Bezdomny ptak

Książka niezwykle wciągająca, nie mogłam się od niej oderwać! Wprowadza nas w Indyjski klimat. Smutna, zabawna, pouczająca, i niezwykle ciekawa.

Książka niezwykle wciągająca, nie mogłam się od niej oderwać! Wprowadza nas w Indyjski klimat. Smutna, zabawna, pouczająca, i niezwykle ciekawa.

Pokaż mimo to

Ciekawa książka. Bardzo barwna, egzotyczna i nienachalnie edukacyjna. Główna bohaterka wzbudza głęboką sympatię, w napięciu śledzi się koleje jej losu. Momentami smutna, jednak głównie optymistyczna historia płynie wartko i szybko się czyta. Z przyjemnością polecę tę lekturę dwunastoletniej córce.

Ciekawa książka. Bardzo barwna, egzotyczna i nienachalnie edukacyjna. Główna bohaterka wzbudza głęboką sympatię, w napięciu śledzi się koleje jej losu. Momentami smutna, jednak głównie optymistyczna historia płynie wartko i szybko się czyta. Z przyjemnością polecę tę lekturę dwunastoletniej córce.

Pokaż mimo to

Przykra książka, jak dla mnie. Co z tego, że ostatecznie do Koli uśmiecha się szczęście, że układa jej się jakoś to życie, skoro to tylko zasługa przypadku, a nie jej dążenia do tego. Smutne jest to, jak wygląda życie w tej kulturze. Że jest tak olbrzymia akceptacja niedoli, brak jakiejkolwiek chęci zmiany tego. Godzenie się na cierpienie w imię tradycji.

Przykra książka, jak dla mnie. Co z tego, że ostatecznie do Koli uśmiecha się szczęście, że układa jej się jakoś to życie, skoro to tylko zasługa przypadku, a nie jej dążenia do tego. Smutne jest to, jak wygląda życie w tej kulturze. Że jest tak olbrzymia akceptacja niedoli, brak jakiejkolwiek chęci zmiany tego. Godzenie się na cierpienie w imię tradycji.

Pokaż mimo to

Koli, bohaterka powieści, ma jedynie trzynaście lat. Jak każda współczesna nastolatka powinna chodzić do szkoły, poznawać świat, czytać książki, słuchać muzyki, kolekcjonować plakaty, przeżywać pierwsze miłości, marzyć. Beztrosko. Niestety, Koli urodziła się w Indiach. Pech. Dziewczynkę poznajemy w chwili, gdy dowiaduje się, że już przyszedł ten czas, by wyszła za mąż.
Wyobraź sobie, że to ty, twoja córka, siostra macie trzynaście lat i zostajecie wbrew własnej woli wydane za człowieka, którego nawet nie widziałyście na oczy. Chce się wyć, uciekać, nieprawdaż? Koli nie krzyczy, nie sprzeciwia się, choć ogarnia ją przerażenie.
To nie koniec. Okazuje się, że wasze małżeństwo trwa tak krótko, że zostajecie nastoletnią wdową. Kobietą objętą w tej konkretnej kulturze społecznym tabu, przynoszącą rodzinie hańbę. Przypominam, trzynaście lat, wasze prawdziwe życie powinno się właśnie powoli zaczynać, kształtować, ale nie, tradycja, inni wykluczają was już teraz poza nawias społeczeństwa za winy, które nie zostały przez was popełnione. Stajecie się zbędne, zanim zaczęłyście tak naprawdę żyć. I co najgorsze, jesteście tego świadome. W końcu trafiacie na śmietnik społeczeństwa, w miejsce, w którym kobiety takie jak wy, wdowy mają po prostu wegetować do końca swoich dni. Pozbawione męża jesteście bez wartości. Stajecie się częścią tłumu w mieście wdów - Wrindawan.
Tak wygląda życie części indyjskich kobiet. Nie kiedyś, dawno. Raczej niemal dziś. Akcję książki umiejscowiono bowiem mniej więcej w latach 90. dwudziestego wieku.
Już w pierwszych scenach jeszcze w domu rodzinnym Koli w punkt zdiagnozowana zostaje sytuacja kobiet w Indiach. Wykształcenie to zbędny, nieprzydatny luksus. Czytanie to strata cennego czasu dziewczynki, która powinna uczyć się rzeczy praktycznych, użytecznych. Nie dla siebie, ale dla rodziny, przede wszystkim dla rodziny męża. Podczas wesela najpierw posilają się mężczyźni, dla kobiet nie zawsze starczy łakoci, nawet dla panny młodej. Umierający mąż Koli, dziecko jeszcze, wie, że żona ma słuchać męża. Niska pozycja społeczna Koli pokazana jest także przez jej relacje z innymi. Z braćmi owszem łączy ją więź, czuła i szczera jedynie w ukryciu, gdy nikt tego nie widzi. (...)
Przeraża fakt, że Koli sama siebie traktuje jak towar, ocenia. (...) W jej świecie nie ma jednak miejsca na jakikolwiek bunt. Płynie się jedynie z nurtem wydarzeń, próbuje marzyć, znaleźć w miarę wygodne miejsce. Mimo to dziewczynka trochę niezdarnie walczy o własną przestrzeń, pozwala sobie na sprzeciw, stosuje bierny opór, sabotuje gospodarskie prace, by choć przez chwilę poczuć, że odpowiada za własne życie, że jest podmiotem, a nie zbędnym przedmiotem.
(...)
Książka dotyka także innego problemu - wykluczenia ze społeczeństwa, podatności na manipulację ze względu na analfabetyzm. Zwykła i powszechna z naszej perspektywy umiejętność czytania tu rzeczywiście otwiera zupełnie nowe horyzonty, możliwości, a przede wszystkim pozwala wciąć sprawy we własne ręce, bez pośrednika.
Brak formalnego wykształcenie, nawet niepiśmienność nie wykluczają ogromnej, wewnętrznej potrzeby obcowania ze sztuką, pięknem. To ona daje Koli ukojenie, stanowi jedyny sposób na wyrażenie siebie, oswojenie lęków, obaw. I to niezależnie od tego, czy dziewczynka pełni rolę twórcy wyszywając sari, czy zwykłego odbiorcy, gdy odziedziczony po teściu tomik poezji Rabindranatha Tagore staje się jej największym skarbem. To sztuka wreszcie, wielki talent Koli umożliwiają zmianę, przezwyciężenie pasma nieszczęść. I życzliwi ludzie, gdyż bez zewnętrznego wsparcia wdowy w tym świecie nie mają żadnych szans.

Nie da się ukryć, że to bardzo wzruszająca opowieść. Choć sama nie jest przeładowana emocjami, z pewnością wzbudza je u czytelnika. Gniew, sprzeciw, poruszenie, łzy. Gdyby historię przenieść na ekran, bardzo prawdopodobne, że powstałby tkliwy wyciskacz łez, hollywoodzki standard ocierający się trochę o kicz. Czy z happy endem? Tego nie zdradzę. Na szczęście autorka oddaje głos samej bohaterce. Pierwszoosobowa narracja napisana dość oszczędnym językiem pozwala na częściowe uniknięcie pułapki epatowania tanią emocjonalnością.

Na szczęście dla czytelnika ta książka nie ocenia, nie wartościuje. Poznajemy świat tylko oczami Koli, widzimy jedynie to, co ona widzi, znamy wyłącznie jej emocje. Reszty czytelnik musi się sam domyślić bądź zdać się na opinie narratorki, która okazuje się być dość wnikliwą obserwatorką otaczającej ją rzeczywistości i kontrastów w niej panujących. Gdyż współczesne Indie to miejsce, w którym koegzystują zaawansowane technologie z analfabetyzmem, wiara w uzdrawiającą moc kąpieli w Gangesie z nowoczesną medycyną. I to wszystko w ramach jednej rodziny.

Historia wydaje się przy tym wiarygodna, ale czy prawdopodobna? Nie wiem. Mam tylko nadzieję, że tak. Pozwala na chwilę zanurzyć się w egzotycznej kulturze, próbować choć odrobinę ją zrozumieć, a filtr europejskich doświadczeń i wiedzy jest niemal niewyczuwalny.

Wydawnictwo rekomenduje pozycję czytelnikom powyżej 10. roku życia i śmiało możecie wręczyć ją młodszym nastolatkom. Nie tylko dziewczynom. Prosty język, nieduża objętość i czytelnicze emocje sprawiają, że „Bezdomny ptak” to książka, którą się dosłownie połyka na raz. Dorosłym może przeszkadzać przewidywalność fabuły i mało pogłębiony świat przedstawiony, szczególnie w scenach ulokowanych w Mieście Wdów. Przede wszystkim jednak podczas lektury cały czas towarzyszyła mi gorzka świadomość, że w prawdziwym życiu baśnie rzadko kończą się dobrze.

Całą recenzję znajdziesz na blogu
http://mamobaba.blogspot.com/2017/11/bezdomny-ptak-czyli.html

Koli, bohaterka powieści, ma jedynie trzynaście lat. Jak każda współczesna nastolatka powinna chodzić do szkoły, poznawać świat, czytać książki, słuchać muzyki, kolekcjonować plakaty, przeżywać pierwsze miłości, marzyć. Beztrosko. Niestety, Koli urodziła się w Indiach. Pech. Dziewczynkę poznajemy w chwili, gdy dowiaduje się, że już przyszedł ten czas, by wyszła za...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka bardzo wzruszyła mnie, szczególnie końcówka. Przez cała powieść, trzęsłam sie ze strachu co dalej będzie z 13-letnią Koli, bohaterką tej książki. Szczególnie, że sama mam 14 lat, a nie wyobrażałabym sobie życia takiego jak ta młoda dziewczyna
Nie wyobrażałabym sobie poślubić chłopaka w wieku 13 lat
Nie wyobrażałabym sobie nie uczyć się pisania lub czytania
Nie wyobrażałabym sobie jak to jest owdowiec w wieku 13 lat, po paru tygodniach małżeństwa.
Ta książka nauczyła mnie wielu rzeczy: że nalezy docenić to co się ma, nie dlatego, że inni mają gorzej, tylko że może być gorzej.
Zawsze trzeba sie starać, bo może być lepiej. Naprawde. Nie mówię tu o wymyślaniu czarnych scenariuszy, mówię o zyciu chwilą i nie staraniu się żyć tym co się ma, ale starac się, że by było tego więcej.
Dziękuje, Gloria Whelan, za pokazanie mi jakie życie może być dobre, jeśli tylko tego chcemy...

Książka bardzo wzruszyła mnie, szczególnie końcówka. Przez cała powieść, trzęsłam sie ze strachu co dalej będzie z 13-letnią Koli, bohaterką tej książki. Szczególnie, że sama mam 14 lat, a nie wyobrażałabym sobie życia takiego jak ta młoda dziewczyna
Nie wyobrażałabym sobie poślubić chłopaka w wieku 13 lat
Nie wyobrażałabym sobie nie uczyć się pisania lub czytania
Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kochani książka warta przeczytania...
Poruszający oraz małej Koli, która bardzo szybko musi stać się dorosła.
W jej kulturze dziewczynki w wieku 13 lat wychodzą za mąż.
Jak wygląda świat oczyma dziecka, które nie rozumie wielu spraw,,
Polecam
www.zaczytanasowka.bloog.pl

Kochani książka warta przeczytania...
Poruszający oraz małej Koli, która bardzo szybko musi stać się dorosła.
W jej kulturze dziewczynki w wieku 13 lat wychodzą za mąż.
Jak wygląda świat oczyma dziecka, które nie rozumie wielu spraw,,
Polecam
www.zaczytanasowka.bloog.pl

Pokaż mimo to

Naprawdę nie trzeba czytać literatury fantasy, żeby przenieść się w inną rzeczywistość!
Ta historia wydarza się na naszym globie. W Indiach.
„Koli, masz już trzynaście lat i z każdym dniem stajesz się starsza (…) Czas znaleźć ci męża” – mówi któregoś dnia do bohaterki jej maa (mama). I rzeczywiście – Koli wkrótce opuszcza rodzinny dom, wychodzi za mąż i staje się z dnia na dzień częścią jego rodziny. Jednak poślubiony chłopiec jest nieuleczalnie chory, umiera, a dziewczynka przybiera wdowie szaty. W dodatku nowe miejsce nie jest dla niej przyjazne, ciężko pracuje, jest źle traktowana – choć jest taka młoda, ma wrażenie, że jej życie już się skończyło.
Ciągle jednak marzy, ciągle ma nadzieję. I chyba dzięki temu jej los w końcu się odmienia…
Historia Koli opowiadana jest słowami dziewczynki. Pomimo dramatycznych wręcz wydarzeń, płynie naturalnie, wartko – wciąga czytelnika, porywa go w trudną, czasem brutalną, ale fascynującą rzeczywistość Indii. Opisy tradycyjnych zwyczajów, potraw, strojów, a nawet słownictwo – wszystko to nie utrudnia lektury, lecz nadaje jej kolorytu.
Czyta się jednym tchem.
Warto jeszcze dodać, że wspaniała jest okładka książki – to fragment indyjskiego materiału, ręcznie haftowanego. Koli ma bowiem wyjątkowy dar: pięknie haftuje. Ale nie kopiuje poprawnie wzorów – hafty Koli przedstawiają jej otoczenie, rodzinę, marzenia. Jest artystką.
I na koniec – wydawnictwo rekomenduje powieść dla czytelnika 10+. Nie obawiajcie się (tak jak ja się obawiałam), nie jest to zbyt niska granica wiekowa. Co więcej – książkę tę można czytać bez względu na wiek.

Recenzja publikowana tu:
https://www.facebook.com/705441276252830/photos/a.705470226249935.1073741829.705441276252830/851964344933855/?type=3&theater

Naprawdę nie trzeba czytać literatury fantasy, żeby przenieść się w inną rzeczywistość!
Ta historia wydarza się na naszym globie. W Indiach.
„Koli, masz już trzynaście lat i z każdym dniem stajesz się starsza (…) Czas znaleźć ci męża” – mówi któregoś dnia do bohaterki jej maa (mama). I rzeczywiście – Koli wkrótce opuszcza rodzinny dom, wychodzi za mąż i staje się z dnia na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wzruszająca opowieść o tym, że nigdy nie należy tracić nadziei...

Wzruszająca opowieść o tym, że nigdy nie należy tracić nadziei...

Pokaż mimo to

Ciekawa, mądra książka dla dziewczynek 12+. Jeśli miałabym powiedzieć, czego książka uczy przede wszystkim, to chyba mądrych wyborów w miłości i pamiętania o tym, co najbardziej lubi się robić. Krótki i piękny przepis na szczęśliwe życie.

Ciekawa, mądra książka dla dziewczynek 12+. Jeśli miałabym powiedzieć, czego książka uczy przede wszystkim, to chyba mądrych wyborów w miłości i pamiętania o tym, co najbardziej lubi się robić. Krótki i piękny przepis na szczęśliwe życie.

Pokaż mimo to

Koli to 13-letnia Hinduska. Pochodzi z niebogatej rodziny. Mimo młodego wieku rodzice postanawiają więc zaaranżować jej małżeństwo. W dzień ślubu okazuje się jednak, że jej mąż jest ciężko chory. Nie pozostało mu już wiele dni życia. Dziewczyna boi się tego, co stanie się z nią, kiedy zostanie wdową. Rodzice męża nie traktują jej dobrze. Jest dla nich jedynie dodatkową parą rąk do pracy i osobą do wykarmienia. Jak poradzi sobie Koli po śmierci Hariego?

Bezdomny ptak to książka krótka. Liczy sobie nieco ponad 150 stron, a jej czcionka jest dość duża. To nowela napisana bardzo prostym językiem, pozbawiona epitetów, metafor, opisów przyrody i dodatkowych wątków. Główną osią jest historia Koli opowiadana przez nią samą, jej droga od zamążpójścia, przez zostanie wdową, aż do odnalezienia swojego "domu", miejsca, w którym może pozostać. Bohaterka-narratorka to tytułowy "Bezdomny ptak".

Gloria Whelan przedstawia hinduskie tradycje dotyczące kobiet na przykładzie Koli. Pokazuje niesprawiedliwość i surowość obowiązujących Hinduski zasad. Śmierć męża oznacza dla trzynastolatki życie wdowy. Noszenie do jego końca białego prostego sari, mieszkanie pośród innych wdów i niemożność ponownego wyjścia za mąż. Dla nastolatki to z pewnością ciężkie - w końcu w tak młodym wieku musi nauczyć się żyć na własną rękę, z dala od rodziny i z niewielkimi szansami na szczęśliwe życie. Koli mimo wszystko pozostaje silna. Próbuje poradzić sobie w nowej "roli". Nie jest łatwowierna i twardo stąpa po ziemi.

Kultura Indii jest zupełnie różna od naszej. Większość rodzin nadal nie odeszła od tradycji aranżowania małżeństw. Dziewczynki przygotowywane są do ślubu zgodnie z zasadą "Najpierw ślub, miłość przyjdzie z czasem". Często muszą poślubić mężczyzn starszych lub takich, z którymi nie mają nic wspólnego. Nie ma tam marzeń o odnajdywaniu prawdziwej miłości i braterstwie dusz, a nawet jeśli, zazwyczaj muszą pozostać jedynie marzeniami. Rzeczywistość ofiarowuje im coś zupełnie innego. Różni się również sposób traktowania kobiet. Pozostają w cieniu mężczyzn, muszą zgadzać się z ich zdaniem.

Choć autorka w świetny sposób ukazała panujące w Indiach zwyczaje dotyczące kobiet, małżeństw i wdów, w książce (mimo że z założenia gatunku tak właśnie powinno być) brakowało mi opisów samego kraju. Pojawiło się ich zaledwie kilka, nie pozwoliły na pełne odczucie klimatu zatłoczonych, pełnych kontrastów Indii. Mimo wszystko Bezdomny ptak to poruszająca historia nastoletniej wdowy, opowieść z przewrotnym zakończeniem, pełnym nadziei na lepsze życie tamtejszych kobiet. I chyba właśnie tym zakończeniem, łamiącym pewne zasady i tradycje, zdobyła tak wiele nagród.

Koli to 13-letnia Hinduska. Pochodzi z niebogatej rodziny. Mimo młodego wieku rodzice postanawiają więc zaaranżować jej małżeństwo. W dzień ślubu okazuje się jednak, że jej mąż jest ciężko chory. Nie pozostało mu już wiele dni życia. Dziewczyna boi się tego, co stanie się z nią, kiedy zostanie wdową. Rodzice męża nie traktują jej dobrze. Jest dla nich jedynie dodatkową parą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to