Książka ma przyjemny koncept, który można by podsumować następująco: „Słowo [pisane] ciałem się stało”. Cierpienie i traumy zyskują tu swoiste upostaciowienie w formie zjaw, które sieją zamęt i mają faktyczną siłę niszczenia. By je unieszkodliwić, trzeba je „spisać” i zamknąć w książce. Jest to trochę psychoanalityczne i Jungowskie. Nie wiem, jak ta opowieść rozwinie się dalej [to jest 5 książek, na bogów!], ale odczuwam pewien niepokój dotyczący powoli kształtującej się wymowy.

Zasadniczo okazuje się, że literatura swoją mroczną, koszmarną immersyjnością potrafi opętać, zatruć umysły, a im więcej osób pochłonie, im więcej osób stanie się przekaźnikami zawartych w niej treści, tym faktyczny potwór autorskiej traumy jest silniejszy i groźniejszy. Byłaby to trochę opowieść nie tyle o magii literatury (i bibliotek),ile o truciźnie ideologii. A jednak fakt, że Autorka jest Amerykanką, dodaje tu trochę grozy, bo USA to kraj, gdzie doskonale się mają indeksy ksiąg zakazanych i usuwa się z półek bibliotecznych publikacje, które w świetle stanowej polityki są niewygodne. Obrywa się nawet słownikom...

Jedna ze zjaw, z którą bohaterowie walczą w finale tego tomu, powstała w efekcie traumy (autorki gotyckich horrorów) najpierw aborcji (do której niby popchnęła ją presja społeczne, bo była młoda i niezamężna, zrujnowałoby to jej karierę),a potem utraty dziecka. Ekhem. A jednocześnie wygląda na to, że nasza heroina ma przebyć drogę od cichej, grzecznej, dobrze ułożonej i głowę schylającej w stronę dzielnej, pewnej siebie wojowniczki pióra, która nikomu się nie kłania i zna swoją wartość.

Książka ma przyjemny koncept, który można by podsumować następująco: „Słowo [pisane] ciałem się stało”. Cierpienie i traumy zyskują tu swoiste upostaciowienie w formie zjaw, które sieją zamęt i mają faktyczną siłę niszczenia. By je unieszkodliwić, trzeba je „spisać” i zamknąć w książce. Jest to trochę psychoanalityczne i Jungowskie. Nie wiem, jak ta opowieść rozwinie się...