W wczesnej młodości byłem zachwyconym posiadaczem trzech pierwszych zeszytów. O kolejnych nawet nie miałem pojęcia, dopiero wiele lat później dowiedziałem się, że istnieją, ale takie to były czasy. Gdybym miał dziś wystawiać oceny tylko na podstawie wspomnień, wszystkie oscylowałyby w rejonach not najwyższych. To było coś, co niesamowicie pobudzało wyobraźnię wczesnego nastolatka lat osiemdziesiątych, a My z kosmosu Mostowicza łykałem zachłystując się. Niestety minął czas i człowiek stał się bardziej krytyczny.

I co my tu tak naprawdę mamy? Fabułę, w którą autorzy spróbowali wcisnąć wszystkie niewyjaśnione tajemnice przeszłości, legendy, religijne mity, walkę dobra ze złem, plus te wszystkie danikenowskie kocopoły. Dodatkowo wymyślili jakieś wydumane prawa kosmosu i dorzucili cywilizację zarządzaną super-duper sztuczną inteligencją. I wyszła z tego koszmarna, nielogiczna, poszarpana, kompletnie pozbawiona sensu historia, obsadzona postaciami tak infantylnymi i niewiarygodnymi (pod względem konstrukcji psychicznej, motywacji, logiki działań) jak to tylko możliwe. Bzdury jakie czasem wygadują i/lub wyczyniają, są trudne do uwierzenia. Dodatkowo, bohater specjalny, czyli Wielki Mózg, to jakieś totalnie zidiociałe kuriozum. Śledząc jego działania, odnosimy wrażenie, że podszył się pod niego wyjątkowo przebiegły, jednak upośledzony intelektualnie, kalafior.

O ile początkowe tomy, mniej więcej do trzeciego, jakoś się jeszcze od biedy bronią, to kolejne są porażką niespotykanej klasy.

Jedyny plus tego wydawnictwa to strona graficzna. Rysunki Polcha dają radę.

Dostajemy komiks sado-maso. Pod względem estetycznym jest przyjemnie, jednak cała reszta sprawia przy lekturze nieustający ból.

3/10

W wczesnej młodości byłem zachwyconym posiadaczem trzech pierwszych zeszytów. O kolejnych nawet nie miałem pojęcia, dopiero wiele lat później dowiedziałem się, że istnieją, ale takie to były czasy. Gdybym miał dziś wystawiać oceny tylko na podstawie wspomnień, wszystkie oscylowałyby w rejonach not najwyższych. To było coś, co niesamowicie pobudzało wyobraźnię wczesnego...

Cztery kolejne albumy "Ekspedycji" zawarte w tomie 2, ocenić muszę niestety cokolwiek NIŻEJ..

Poza "Zagłada Wielkiej Wyspy", gdzie poziom graficzno-wizualny stoi wciąż na BARDZO wysokim poziomie, to niestety albumy przedstawiające historię Aistar oraz Marduka pod tym względem wyraźnie ODSTAJĄ od reszty.

Chwilami pojawia się tutaj jakby niedbała oraz mniej szczegółowa kreska Polcha - głównie w "Planeta Pod Kontrolą" - oraz fatalne i również niedbale nałożone kolory na poszczególnych obrazkach. Historia fabularnie może nie traci na swej - umówmy się: dość przeciętnej - jakości, graficznie jednak osobiście uważam iż to już nie jest to.. Choć krewki, narwany i uśmiechnięty "pełnoklawiaturowo" Mojżesz wygląda świetnie! :-)

Kilkoma więc kadrami można się jeszcze zachwycić, ale takich wydaje się być DOSŁOWNIE kilka.. Szkoda, choć generalnie rzecz ujmując fakt jest taki, iż i te albumy zaliczyć spokojnie można - a nawet trzeba - do KLASYKI polskiego komiksu fantastyczno-naukowego! POLECAM i to ZDECYDOWANIE!

Cztery kolejne albumy "Ekspedycji" zawarte w tomie 2, ocenić muszę niestety cokolwiek NIŻEJ..

Poza "Zagłada Wielkiej Wyspy", gdzie poziom graficzno-wizualny stoi wciąż na BARDZO wysokim poziomie, to niestety albumy przedstawiające historię Aistar oraz Marduka pod tym względem wyraźnie ODSTAJĄ od reszty.

Chwilami pojawia się tutaj jakby niedbała oraz mniej szczegółowa...