Jak na Ziemkiewicza to nic specjalnie porywającego. Może aż tak nie odpowiada mi forma krótkich, zwięzłych haseł wraz z objaśnieniami. Niemniej jest to ciekawy koncept przedstawienia pewnego bardzo konkretnego spojrzenia na poszczególne tematy. Minusem takiego „poszatkowania" treści jest powierzchowne i nienastawione na polemik zaprezentowanie swoich opinii.

Jak na Ziemkiewicza to nic specjalnie porywającego. Może aż tak nie odpowiada mi forma krótkich, zwięzłych haseł wraz z objaśnieniami. Niemniej jest to ciekawy koncept przedstawienia pewnego bardzo konkretnego spojrzenia na poszczególne tematy. Minusem takiego „poszatkowania" treści jest powierzchowne i nienastawione na polemik zaprezentowanie swoich opinii.

Czytałem to dawno temu i spodobał mi się humor oraz dystans tej książki do prawicowych wartości, które autor podziela. Wprost pisze, że „Polak-katolik-patriota” to mit, a powstania robili masoni, dewianci i inni ludzie uchodzący obecnie za zaprzeczenie patriotyzmu. W kraju zdominowanym przez martyrologiczny PiS, na obrzeżach którego kręcą się narodowcy, warto pamiętać, że część konserwatystów jest bardzo krytyczna do powstań. Właściwie im dalej na prawo, tym ten krytycyzm większy – podzielają go np. Grzegorz Braun i chyba rojaliści-legitymiści (jak Bartyzel i Wielomski).

Pisze o tym, jak któraś pieśń patriotyczna była swojego czasu carska. Porównuje lewicowość do ADHD i chęci uszczęśliwiania ludzi na siłę, ale prawicowość – do lenistwa. Z tej książki poznałem słowo „polactwo”.

Czasami ciągle ją przywołuję i cytuję – prawo Ziemkiewicza dobrze mówi, że państwo powinno robić to, co jest potrzebne, ale czego ludzie nie zrobią sami – jak fundowanie orderów, partii politycznych, itd. – nawet kosztem rzeczy pilnych, za które ludzie sami zapłacą, jak żywienie. Od lat widzę podobny trend w edukacji i przychylam się do niego. Nie ma sensu w ramach lektur szkolnych czytać bestsellerów (typu Potter) – bo ludzie i tak je przeczytają. Lepiej skupiać się na tym, po co nikt sam nie sięgnie, typu klasycy światowi i krajowi.

Doceniam też obserwację, że w polskich rodzinach ojcowie długo byli nieobecni – bo ginęli w powstaniach i na wojnach. Może stąd wysoki status kobiet w Polsce (podobno zwł. w Łódzkiem) i wczesna emancypacja.

Niestety ocena tak nisko, bo po latach widzę w tej książce rażące błędy rzeczowe. Powtarzane przez autora wielokrotnie – namieszały w wielu polskich głowach niczym korwinizmy. Grenlandia od milionów lat nie była nigdy zielona (może poza południowymi brzegami). Para wodna o ile jest głównym gazem cieplarnianym, to nie odpowiada wprost za zmiany klimatu. Topnienie lodowców wcale nie jest pożyteczne. Darwin nie był człowiekiem gorąco religijnym. Gdybym do tej książki wrócił – mógłbym pewnie tak wymieniać więcej. Może wrócę, bo po latach na pewno wyciągnę z niej więcej, a na różne byki będę przygotowany.

Czytałem to dawno temu i spodobał mi się humor oraz dystans tej książki do prawicowych wartości, które autor podziela. Wprost pisze, że „Polak-katolik-patriota” to mit, a powstania robili masoni, dewianci i inni ludzie uchodzący obecnie za zaprzeczenie patriotyzmu. W kraju zdominowanym przez martyrologiczny PiS, na obrzeżach którego kręcą się narodowcy, warto pamiętać, że...

Po prostu Ziemkiewicz i ta jego "retoryka". Chcąc skomentować tą książkę, najłatwiej odnieść się do samego autora. Bowiem zdania są podzielone, wg. Mnie jest świetną bazą do uzupełniania swoich poglądów. Jeden z czołowych publicystów prawej strony, dogłębnie szczery w swoich spostrzeżeniach. Ekspert "syndromu Michnika". Jeżeli odnieść się do samego tytułu, to rzuca ogólne światło na zdroworozsądkową interpretacje przeróżnych zjawisk "salonu". Jednakże po przeczytaniu paru tytułów Ziemkiewicza, można odnieść wrażenie, iż w kolejnych książkach powiela wszystko co już znamy. Trzeba zarzucić, że pomimo doskonałych porównań, to jednak się powtarza. Warto polecić osobom, które dopiero zaczynają przygodę z jego publicystyką. Podobnie jak "Wkurzam Salon", niemal ta sama treść.

Po prostu Ziemkiewicz i ta jego "retoryka". Chcąc skomentować tą książkę, najłatwiej odnieść się do samego autora. Bowiem zdania są podzielone, wg. Mnie jest świetną bazą do uzupełniania swoich poglądów. Jeden z czołowych publicystów prawej strony, dogłębnie szczery w swoich spostrzeżeniach. Ekspert "syndromu Michnika". Jeżeli odnieść się do samego tytułu, to rzuca ogólne...

Jak ktoś zna publicystykę tego autora to nic nowego tu nie znajdzie. Nie piszę w negatywnym znaczeniu tego słowa, nic z tych rzeczy. Ktoś w swojej recenzji napisał, że znajdziemy tu celne, ostre uwagi p. Ziemkiewicza na temat tego co się dzieje we współczesnej Polsce. Ktoś inny dodał, że obraz dzisiejszej Polski wg. tego publicysty do różowych się nie zalicza. Moim zdaniem wszystko prawda. Od siebie dodam, że podoba mi się bardzo to, iż R. A. Ziemkiewicz nie pomija faktu, że to co teraźniejsze ma swoje zakorzenienie w przeszłości. Niby nic nowego czy odkrywczego, ale dla wielu Polaków już nie jest to takie zrozumiałe. No nic, jest to w tym tomiku wszystko.
Dobrze się to czytało, ale jest też tak, że p. Ziemkiewicz tyle tego wydaje, że można się pogubić. Jest to dobry zbiór, ale niczym szczególnym się nie wyróżnia. Znam autora i "W skrócie" tylko potwierdza to co wcześniej autor zawarł w innych swoich treściach.
Warto by tą książkę czytali ci co są zatruci kłamstwami mediów oficjalnych czyli rządowych, inaczej "media mętnego nurtu". Znawcy treści tego autora nic nowego dla siebie tu nie znajdą. Ot, w ramach większego czasu wolnego.

Jak ktoś zna publicystykę tego autora to nic nowego tu nie znajdzie. Nie piszę w negatywnym znaczeniu tego słowa, nic z tych rzeczy. Ktoś w swojej recenzji napisał, że znajdziemy tu celne, ostre uwagi p. Ziemkiewicza na temat tego co się dzieje we współczesnej Polsce. Ktoś inny dodał, że obraz dzisiejszej Polski wg. tego publicysty do różowych się nie zalicza. Moim zdaniem...

Jak zawsze się nie zawiodłam. Bardzo lubię jak p. Ziemkiewicz wkłada kij w mrowisko. Czyta się bardzo dobrze, a co jakiś czas istna perełka.
I co najważniejsze, pomimo upływu czasu spostrzeżenia i oceny są wciąż aktualne.

Jak zawsze się nie zawiodłam. Bardzo lubię jak p. Ziemkiewicz wkłada kij w mrowisko. Czyta się bardzo dobrze, a co jakiś czas istna perełka.
I co najważniejsze, pomimo upływu czasu spostrzeżenia i oceny są wciąż aktualne.

Ziemkiewicz, jak zwykle zresztą, bez owijania w bawełnę przedstawia prawdziwą, acz przerażającą, wizję kraju w którym przyszło nam żyć. Nie jest to obraz różowy. Ba, nie jest on nawet kolorowy. To ciemna strona państwa, której nie uświadczysz w mediach masowych, mających na celu ulepić człowieka "na miarę" a nie myślącego i dostrzegającego pewne mechanizmy jakie rządzą naszym życiem prywatnym i społecznym. To w jaki sposób wpływa się na życie każdej z osobna jednostki oraz kształt i funkcjonowanie państwa i jego aparatu dosadnie i krytycznie pokazuja dopiero publikacje Ziemkiewicza, który bez fałszywego wstydu nazywa rzeczy po imieniu. Kto był Bolkiem ten jest zdrajcą a nie bohaterem narodowym. Komuniści, którzy przejęli w drodze porozumień (a nie żadnej rewolty) władzą byli, są i pozostaną świniami i zdrajcami narodu (co najmniej w etycznym wymiarze).
Im głębiej w las tym większe przerażenie i paniczna radość. Przerażenie, że nasz kraju faktycznie tak wygląda a swoista radość, że samodzielnie człowiek takich rzeczy nie zauważa. Gdyby ludzie zauważali takie mechanizmy jakie opisuje Pan Rafał to przynajmniej ta część społeczeństwa, która zachowała chociaż śladowe ilości przyzwoitości, honoru i patriotyzmu zeszła by na serce w mgnieniu oka!

Ziemkiewicz, jak zwykle zresztą, bez owijania w bawełnę przedstawia prawdziwą, acz przerażającą, wizję kraju w którym przyszło nam żyć. Nie jest to obraz różowy. Ba, nie jest on nawet kolorowy. To ciemna strona państwa, której nie uświadczysz w mediach masowych, mających na celu ulepić człowieka "na miarę" a nie myślącego i dostrzegającego pewne mechanizmy jakie rządzą...

logiczne, pouczające, zabawne...

logiczne, pouczające, zabawne...