Osobiście lubię prozę Edith Wharton za wyjątkową umiejętność opisywania ludzkich emocji, przemyśleń, wahań, czy doznań. To, co ja zmieściłabym w jednym zdaniu, u tej pisarki staje się elaboratem na kilka stron, który jednak nie nuży, lecz wydobywa sedno tego, co człowiekowi w duszy gra.

Jednak we wszystkich do tej pory przeczytanych przeze mnie pozycjach pisarki („Wiek niewinności”, „Jak każe obyczaj”, „Świat zabawy”, „Stara panna”, „Lśnienie księżyca”) wewnętrzne przeżycia i rozterki bohaterów były uzupełnieniem wydarzeń, które biegły swoim torem. Tymczasem „Rafa” jest właściwie pozbawiona jakichkolwiek wydarzeń sensu stricte (szczególnie w drugiej części książki),a cała akcja toczy się w sferze analizy własnych uczuć bohaterów i cudzych zachowań, wyciągania wniosków z tonu głosu, zmiany zachowań, z mniej lub bardziej spłoszonych spojrzeń, oceniania szczerości wypowiedzianych słów i wykonanych gestów. I powiem uczciwie, że nieco mnie to zmęczyło. Za dużo domysłów, bicia się z myślami, zgadywania w stylu: „co kto miał na myśli mówiąc to, czy robiąc tamto”.

Tymczasem sprawa jest bardzo prosta: George Darrow, amerykański dyplomata w drodze z Londynu do Francji (mężczyzna spieszy na spotkanie z miłością swego życia spotkaną ponownie po latach) otrzymuje depeszą od ukochanej, że ma się wstrzymać z przyjazdem. Zaskoczony i zmieszany taką wiadomością nie przerywa podróży, lecz kontynuuje ją u boku panny Sophy Viner spotkanej przypadkowo na przystani w Dover. Dwoje samotnych ludzi nieoczekiwanie zbliża się do siebie i w Paryżu przeżywają krótką, lecz intensywną przygodę. Choć Darrow szybko o wszystkim zapomina, jako o zawstydzającym incydencie bez znaczenia i żadnej wagi, to wkrótce spotyka pannę Viner w domu, w którym nigdy by jej się nie spodziewał i do tego w roli, która wyjątkowo nie jest mu miła. Wnet okazuje się, że paryska przygoda staje się tytułową rafą, o którą może się rozbić szczęście dwóch par.

Z jednej strony doceniam kunszt pisarki, która wyszukanymi słowami wydobywa na światło dzienne każde drgnienie wrażliwych nerwów poszczególnych bohaterów i wychwytuje subtelności w ich zachowaniu, z drugiej jednak przyznaję, że w tej konkretnej opowieści za mało jest czynów, a za dużo „dzieje” się w sferze emocjonalnej.

Sądzę, że jest to pozycja głównie dla wielbicieli twórczości pani Wharton.

Osobiście lubię prozę Edith Wharton za wyjątkową umiejętność opisywania ludzkich emocji, przemyśleń, wahań, czy doznań. To, co ja zmieściłabym w jednym zdaniu, u tej pisarki staje się elaboratem na kilka stron, który jednak nie nuży, lecz wydobywa sedno tego, co człowiekowi w duszy gra.

Jednak we wszystkich do tej pory przeczytanych przeze mnie pozycjach pisarki („Wiek...

Potencjał był, skoro przeczytałam już kilka książek tej samej autorki i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że zaliczam je do najlepszych, z jakimi się zetknęłam. Tymczasem "Rafa" trochę mnie zawiodła - mniej więcej do połowy wszystko układa się zgrabnie i przekonująco, ale odkąd dochodzi do rozpoznania i odkrycia prawdy przez wszystkich zainteresowanych, opowieść gubi rytm i strasznie się wikła. Nie wiadomo, o co komu chodzi i dlaczego, co kto próbuje osiągnąć ani jaka jest motywacja bohaterów, chociaż nie można powiedzieć, żeby autorka nie starała się wszystkiego wyjaśnić. Niestety.
Tylko dla skrajnie oddanych pasjonatów.

Potencjał był, skoro przeczytałam już kilka książek tej samej autorki i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że zaliczam je do najlepszych, z jakimi się zetknęłam. Tymczasem "Rafa" trochę mnie zawiodła - mniej więcej do połowy wszystko układa się zgrabnie i przekonująco, ale odkąd dochodzi do rozpoznania i odkrycia prawdy przez wszystkich zainteresowanych, opowieść gubi...