kiedy czytałam tę książkę i kiedy skończyłam tę książkę zastanawiałam się - jak mogę ją ocenić? rozważałam zostawienie tego pola pustego. to nie jest fikcyjna historia. to czyjeś życie, czyjś pamiętnik, najgłębsze sekrety, najgłębsze, najciemniejsze zakątki duszy.
ale wtedy pomyślałam, że to co teraz mogę zrobić dla Alice to pozostawienie najwyższej możliwej oceny, jako rodzaj hołdu dla niej (i innych anonimowych ofiar narkotyków),a może jako znicz...
wiem, że są osoby, które powiedzą, że to nie może być prawdziwa historia - nie obchodzi mnie to. daje kredyt zaufania. może to historia wielu anonimowych ludzi połączona w jedną. to nic nie zmienia. nie traktuje tego jako źródło historyczne czy naukowe. jest coś głęboko poruszającego w czytaniu pamiętników zwykłych ludzi (nie autorów, naukowców czy znanych ludzi),szczególnie dzieci (Alicja *byla* dzieckiem); historyczne źródła nie mogą oddać tego unikalnego, indywidualnego doświadczenia.

będę szczera - wiedziałam jak ta książka się skończy. gdy byłam młodsza, czytałam polską wersję, ale wciąż... jakimś cudem wciąż miałam nadzieję, że zapamiętałam coś źle, że Alice jednak miała swój wymarzony dom, męża, dzieci i żyła spokojnie wiele, wiele lat. zasługiwała na to.

czytałam po angielsku, który nie jest moim pierwszym językiem i nie jestem w nim najlepsza, więc nie mogę (i nie będę) ocenić czy językowo było dobrze, czy były i jakiego rodzaju błędy gramatyczne czy w pisowni. to nie jest dusza książki, nikt nie redaguje swoich dzienników, szczególnie pisanych pod wpływem emocji.

prawdopodobnie wszystko o tej książce już zostało powiedziane, więc zaznaczę to, czego nie wyłapałam czytając po raz pierwszy ani nie było o niej mówione. zaburzone relacje z jedzeniem, z ciałem. Alice kilkakrotnie wspomina, że musi stracić na wadze albo że jej spodnie są zbyt ciasne, podczas gdy jej waga nie była nawet zbliżona do nadwagi. to był, a teraz jest jeszcze większy problem (z mediami społecznościowymi) - ludzie (szczególnie młodzi) mają problem z postrzeganą wagą i to wpływa na to, jak się czują.
to nie jest książka *tylko* o narkotykach - powinniśmy o tym pamiętać.

gdziekolwiek jest Alice - albo, jeśli ta książka jest w pełni fikcyjna - inne anonimowe ofiary narkotyków - mam nadzieję, że jest szczęśliwa.

kiedy czytałam tę książkę i kiedy skończyłam tę książkę zastanawiałam się - jak mogę ją ocenić? rozważałam zostawienie tego pola pustego. to nie jest fikcyjna historia. to czyjeś życie, czyjś pamiętnik, najgłębsze sekrety, najgłębsze, najciemniejsze zakątki duszy.
ale wtedy pomyślałam, że to co teraz mogę zrobić dla Alice to pozostawienie najwyższej możliwej oceny, jako...

Spotkałam się gdzieś z opinią, że to nie jest autentyczny pamiętnik, że został on napisany przez babeczkę, która pracowała z dzieciakami po przejściach, a książka ta miała stanowić przestrogę i służyć pomocą w zajęciach terapeutycznych. Nie wiem, na ile w tym racji – tym bardziej, że rzeczywiście niektóre fragmenty i elementy tekstu trochę nie do końca pasują do wypowiedzi 15-latki. Ale może to kwestia tłumaczenia, może faktycznie dziewczyna miała różne sposoby pisania i myślenia. Ale w czasie lektury ma się jednak wrażenie autentyczności tego przekazu. Czytelnik trzyma za bohaterkę kciuki, wkurza się, gdy mimo obietnic znowu zaczyna brać, kiedy znowu wpada w podejrzane towarzystwo. I tym bardziej przeżywa zakończenie, gdy niby spodziewa się, że trudno będzie o happy end, ale jednak ma nadzieję na inny finał...

Niby nie ma tu niczego odkrywczego, historia jest powtarzalna, schemat bardzo podobny do tych, które przedstawiono chociażby w „My, dzieci z dworca Zoo” i innych tego typu książkach. Zadziwia jednak spora ilość trafnych i dojrzałych spostrzeżeń co do osi konfliktu pokoleń, przyczyn nastoletniego buntu i uciekania dzieciaków w narkotyki. No i ten specyficzny klimat Ameryki lat 60-70, kiedy zdobycie narkotyków było znacznie łatwiejsze, niż zdobycie tabletki antykoncepcyjnej...

Dlatego warto przeczytać – i dla młodych, i dla ich rodziców. Zarówno ku przestrodze, że uzależnienie od jednego razu wcale nie jest mitem, jak i dla uświadomienia, jak trudno jest się wydostać z narkotykowego bagna.

Spotkałam się gdzieś z opinią, że to nie jest autentyczny pamiętnik, że został on napisany przez babeczkę, która pracowała z dzieciakami po przejściach, a książka ta miała stanowić przestrogę i służyć pomocą w zajęciach terapeutycznych. Nie wiem, na ile w tym racji – tym bardziej, że rzeczywiście niektóre fragmenty i elementy tekstu trochę nie do końca pasują do wypowiedzi...

Książka w stylu "Dzieci z dworca Zoo". Nie wnosi do gatunku absolutnie nic nowego, to jedna z tych książek, które są dosyć przewidywalne, ich akcja toczy się tak, jak czytelnik się spodziewa. Powieść jest jedną z tych, po którą można spokojnie sięgnąć bez ryzyka zawodu, od razu wiadomo, jak się wszystko potoczy, a podobieństwo do innych historii tego typu daje podobne uczucie jak przy oglądaniu powtórki serialu: znamy już fabułę, ale i tak obejrzymy ten sam odcinek, bo jest przyzwoicie nakręcony. "Idź, zapytaj Alice" czyta się naprawdę dobrze, więc dla osób, które lubią tematy o świecie narkotyków i zagubionych nastolatkach, lektura powinna sprawić przyjemność.

Książka w stylu "Dzieci z dworca Zoo". Nie wnosi do gatunku absolutnie nic nowego, to jedna z tych książek, które są dosyć przewidywalne, ich akcja toczy się tak, jak czytelnik się spodziewa. Powieść jest jedną z tych, po którą można spokojnie sięgnąć bez ryzyka zawodu, od razu wiadomo, jak się wszystko potoczy, a podobieństwo do innych historii tego typu daje podobne...

Są książki, które nie muszą być wybitne, aby nas poruszyć. Czasami, dotykają naszych problemów, osobistych rozterek i to sprawia, że stają się wyjątkowe. Ta spowodowała we mnie wielki smutek, ból i wiele niemiłych wspomnień, spraw które uważałam za zamknięte. Nie oznacza to, że jej nie polubiłam. Ale nie mogę jej postawić w tej kategorii. Nazwę to w ten sposób; będzie to pozycja, która zawsze już będzie siedzieć w mojej głowie, która za każdym razem będzie przywoływać wspomnienia, nie zawsze te dobre, ale te prawdziwe.
W latach 70' na całym świecie, a w szczególności w Ameryce, zasłynęła moda na narkotyki. Dotknęła ona wiele osób, wiele przez nią zmarło, wiele zrujnowało sobie życie i psychikę. Jest to prawdziwa historia, opowiedziana poprzez prowadzone notatki. Opowiada o młodej 14-letniej dziewczynie, która przeprowadza się do nowego miasta. Poznaje nowych ludzi, nowe miejsca. Poznaje również niebezpieczny świat narkotyków, seksu, przemocy i brutalnej rzeczywistości, która nie powinna wpływać na tak młodą osobę. Jest całkowicie szczera, nie ulepszana i poprawiana. Czysta relacja tego, jak wyglądało jej życie. Przypomniała mi o "My dzieci z dworca zoo". 2 młode dziewczyny, które nieświadomie wkroczyły do pokoju bez wyjścia. Jedna głupia decyzja, która rujnuje całe życie.
Jestem wrażliwa to prawda. Ale na książkach tego typu rzadko płaczę. Mam całkowicie zrujnowaną psychikę i czarny humor, to moja codzienna dawka szczęścia. Śmiałam się podczas czytania lektury o holocauście, paleniu żydów przez niemiecki dzieci. Ale mówiłam już, że gdy coś poruszy tematy, które dotyczą was, waszych najbliższych, nie wolno wam tego ignorować, a już na pewno nie wstydzić się tego. Każdy z nas ma własne problemy, a tak dosłowne poruszenie ich jest bolesne. Często pouczające i pomagające w normalnym życiu, niemniej dotkliwe. Jeśli lubicie "tego typu" historie, bez słodzenia, a chcecie zobaczyć, jak naprawdę wygląda takie życie, młodego człowieka z nałogiem, śmiało sięgajcie. Szykujcie się na możliwie długiego kaca książkowego, jak i lekkiego załamania nerwowego.

Są książki, które nie muszą być wybitne, aby nas poruszyć. Czasami, dotykają naszych problemów, osobistych rozterek i to sprawia, że stają się wyjątkowe. Ta spowodowała we mnie wielki smutek, ból i wiele niemiłych wspomnień, spraw które uważałam za zamknięte. Nie oznacza to, że jej nie polubiłam. Ale nie mogę jej postawić w tej kategorii. Nazwę to w ten sposób; będzie to...

Książka niezwykle autentyczna, zawiera wzruszające i prostolinijne zwierzenia nastolatki lat 60-tych sięgającej po narkotyki. Dla tych, którzy czytali "My dzieci z dworca zoo", może wydać się momentami nieco ugrzeczniona, mimo to warta przeczytania.

Książka niezwykle autentyczna, zawiera wzruszające i prostolinijne zwierzenia nastolatki lat 60-tych sięgającej po narkotyki. Dla tych, którzy czytali "My dzieci z dworca zoo", może wydać się momentami nieco ugrzeczniona, mimo to warta przeczytania.

krótko, zwięźle i na temat

krótko, zwięźle i na temat

Uważam, że książka ta zasługuje na znacznie więcej uwagi. To prosto, bezpretensjonalnie napisana historia uzależnionej dziewczyny. Kojarzyła mi się trochę z Dziećmi z dworca ZOO, ale według mnie jest nawet lepsza. Chyba bardziej daje do myślenia, chociaż mniej tu śmierci i totalnej beznadziei. Realia są bliższe przeciętnemu czytelnikowi, mimo że akcja powieści dzieje się prawdopodobnie na początku lat 70. albo pod koniec 60.

Uważam, że książka ta zasługuje na znacznie więcej uwagi. To prosto, bezpretensjonalnie napisana historia uzależnionej dziewczyny. Kojarzyła mi się trochę z Dziećmi z dworca ZOO, ale według mnie jest nawet lepsza. Chyba bardziej daje do myślenia, chociaż mniej tu śmierci i totalnej beznadziei. Realia są bliższe przeciętnemu czytelnikowi, mimo że akcja powieści dzieje się...

dobra książka, daje do myślenia...szkoda że zakończenie takie smutne :(

dobra książka, daje do myślenia...szkoda że zakończenie takie smutne :(

Czytałam tą książkę jako nastolatka i była to pierwsza książka, od której nie mogłam się oderwać.

Czytałam tą książkę jako nastolatka i była to pierwsza książka, od której nie mogłam się oderwać.

Bardzo dobra książka, realistyczna, niedługa.

Bardzo dobra książka, realistyczna, niedługa.