Bodaj jedyna powieść pana Aleksandra, w której autentycznie sprostał wielkiej trójce (Bahdaj-Ożogowska-Niziurski) i napisał równie spełnioną powieść dla młodzieży. Zajmującą i pomysłową, z ciekawymi bohaterami i nietuzinkową fabularnie.

Bodaj jedyna powieść pana Aleksandra, w której autentycznie sprostał wielkiej trójce (Bahdaj-Ożogowska-Niziurski) i napisał równie spełnioną powieść dla młodzieży. Zajmującą i pomysłową, z ciekawymi bohaterami i nietuzinkową fabularnie.

Znów chciałoby się mieć 16 lat ;)

Znów chciałoby się mieć 16 lat ;)

lekka i sympatyczna, przypomina twórczość Bahdaja

lekka i sympatyczna, przypomina twórczość Bahdaja

Napisana pięknym językiem książka o miłości nastolatków. Jak na mój gust, trochę za mało przygody. Poszukiwania są tylko pretekstem do filozoficznych rozważań na temat człowieka. Warto przeczytać choć raz.

Napisana pięknym językiem książka o miłości nastolatków. Jak na mój gust, trochę za mało przygody. Poszukiwania są tylko pretekstem do filozoficznych rozważań na temat człowieka. Warto przeczytać choć raz.

Jedna z naprawde niewielu ksiazek, ktore przeczytalem wiecej niz raz. Sentyment do tej ksiazki jest tak wielki, ze nawet teraz, majac ponad 30 lat delikatnie szkla mi sie oczy. Wspomnienie tej ksiazki jest takie cudowne- jak ulubiony love song z mlodziezowych lat, jak usmiech dziewczyny, ktora Ci sie zawsze podobala, jak radosc kiedy twoja druzyna klasowa wygrywa jakis wazny mecz w pilke, kosza czy siatke. Takie rzeczy nie wroca, pamiec tez w koncu stanie sie zawodna, ale trzeba sie cieszyc dopoki mozna. Dlatego kupie ta ksiazke, przeczytam raz jeszcze, wroce do Roz, a potem, kiedy dorosna, poprosze synow zeby tez ja przeczytali.

Jedna z naprawde niewielu ksiazek, ktore przeczytalem wiecej niz raz. Sentyment do tej ksiazki jest tak wielki, ze nawet teraz, majac ponad 30 lat delikatnie szkla mi sie oczy. Wspomnienie tej ksiazki jest takie cudowne- jak ulubiony love song z mlodziezowych lat, jak usmiech dziewczyny, ktora Ci sie zawsze podobala, jak radosc kiedy twoja druzyna klasowa wygrywa jakis...

Pamiętam, że wypożyczałam ją z mojej osiedlowej biblioteki kilkanaście razy i czytałam zawsze z takim samym zachwytem. Zastanawiam się czasem, czy może właśnie już wtedy zakiełkowała we mnie miłość do francuskiej historii... Kto wie?
Jaka szczęśliwa byłam, wychodząc z antykwariatu z tą właśnie książką w torebce! Jakie miłe wspomnienia obiecywała jej okładka opatrzona znakiem Klubu Siedmiu Przygód...

Przeczytałam ją w jedno weekendowe popołudnie i teraz będzie właśnie kilka słów o niej.

Znajdujemy się w Różach - małym, urokliwym miasteczku pachnącym kwiatami, od których wzięło ono swoją nazwę. Poznajemy sympatycznego inteligentnego młodzieńca, Jarka, który przyjeżdża na wakacje do swojej po raz pierwszy widzianej (!) babki mieszkającej samotnie w rodowym dworku,
Babka Helena jest wspomnieniem minionej epoki, damą dumną ze swego rodu i historii przodków, niedostępną kobietą, która raczej nie wpuszcza nikogo na swoje terytorium i trzyma wszystkich na dystans. Jest takim reliktem dawnych czasów i wydaje się przez to trochę zabawna, a trochę irytująca.

Jarek dość szybko nawiązuje ciekawe znajomości. Zaprzyjaźnia się z bardzo inteligentnym chłopcem Zyndramem - młodym wynalazcą i marzycielem; z panem Danielem - również wynalazcą, samotnikiem mieszkającym w zamkowej baszcie. W ogóle to małe miasteczko obfituje w ciekawe postaci, indywidualności, które obdarzone są nietuzinkowym talentem, wyobraźnią i dużą kreatywnością.
Niestety - nie wszyscy są tak przyjaźnie nastawieni do naszego bohatera. Poznana sąsiadka, Inga, i jej koledzy są z początku wrogo nastawieni do Jarka, ale potem ich zachowanie zmienia się diametralnie.
Czyżby go nagle zaakceptowali, polubili i przyjęli do swojej paczki?
Nic z tego - ich zachowaniem kieruje wyrachowanie i nieuczciwość, za którymi stoi pewna legenda związana z dworkiem babki Heleny.

Jarek prosi babkę o opowiedzenie mu owej legendy. Okazuje się, że ponad sto lat wcześniej, wyjątkowym gościem dworku w Różach był sam cesarz Napoleon wracający z Rosji. Jego gościnie towarzyszyło pewne bardzo nietypowe wydarzenie, po którym to w rodzie Obłomskich pozostała wyjątkowa pamiątka. Miejsce ukrycia tej pamiątki nie jest znane, ale prowadzi do niego droga w postaci ostatnich słów dziadka chłopca, męża babki Heleny.

Od tej chwili zaczyna się rywalizacja między Jarkiem, a paczką Ingi - wszyscy chcę bowiem rozwiązać zagadkę historyczną. Jednakże każdemu przyświeca inny cel.

Czy odnalazłam w "Zębie Napoleona" dawny urok?
Niewątpliwie tak, choć nie tak nieskalany, jak dawniej.

Kilka spraw odebrałam teraz inaczej i traktuję je jako małe minusy powieści.
Przede wszystkim irytuje mnie babka Helena, która jest ślepo zapatrzona we własny ród i powtarza Jarkowi z uporem takie kwestie, jak: "Twarz masz inteligentną i subtelną. Jak wszyscy Obłomscy", "Jesteś Obłomski. Obłomscy zawsze umieli postawić na swoim.", "Obłomscy nigdy nie byli tchórzami.". Irytujące, prawda?
Można by pomyśleć, że Obłomscy to jakiś ród herosów władających światem. A przynajmniej Różami.

Drugim słabym punktem jest też, niestety, postać kobieca. Inga nie budzi mojej sympatii, a raczej niechęć i niesmak.
Jest nieszczera, niesympatyczna, a przede wszystkim cwana i wyrachowana, które to cechy odrażają mnie w ludziach chyba najbardziej.

Plusów jest zdecydowanie więcej.

Lato, małe urocze miasteczko, jego niebanalni mieszkańcy i ich ciekawe rozmowy, przyroda w pełnej krasie, kąpiele - jednym słowem urok wakacji.
A do tego zagadka do rozwiązania, która mobilizuje do uruchomienia szarych komórek i odnalezienia rodzinej pamiątki.

Czy jeszcze kiedyś wrócę do tej powieści? Nie wiem.
Ale miło było przeczytać ją po latach.

Pamiętam, że wypożyczałam ją z mojej osiedlowej biblioteki kilkanaście razy i czytałam zawsze z takim samym zachwytem. Zastanawiam się czasem, czy może właśnie już wtedy zakiełkowała we mnie miłość do francuskiej historii... Kto wie?
Jaka szczęśliwa byłam, wychodząc z antykwariatu z tą właśnie książką w torebce! Jakie miłe wspomnienia obiecywała jej okładka opatrzona...

Świetne, lekkie czytadło dla młodzieży. Czyta się bardzo szybko. Są tu wątki miłosne, kryminalne, historyczne... Ja myślę, że spodoba się każdemu młodemu człowiekowi.

Świetne, lekkie czytadło dla młodzieży. Czyta się bardzo szybko. Są tu wątki miłosne, kryminalne, historyczne... Ja myślę, że spodoba się każdemu młodemu człowiekowi.

Jarek Obłomski przyjeżdża na wakacje do małego miasteczka o kwiecistej nazwie Róże. Tam w starym dworku mieszka jego babcia Helena. Zbudowany w 1870 r. drewniany dworek z krużgankami i tarasem otoczony jest wiekowymi dębami. Wymarzone miejsce dla młodego chłopaka, który chce odzyskać spokój po pierwszym zawodzie miłosnym.

Rodzina Obłomskich jest ze sobą skłócona od lat. Babka Jarka nie chciała zgodzić się na małżeństwo rodziców chłopca. Mimo, że Jarek ukończył już piętnaście lat, dopiero po raz pierwszy miał okazję ją odwiedzić. W trakcie pobytu w miasteczku chłopiec odkrywa rodzinną legendę. W 1812 r. do dworku Obłomskich zawitał przejazdem, wracając z Rosji sam Napoleon Bonaparte.

Więcej na:
http://ksiazkiprzygodowe.blogspot.com/2013/11/zab-napoleona-aleksander-minkowski-zab.html

Jarek Obłomski przyjeżdża na wakacje do małego miasteczka o kwiecistej nazwie Róże. Tam w starym dworku mieszka jego babcia Helena. Zbudowany w 1870 r. drewniany dworek z krużgankami i tarasem otoczony jest wiekowymi dębami. Wymarzone miejsce dla młodego chłopaka, który chce odzyskać spokój po pierwszym zawodzie miłosnym.

Rodzina Obłomskich jest ze sobą skłócona od lat....

Powieść łączy elementy życia nastolatków: przyjaźń, miłość, zdrada z elementami zagadki historycznej. Zabrakło mi częstego u tego autora elementu pierwiastka science-fiction, który zawsze tak lubiłem. Ale mimo to książka była fajna, jak na tamten wiek i czasy.

Powieść łączy elementy życia nastolatków: przyjaźń, miłość, zdrada z elementami zagadki historycznej. Zabrakło mi częstego u tego autora elementu pierwiastka science-fiction, który zawsze tak lubiłem. Ale mimo to książka była fajna, jak na tamten wiek i czasy.

Nie podoba mi się fragment, w którym pradziadek bohatera zastrzelił psa, bo tak mu nakazywał honor.

Nie podoba mi się fragment, w którym pradziadek bohatera zastrzelił psa, bo tak mu nakazywał honor.