Dopiero dziesięć lat po śmierci Tadeusza Kantora bracia Janiccy - wybitni aktorzy Cricot 2 - publikują swoje zeszyty, w których zapisywali, jak wyglądał dzień po dniu cricotowski tryb życia w dyscyplinie dyktowanej i zdeterminowanej pracą twórczą (z listu Kantora do aktorów). Obserwując stosunki panujące między członkami zespołu i reżyserem, autorzy odsłaniają, w jaki sposób Kantor wykorzystywał prywatne życie aktorów do tworzenia pełnowymiarowych bohaterów swojego teatru. Podróż Janickich z Kantorem rozpoczyna się od wyjazdu do Florencji (1979),a kończy w Krakowie 8 grudnia 1990 roku, w dniu śmierci założyciela Cricot 2. Zapiski nie są pozbawione elementów sensacyjnych, chwilami zaskakują swoją odwagą w opisie działalności teatru, mają przy tym niezaprzeczalną zaletę, która nie pozwala wątpić w ich rzetelność - powstawały na gorąco. Dziennik pokazuje także dojrzewanie zespołu do zrozumienia faktu, z jak wielkiego formatu artystą obcowali - zajmująco przywołuje atmosferę pracy nad spektaklami i daje przyczynki do psychologicznego portretu reżysera.