Książka-labirynt, książka-gra, książka-zabawa z czytelnikiem, książka pełna wysublimowanego humoru i koszmarnych wizji - te wszystkie określenia równie dobrze opisują "13 opowiadań o Króliku". Wszystko w tej książce jest niezwykłe - tak opisywany świat, jak i język, którym się go opisuje.
Kim jest tytułowy Królik? Człowiekiem? Królikiem? Otóż najczęściej jednym i drugim jednocześnie! Wszystko zależy od tego, kto na Królika patrzy. Dlatego właśnie w świecie "13 opowiadań o Króliku" zjedzenie przyjaciela na obiad bywa rzeczą tak samo naturalną, jak wizyta królika, który dopiero co wprowadził się do sąsiedniego mieszkania.
Nic zresztą w opowiadaniach nie jest tym, czym się wydaje. Prosta, zabawna intryga o zaskakującym zakończeniu jest w każdym z nich tylko pozorem, maską, pod która ukrywa się prawdziwy koszmar. Całość (bo opowiadania mimo swej odrębności tworzą jednolitą całość) jest zagadką, labiryntem o skomplikowanej strukturze, z którego czytelnik musi znaleźć wyjście.
Ten osobliwy świat, opisywany jest za pomocą niezwykłego języka. Słowa są tu dobierane i wykorzystywane z poetycką precyzją - żadne z nich nie znajduje się na swoim miejscu przypadkiem. "13 opowiadań o Króliku" operuje językiem sprowadzonym do najprostszych słów, a jednocześnie pod względem konstrukcji tak wyrafinowanym, że graniczy to często z eksperymentem.