"...zabiedzony kraj i zdemoralizowanie już ostateczne społeczeństwa sprzyjają złodziejstwu, braku kultury i bezmyślnemu i złośliwemu niszczeniu mienia państwowego. Nie można pominąć tu również czynnika swoistej zemsty. Głębokiej chęci odegrania się na znienawidzonym państwie. Wszystko to razem daje w efekcie niespotykany w świecie obrazek np. noża na łańcuchu w stołówkach, przewierconych, dziurawych, aluminiowych łyżeczek do mieszania, kaucji za szklankę czy butelkę, wyłącznie prawy but do mierzenia w sklepie. Lewy można zmierzyć po zakupie dopiero. I tysiące innych zwyczajów i zarządzeń, których w tej chwili nie pamiętam, ale np. żenujące wydawanie, za pieniądze, limitowanych skrawków papieru toaletowego, z ręki do ręki, żeby inny nie ukradł."

Czyżby to jakieś sceny z filmu "Miś"? Mój Boże, niestety nie! Tak naprawdę było, choć teraz ciężko w to uwierzyć... Nigdy bym się nie spodziewała, że ktoś, kogo kojarzę przede wszystkim z kabaretem i jakimś dziwnym, smętnym poczuciem humoru (który nigdy mi nie odpowiadał),strzępkami swoich spostrzeżeń i refleksji przeniesie mnie w ohydne lata PRL-u, które wspominam ze wstrętem, a kojarzę jedynie z szarzyzną i beznadzieją. Mierzenie tylko jednego buta - o tak, pamiętam to doskonale! Pamiętam też jak upodlony człowiek prosił pokornie prymitywne monstrum za ladą o możliwość przymierzenia jednak tego drugiego, po czym (po zapłaceniu kaucji, a jakże),z wielką łaską babsztyl wygrzebywał rzeczony but na zapleczu...

Warto przeczytać, nawet jeżeli ktoś (jak ja) nie jest fanem kabaretów ani humoru prezentowanego przez autora. Clou tej książki to dla mnie głównie wspomnienia. Wstrząsające jak niektóre z nich nic nie straciły na aktualności! Fragmenty z utworami scenicznymi i skeczami można po prostu pominąć - jak ja to zrobiłam...

"...zabiedzony kraj i zdemoralizowanie już ostateczne społeczeństwa sprzyjają złodziejstwu, braku kultury i bezmyślnemu i złośliwemu niszczeniu mienia państwowego. Nie można pominąć tu również czynnika swoistej zemsty. Głębokiej chęci odegrania się na znienawidzonym państwie. Wszystko to razem daje w efekcie niespotykany w świecie obrazek np. noża na łańcuchu w stołówkach,...

Książka coraz mniej zrozumiała dla młodych. Czasy komuny odchodzą w niepamięć, ale ludzie komuny mają się dobrze.
Wspomnianego Witolda Fillera pamiętam. Komuch. Inni z tych czasów to albo też komuchy lub TW. Stąd mamy dziś taką "elitę" aktorską.
Autor nie pasował do tego środowiska.
Książkę przeczytałem "za namową" Rafała Ziemkiewicza (z mojej półki). Rzeczywiście. Jerzy Dobrowolski był chory na Polskę. Zdecydowana większość celebrytów jest na to uodporniona. To widać, słychać i czuć.

Książka coraz mniej zrozumiała dla młodych. Czasy komuny odchodzą w niepamięć, ale ludzie komuny mają się dobrze.
Wspomnianego Witolda Fillera pamiętam. Komuch. Inni z tych czasów to albo też komuchy lub TW. Stąd mamy dziś taką "elitę" aktorską.
Autor nie pasował do tego środowiska.
Książkę przeczytałem "za namową" Rafała Ziemkiewicza (z mojej półki). Rzeczywiście. Jerzy...

Niestety, na tle innych książek opisujących tamte lata (biografie Barei, wspomnienia Czubaszek bądź Jacka Fedorowicza) ta wypada bardzo blado. Napisana (czy też zredagowana) w sposób chaotyczny i w gruncie rzeczy - nieciekawy. Nie tego się spodziewałem po "mężu będącym z zawodu dyrektorem, zręcznie przestawiającym spółdzielcze punktowce". Szkoda.

Niestety, na tle innych książek opisujących tamte lata (biografie Barei, wspomnienia Czubaszek bądź Jacka Fedorowicza) ta wypada bardzo blado. Napisana (czy też zredagowana) w sposób chaotyczny i w gruncie rzeczy - nieciekawy. Nie tego się spodziewałem po "mężu będącym z zawodu dyrektorem, zręcznie przestawiającym spółdzielcze punktowce". Szkoda.

W "najweselszym baraku w obozie KDL" najdowcipniejszym i najodważniejszym był twórca dwóch niezapomnianych kabaretów tj "Konia" (1957 -59) i "Owcy" (1966 – 72?) Jerzy Dobrowolski (1930 – 1987). „Konia” znam z opowiadań, na elitarnej „Owcy” byłem trzy razy, a Dobrowolskiego osobiście poznałem późno, bo w latach 80,, lecz wystarczająco wcześnie, by zachwycić się tym wulkanem inteligencji tryskającym błyskotliwymi skojarzeniami i niesamowitym poczuciem absurdalnego humoru.
„Wspomnienia moich pamiętników” to obowiązująca lektura dla ciekawych prawdy o PRL. Ze skromnych ośmiu recenzji na LC podzielam opinię wyrażoną przez Stanisława Kołodyńskiego, którą przytaczam w całości:

„Książka, której miało nie być. Złożona ze znalezionych niedawno notatek autora, przypomina coś na kształt bloga pisanego w czasach, gdy o sieci można było tylko pomarzyć. Nie zmienia to faktu, że mamy tu do czynienia z jedną z ważniejszych publikacji ostatnich lat. Z jednej strony wesołe wspomnienia, z drugiej zapis choroby i upodlenia, na którą cierpiało całe społeczeństwo. A być może nadal cierpi? Teksty stawiano odsłaniają wrażliwość autora, jego umysłowość i bezkompromisowość za którą system niszczył go bezwzględnie. Zrywa ze stereotypowym obrazem cwaniaka. Dobrowolski decyzją "nieznanych sprawców" miał być zapomniany. Zniszczono większość jego radiowych audycji i programów telewizyjnych. Ocalały tylko strzępki i epizody filmowe. Nawet wycięto go ze słynnego "Rejsu", pozostawiając tylko pierwszą scenę wejścia na statek na gapę.
Paradoksalnie dzięki tej pozycji plan się nie powiódł. Dobrowolski staje się legendą. Szkoda, że nie doczekał należnego mu uznania."

Zwracam uwagę, że w internecie znajduję więcej o Dobrowolskiego alkoholizmie, niż o bezkompromisowym niszczeniu go przez system. Bo pili wtedy wszyscy, ale tylko niewygodnym stawiano taki zarzut. Wyolbrzymianie jego problemów z alkoholem jest wyjątkowo wredne, bo przyzwoitość nakazuje mówić o przyczynach, a nie skutkach. Był niewygodny, zbyt wielu się naraził, więc wykorzystywano jego sposób życia, do systematycznego niszczenia jego niepowtarzalnego talentu.

Stworzył własny styl humoru wykorzystujący absurd począwszy od centonu (kabaret „Owca”):
„Słuchaj dzieweczko, ona nie słucha/ Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha..”

….po pytanie z tej książki (s .18):
„...Co kolejarza bolało ? Kolejarza bolało, że transport szwankuje..”

Czas robi swoje, więc młodzi prawdopodobnie nie znają wpadki wysokiego dygnitarza (był to Ochab),który zapytany „Jak Pan ocenia walkę na trasie ?”, odpowiada:
Po pierwsze - proszę przyjąć do wiadomości, że jestem komunistą, więc proszę zwracać się do mnie wyłącznie „towarzyszu” A jeżeli chodzi o Wyścig Pokoju to, mój Boże, któż nie interesuje się sportową walką ?..”

Zestaw „komunista” - „mój Boże” Dobrowolski komentuje (s. 28):
„...Jaką to trzeba mieć sieczkarnię w głowie, aby móc zostać najwybitniejszym mężem stanu i zbudować taką konstrukcję myślową ?”

Po pamiętniku - rozmaitości: wspomnienia, anegdoty, felietony na każdy temat, robocze teksty nigdzie nie publikowane, pomysły nigdy niezrealizowane, a wszystko w atmosferze absurdów i niedorzeczności życia w PRL. Dla mnie to cudowny materiał wspomnieniowy, dla młodszych rewelacyjny materiał poznawczy.

Byłem i jestem wielbicielem Dobrowolskiego i może dlatego mało go mnie, i mało, ale i to co tu pozbierano zasługuje na najwyższe uznanie, a tym z Państwa, którzy sięgną po ten zbiór, gwarantuję wspaniałą zabawę. 10/10. Dostępne na: https://www.scribd.com/doc/46431125/Dobrowolski-Jerzy-Wspomnienia-moich-pami%C4%99tnikow
Należy podkreślić wkład Romana Dziewońskiego w opracowanie tego wydania, który również jest autorem biografii pt „Dla mnie bomba Jerzego Dobrowolskiego”

W "najweselszym baraku w obozie KDL" najdowcipniejszym i najodważniejszym był twórca dwóch niezapomnianych kabaretów tj "Konia" (1957 -59) i "Owcy" (1966 – 72?) Jerzy Dobrowolski (1930 – 1987). „Konia” znam z opowiadań, na elitarnej „Owcy” byłem trzy razy, a Dobrowolskiego osobiście poznałem późno, bo w latach 80,, lecz wystarczająco...

Niezwykle cenna książka, wreszcie wydano teksty Dobrowolskiego! Inteligentne, bardzo wysublimowane poczucie humoru dla koneserów.

Niezwykle cenna książka, wreszcie wydano teksty Dobrowolskiego! Inteligentne, bardzo wysublimowane poczucie humoru dla koneserów.

Cóż, książka trochę mnie rozczarowała. Jerzy, opisuje i na bieżąco relacjonuje wydarzenia w czasach realnego socjalizmu. Gdyby zrobił to w bardziej satyryczny sposób na pewno dodałabym trochę więcej gwiazdek w ocenie końcowej, a tak niestety oceniam tę pozycję na słabą i do tego ciężką do czytania. Szkoda, że nie pisał tych pamiętników w stylu który znamy z komedii z Jego udziałem.

Cóż, książka trochę mnie rozczarowała. Jerzy, opisuje i na bieżąco relacjonuje wydarzenia w czasach realnego socjalizmu. Gdyby zrobił to w bardziej satyryczny sposób na pewno dodałabym trochę więcej gwiazdek w ocenie końcowej, a tak niestety oceniam tę pozycję na słabą i do tego ciężką do czytania. Szkoda, że nie pisał tych pamiętników w stylu który znamy z komedii z Jego...

Warto docenić pracę autora, bo na pewno zebranie i uszeregowanie tych zapisków było pracą ciężką. Samą treść trudno mi jednoznacznie ocenić. Z jednej strony jest to bardzo ciekawy zapis czasów PRL, z drugiej bardzo ciężkostrawny wyrzyg egzystencjalny. Dobrowolskiego znam z jego kreacji aktorskich i działalności w kabarecie. Dobrowolski był dla mnie zawsze tożsamy z unikalnym poczuciem humoru, którego w tej książce w ogóle nie znalazłem. Zamiast niego zalała mnie jego narastająca frustracja i zniesmaczenie, w takim natężeniu, że czytałem ją z ogromnymi przerwami na odsapkę.

Warto docenić pracę autora, bo na pewno zebranie i uszeregowanie tych zapisków było pracą ciężką. Samą treść trudno mi jednoznacznie ocenić. Z jednej strony jest to bardzo ciekawy zapis czasów PRL, z drugiej bardzo ciężkostrawny wyrzyg egzystencjalny. Dobrowolskiego znam z jego kreacji aktorskich i działalności w kabarecie. Dobrowolski był dla mnie zawsze tożsamy z...

"Pierwszy Polak w kosmosie: - Te, paljaczek - powiedział Wielki Brat - kup mi rower, to cię kiedyś przewiozę na ramie."

"Ekspedientka w Delikatesach koło Zamku Królewskiego ukrywa Coca-colę na zapleczu, bo: - Wie pan, tutaj ciągle przyjeżdżają wycieczki i ciągle by pili i pili."

"Zwolnili co drugiego w ministerstwie i nikt nie zauważył..."

Kapitalny przekrój PRL-u podany przeważnie w formie satyrycznej, ale - trzeba pamiętać że - zrodzony raczej z bezsilności wobec systemu i ludzi go utrwalających. Przeważnie - bo jest i miejsce na wyraźny sprzeciw czy smutną refleksję, jak choćby w przypadku śmierci Grzesia Przemyka, zabójstwa księdza Popiełuszki czy ukrywanej awarii w Czarnobylu. Intrygujące wspomnienie sudeckiej Chaty Morgana - unicestwionej chatki na zboczu Czarnej Kopy, która dawała schronienie (również nocleg i prowiant) zbłąkanym turystom. Mieszkaniowe perypetie w nowym budownictwie: "Jedno, co miałem [tam] dobre, to przeciąg" - znamy, znamy, i z "Alternatywy 4" i z "Nie ma róży bez ognia" (z notabene genialną rolą samego Dobrowolskiego jako Jerzego "Jogi Babu" Dąbczaka),a niektórzy nawet z autopsji. Jak np.: ja, prl-owskie dziecko kolejkowe. Wielka szkoda, że Autorowi nie dane było dożyć wolnej Polski. Ciekawe czy mi będzie...

"Pierwszy Polak w kosmosie: - Te, paljaczek - powiedział Wielki Brat - kup mi rower, to cię kiedyś przewiozę na ramie."

"Ekspedientka w Delikatesach koło Zamku Królewskiego ukrywa Coca-colę na zapleczu, bo: - Wie pan, tutaj ciągle przyjeżdżają wycieczki i ciągle by pili i pili."

"Zwolnili co drugiego w ministerstwie i nikt nie zauważył..."

Kapitalny przekrój PRL-u podany...

Dla mnie pozycja tchnie nieautentycznosci, jakby z zalożenia miala byc kreacja. Liczyłam na więcej.

Dla mnie pozycja tchnie nieautentycznosci, jakby z zalożenia miala byc kreacja. Liczyłam na więcej.

Jedyne, co mnie w tej książce drażni, to naiwność autora, co do kapitalizmu i słodkiego życia w nim. Poza tym ciekawa pozycja.

Jedyne, co mnie w tej książce drażni, to naiwność autora, co do kapitalizmu i słodkiego życia w nim. Poza tym ciekawa pozycja.