Do Löwenhof wróciłam z niecierpliwością bo pierwsze dwa tomy były bardzo interesujące.
W tomie trzecim poznajemy Solveig, która przyszła na świat na końcu poprzedniej części książki. Teraz jest młodą studentką weterynarii, której pewnego dnia plany na przyszłość rozmywają się w nicości. Nie widzi przed sobą sensu życia i musi przewartościować swoje priorytety. Wraca do domu, do dworu Löwenhof aby pomóc matce i babci w prowadzeniu stadniny.

Przy czytaniu kolejnych tomów nie da się uniknąć porównywania do poprzednich i właśnie w tym przypadku wypada to na niekorzyść tego ostatniego. Książka jest momentami nudna, nie mamy rodzinnych tajemnic, monotonnie toczy się życie mieszkańców południowej Szwecji. Winny jest też czas w którym umiejscowiona jest akcja. Lata bardziej współczesne, gdyż kończy się po olimpiadzie w Monachium 1972 roku.
Agneta i Matylda zawładnęły mną od początkowych stron książek, natomiast Solveig już mniej. Może dlatego, że autorka tak bardzo się na niej skupiła. Silna kobieta, która prawie nigdy nie potrzebuje innych, radzi sobie ze wszystkim mimo młodego wieku. I dlatego cała historia była bardzo przewidywalna i pozbawiona dreszczyku emocji.

Do Löwenhof wróciłam z niecierpliwością bo pierwsze dwa tomy były bardzo interesujące.
W tomie trzecim poznajemy Solveig, która przyszła na świat na końcu poprzedniej części książki. Teraz jest młodą studentką weterynarii, której pewnego dnia plany na przyszłość rozmywają się w nicości. Nie widzi przed sobą sensu życia i musi przewartościować swoje priorytety. Wraca do...