To jest LEM. A jak wiadomo LEM wielkim pisarzem był. Nie można ocenić jego książki niżej niż 7 gwiazdek ;) A na poważnie, to jest bardzo dobre opowiadanie o losach kadeta (jeszcze nie pilota) Pirx'a. Jest w stylu iście lemowskim - fantastyka naukowa z zagadką niemal kryminalną (jak są trupy to jest kryminał) z bogatą warstwą językową i doskonałym warsztatem literackim. Lem był zapalonym, no, może nie alpinista ale uwielbiał spacer po górach - czemu daje wyraz w swoich książkach a opowiadanie Odruch warunkowych" nie jest inne. Mamy zatem bogaty opis gór księżycowych i momenty wspinaczkowe. Co może być nieco nudnawe ale do przeskoczenia. Dla mnie najlepszym fragmentem był opis "kąpieli". To eksperyment deprywacji sensorycznej, chociaż Lem nie używa tego określenia. Nie może oczywiście zabraknąć pewnego signum temporis: Rosjanie maja swoja bazę na Księżycu, są tak mili, że użyczają swojej strefy państwom kapitalistycznym, które ignorują kompletnie rady doświadczonych selenistów radzieckich, prą w bzdury które kończą się tragicznie, no jak dzieci :)

Jest to jednak bardzo dobre opowiadanie, które mimo swojego wieku wcale, IMO, nie straciło na atrakcyjności. Świetnie oddaje Księżycowy klimat i stan zagrożenia w jakim mogą znaleźć się seleniści.

Do tego świetna oprawa graficzna serii, tak wiem, zawsze się nią zachwycam ale uwielbiam ją. Tekst justowany jest do lewej, bez wcięć dla akapitów. I ten nietypowy format. Mój egzemplarz jest tym bardziej nietypowy, że kilka kartek tekstu jest "do góry nogami :D

To jest LEM. A jak wiadomo LEM wielkim pisarzem był. Nie można ocenić jego książki niżej niż 7 gwiazdek ;) A na poważnie, to jest bardzo dobre opowiadanie o losach kadeta (jeszcze nie pilota) Pirx'a. Jest w stylu iście lemowskim - fantastyka naukowa z zagadką niemal kryminalną (jak są trupy to jest kryminał) z bogatą warstwą językową i doskonałym warsztatem literackim. Lem...

No, wreszcie jest jakieś światełko w tunelu, jeśli chodzi o Pana Lema. Jak dotychczas moje kolejne podejścia do jego literatury okazywały się klęską. Tymczasem nareszcie dobra fantastyka. Historia jest elegancko, sprawnie opisana, czyta się bardzo dobrze, wciąga. Trochę to jak kryminał, bo jest tajemnica i od początku wiemy, że Pirx ją będzie rozwiązywał, tylko że tego rozwiązywania jest bardzo mało. No, ale to w końcu tylko opowiadanie. Polubiam postać Pirxa za sprawny, bystry umysł, niepoddający się schematom myślenia. Ambitny i zdolny, niecierpliwy ale niepozbawiony ułomności, krótko mówiąc doskonale naszkicowana wielowymiarowa postać, nie jakiś wydumany komiksowy bohater. Podoba mi się także wątek małości człowieka skontrastowany z "pomysłowością" wszechświata w doświadczaniu ludzkości za pomocą narzędzia zwanego przez nas "przypadkiem". A jednak to człowiek w postaci "jedynego sprawiedliwego" bystrzaka, który nie dał się losowi zwycięża.
Porządna proza sf.

No, wreszcie jest jakieś światełko w tunelu, jeśli chodzi o Pana Lema. Jak dotychczas moje kolejne podejścia do jego literatury okazywały się klęską. Tymczasem nareszcie dobra fantastyka. Historia jest elegancko, sprawnie opisana, czyta się bardzo dobrze, wciąga. Trochę to jak kryminał, bo jest tajemnica i od początku wiemy, że Pirx ją będzie rozwiązywał, tylko że tego...

Smaczek: Pirx mówi, że ma 111 lat w układzie dwójkowym. Nawet gdyby miał i 1111, to byłby jakby za młody. Czy Mistrzowi chodziło o układ czwórkowy? No ale takiego nikt raczej nie stosuje...

Smaczek: Pirx mówi, że ma 111 lat w układzie dwójkowym. Nawet gdyby miał i 1111, to byłby jakby za młody. Czy Mistrzowi chodziło o układ czwórkowy? No ale takiego nikt raczej nie stosuje...

Jedno z najlepszych opowiadań Lema (zawarte także w Pirxowym zbiorze). Jest to taka esencja lemowskiego science-fiction, począwszy od krótkiego epizodu z pozbawieniem zmysłów i opisami umysłu, toczącego batalię z samym sobą, po wyprawę na Księżyc i pseudo-kryminalną zagadkę. Znakomite są tutaj przede wszystkim opisy samego Księżyca - jaki Księżyc jest, każdy widzi i widział na setkach zdjęć czy filmów, ale u Lema te górskie krajobrazy i ciemna strona naszego satelity nabierają iście psychodelicznego i bardzo niepokojącego charakteru. Jest tu dystans do technologii przyszłości, jest niepewność co do roli człowieka w Kosmosie, jest też szczypta humoru. A wszystko to zmieszczone na kilkudziesięciu stronach. Dobre przede wszystkim na początek z twórczością Lema.

Jedno z najlepszych opowiadań Lema (zawarte także w Pirxowym zbiorze). Jest to taka esencja lemowskiego science-fiction, począwszy od krótkiego epizodu z pozbawieniem zmysłów i opisami umysłu, toczącego batalię z samym sobą, po wyprawę na Księżyc i pseudo-kryminalną zagadkę. Znakomite są tutaj przede wszystkim opisy samego Księżyca - jaki Księżyc jest, każdy widzi i widział...

Bardzo pouczająca opowiastka o tym, że nie można na ślepo wierzyć technologii. Lem kilkadziesiąt lat temu zauważył coś, czego dziś często nie chcą przyjąć do wiadomości chociażby użytkownicy nawigacji samochodowych.

Bardzo pouczająca opowiastka o tym, że nie można na ślepo wierzyć technologii. Lem kilkadziesiąt lat temu zauważył coś, czego dziś często nie chcą przyjąć do wiadomości chociażby użytkownicy nawigacji samochodowych.

Poznawanie twórczości Lema najlepiej zacząć od opowiadań najłatwiejszych tj o pilocie Pirxie

Poznawanie twórczości Lema najlepiej zacząć od opowiadań najłatwiejszych tj o pilocie Pirxie