4/2023

Skoro już wiemy, że to Stalin planował napaść na Rzeszę i dalej na Europę, to czas dowiedzieć się po co?

Długi czas zbierałem szczękę z podłogi po lekturze tej pozycji... Dlatego, że jak na spokojnie przemyślałem wszystkie aspekty, to wszystko nabiera takiego sensu.

Hitler przed 1928 był nikim i pozostałby nikim, gdyby pewien towarzysz na Kremlu nie dostrzegł w nim człowieka, który podpali świat i da szansę do zwycięstwa komunizmu.

II wojna światowa, to był spektakl rozpisany przez Iosifa Wissarionowicza Dżugaszwiliego, bardziej znanego jako Józef Stalin. Hitler był tylko bezwolną marionetką w jego rękach. Niestety dla Stalina ta marionetka zerwała się ze szmurka 22 czerwca 1941 i pokrzyżowała jego plany.

W czasie gdy Hitler był sobie monachijskim piwiarnianym krzykaczem na widok, którego ludzie pukali się w czoło, to na Syberii więźniowie umierali w łagrach w przemysłowych ilościach. To Hitlerowi niesłusznie przypisuje się ten "wynalazek", jakimi były obozy koncentracyjne. Prawda jest jednak taka, że ścieżka ludobójstwa na masową skalę była przecierana gdzie indziej. Nie w Dachau czy Oświęcimiu, ale kilka tysięcy kilometrów na wschód.

Możecie na mnie teraz wieszać psy, ale jak to pięknie ujął Suworow w zakończeniu 10 rozdziału: "[Stalin] była to bestia, krwawy potwór, a przy tym — największy geniusz w dziejach świata".

Jeśli Suworow ma rację, to faktycznie największym geniuszem wszechczasów był urodzony w gruzińskim Gori "Koba"...

4/2023

Skoro już wiemy, że to Stalin planował napaść na Rzeszę i dalej na Europę, to czas dowiedzieć się po co?

Długi czas zbierałem szczękę z podłogi po lekturze tej pozycji... Dlatego, że jak na spokojnie przemyślałem wszystkie aspekty, to wszystko nabiera takiego sensu.

Hitler przed 1928 był nikim i pozostałby nikim, gdyby pewien towarzysz na Kremlu nie dostrzegł w...

Trzecia część serii "Lodołamacz". Tutaj Suworow odpowiada na zarzuty, że ZSRR miała stare czołgi, "przegrała" wojnę zimową z Finlandią i dlaczego Stalin nie chciał przyjąć defilady na cześć zwycięstwa. Po prosu jest kontynuacja wcześniejszej książki.

Trzecia część serii "Lodołamacz". Tutaj Suworow odpowiada na zarzuty, że ZSRR miała stare czołgi, "przegrała" wojnę zimową z Finlandią i dlaczego Stalin nie chciał przyjąć defilady na cześć zwycięstwa. Po prosu jest kontynuacja wcześniejszej książki.

Książka pięknie wydana przez oficynę REBIS. Posiada grube, twarde, lakierowane okładki, szyta, papier przyzwoity biały. Liczy 351 stron, podzielona jest na 19 rozdziałów, nie posiada żadnych szkiców ani map, na samym końcu mamy 45 fotokopii dokumentów.
Książka jest trzecią częścią lodołamacza i jeśli mogę coś zasugerować to proponuję czytać po kolei, ale nie jest to warunek bezwzględny, gdyż każda z kolejnych książek jest w pełni samodzielną opowieścią tylko nawiązującą do poprzednich tomów. Streszczać tej pracy oczywiście nie ma sensu, ale trzeba powiedzieć, że autor w sposób profesjonalny opierając się na źródłach dochodzi do jedynie logicznych wniosków a my razem z nim. Robi to przy tym z zadziwiającą zręcznością i lekkością pióra gdzie nie gdzie żartując i polemizując z oponentami. Suworow jest solidnym historykiem, błyskotliwym, spostrzegawczym i inteligentnym. Nigdy nie mogłem zrozumieć osób, które kwestionują jego odkrycia historyczne i płynące z nich wnioski. Są one jasne, klarowne i właściwie nie do podważenia. Treść książki opowiada nam jak ZSRR przygotowywało się do wojny napastniczej przeciwko Hitlerowi i zostało uprzedzone przez niego. Wywraca to do góry nogami mit wojny ojczyźnianej i opowieść jak to Stalin nigdy nie dążył do wojny i był gołąbkiem pokoju.

Moja rekomendacja:: Książka świetna /dwie poprzednie też/ otwierająca oczy na wiele kwestii, poparta realnymi analizami i dowodami. Takiej analizy i siły argumentu nie znajdziecie chyba u żadnego innego autora /no może u Bieszanowa/ a już na pewno u historyków 'zachodnich".
Podsumowując - Suworow w każdej swojej książce to klasyka gatunku i ta również trzyma wysoki równy poziom.
Gorąco polecam , jest to bardzo wartościowa pozycja godna jak najszybszego przeczytania - jeszcze raz polecam.

Książka pięknie wydana przez oficynę REBIS. Posiada grube, twarde, lakierowane okładki, szyta, papier przyzwoity biały. Liczy 351 stron, podzielona jest na 19 rozdziałów, nie posiada żadnych szkiców ani map, na samym końcu mamy 45 fotokopii dokumentów.
Książka jest trzecią częścią lodołamacza i jeśli mogę coś zasugerować to proponuję czytać po kolei, ale nie jest to warunek...

Częściowo autor się powtarza ale trochę te same informacje omijam. Chociaż i tak warto czytać. Już tylu chciało rządzić światem. To trochę tak jak chcieć zostać Bogiem. A człowiek jest bardzo omylny jak pokazuje historia.Wystarczy popatrzeć co działo się po śmierci Stalina. Może dlatego jest to niewykonalne na razie. Jeśli nie wszystko wydaje się wiarygodne to jednak pewne wysunięte problemy przez autora dają do myślenia.

Częściowo autor się powtarza ale trochę te same informacje omijam. Chociaż i tak warto czytać. Już tylu chciało rządzić światem. To trochę tak jak chcieć zostać Bogiem. A człowiek jest bardzo omylny jak pokazuje historia.Wystarczy popatrzeć co działo się po śmierci Stalina. Może dlatego jest to niewykonalne na razie. Jeśli nie wszystko wydaje się wiarygodne to jednak pewne...

To druga, przeczytana przeze mnie, po "Lodołamaczu" książka z serii. Sięgnąłem po nią będąc jeszcze myślami w tej pierwszej, niejako na fali. Co nowego? W zasadzie niewiele, nie licząc kolejnej dawki wiedzy z dziedziny techniki wojskowej i sztuki wojennej i kolejnej listy nazwisk. Ale czyta się równie dobrze, jeśli nie lepiej. Nieco bardziej syntetycznie, w bardziej uporządkowany sposób przedstawione te same tezy. Rozprawienie się z próbami zdyskredytowania "Lodołamacza". Ukazane jeszcze dogłębniej mechanizmy rządzenia, nowe ciekawostki. Nieco więcej miejsca dla naszego kraju z hołdem dla wrześniowych obrońców w postaci bonusu. Zdecydowanie warto było przeczytać.

To druga, przeczytana przeze mnie, po "Lodołamaczu" książka z serii. Sięgnąłem po nią będąc jeszcze myślami w tej pierwszej, niejako na fali. Co nowego? W zasadzie niewiele, nie licząc kolejnej dawki wiedzy z dziedziny techniki wojskowej i sztuki wojennej i kolejnej listy nazwisk. Ale czyta się równie dobrze, jeśli nie lepiej. Nieco bardziej syntetycznie, w bardziej...

Kolejna z serii książek REBISa spod pióra Suworowa. Lubię jego styl, zachęca do przeszukiwania niezmierzonych zasobów internetu żeby potwierdzić lub sprawdzić pisane przez niego tezy. Zaskakujące ukazanie nieznanej nam Rosji IX, XX i XXI wieku. Godna uwagi

Kolejna z serii książek REBISa spod pióra Suworowa. Lubię jego styl, zachęca do przeszukiwania niezmierzonych zasobów internetu żeby potwierdzić lub sprawdzić pisane przez niego tezy. Zaskakujące ukazanie nieznanej nam Rosji IX, XX i XXI wieku. Godna uwagi

Jakiś czas temu wpadła w ręce książka Wiktora Suworowa
OSTATNIA REPUBLIKA
(ПОСЛЕДНЯЯ РЕСПУБЛИКА)
Świetna rzecz dla każdego, kto interesuje się historią Polski, Europy i świata, polityką i wojskowością. Obowiązkowa pozycja dla każdego, kto uważa się za polskiego patriotę. Czyta się bardzo dobrze, przewartościowuje wiele sądów i zmusza do krytycznego myślenia. Historia bowiem to nie daty i suche fakty, bo z tego nie wynika żadna nauka na przyszłość, ale tych dat i faktów kojarzenie, uzupełnianie ich braku teoriami tak, by stworzyć logiczne związki przyczynowo-skutkowe, nadać ludzkim działaniom sens i odkryć brakujące motywy. Nie będę streszczał ani opisywał o czym książka traktuje, by każdy mógł przystąpić do krytycznej lektury nie skażony moimi sugestiami, niemniej zdecydowanie polecam.

Wasz Andrew

recenzja wcześniej opublikowana na moim blogu

Jakiś czas temu wpadła w ręce książka Wiktora Suworowa
OSTATNIA REPUBLIKA
(ПОСЛЕДНЯЯ РЕСПУБЛИКА)
Świetna rzecz dla każdego, kto interesuje się historią Polski, Europy i świata, polityką i wojskowością. Obowiązkowa pozycja dla każdego, kto uważa się za polskiego patriotę. Czyta się bardzo dobrze, przewartościowuje wiele sądów i zmusza do krytycznego myślenia. Historia bowiem...