Książka nie spełniająca oczekiwań. Autor, mimo, że oryginał wydany był w 2007 roku (edycja polska 2008),w swoich wywodach właściwie całkowicie ignoruje ustalone już wówczas powszechnie fakty i hipotezy odnośnie tego, że to Stalin zamierzał uderzyć na Niemcy niemal w tym samym czasie i że to dlatego Sowiety nie były przygotowane do wojny obronnej. Ciągnie więc swoje wywody od początku częściowo wg starej sowieckiej szkoły historycznej, argumentując porażkę i wycofywanie sowietów od czerwca bardzo słabym wyposażeniem Armii Czerwonej (sic!),zaskoczeniem, zniszczeniem sprzętu w magazynach oraz ludzi w bezpośredniej bliskości granic (a no właśnie, co oni na samej granicy robili, jeśli nie szykowali się to ataku?),usunięciem bądź likwidacją zabezpieczeń obronnych (a dlaczego? ...) itp.
Trochę poprawia się w dalszej części, ale tylko dlatego, że jest nieco o dyplomacji w tamtym okresie (z kilkoma niestety błędami wynikającymi prawdopodobnie ze skrótów wątków, choćby odnośnie terminu wprowadzenia amnestii dla Polaków w ZSRR w 1941 - pisze o przymiarkach w grudniu, zamiast wprowadzenia jej w sierpniu itp.),o współczesnych poszukiwaniach szczątków żołnierzy w lasach pod Wiaźmą, przedstawień paru obrazków np. działań dywersyjnych za frontem niemieckim, o panice w Moskwie i o innych wątkach pisanych na bazie wspomnień uczestników lub świadków tych walk i wydarzeń.
Jednak jeśli ktoś oczekuje, że w książce tej znajdzie opis kampanii moskiewskiej, ruchów wojsk, planów, strategii, albo choćby zgrubny wykaz porównania sił, uzbrojenia, to jest w błędzie. Niczego takiego tu nie ma, takich informacji trzeba szukać gdzieś indziej.
Są oczywiście wskazane i omówione podstawowe błędy obu stron, które doprowadziły z jednej strony do tak głębokiego wycofania się i konieczności obrony stolicy przez sowietów, a z drugiej, do opóźnienia marszu wojsk niemieckich na Moskwę i niewłaściwego ich przygotowania do warunków zimowych.
Ogólnie, to można to przeczytać, ale nie jest to pozycja bardzo ubogacająca, a w trakcie lektury trzeba brać pod uwagę wspomniane powyżej możliwości popełniania nieścisłości, będących skutkiem skrótowego przedstawiania wątków i raczej niezbyt starannego historycznie podejścia autora do tematu. Gdybym wiedział to wcześniej, wybrałbym inną książkę.

Książka nie spełniająca oczekiwań. Autor, mimo, że oryginał wydany był w 2007 roku (edycja polska 2008),w swoich wywodach właściwie całkowicie ignoruje ustalone już wówczas powszechnie fakty i hipotezy odnośnie tego, że to Stalin zamierzał uderzyć na Niemcy niemal w tym samym czasie i że to dlatego Sowiety nie były przygotowane do wojny obronnej. Ciągnie więc swoje wywody...

Do "Największej bitwy" wróciłem po ok. dekadzie, po przeczytaniu innej książki Andrew Nagorskiego - "1941. Rok, w którym Niemcy przegrały wojnę". 10 lat temu byłem książką zachwycony, jednak z wiekiem rosną wymagania - obecnie w mojej ocenie jest po prostu bardzo przyzwoita. Autor stawia tezę, zgodnie z którą bitwa o Moskwę stanowiła największe i najważniejsze starcie w trakcie II wojny światowej. Czytelnik (nawet w przypadku nieposiadania większej wiedzy odnośnie do historii tego konfliktu zbrojnego) raczej przyzna mu rację, czytając tak o przygotowaniach do walk o stolicę ZSRR, ich przebiegu, jak również konsekwencji. Sporo uwagi poświęca Nagorski postaciom Hitlera i Stalina, ich bezwzględności, nieracjonalności, braku poszanowania dla ludzkiego życia. Publikacja chyba nie dość obszernie wyczerpuje poruszany temat, jednak nie stanowi to znacznej jej wady.

Do "Największej bitwy" wróciłem po ok. dekadzie, po przeczytaniu innej książki Andrew Nagorskiego - "1941. Rok, w którym Niemcy przegrały wojnę". 10 lat temu byłem książką zachwycony, jednak z wiekiem rosną wymagania - obecnie w mojej ocenie jest po prostu bardzo przyzwoita. Autor stawia tezę, zgodnie z którą bitwa o Moskwę stanowiła największe i najważniejsze starcie w...

Książka pokazuje, jak nieudolnymi przywódcami w pewnych momentach wojny byli Stalin i Hitler. Ten pierwszy - zwykły morderca za nic mający życie ludzkie, który nie wierzył w doniesienia swoich agentów i agentów państw mu przychylnych o terminie operacji Barbarossa.
Tu ciekawostka. Polski wywiad znał dokładną datę i oczywiście (!) ją przekazał, ale albo nie dotarła albo została potraktowana w ten sam sposób. I ten drugi - taki sam zwyrodnialec, co ten pierwszy, który popełnił największy błąd mordując Rosjan po wkroczeniu na ich terytorium. Ludność tamtejsza nienawidziła bolszewików i gdyby tylko Hitler nie był rasistą, mógłby to wykorzystać. A mowa tu o milionach ludzi wziętych do niewoli. Drugi jego błąd to zapewne odpuszczenie zdobywania Moskwy w momencie, gdy wojska niemieckie były w odległości 40km od stolicy i "zajęcie się" Kijowem. Są lepsze książki, ale polecam!

Książka pokazuje, jak nieudolnymi przywódcami w pewnych momentach wojny byli Stalin i Hitler. Ten pierwszy - zwykły morderca za nic mający życie ludzkie, który nie wierzył w doniesienia swoich agentów i agentów państw mu przychylnych o terminie operacji Barbarossa.
Tu ciekawostka. Polski wywiad znał dokładną datę i oczywiście (!) ją przekazał, ale albo nie dotarła albo...

Książka jest z gatunku "literatura faktu".

Czytelnik nie znajdzie w niej wiele opisów bitew. Autor (dziennikarz zawodu),opierając się na ujawnionych w latach 90-tych nowych dokumentach, koncentruje się na dyplomacji, polityce oraz wspomnieniach uczestników tej batalii, z obu stron konfliktu. Pokazuje okropności wojny i bezwzględność obu tyranów - Hitlera i Stalina, nieliczenie się z ofiarami.

Autor nie ustrzegł się kilku błędów merytorycznych. Strona 79: "Rozkaz Stalina nr 227" (każdy oficer miał prawo rozstrzelać winnego żołnierza bez sądu na miejscu) został wydany nie w lipcu 1941, tylko równo rok później. Strona 83: "Podczas całej wojny na śmierć skazano około 158.000 radzieckich żołnierzy (znany historyk Norman Davis pisze o 790.000 wyroków śmierci, z których wykonano co najmniej 200.000, w krytycznych latach 1941 i 1942). Strona 120: "czołgi Guderiana miały podejść do Moskwy od północy, zajmując Orzeł i Briańsk" (te miasta leżą na południe). Strona 193: "W setne urodziny Stalina w 2005 roku" (Stalin urodził się w 1878 roku).

To są jednak pojedyncze błędy. Książka nie jest również ustawiona w logicznej całości, autor czasem przeskakuje z jednego wątku na drugi.

W całości te niedociągnięcia nie umniejszają wartości poznawczej książki. Każdy, interesujący się okresem II wojny światowej, przeczyta ją z zainteresowaniem.

Książka jest z gatunku "literatura faktu".

Czytelnik nie znajdzie w niej wiele opisów bitew. Autor (dziennikarz zawodu),opierając się na ujawnionych w latach 90-tych nowych dokumentach, koncentruje się na dyplomacji, polityce oraz wspomnieniach uczestników tej batalii, z obu stron konfliktu. Pokazuje okropności wojny i bezwzględność obu tyranów - Hitlera i Stalina,...