Kompletnie niezrozumiała, jak dla mnie historia. Takie pomieszanie z poplątaniem.
Trochę spoiler
Z jednej strony mamy przepiękną opowieść o życiu pary wilków, bardzo realistyczne i żywiołowe opisy dzikiej przyrody, zmagania watahy z naturą i burzliwą ingerencją ludzi w ich świat niszczący to, co najcenniejsze, czyli młode nowe życie. Wzruszająca niemalże do łez potęga miłości matki-wilczycy do swojego potomstwa i walka na śmierć i życie.
Z drugiej strony wplątana w to zupełnie bez ładu i składu historia niedoszłego popa, który próbuje nawracać ludzi związanych z przemytem "zioła", do tego wrzucony biblijny proces Chrystusa i jego przeprawę filozoficzno-słowną z Piłatem.
Z trzeciej strony wtrącony w to jakiś radziecki kolektyw wiejski z dyrektorem sowchozu na czele przeprowadzający zebranie partyjne potępiające postępowanie wywrotowca-kontrrewolucjonisty i konflikt między dwoma "sąsiadami" zahaczający o sprawę porwanych wilczków.
Autor chyba chciał połączyć te epizody motywem wilka, który we wszystkich tych historiach występuje, ale wyszło to bardzo dziwacznie i sztucznie.
Wszystko to takie na łapu-capu, bez jakiegoś większego "przemyślunku".
Nie wystawiam oceny. (Za opowieść o wilkach mogłoby być nawet 8/10).

Kompletnie niezrozumiała, jak dla mnie historia. Takie pomieszanie z poplątaniem.
Trochę spoiler
Z jednej strony mamy przepiękną opowieść o życiu pary wilków, bardzo realistyczne i żywiołowe opisy dzikiej przyrody, zmagania watahy z naturą i burzliwą ingerencją ludzi w ich świat niszczący to, co najcenniejsze, czyli młode nowe życie. Wzruszająca niemalże do łez potęga...

Opus magnum kirgiskiego pisarza Czingiza Ajtmatowa. Powieść łącząca w sobie moralitet, po części nawet religijny, krytykę realnego socjalizmu w radzieckim wydaniu, rozwój patologii takich jak alkoholizm i narkomania, oficjalnie przecież obcych przodującemu ustrojowi, niszczenie środowiska (zarówno fauny jak i flory) i wreszcie nostalgię za odchodzącym w niebyt lub popadającym w degenerację tradycyjnym życiem kirgiskich czabanów.
W czasie gdy powstawała (okres pieriestrojki) musiała szokować zarówno poprzez opisane powyższych zjawisk, jak i pokazanie postaci nieobecnych w oficjalnej radzieckiej literaturze jak współcześni duchowni prawosławni, handlarze narkotyków, bezdennie głupi i zły sekretarz partii a nawet jeden homoseksualista. Czyli opóźnienie w stosunku do polskiej twórczości o co najmniej 30 lat. O dziwo, mimo upadku ZSRR i powstania Kirgistanu powieść nie zdezaktualizowała się, a wręcz przeciwnie. Jej wymowa jest bowiem uniwersalna i zrozumiała pod każdą szerokością geograficzną.
Jeśli chodzi o akcję, to kanwą łączącą wszystkie nurty fabularne są losy pary wilków – Akbary i Taszczajnara, będących świadkami i wbrew swej woli czynnymi uczestnikami głównych zdarzeń dotyczących ludzkich bohaterów. W pewnym momencie, w związku z losami jednego z nich – Abdiasza Kallistratowa – cofamy się nawet o 1950 lat do Jerozolimy, do rozmowy Chrystusa z Piłatem, co zdaje się być ukłonem w stronę Michaiła Bułhakowa. Ale u Kirgiza Ajtmatowa wizja chrześcijaństwa ma zdecydowanie bardziej wschodni, „mistyczny” charakter. Odrzucony przez współczesnych, podobnie jak życie pracowitego i uczciwego czabana Bostona Urkunczijewa. Bo jemu z kolei się powiodło, więc jest sknerą, kułakiem i wrogiem ludu.
Brak powszechnie uznawanych wartości, przy odrzuceniu starych, pogoń za szybkim zyskiem, bezpowrotne wyniszczanie środowiska, brak perspektyw i ucieczka w nałóg oraz inne patologie, czyli Związek Radziecki w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. A może nie tylko?

Opus magnum kirgiskiego pisarza Czingiza Ajtmatowa. Powieść łącząca w sobie moralitet, po części nawet religijny, krytykę realnego socjalizmu w radzieckim wydaniu, rozwój patologii takich jak alkoholizm i narkomania, oficjalnie przecież obcych przodującemu ustrojowi, niszczenie środowiska (zarówno fauny jak i flory) i wreszcie nostalgię za odchodzącym w niebyt lub...

Wow. Ajtmatow popełnił powieść kompletną i wybitną. Piękna językowo, intrygująca formą i genialna treścią. Odwieczna walka dobra ze złem, Szatana z Bogiem, człowieka z naturą i (przede wszystkim) człowieka z człowiekiem jest fundamentem na którym swoją 'Golgotę' postawił autor. W powieści rozgrywają się dwie, niemal równoczasowe historie których akcja kilkukrotnie się przeplata. Parafraza żywotu Chrystusa w postaci zaślepionego ideami i przy tym trochę infantylnego Abadiasza nawet najbardziej zagorzałego ateistę skieruje na przemyślenia natury religijno-egzystencjalnej. Wzruszające losy wilczycy Akbary z kolei genialnie ukazują jak mały świat każdego z nas potrafi się zawalić w mgnieniu oka pozostawiając po sobie nieskończone cierpienie.
Autor 'Golgoty' jest mało doceniany w naszym kraju, a szkoda. W rodzimym Kirgistanie traktowany jest jak wielkie dobro narodowe, Kirgizi żyją przekonaniem, że ich pisarz jest rozpoznawalny na całym świecie (na co zdecydowanie zasługuje) a Ty człowieku złam im serce i powiedz prawdę. Nie, niech żyją w swoim pięknym micie bo jestem pewny, że gdyby autor pochodził z Francji, USA czy nawet Polski 'Golgota' byłaby dziełem znanym i wielokrotnie analizowanym nie tylko przez wąskie grono literackich zapaleńców. Szkoda.
Dodatkowo ważna uwaga, nie czytajcie, proszę tyłu okładki książki, znajduje się na niej niewybaczalny spojler którym poczęstował nas autor wydania. Zło wcielone, uważajcie!

Wow. Ajtmatow popełnił powieść kompletną i wybitną. Piękna językowo, intrygująca formą i genialna treścią. Odwieczna walka dobra ze złem, Szatana z Bogiem, człowieka z naturą i (przede wszystkim) człowieka z człowiekiem jest fundamentem na którym swoją 'Golgotę' postawił autor. W powieści rozgrywają się dwie, niemal równoczasowe historie których akcja kilkukrotnie się...

Zapamiętałem z niej tylko, że w Azji Środkowej można się przelecieć po stepie pośród konopii i wyjść cały oblepiony tym kleistym czymś, co te rośliny wydzielają. Gdzie dokładnie? Nie pamiętam, kiedy czytałem "Golgotę", wyjazd w tamte rewiry był w sferze mrzonek. Poza tym długie ustępy traktujące tylko o życiu wilków.

Zapamiętałem z niej tylko, że w Azji Środkowej można się przelecieć po stepie pośród konopii i wyjść cały oblepiony tym kleistym czymś, co te rośliny wydzielają. Gdzie dokładnie? Nie pamiętam, kiedy czytałem "Golgotę", wyjazd w tamte rewiry był w sferze mrzonek. Poza tym długie ustępy traktujące tylko o życiu wilków.

Wokół tej powieści jest jakaś dziwaczna atmosfera. Jest warta przeczytania.

Wokół tej powieści jest jakaś dziwaczna atmosfera. Jest warta przeczytania.

Gdy chcesz żyć inaczej nie jak ten świat karze, to życie kończy się tragedią. Widać to w życiu Abdiasza i Bostona, ale pomimo tego nigdy nie pozwolę aby moje życie było takie jak ten świat kreuje. W Bogu jedynie odnajduje się siłę.

Gdy chcesz żyć inaczej nie jak ten świat karze, to życie kończy się tragedią. Widać to w życiu Abdiasza i Bostona, ale pomimo tego nigdy nie pozwolę aby moje życie było takie jak ten świat kreuje. W Bogu jedynie odnajduje się siłę.

Niesamowita, przejmująca i wciągająca. Tak w skrócie mogę opisać dzieło Czyngiza Ajtmatowa.

Lektura początkowo może wydawać się nużąca i trudna, jednak (gdy przyzwyczaimy się do stylu pisarza) utwór naprawdę wciąga. Nie jest on łatwy, porusza bardzo ważne tematy. Wydaje mi się, że nie można postrzegać 'Golgoty' jako książki do poduszki, trzeba czytać ją 'aktywnie', myśleć, analizować. Warto jednak włożyć odrobinę wysiłku, by poznać inny punkt widzenia na nasz, ludzki świat i jego wpływ na przyrodę.

Niesamowita, przejmująca i wciągająca. Tak w skrócie mogę opisać dzieło Czyngiza Ajtmatowa.

Lektura początkowo może wydawać się nużąca i trudna, jednak (gdy przyzwyczaimy się do stylu pisarza) utwór naprawdę wciąga. Nie jest on łatwy, porusza bardzo ważne tematy. Wydaje mi się, że nie można postrzegać 'Golgoty' jako książki do poduszki, trzeba czytać ją 'aktywnie',...

Jedna z nielicznych książek, którą musiałem czytać w kompletnej ciszy. Daje mocno do myślenia, można ją odnieść do wielu sytuacji w życiu codziennym. A zakończenia tak sprawedliwego w życiu się nie spodziewałem. Szkoda mi tylko Bostona...

Jedna z nielicznych książek, którą musiałem czytać w kompletnej ciszy. Daje mocno do myślenia, można ją odnieść do wielu sytuacji w życiu codziennym. A zakończenia tak sprawedliwego w życiu się nie spodziewałem. Szkoda mi tylko Bostona...