza do...

Alona Kimchi posiada bardzo specyficzny, zaskakujący porównaniami, miejscami surrealistyczny styl. Bohaterowie są wyraziście nakreśleni, a Suzanna Rabin posiada nieskończona ilość oblicz, które składają się na pogrążoną w sobie obserwatorkę rzeczywistości, uzależnioną od matki kobietę, nie ukształtowaną w pełni artystkę. Naor mimo swojej boskości ("barokowej fasady" jak mówi) jest przeraźliwie ludzki, naznaczony piętnem niezwykłości. Jego wkroczenie w życie dwóch kobiet żyjących na zasadzie "naczyń połączonych"doprowadzi do przełomu. Historia szalona, komediodramat. Mogłabym jeszcze wiele rzeczy napisać o tej książce. Że otwiera nowe drzwi na postrzeganie sztuki, ukazuje najróżniejsze odcienie miłości, penetruje zakamarki ludzkiej psychiki, tylko po co? Tą historię po prostu warto poznać. Ja dostrzegam jeszcze pewien niuans w prozie pani Kimchi; dość niepokojący, muszę przyznać. Chyba nie ma takiego rodzaju sceny, której by nie chciała opisać. Bariera tabu nie istnieje. Dobry smak, ustępuje miejsca nowego rodzaju estetyce, jeśli mogę to tak nazwać.


"Go"

Alona Kimchi posiada bardzo specyficzny, zaskakujący porównaniami, miejscami surrealistyczny styl. Bohaterowie są wyraziście nakreśleni, a Suzanna Rabin posiada nieskończona ilość oblicz, które składają się na pogrążoną w sobie obserwatorkę rzeczywistości, uzależnioną od matki kobietę, nie ukształtowaną w pełni artystkę. Naor mimo swojej boskości ("barokowej fasady"...

Historia kobiety, która nie potrafi jeść w miejscach publicznych, rzadko otwiera usta, aby wydobyć z nich głos, a przede wszystkim jest związana niewidzialną pępowiną z matką, która jest jej cieniem i trzecią ręką. Do ich izraelskiego mieszkania przyjeżdża kuzyn z Ameryki - człowiek przebojowy, otwarty, potrafiący rozkochać w sobie każdego. Główna bohaterka ulega czarowi mężczyzny i powoli wychodzi ze swojej poczwarki. Ich znajomość jest intensywna i pełna zaskakujących zbiegów okoliczności. Wspaniała opowieść o wychodzeniu z mroku, gorzko-słodka, momentami niezwykle dowcipna, a przede wszystkim szczera, wręcz namacalna.

Historia kobiety, która nie potrafi jeść w miejscach publicznych, rzadko otwiera usta, aby wydobyć z nich głos, a przede wszystkim jest związana niewidzialną pępowiną z matką, która jest jej cieniem i trzecią ręką. Do ich izraelskiego mieszkania przyjeżdża kuzyn z Ameryki - człowiek przebojowy, otwarty, potrafiący rozkochać w sobie każdego. Główna bohaterka ulega czarowi...

Trzydziestoletnia Zuzanna wciąż mieszka ze swoją matką. Ich związek, oparty na bezwarunkowym, obsesyjnym uzależnieniu, tworzy zamknięty, niedostępny dla nikogo świat. Kiedy Zuzanna dowiaduje się, że odwiedzi je młody, przystojny i wykształcony kuzyn z Ameryki, jest wstrząśnięta. Naor szybko niszczy jej dotychczasowe życie, uczy, jak być wolnym człowiekiem, jak kochać. Zuzanna uświadamia sobie, że musi zdobyć się na samodzielność. Czy zaborcza matka pozwoli córce odejść? Kim naprawdę okaże się Naor?

Autorka ma niezwykły talent do konstruowania wiarygodnych, skomplikowanych, różnorodnych i zawsze nieco patologicznych portretów psychologicznych, w których każdy może znaleźć odrobinę siebie samego.

Trzydziestoletnia Zuzanna wciąż mieszka ze swoją matką. Ich związek, oparty na bezwarunkowym, obsesyjnym uzależnieniu, tworzy zamknięty, niedostępny dla nikogo świat. Kiedy Zuzanna dowiaduje się, że odwiedzi je młody, przystojny i wykształcony kuzyn z Ameryki, jest wstrząśnięta. Naor szybko niszczy jej dotychczasowe życie, uczy, jak być wolnym człowiekiem, jak kochać....

Temat jak najbardziej poważny ,ale książka mnie nie porwała . Z niecierpliwością czekałam by dobrnąć do ostatniej strony .

Temat jak najbardziej poważny ,ale książka mnie nie porwała . Z niecierpliwością czekałam by dobrnąć do ostatniej strony .

Ciekawe studium relacji na linii matka - córka. Mocne, prawdziwe, bolesne!

Ciekawe studium relacji na linii matka - córka. Mocne, prawdziwe, bolesne!