Aby w pełni docenić tę pozycję należy mieć duży dystans, gdyż może wielu osobom wydać się kompletnie przestarzała w zalewie mocniejszych i bardziej dosadnych tworów o tej tematyce. Nie mniej jednak jest to książka bardziej filozoficzna i na swoje czasy pionierska.

Aby w pełni docenić tę pozycję należy mieć duży dystans, gdyż może wielu osobom wydać się kompletnie przestarzała w zalewie mocniejszych i bardziej dosadnych tworów o tej tematyce. Nie mniej jednak jest to książka bardziej filozoficzna i na swoje czasy pionierska.

Kiedy pragnę uciec od pospolitości a nienasycony głód wzruszeń i piękna akcentuje silnie swoje istnienie, to chętnie zanurzam się w kontemplacji takich twórców jak Charles Baudelaire. Odkrywając lek na moją nudę nie zawiodłem się również w tym wypadku. Doświadczyłem wręcz duchowej orgii. Dzięki mirażom rozciągniętym w wyobraźni, uległem pokusie spróbowania czegoś nowego, dotąd mi nieznanego. A że sam mistrz poezji udzielił mi rozgrzeszenia to nie śmiałem mu odmówić. Tym bardziej czuję, że teraz już nic mnie nie uratuje. Zakazana gra stała się faktem a ryzyko zbytniego zauroczenia zostało wpisane w mój przyszły życiorys. Dałem się ujarzmić narkotykom, które w postaci słów rzucono mi przed oczy. Ale jakże czarujące jest uzależnienie, gdy mogę oglądać w romantyczno demonicznym stylu moralny upadek innych ludzi. Z pewnością mój prorok narkotycznej ewangelii dobrze wiedział co robi, kiedy zapraszał mnie do przeczytania jego traktatu. Charles Baudelaire pozwolił mi zajrzeć do mrocznej studni ludzkiego bytu aby mnie ostrzec przed realnym nałogiem. Bo jego "Wino i haszysz" to tylko próbka tego, na co człowiek spragniony uczuć może natrafić w prawdziwym życiu.

Pomimo tego, że moralizatorski styl widoczny jest tu na każdym kroku, to nie odmówię mu lekkości i umiejętności poruszania się po wielkich przestrzeniach umysłu. Nawet kiedy stwierdzę, że twórczość Baudelaire jest jak złota klatka w której dałbym się zamknąć, to i tak nadal będę przekonany o poszerzaniu swojej świadomości do ogromnych rozmiarów. Z pewnością tak działa główny bohater tego dzieła. Haszysz w poetyckiej wizji francuskiego poety staje się religią piękna a życie poprzez narkotyk przeistacza się w sztukę. Można jednak wybaczyć jednemu z największych arystokratów ducha, dążenie ku wzniosłości za pomocą tak kontrowersyjnych rzeczy jakimi są środki odurzające. Tym bardziej, że w ostatecznym podsumowaniu, przestrzega przed fałszywym ideałem boskości człowieka kreowanym przez używki.

"Wino i haszysz" jest odrobiną niedorzeczności i szaleństwa. Dzieło to wskazałbym jako receptę nie tylko dla ludzi chorych na marazm życia ale też dla wszystkich tych, którzy stali się przykładem upojenia przez najpotężniejszy narkotyk jakim jest poezja. Wyostrzenie zmysłów nie jest niczym złym, pod warunkiem, że nie staniemy się niewolnikiem tego stanu. Haszyszowe sofizmaty przeobrażające pragnienia w rzeczywistość służą tylko temu, aby stało się niepodobnym zakreślenie granic własnej fantazji. A warto wspomnieć, że nawet ta dana przez naturę człowiekowi właściwość ma swój kres. Charles Baudelaire przyznał nałogom pewną osobowość. Nadał sztucznym rajom zdolność do umniejszania ziemskich spraw. Pozwolił na to, aby w zachwyceniu zmysłów zdobyły błogostan na poczekaniu.

Twórcę "Wina i haszyszu" nazwałbym ekstrawaganckim dandysem francuskiej literatury pięknej. Już po lekturze "Kwiatów zła" wiedziałem, że dzięki jego poetyckiej mocy wypłynę na morze pełne marzeń, ale dopiero teraz odczuwam zdecydowanie potwierdzenie moich domysłów. On potrafił sprawić, że sięgnąłem do dna duszy a przenikliwość jego myśli wysubtelniła moje emocjonalne doznania. Marzy mi się wywołanie w swoim umyśle takiego poczucia nieskończoności, jakiego mógłbym pozazdrościć Charlesowi Baudelaire'owi. Ale wszystko przede mną. Przygoda z tym wyklętym poetą dopiero na dobre się rozpoczyna.

Kiedy pragnę uciec od pospolitości a nienasycony głód wzruszeń i piękna akcentuje silnie swoje istnienie, to chętnie zanurzam się w kontemplacji takich twórców jak Charles Baudelaire. Odkrywając lek na moją nudę nie zawiodłem się również w tym wypadku. Doświadczyłem wręcz duchowej orgii. Dzięki mirażom rozciągniętym w wyobraźni, uległem pokusie spróbowania czegoś nowego,...

Być może nie potrafię oceniać pana Baudelaire'a obiektywnie, albowiem wszystko, co wyszło spod jego ręki uważam za dzieła literackie najwyższych lotów.

Być może nie potrafię oceniać pana Baudelaire'a obiektywnie, albowiem wszystko, co wyszło spod jego ręki uważam za dzieła literackie najwyższych lotów.

Zawiodłem się bardzo mocno tą książką. Baudelaire przyjmuje w niej kaznodziejczy ton, a tego nie znoszę.

Zawiodłem się bardzo mocno tą książką. Baudelaire przyjmuje w niej kaznodziejczy ton, a tego nie znoszę.