Powieść historyczna osadzona w realiach starożytnej Grecji, wzbogacona o wątki fantastyczne. Te z początku nieco mnie irytowały i wydały się wciśnięte na siłę, ale z czasem zaakceptowałem pomysł autora i przyznam, że nawet mnie trochę zaintrygował. Gemmell wykorzystał fakt, że niewiele wiemy o młodości macedońskiego wodza Parmeniona i dopisał mu wymyśloną przez siebie historię. Losy swojego bohatera splótł z najważniejszymi wydarzeniami w Grecji w okresie od wzrostu potęgi Teb aż do narodzin Aleksandra. To wszystko rzucił jeszcze na szersze, fantastyczne tło zmagań pomiędzy siłami światła i mroku.
Historia może się podobać ale czuć podczas lektury, że pisał to autor który wciąż jeszcze szlifował swoje pióro. Postacie narysowane są grubą krechą a doskonałość Parmeniona jako wojownika, sportowca, wodza i kochanka jest aż irytująca. Dialogi są drętwe, to bardziej przemowy niż rozmowy jakie mogliby toczyć ze sobą żywi ludzie. Przez 2/3 swej objętości opowieść nie porywa i dopiero od momentu poznania przez Parmeniona nastoletniego Filipa Macedońskiego fabuła nabiera wigoru. Pojawiają się zwroty akcji i tak jak pisałem na wstępie - wątek fantastyczny zaczyna nabierać sensu dla czytelnika. Kilka niefortunnych zwrotów w tekście (np. „dyktator” zamiast „tyran”) każe mi podejrzewać, że mogli się nie popisać tłumacze ale to mógłby wiedzieć na pewno tylko ten, kto przeczytałby książkę również w oryginale.
Nie jest to na pewno powieść na poziomie późniejszej o kilkanaście lat trylogii o wojnie trojańskiej tego samego autora. Nie ma takiego rozmachu ani tak różnorodnych i wspaniale wymyślonych postaci. Dla mnie okazała się jednak na tyle dobra, żeby zachęcić mnie do przeczytania kontynuacji pt. "Książę mroku". Zobaczymy czy tam udało się pisarzowi osiągnąć coś więcej.

Powieść historyczna osadzona w realiach starożytnej Grecji, wzbogacona o wątki fantastyczne. Te z początku nieco mnie irytowały i wydały się wciśnięte na siłę, ale z czasem zaakceptowałem pomysł autora i przyznam, że nawet mnie trochę zaintrygował. Gemmell wykorzystał fakt, że niewiele wiemy o młodości macedońskiego wodza Parmeniona i dopisał mu wymyśloną przez siebie...

Ani fabuła nie porywa, ani bohaterowie, ani opis wydarzeń czy świat przedstawiony. Z fantasy Lew Macedonii do czynienia ma również niewiele. Tak naprawdę jedyny plus tej książki, jaki widzę, to umieszczenie w starożytności, co nie jest zbyt popularne. Akcja książki się wlecze, a główny bohater jest monotematyczny i nudny. Tak naprawdę dopiero Filip Macedoński na ostatnie 100 stron z kawałkiem nadaje tej pozycji rozpędu. Ogólnie mocno średnia.

Ani fabuła nie porywa, ani bohaterowie, ani opis wydarzeń czy świat przedstawiony. Z fantasy Lew Macedonii do czynienia ma również niewiele. Tak naprawdę jedyny plus tej książki, jaki widzę, to umieszczenie w starożytności, co nie jest zbyt popularne. Akcja książki się wlecze, a główny bohater jest monotematyczny i nudny. Tak naprawdę dopiero Filip Macedoński na ostatnie...

Po przeczytaniu dosyć dobrego cyklu fantasy „Saga Drenajów” postanowiłem sięgnąć po inne książki Gemmela. Padło na cykl „Opowieści greckie”.
Plusy:
- pomimo, że o czasach Aleksandra Wielkiego napisano wiele, ta książka też jest na swój sposób ciekawa i inna;
- realistyczne pokazanie życia młodego bohatera Parmeniona, stratega, jego walka o zaistnienie w brutalnym świecie;
- przemiana od ofiary i prześladowań do potęgi i bohatera (schemat może oklepany, ale zawsze interesujący);
- świetnie oddany klimat starożytnej Grecji, szczególnie kultury;
- ciekawe opisy bitew, bardzo mi odpowiadały i wciągały;
- dobra zabawa i przygoda gwarantowane.
Minusy:
- bohater zbyt idealny, wielki heros bez wad, a to nie do końca prawda;
- nie do końca tego się spodziewałem po tej książce;
- pomimo że czyta się szybko akcja jakoś ciągle się wlecze;
- miejscami trochę za dużo fantasy i magii, co trochę mi w tej książce przeszkadzało.
Ogółem książka dobra, ale bez rewelacji.

Po przeczytaniu dosyć dobrego cyklu fantasy „Saga Drenajów” postanowiłem sięgnąć po inne książki Gemmela. Padło na cykl „Opowieści greckie”.
Plusy:
- pomimo, że o czasach Aleksandra Wielkiego napisano wiele, ta książka też jest na swój sposób ciekawa i inna;
- realistyczne pokazanie życia młodego bohatera Parmeniona, stratega, jego walka o zaistnienie w brutalnym świecie;
-...

[recenzja pierwotnie ukazała się na moim blogu:
http://zapomnianypokoj.blogspot.com/ ]

David Gemmell to brytyjski pisarz, którego twórczość przeżywa w naszym kraju renesans. Niedawno nakładem wydawnictwa Rebis ukazało się wznowienie świetnej trylogii o wojnie trojańskiej. To dobrze, że tak dobry pisarz powoli zdobywa uznanie w oczach polskich czytelników. Sam Gemmella bardzo cenię za stworzoną przez niego Sagę Drenajów. Jednak dzisiaj w moje ręce trafił „Lew Macedonii”.

„Lew Macedonii” to historia Parmeniona. Dziecko zrodzone ze związku spartańskiego bohatera oraz macedońskiej kobiety wychowuje się w kraju swojego ojca. Jako nieczystej krwi Spartanin, chłopiec cierpi liczne prześladowania oraz napaści ze strony swoich rówieśników. Nie przeszkadza mu to w stawaniu się coraz to lepszym wojownikiem i dowódcą. Pogardzany przez rodaków Parmenion przysięga sobie, że przyjdzie dzień, w którym Sparta klęknie u jego nóg.

Motyw wzgardzonego i szykanowanego chłopca pojawiał się już wcześniej w twórczości Gemmella. Bohater jednego z tomów wspomnianej już przeze mnie Sagi Drenajów musiał znosić bardzo podobne trudności. Jednak nie można tego traktować jako minus. Motyw ten jest bardzo uniwersalny. Myślę, że każdy z nas (chociaż niewielu się do tego przyznaje) lubi historie o tym jak ofiara staje się kimś potężnym i mści się na swoich prześladowcach.

Gemmell przenosi nas do IV w p.n.e. Na kartach swojej powieści pisarz świetnie oddał klimat Starożytnej Grecji. Idea rywalizacji, olimpiada, czy też świetne opisanie życia codziennego sprawia, że czytelnik może poczuć się jakby naprawdę znajdował się w centrum prezentowanych wydarzeń. Na uwagę zasługuje również to w jaki sposób została przedstawiona w „Lwie Macedonii” Sparta. Jedyne polis „ustawione” tylko i wyłącznie na produkcję doskonałych wojowników. Gemmell prezentuje nie tylko metody szkolenia, specyficzny kodeks honorowy ale i zagrożenia jakie ze sobą niesie polityka tego miasta. Mało kto zdaje sobie sprawę z tego, że Sparta pod koniec swojej świetności zaczynała cierpieć na deficyt ludności. Mężczyźni ginęli na skutek prowadzonych wojen szybciej niż dorastali następcy.

W „Lwie Macedonii” nie brakuje również magii. Tak jak i w innych książkach Gemmella pojawia się tutaj motyw Źródła i Chaosu rywalizujących ze sobą rękami swoich wyznawców. Gwiazdy tworzą specyficzny układ, który pozwala raz na kilkaset lat na zstąpienie Króla Mroku. Kapłanki Źródła próbują walczyć ze sługami ciemności i nie dopuścić do narodzin dziecka. Warto zwrócić tutaj uwagę, że nawet samo Źródło nie jest do końca dobre. Czarodziejki nie wahają się wpływać na psychikę ludzi doprowadzając do samobójstw i morderstw. Wszystko to po to aby zmienić przeznaczenie.


Bohaterowie powieści Gemmella są często zabawkami w rękach w przeznaczenia. Myślę, że jest pewien ukłon ze strony pisarza. Greckie tragedie nie raz opowiadały o ludziach, którzy próbując odmienić przepowiednie nieświadomie je spełniali.

Jednak na tym świetnym obrazie jakim jest „Lew Macedonii” można znaleźć maleńką rysę. Autor ma słabość do tworzenia „pomnikowych” bohaterów. Główne postaci w książce są jak dla mnie zbyt wyidealizowane. Fakt, że autor przedstawia również negatywne cechy charakterów tych ludzi (jak wybuchowy charakter Filipa Macedońskiego) jednak ciężko je dostrzec w nawale atutów i przymiotów. Styl Gemmella bardzo mi przypomina postępowanie średniowiecznych kronikarzy, którzy z nawet najgorszego władcy potrafili zrobić wzór. A może po prostu autor miał słabość do herosów?

„Lew Macedonii” to powieść, która zdecydowanie powinna doczekać się swojego wznowienia. Idealna pozycja dla czytelników lubiących dynamiczne opisy bitew, miłośników greckiej kultury oraz wszystkich kochających przygodę.

[zapraszam do dyskusji:
http://zapomnianypokoj.blogspot.com/2016/10/lew-macedonii-david-gemmell-recenzja.html ]

[recenzja pierwotnie ukazała się na moim blogu:
http://zapomnianypokoj.blogspot.com/ ]

David Gemmell to brytyjski pisarz, którego twórczość przeżywa w naszym kraju renesans. Niedawno nakładem wydawnictwa Rebis ukazało się wznowienie świetnej trylogii o wojnie trojańskiej. To dobrze, że tak dobry pisarz powoli zdobywa uznanie w oczach polskich czytelników. Sam Gemmella...

Jak 99% książek tego autora. REWELACJA. Polecam

Jak 99% książek tego autora. REWELACJA. Polecam

rewelacja

rewelacja

Początek-niezły, choć stereotypowy. Parmenion-znienawidzony w Sparcie, obiecuje sobie zostać wielkim wodzem i zniszczyć swoją ojczyznę przez którą tyle wycierpiał. Liczyłem, że książka będzie tylko zawierać elementy fantasy(tak jak w cyklu trojańskim),niestety im dalej od bitew i wojen robi się z tego fantasy pełną gębą. Wielka miłość Parmeniona umiera, ale jednak żyje, oślepła, ale jednak widzi, realizuje się jako kapłanka walcząca z siłami ciemności.
Co idiotyczne pojawia się tutaj też Arystoteles jako uwaga! czarodziej. Tylko dla fanów powieści fantasy. Ja jako nie fan na pewno nie sięgnę po 2 tom.

Początek-niezły, choć stereotypowy. Parmenion-znienawidzony w Sparcie, obiecuje sobie zostać wielkim wodzem i zniszczyć swoją ojczyznę przez którą tyle wycierpiał. Liczyłem, że książka będzie tylko zawierać elementy fantasy(tak jak w cyklu trojańskim),niestety im dalej od bitew i wojen robi się z tego fantasy pełną gębą. Wielka miłość Parmeniona umiera, ale jednak żyje,...

Starożytność oczami Gemmella wydaje się realna i bliższa niż kiedyolwiek. Uwielbiam jego podejście i niezwykła umiejętność splatania tego co udokumentowane w historii oraz tego, co mogłoby się wydarzyć...

Starożytność oczami Gemmella wydaje się realna i bliższa niż kiedyolwiek. Uwielbiam jego podejście i niezwykła umiejętność splatania tego co udokumentowane w historii oraz tego, co mogłoby się wydarzyć...

Książka bardzo fajna, od dziecka fascynowałem sie mitologią greków i rzymian a teraz odkryłem zupełnie nowe spojrzenie na to zagadnienie.

Książka bardzo fajna, od dziecka fascynowałem sie mitologią greków i rzymian a teraz odkryłem zupełnie nowe spojrzenie na to zagadnienie.