„Uczta” to dialog Platona zaliczany do tzw. dialogów średnich, czyli tych, które napisał będąc w kwiecie wieku, niedługo po założeniu Akademii.

Apollodor, obywatel ateński, opowiada (na podstawie relacji innych osób) bliżej nieokreślonemu przyjacielowi o uczcie wydanej przez dramaturga Agatona kilkanaście lat wcześniej. W uczcie biorą udział Fajdros, Pauzaniasz, Eryksimachos, Arystofanes, Agaton, Sokrates i Alkibiades (większość z tych postaci jest autentyczna!) Biesiadnicy ucztują na leżąco i cieszą się swoim towarzystwem. Wkrótce przystępują do libacji, ale jednemu z uczestników, lekarzowi Eryksimachos, udaje się namówić pozostałych, aby zachować umiar. Goście w zamian skupiają się więc na rozmowie. Eryksimachos proponuje, aby każdy z biesiadników wygłosił mowę na cześć Erosa, boga miłości.

I w tym miejsca zaczyna się właściwa (główna) część utworu. Dalszy jej przebieg to seria następujących po sobie przemówień. Najpierw przemawia Fajros i mówi o tym, że Eros skłania do czynienia dobra. Kolejny przemawia Pauzaniasz sofista; wygłasza mowę o dwoistości Erosa. Jako następny Eryksimachos lekarz mówi o tym, że Eros mieszka we wszystkim, co istnieje, nawiązując do filozofii przyrody; jak Eros przejawia się w meteorologii, muzyce czy religii, etc. W dalszej kolejności Arystofanes; jego przemówienie ma charakter mitologiczno-antropologiczny; mówi on o pierwotnej formie człowieka i o tym, jak człowiek ewoluował dzięki działaniom bogów. Następnie przemawia Agaton i mówi o tym, jaki jest sam Eros – wylicza cechy Erosa, wzbudzając w słuchaczach żywe emocje. Kolejny jest Sokrates, który próbuje odkryć istotę Erosa, odnaleźć jego status ontyczny; filozof wygłasza przy tym kilka typowych dla siebie kontrowersyjnych, zbijających z pantałyku twierdzeń (m.in. dowodzi, że Eros nie jest piękny ani dobry!),kończąc zaś przemówienie czymś, co można by nazwać antropologią miłości. Jako ostatni występuje Alkibiades, który wygłasza mowę nie o Erosie, lecz o Sokratesie. To już należy traktować raczej jako taki mniej emocjonujący epilog, ponieważ to przemówienie Sokratesa jest bez wątpienia punktem kulminacyjnym.

Dialog ten jest bez wątpienia trudniejszy w odbiorze niż wczesne dialogi platońskie, które skupiały się na rozważaniu konkretnych pojęć etycznych w starciach słownych Sokratesa z przeciwnikami. „Uczta” jest też dłuższa, jak również bardziej skomplikowana strukturalnie. Występuje tu kilka ram narracyjnych, jedna w drugiej, mamy więc do czynienia z kilkupoziomową budową sceny przygotowanej dla przebiegu wydarzeń. Platon przedstawia tu również niektóre aspekty starogreckiej kultury i obyczajowości, przede wszystkim można stąd wyciągnąć garść informacji na temat samych obyczajów biesiadnych. W mowie Pauzaniasza natomiast jest całkiem sporo informacji o miłości homoseksualnej i jej postrzeganiu w ówczesnej Grecji. „Uczta”, pomimo swoich literacko-mitologicznych zapędów, które miejscami bywają nieco zbyt wymyślne, a przez to trudne, stanowi ważny tekst nie tylko dla filozofii (choć oczywiście to przede wszystkim),ale również jest znacząca pod kątem kulturoznawczym.

„Uczta” to dialog Platona zaliczany do tzw. dialogów średnich, czyli tych, które napisał będąc w kwiecie wieku, niedługo po założeniu Akademii.

Apollodor, obywatel ateński, opowiada (na podstawie relacji innych osób) bliżej nieokreślonemu przyjacielowi o uczcie wydanej przez dramaturga Agatona kilkanaście lat wcześniej. W uczcie biorą udział Fajdros, Pauzaniasz,...