„Niespokojny umysł” to głęboka, osobista podróż przez ludzką psychikę, prowadzona przez renomowaną psycholożkę, terapeutkę i wybitną badaczkę w zakresie chorób afektywnych Kay Redfield Jamison, która sama zmaga się z psychozą maniakalno-depresyjną. Książka ta stanowi zarówno medytację nad naturą choroby psychicznej, jak i ekscytującą analizę związku między kreatywnością a manią. Autorka dzieli się swoimi osobistymi doświadczeniami z tą chorobą, oferując zarówno intymne wglądy, jak i spojrzenie z perspektywy zawodowej.

https://zaczytanyksiazkoholik.pl/recenzje/mroczne-zakamarki-umyslu-niespokojny-umysl-kay-redfield-jamison/

„Niespokojny umysł” to głęboka, osobista podróż przez ludzką psychikę, prowadzona przez renomowaną psycholożkę, terapeutkę i wybitną badaczkę w zakresie chorób afektywnych Kay Redfield Jamison, która sama zmaga się z psychozą maniakalno-depresyjną. Książka ta stanowi zarówno medytację nad naturą choroby psychicznej, jak i ekscytującą analizę związku między kreatywnością a...

Tą książkę chciałem przeczytać już dawno temu, kiedy o autorce wspomniał mi mój profesor, który zresztą napisał epilog do niej, a także z powodów osobistych, gdyż temat zaburzeń nastroju jest mi bliski. Niespokojny umysł jest pamiętnikiem autorki z jej walki z chorobą afektywną dwubiegunową, tego jak zachorowała, jak przebiegała i jak radziła sobie z psychozą.Jest to opis szczery i prawdziwy, czasami bolesny, bo nie zawsze autorce było łatwo. Mimo to nauczyła się żyć ze swym zaburzeniem, skutecznie je leczyć i co najważniejsze osiągnąć sukces w życiu prywatnym i co dla mnie ważniejsze zawodowym. Bo trzeba dodać, że Kay Jamison jest uznaną terapeutką i psycholożką kliniczną, specjalizującą się właśnie w CHADzie. Swym życiem pokazała, że można być chorym i nie wyklucza to niesienia pomocy innym, pracy w zawodzie medycznym, pod warunkiem, że przyjmuje się odpowiednie leki i jest się pod stałą opieką psychiatry. Ten pamiętnik nastrojów i szaleństwa czyta się bardzo dobrze, choć było to pewnie spowodowane tym, że jestem żywo zainteresowany tematem. Trzeba przyznać racje opisowi z okładki, że jest to kamień milowy w historii opisów tej choroby, bo chyba nikt w taki sposób i to podparty relacją z własnego doświadczenia o tym wcześniej nie pisał. Jest to zdecydowanie książka dla tych, których problem dotyczy w sposób mniej lub bardziej bezpośredni, dla tych którzy chcą po prostu zgłębić temat bądź żywo interesują się psychologią i psychiatrią i zagadnieniami zdrowia psychicznego, jak i niedowiarkom i sceptykom z branży medycznej, którzy powątpiewają czy można być samemu lekarzem z BD i leczyć pacjentów. Znam takich paru i z przyjemnością podsunę im tą książkę. Serdecznie polecam!!!

Tą książkę chciałem przeczytać już dawno temu, kiedy o autorce wspomniał mi mój profesor, który zresztą napisał epilog do niej, a także z powodów osobistych, gdyż temat zaburzeń nastroju jest mi bliski. Niespokojny umysł jest pamiętnikiem autorki z jej walki z chorobą afektywną dwubiegunową, tego jak zachorowała, jak przebiegała i jak radziła sobie z psychozą.Jest to opis...

wspaniała książka. intensywnie, a jednocześnie łagodnie pokazuje życie z CHAD.

wspaniała książka. intensywnie, a jednocześnie łagodnie pokazuje życie z CHAD.

Jest to książka, która stawia czytelnika w bardzo uprzywilejowanej pozycji, ponieważ daje wgląd w myśli osoby dotkniętej chorobą maniakalno-depresyjną. Dodatkowo intrygujące jest, iż autorka jest zarówno lekarzem jak i chorym, dzięku czemu cała historia nabiera wartości dydaktycznej. Przyjemna, napisana z poczuciem humoru, jednak akcja nie należy do wartkich, co sprawiło, że momentami się dłużyła. Mimo to polecam z całego serca.

Jest to książka, która stawia czytelnika w bardzo uprzywilejowanej pozycji, ponieważ daje wgląd w myśli osoby dotkniętej chorobą maniakalno-depresyjną. Dodatkowo intrygujące jest, iż autorka jest zarówno lekarzem jak i chorym, dzięku czemu cała historia nabiera wartości dydaktycznej. Przyjemna, napisana z poczuciem humoru, jednak akcja nie należy do wartkich, co sprawiło,...

Jestem trochę rozczarowana tą książką. Zaczęła się dobrze i bardzo interesująco, jednak im dalej, tym gorzej...

Jestem trochę rozczarowana tą książką. Zaczęła się dobrze i bardzo interesująco, jednak im dalej, tym gorzej...

„Inni uważają, że wiedzą, co to znaczy być w depresji, ponieważ przeżyli rozwód, stracili pracę lub zerwali długotrwały związek. Jednak te doświadczenia niosą ze sobą określone uczucia, natomiast depresja jest płaska, pusta i nie do zniesienia.”
______
Nie będzie typowej recenzji, ale chcę opowiedzieć o pewnej książce, która mnie ostatnio zafascynowała. Psychologią interesuję się od dawna, ostatnio szczególnie zaciekawił mnie temat choroby afektywnej dwubiegunowej. Stąd pomysł, by przeczytać książkę „Niespokojny umysł. Pamiętnik nastrojów i szaleństwa" Kay Redfield Jamison.

Autorka jest psychologiem, terapeutą, a jednocześnie zmaga się z chorobą dwubiegunową. Jest to niezwykle trudne w diagnozie i leczeniu schorzenie polegające na naprzemiennym występowaniu okresów depresyjnych i maniakalnych. Depresja charakteryzuje się długo utrzymującym się obniżonym nastrojem, poczuciem pustki i braku sensu. W chorobie dwubiegunowej depresje mają wyjątkowo ciężki przebieg i obarczone są ryzykiem samobójstwa. Manię natomiast cechuje podwyższony nastrój, pobudzenie, zawyżone poczucie własnej wartości i nadzwyczajna wiara we własne możliwości, często nieadekwatna do sytuacji. Chory skłonny jest do ryzykownych zachowań, niekiedy wydaje dużo pieniędzy, bywa drażliwy i nie znosi sprzeciwu. Czuje się świetnie, żyje intensywnie, a życie ma mnóstwo barw, w przeciwieństwie do okresu depresji, gdy staje się ono szare i pozbawione radości. Zarówno okres depresji, jak i manii nie jest stanem pożądanym i wymaga leczenia oraz nadzoru psychiatry. Choroba afektywna dwubiegunowa pozostawiona sama sobie może całkowicie zdezorganizować człowiekowi życie - pozbawić pracy, relacji z bliskimi, radości codziennego dnia, a nawet życia. Dlatego tak ważne jest odpowiednie rozpoznanie i leczenie.
_______
„Nawet wtedy, gdy znajdowałam się w stanie psychozy – miałam urojenia, omamy i pogrążałam się w szaleństwie – byłam świadoma, że odkrywam nowe zakątki mojego umysłu i mojej duszy.”
_______
Najlepszym tego przykładem jest sama autorka książki. Powieść Kay Redfield Jamison niezwykle mnie poruszyła. Jest to szczery opis historii, w której pierwsze skrzypce gra właśnie wspomniana choroba dwubiegunowa. Autorka wspomina swoje dzieciństwo, młodość, miłosne perypetie, początek kariery zawodowej, a wraz z nim także początek zmagań, które rozpoczęły się jeszcze na długo przez postawieniem diagnozy przez psychiatrę. Życie z CHAD to ciągła huśtawka i balansowanie między piekłem a niebem. Depresje, czarne okresy pełne myśli o śmierci przeplatały się u niej ze stanami maniakalnymi, w których myśli gwałtownie przyspieszają, mówi szybko, chce zrobić wszystko, najlepiej tu i teraz. Szczególnie podobał mi się rozdział „Miłość jest lekarstwem", który stanowił próbę odpowiedzi na pytanie, jaką rolę w życiu autorki spełniła pewna piękna relacja. Poruszyło mnie również zakończenie, które stanowi meritum całej opowieści. Autorka odpowiada w nim na bardzo ważne pytanie: czy gdyby wiedziała, że jej życie będzie naznaczone chorobą, wolałaby się nie urodzić?

Świadectwo Kay Redfield Jamison daje nadzieję i otuchę dla wszystkich dotkniętych chorobą i ich bliskich. Pokazuje, że życie z CHAD to nie tylko pasmo cierpień, ale może być też piękne. Jako osoba z CHAD jest niezwykle wrażliwa i znacznie mocniej odbiera otaczający ją świat. Bywa to smutne, a zarazem niesamowite i pociągające. Książka napisana barwnym poetyckim językiem trafia prosto w serce. Będzie cenną lekcją, zarówno dla osób zmagających się z tą chorobą, jak i tych, którzy chcą zgłębić temat.

blog: https://niestatystyczna-o-zyciu.blogspot.com/2020/10/czy-miosc-jest-lekarstwem.html
IG: sabina_czyta

„Inni uważają, że wiedzą, co to znaczy być w depresji, ponieważ przeżyli rozwód, stracili pracę lub zerwali długotrwały związek. Jednak te doświadczenia niosą ze sobą określone uczucia, natomiast depresja jest płaska, pusta i nie do zniesienia.”
______
Nie będzie typowej recenzji, ale chcę opowiedzieć o pewnej książce, która mnie ostatnio zafascynowała. Psychologią...

Książka w klasycznym amerykański stylu romantyzuje chorobę. Mówi: "Jestem profesorem tego i tego, mam w sumie pełne sukcesów życie, ale czasem mi odbija, wtedy sobie biegam albo pracuję 70 godzin bez przerwy". Buduje wizerunek tej choroby jako czegoś w sumie atrakcyjnego - potwierdza to jedna z opinii na jej temat; jeśli ktoś porównuje swoje życie i w finale ogłasza, że się zaczął zastanawiać, czy gdyby mógł nie wybrałby tej choroby.. Zgroza. Ta choroba niszczy życie. Spaliłabym cały nakład.

Książka w klasycznym amerykański stylu romantyzuje chorobę. Mówi: "Jestem profesorem tego i tego, mam w sumie pełne sukcesów życie, ale czasem mi odbija, wtedy sobie biegam albo pracuję 70 godzin bez przerwy". Buduje wizerunek tej choroby jako czegoś w sumie atrakcyjnego - potwierdza to jedna z opinii na jej temat; jeśli ktoś porównuje swoje życie i w finale ogłasza, że się...

Bardzo ciekawa i interesująca pozycja o osobie zmagającej się z pchychozą maniakalno-depresyjna. Jestem pod wrażeniem ,pracowania i zmagania się z chorobą autorki. I chyba przede wszystkich mówienia i przyznawania się do choroby na takim stanowisku.

Bardzo ciekawa i interesująca pozycja o osobie zmagającej się z pchychozą maniakalno-depresyjna. Jestem pod wrażeniem ,pracowania i zmagania się z chorobą autorki. I chyba przede wszystkich mówienia i przyznawania się do choroby na takim stanowisku.

Bardzo ciekawa dla każdego, kto interesuje się opisaną chorobą, przystępna i refleksyjna może być tak naprawdę dla każdego, ponieważ to przede wszystkim świetny zapis doświadczeń, wiedzy i świadomości dotyczących zmiennych nastrojów.

Bardzo ciekawa dla każdego, kto interesuje się opisaną chorobą, przystępna i refleksyjna może być tak naprawdę dla każdego, ponieważ to przede wszystkim świetny zapis doświadczeń, wiedzy i świadomości dotyczących zmiennych nastrojów.

Wydawało mi się że ta książka będzie zupełnie inna,lekko się nią rozczarowałam. Była też według mnie za krótka,powinna zostać bardziej rozbudowana.Opowiada o zmaganiach z chorobą ale też miałam nadzieję że się jednak dowiem czegoś więcej.

Wydawało mi się że ta książka będzie zupełnie inna,lekko się nią rozczarowałam. Była też według mnie za krótka,powinna zostać bardziej rozbudowana.Opowiada o zmaganiach z chorobą ale też miałam nadzieję że się jednak dowiem czegoś więcej.