Mnie sie podoba. Fajnie napisana, mimo dużej objętości, nie dłuży się. Nie w każdej książce opisy przypadają mi di gustu, a tu chętnie czytałam o tym jak wygląda wyspa czy opisane domy. Pozwalało mi to na swój sposób kręcić swój własny film z opisanej historii. Wątek obyczajowy zdecydowanie dominuje pozostałymi i to też dla mnie plus.
P.S. Nie polecam filmu na podstawie książki, z Melissą Gilbert w roli Joe (totalna porażka, zupłenie inaczej wyobrażam sobie Joe). I sporo wątków mocno zmienionych.

Mnie sie podoba. Fajnie napisana, mimo dużej objętości, nie dłuży się. Nie w każdej książce opisy przypadają mi di gustu, a tu chętnie czytałam o tym jak wygląda wyspa czy opisane domy. Pozwalało mi to na swój sposób kręcić swój własny film z opisanej historii. Wątek obyczajowy zdecydowanie dominuje pozostałymi i to też dla mnie plus.
P.S. Nie polecam filmu na podstawie...

Ellen w dziecinstwie przezyla bardzo wiele i nie mogac sie z tym pogodzic wyjechala z domu rodzinnego i postawila na kariere. Jest teraz bardzo znana i ceniona fografka. Jednak jest ktos kto nie pozwoli jej zapomniec o przeszlosci i przypomni o tym w dosc okrutny sposob. Postanowi znow wrocic do domu rodzinnego ojca brata i siostry. Lecz czy tam bedzie wolna od przesladowcy i bezbieczna. Nora jak zawsze mnie nie zawiodla i czytalam z zapartym tchem bo sporo sie tu dzieje.

Ellen w dziecinstwie przezyla bardzo wiele i nie mogac sie z tym pogodzic wyjechala z domu rodzinnego i postawila na kariere. Jest teraz bardzo znana i ceniona fografka. Jednak jest ktos kto nie pozwoli jej zapomniec o przeszlosci i przypomni o tym w dosc okrutny sposob. Postanowi znow wrocic do domu rodzinnego ojca brata i siostry. Lecz czy tam bedzie wolna od...

Sanktuarium czyta się lekko, szybko i przyjemnie, lecz sięgając po tę książkę nie powinniście liczyć na nic więcej. Jeśli marzycie o odprężeniu, puszczeniu w niepamięć swoich trosk i zmartwień, przyjemnie spędzonym czasie to jak najbardziej polecam. Lecz jeśli oczekujecie od lektury czegoś więcej, to niestety nie jest to odpowiednia pozycja.

Sanktuarium czyta się lekko, szybko i przyjemnie, lecz sięgając po tę książkę nie powinniście liczyć na nic więcej. Jeśli marzycie o odprężeniu, puszczeniu w niepamięć swoich trosk i zmartwień, przyjemnie spędzonym czasie to jak najbardziej polecam. Lecz jeśli oczekujecie od lektury czegoś więcej, to niestety nie jest to odpowiednia pozycja.

Wystawiłam ocenę dobrą z sentymentu dla Nory Roberts...Nie jest to zła książka, na pewno jest napisana pięknym językiem... nie jest naiwna...pomysł na fabułę dobry, ale...jest nudno. Czasami miałam wrażenie, że ma to być kolejna powieść Charlotte Link, z tym że u Link czytając nie ma się odruchu aby przerzucić szybciutko strony z opisami i sięgnąć do dialogów, opisy budują u niej napięcie... Natomiast w "Sanktuarium" sprawiają, że akcja rozmywa się, a wątek sensacyjny jest tam gdzieś w tle, a w sumie to ona ma przecież decydujący wpływ na zdarzenia. Oczywiście to moja subiektywna opinia, może jestem przyzwyczajona do "wartkiej" Nory Roberts, a jej strona refleksyjna mniej mnie pociąga:)

Wystawiłam ocenę dobrą z sentymentu dla Nory Roberts...Nie jest to zła książka, na pewno jest napisana pięknym językiem... nie jest naiwna...pomysł na fabułę dobry, ale...jest nudno. Czasami miałam wrażenie, że ma to być kolejna powieść Charlotte Link, z tym że u Link czytając nie ma się odruchu aby przerzucić szybciutko strony z opisami i sięgnąć do dialogów, opisy budują...

„Sanktuarium” Nory Roberts należy do słabszych powieści autorki. Jest to romans przeplatany morderstwami, ale ani zbrodnia, ani romanse, bo są trzy, nie zachwycają. Zbrodnia bardzo przewidywalna, już przed połową wiedziałam zarówno jakie są motywy jak i kto stoi za morderstwami. Zakończenie też raczej odgadłam. Romanse także bez polotu, bardzo szablonowe, mało ciekawe, bez ikry. Książka mnie lekko rozczarowała.

„Sanktuarium” Nory Roberts należy do słabszych powieści autorki. Jest to romans przeplatany morderstwami, ale ani zbrodnia, ani romanse, bo są trzy, nie zachwycają. Zbrodnia bardzo przewidywalna, już przed połową wiedziałam zarówno jakie są motywy jak i kto stoi za morderstwami. Zakończenie też raczej odgadłam. Romanse także bez polotu, bardzo szablonowe, mało ciekawe, bez...

Jo Ellen przez tragedię, która spotkała jej rodzinę, po skończeniu pełnoletności opuszcza rodzinną wyspę. Zostawia demony przeszłości za sobą, Teraz, od tamtego strasznego, pamiętnego dnia minęło 20 lat. Jo jest odnoszącą sukcesy, zadowoloną z siebie, znaną na całym świecie fotografką. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy dostaje pierwsze zdjęcia, świetnie wykonane odbitki, przedstawiające ją samą. Przy pracy, na zakupach, wygląda na to, że ktoś śledzi każdy jej krok. Od tamtego momentu zaczynają ją dręczyć koszmary nocne. Jednak punktem kulminacyjnym jest to, co wydarza się później. Jo nie wytrzymuje i pod wpływem impulsu wraca na wyspę. Jest pewna, że zgubiła tajemniczego prześladowcę. Przez pierwsze dni na wyspie ze wszystkich sił stara się odzyskać równowagę psychiczną, gdy powoli zaczyna się jej to udawać dostaje kolejny list, a w nim kolejne zdjęcia...

Z Norą Roberts miałam już styczność niejednokrotnie. Osobiście uwielbiam jest styl, sposób ukazywania postaci, umiejętne przeplatanie kryminału wątkiem romantycznym. Niewątpliwie uwielbiam też to, jak opisuje sprawy łóżkowe. Każda taka scena w jej wykonaniu jest przesycona niemal namacalną namiętnością. Nora doskonale wie czego potencjalny czytelnik od niej oczekuje i ona mu to daje. Książki tej autorki czyta się w zawrotnym tempie. Praktycznie każda jej powieść wciąga mnie do tego stopnia, że nie myślę o niczym innym, jedynie o tym, żeby poznać dalsze losy bohaterów.

Jeśli chodzi o Sanktuarium, cóż... Książka jest niewątpliwie dobra. Nora nigdy nie zapomina o tym, jak ważne jest przedstawienie postaci, więc i tym razem każdego bohatera tej historii poznajemy bardzo dokładnie. Wielu z Was, z pewnością mogłoby drażnić zachowanie niektórych postaci, bo mnie chwilami ono także doprowadzało do szału. Trzeba jednak pamiętać, że to jacy są teraz jest zależne od tego, co przeżyli w dalekiej przeszłości.

W książce nie brakuje również scen zabawnych, ociekających erotyzmem, ani tych ściskających za serce, przez które mimowolnie do naszych oczu napływają łzy. Jak na thriller przystało, nie obyło się również bez opisu sytuacji z perspektywy dręczyciela, ani ukazania motywów jego działania.


No cóż, zdawał sobie sprawę, że powinien teraz wysiąść i zajrzeć pod maskę. Wiedział nawet co tam zobaczy. Silnik. Jakieś przewody, tajemnicze rury i dziwne pasy. Nathan tyle samo wiedział o silnikach, przewodach i rurach, co o operacji mózgu.

Na pewno już nigdy nie będzie tak, jak było. Ale może być lepiej.

Dlaczego zawsze, ilekroć człowiek spodziewa się czegoś dobrego, musi zdarzyć się coś, co odsuwa przyjemność na dalszy plan?

Może wszyscy powinniśmy zacząć się zastanawiać, co da nam więcej szczęścia, a nie, co jest dla nas lepsze.

Można podbić cały świat, przepłynąć wszystkie oceany, uwieść najpiękniejsze kobiety, ale dopiero po kawie. Życie ma urok i sens, ale tylko po kawie.

- Czy jabłko może upaść daleko od jabłoni?
Z łagodnym uśmiechem na ustach Brian dźwignął garnek i wylał krewetki na durszlak.
- Moim zdaniem to całkowicie zależy od jabłka. Jeśli jest twarde i zdrowe, bez trudu może kilka razy się odbić i odturlać daleko od drzewa. Natomiast jeśli będzie zgniłe, upadnie tuż przy pniu.


Sam zamysł fabuły książki nie jest zły, lecz myślę, że akcja mogłaby się potoczyć nieco ciekawiej. Przez pierwsze przynajmniej 150 stron nie działo się nic szczególnego. Potem akcja się wprawdzie rozkręciła, ale od razu wywnioskowałam kto jest potencjalnym dręczycielem Jo Ellen. Jak się później okazało miałam rację. Zazwyczaj Nora prowadzi ten wątek lepiej, więc jestem nieco rozczarowana.

Sanktuarium czyta się lekko, szybko i przyjemnie, lecz sięgając po tę książkę nie powinniście liczyć na nic więcej. Jeśli marzycie o odprężeniu, puszczeniu w niepamięć swoich trosk i zmartwień, przyjemnie spędzonym czasie to jak najbardziej polecam. Lecz jeśli oczekujecie od lektury czegoś więcej, to niestety nie jest to odpowiednia pozycja.


http://www.uwielbiamczytac.pl

Jo Ellen przez tragedię, która spotkała jej rodzinę, po skończeniu pełnoletności opuszcza rodzinną wyspę. Zostawia demony przeszłości za sobą, Teraz, od tamtego strasznego, pamiętnego dnia minęło 20 lat. Jo jest odnoszącą sukcesy, zadowoloną z siebie, znaną na całym świecie fotografką. Sytuacja zmienia się diametralnie, gdy dostaje pierwsze zdjęcia, świetnie wykonane...

"Sanktuarium" to kryminał z dodatkiem thrillera - do tego okraszony wielowątkowym, acz nienachalnym romansem. Książka, mimo iż tak na prawdę nie mam się do czego przyczepić - nie porwała mnie jakoś specjalnie. Nie przyprawiła o palpitacje serca i bezsenność.
Dobra.
Niezaprzeczalnie jest dobra..
Podparta rzetelnym warsztatem i dużą praktyką twórczą pani Nory, posiada wszystkie cechy jakich oczekuje się po dobrej ksiązce. Ciekawie skonstruowana i zgrabnie opisana akcja, pełne portrety charakterologiczne bohaterów.. to wszystko jest.. tyle że oprócz tego wszystkiego co jest, to jednak jeszcze czegoś zabrakło.
Czego?
Moim skromnym zdaniem - jakiegoś zapalnika.
Tego nieuchwytnego elementu, który powoduje, że książki po prostu nie można odłożyć ani na chwilę. Tutaj.. cóż czyta się niezaprzeczalnie miło i lekko, ale nie ma żadnego stresu, kiedy lekturę trzeba odłożyć, bo wzywają obowiązki.
Co do fabuły, też mogłabym na upartego poręcić nosem.
Motyw popełnianych zbrodni okazał się jakby znajomy (w jakieś książce, nie pamiętam w której, już czytałam o bardzo podobnym motywie. Więc oryginalność uzyskuje mały minusik )Zagadka mogłaby być bardziej skomplikowana... Dość szybko udało mi się wytypować postać mordercy- i do tego trafnie ! :)) Sytuację w moim przypadku ratowały wątki romantyczne, których po prostu nigdy nie mam dość i które, dobrze spisane i poprowadzone, zawsze odrobinę podniosą moją ocenę.
Podsumowując - "Sanktuarrium" to miła książeczka, ale na raz. Odpowiednia na leniwe popołudnie. Zapewnia przyjemne spędzenie czasu, lecz nie zapadnie ani w serce ani nawet w pamięć czytelnika.

"Sanktuarium" to kryminał z dodatkiem thrillera - do tego okraszony wielowątkowym, acz nienachalnym romansem. Książka, mimo iż tak na prawdę nie mam się do czego przyczepić - nie porwała mnie jakoś specjalnie. Nie przyprawiła o palpitacje serca i bezsenność.
Dobra.
Niezaprzeczalnie jest dobra..
Podparta rzetelnym warsztatem i dużą praktyką twórczą pani Nory, posiada...

Mimo, że książka ma ok. 600 stron czytanie nie dłużyło się. Historia jest zwarta.
Od razu domyśliłam się, kto jest mordercą, ale nie przeszkadzało mi to. Książkę czytałam z przyjemnością.
Doszłam do wniosku, że jeśli chodzi o Norę Roberts to zdecydowanie wolę jej dłuższe książki (mające ponad 400 stron).

Mimo, że książka ma ok. 600 stron czytanie nie dłużyło się. Historia jest zwarta.
Od razu domyśliłam się, kto jest mordercą, ale nie przeszkadzało mi to. Książkę czytałam z przyjemnością.
Doszłam do wniosku, że jeśli chodzi o Norę Roberts to zdecydowanie wolę jej dłuższe książki (mające ponad 400 stron).

Książka bardzo dobra. Fajnie prowadzone wątki, zajmujące opisy itp. Ogólnie fajnie. Mogę się doczepić tylko do jednego, a mianowicie do zakończenia. Jak zawsze wszystko było za szybkie. Cała fabuła zbiega się do jednego, powoli kroczy, a co na końcu? Łup i po sprawie...
Jeśli już nie umie napisać zajmującej sceny to niech chociaż opis "po" będzie dłużysz i ciekawszy...

Książka bardzo dobra. Fajnie prowadzone wątki, zajmujące opisy itp. Ogólnie fajnie. Mogę się doczepić tylko do jednego, a mianowicie do zakończenia. Jak zawsze wszystko było za szybkie. Cała fabuła zbiega się do jednego, powoli kroczy, a co na końcu? Łup i po sprawie...
Jeśli już nie umie napisać zajmującej sceny to niech chociaż opis "po" będzie dłużysz i...

W potrzebie oderwania się od rzeczywistości i codziennych problemów sprawdziła się. Dobra, ale tylko tyle.

W potrzebie oderwania się od rzeczywistości i codziennych problemów sprawdziła się. Dobra, ale tylko tyle.