Książka, przy lekturze której nie warto zbyt wiele czasu poświęcać na analizowanie swobodnych, czasem filozoficznych, wywodów autora czy też szukać związków przyczynowo-skutkowych wątków. Bliżej jej do strumienia świadomości, który najlepiej jest rozumieć jako dobry trip. Próżno doszukiwać się tu sensu, który może i gdzieś tam jest, ale moim zdaniem tylko ujmuje uroku książce i spłyca ją. Have a good trip!

Książka, przy lekturze której nie warto zbyt wiele czasu poświęcać na analizowanie swobodnych, czasem filozoficznych, wywodów autora czy też szukać związków przyczynowo-skutkowych wątków. Bliżej jej do strumienia świadomości, który najlepiej jest rozumieć jako dobry trip. Próżno doszukiwać się tu sensu, który może i gdzieś tam jest, ale moim zdaniem tylko ujmuje uroku...

Główna część tej książki to jakby połączenie absurdu i humoru Pratchetta, tematyki Josepha Conrada, posypanej sporą szczyptą mizantropii. W połowie zaskoczenie - przeskok do kompletnie innej narracji a la Kafka, osobiście mocno obniżającej ocenę. Końcówka zaś wraca do tematyki głównej części, przez co książka utrzymała i tak dość wysoką notę - gdyż ta część jest napisana absurdalnie, ale interesująco. Refleksyjność i obrazowy wątek przygodowy to coś, czego brakowało mi i brakuje w dzisiejszej literaturze, czy literaturze w ogóle. Bez tej zmiany w środku - dałbym osiem, a gdyby w dodatku było dłuższe - kto wie, może i dziewięć gwiazdek.

Główna część tej książki to jakby połączenie absurdu i humoru Pratchetta, tematyki Josepha Conrada, posypanej sporą szczyptą mizantropii. W połowie zaskoczenie - przeskok do kompletnie innej narracji a la Kafka, osobiście mocno obniżającej ocenę. Końcówka zaś wraca do tematyki głównej części, przez co książka utrzymała i tak dość wysoką notę - gdyż ta część jest napisana...

To bardzo dziwna książka. Patronują jej wzniosłe ideały, ale jej niezborna forma (pozostająca zapewne nie bez związku z zamiłowaniem autora do substancji psychoaktywnych) raczej nie przyczyni się do ich rozpowszechnienia.
„Cień szansy” to prozatorsko-eseistyczny bełkot, kuriozalny, ale i intrygujący. Burroughs bierze na cel ludzkie niepohamowanie i zachłanność, a jego kreatywność nie znajduje granic w wymyślaniu plag, na jakie zasłużyliśmy, z chorobą chrystusią na czele.
To skromne dziełko, ilustrowane przez samego pisarza, polecić mogę jedynie poszukiwaczom niecodziennych doznań w literaturze. „Cień szansy” kuleje na różnych poziomach, a jego główną siłą pozostaje autentyczna pasja, co w konfrontacji z królującym dziś wyrachowaniem pozostaje nie tak może znowu bagatelnym atutem.

To bardzo dziwna książka. Patronują jej wzniosłe ideały, ale jej niezborna forma (pozostająca zapewne nie bez związku z zamiłowaniem autora do substancji psychoaktywnych) raczej nie przyczyni się do ich rozpowszechnienia.
„Cień szansy” to prozatorsko-eseistyczny bełkot, kuriozalny, ale i intrygujący. Burroughs bierze na cel ludzkie niepohamowanie i zachłanność, a jego...

hmm, przychodzi tęsknota do odkrycia (natychmiast) tych dawnych, dalekich wymiarów umysłu - ale to musi być coś takiego jak owa indra z dżungli Madagaskaru.. by można było doświadczyć krystalicznego chłodu owych stu sześćdziesięciu milionów lat
lub też inaczej - archetyp to jedynie krystaliczna struktura, pusta, zatem przychodzi tęsknota do odkrycia owych wymiarów w trzeźwej rzeczywistości - aby ją wypełnić

(napisać sztukę)

hmm, przychodzi tęsknota do odkrycia (natychmiast) tych dawnych, dalekich wymiarów umysłu - ale to musi być coś takiego jak owa indra z dżungli Madagaskaru.. by można było doświadczyć krystalicznego chłodu owych stu sześćdziesięciu milionów lat
lub też inaczej - archetyp to jedynie krystaliczna struktura, pusta, zatem przychodzi tęsknota do odkrycia owych wymiarów w...