Spór dotyczący ontoteologii jest jednym z najważniejszych we współczesnej teologii. Wokół niego ogniskują się kluczowe zagadnienia dotyczące relacji między rozumem i wiarą, filozofią i teologią, możliwości naturalnego poznania Boga, teologicznej i filozoficznej hermeneutyki oraz roli przed-założeń w ludzkim myśleniu. Debata ta daleka jest od zakończenia. Jednak można zauważyć, iż w toku prowadzonych dyskusji zaistniało niezwykłe pomieszanie pojęć, które może utrudniać dalszą, klarowną debatę nad tymi zagadnieniami. Dlatego też, celem publikacji jest ukazanie głównych, merytorycznych osi sporu o ontoteologię. Sięgnięcie do źródła tej wielkiej debaty umożliwi powrót do fundamentalnych argumentów, jakie wysunęli krytycy metafizyki klasycznej i naturalnej teologii. Początki ontoteologicznej krytyki sięgają Nietzscheańskiego odrzucenia metafizyki i chrześcijaństwa, a swój pełny kształt nabiera ona w analizach Martina Heideggera. Stanowiska krytyków zostaną skonfrontowane z Arystotelesowską metafizyką i teologią naturalną św. Tomasza z Akwinu, by ukazać czy i w jaki sposób ontoteologiczna krytyka odnosi się do początków i fundamentów metafizyki oraz możliwości naturalnego poznania Absolutu. Analiza argumentów każdej ze stron sporu może ukazać zarówno pozytywne elementy ontoteologicznej krytyki, jak i związane z nią zagrożenia oraz wskazuje na ponadczasowe myśli obecne w klasycznej metafizyce i debacie o ontoteologii.