Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest to rzecz wyjątkowo zagadkowa, że pomimo nagromadzenia tylu elementów, za którymi zwykle nieszczególnie przepadam lub też zwyczajnie przewracam na nie oczami (grumpy protagonista i sunshine prostoduszna protagonistka rzekoma niedorajda, a jednocześnie cudownie obdarzona wielką mocą, o której nie miała pojęcia; zestawienie mężczyzna–nauka–struktura–wiedza kontra kobieta–intuicja–natura–chaos; bardzo wygodna postać pomocnika, tutaj Kasia niezniszczalna heroska, by wymienić tylko kilka) coś mnie w tej książce ujęło.

Czytałam ją przy tym w oryginale i podejrzewam, że nie było to bez znaczenia, bo to chyba właśnie styl mnie tak skutecznie utulił. Jest to przy tym książka napisana jak opowieść, gawęda, baśń (pomimo narracji pierwszoosobowej), gdzie mamy do czynienia z relatywnie skąpymi dialogami i długimi opisami kondensującymi wydarzenia. Może się przez to wydawać, że książka jest powolna, chociaż po przekroczeniu 60% katastrofa goni katastrofę i można dostać zadyszki.

Kolejnym elementem, który mnie kupił, był myślący las i w ogóle motyw drzew żyjących/pochłaniających życie. Pociągnęło to za sobą skojarzenia ze „Źródłem” Darrena Aronofsky'ego, który to film wiele lat temu skutecznie mnie rozłożył (pomimo new age'owej wycieczki), jako opowieść o radzeniu sobie ze stratą. Tutaj również strata jest tematem, jak i poczucie wykorzenienia i osamotnienia. Gra to jakoś na moim serduszku.

Pomimo faktu, że Agnieszka to prosta dziewczyna z wioseczki, z drwalskiej rodziny (okej, jest napisane, że ze względu na to, że panem na włościach w jej dolinie jest wykształcony mag, w każdym domu było przynajmniej kilka książek i ludzie potrafili czytać), jest wyjątkowo elokwentna, by nie powiedzieć błyskotliwa (nawet jeśli nie jest w stanie wydusić z siebie słowa, to wciąż bezpośrednio znamy jej myśli). Nie jest to wątpliwość wyrosła z klasizmu, ale wydaje mi się, że bohaterka jest zdecydowanie dojrzalsza i bardziej wyedukowana niż wskazywałby na to jej wiek i skromne pochodzenie. Można by było ją spokojnie postarzyć. Można by też z jej relacji z Sarkanem (jak nic dostał takie imię od swojego sarkania *hehe*) zrobić relację od mistrza/uczennicy do przyjaźni i partnerstwa (w duchu „Elementary” i Sherlocka z Joan), choć przyznam, że doceniłam subtelności wskazujące, że Agnieszka jest Dragonem zafascynowana również jako mężczyzną.

O książce słyszałam za sprawą paru BookTuberek, ale znów to fan art Rosie Fowinkle (@rosiethorns88) zachęcił mnie do przeczytania. W komentarzach pod ilustracją znaleźć można również zachwyty Elise Kovy, która napisała, że uwielbia „Uprooted”. Nawet nie wiedząc o tym, nie sposób nie zauważyć licznych zbieżności między książką Novik a późniejszą „A Deal with the Elf King” Kovy.

Jest to rzecz wyjątkowo zagadkowa, że pomimo nagromadzenia tylu elementów, za którymi zwykle nieszczególnie przepadam lub też zwyczajnie przewracam na nie oczami (grumpy protagonista i sunshine prostoduszna protagonistka rzekoma niedorajda, a jednocześnie cudownie obdarzona wielką mocą, o ...

Rozwiń

Zwiń

O ile Kopciuszek dorabia się sprawczości w tym retellingu, o tyle niestety macochy nie stają się postaciami mniej karykaturalnie złymi.

Ma ta książka wszystkie problemy poprzedniego tomu, tylko tutaj doskwierały mi bardziej. Trudno mi zaangażować się w historię, w której o antagonistce nie wiem praktycznie nic (królowa Mira pojawia się w końcu, ale na chwilę i bardzo niewiele o niej wiadomo, nawet ile ma lat i czy krindżowe ma być to, że ugania się za młodym chłopakiem, bo może nie ma między nimi wcale tak wielkiej różnicy wieku...). Zresztą podanie antagonistki jako dojrzalszej, czarnowłosej kobiety pożądającej młodego mężczyzny trąci znów literaturą brukową.
Stawka działa trochę „w domyśle” i mam wrażenie, że książka polega na zewnątrztekstowej wiedzy czytelnika i jego znajomości kultury popularnej idystopijnych motywów. Komiczny jest też dla mnie ten amalgamat Rosji przedrewolucyjnej z radziecką.

Nic nie wiemy na temat zakazanej religii ani w zasadzie jak bycie osobą wierzącą wpływa na osobowość Eleny, bo fakt, że wierzy w przeznaczenie to chyba trochę jakby mało. Religijność znów wpisuje się w stereotyp latynoski (latynosko-hiszpański), przy pomocy którego bohaterkę nam się koduje. Jej przemiana wewnętrzna również wydaje mi się trochę koślawo podana.

Pip był oczywiście uroczy, ale poziom słodkości czasem powodował, że zęby bolały.

Scena pierwszego razu Eleny była dla mnie zabawna na wielu poziomach (łącznie z tym niezamierzonym).
Bohaterka wprawdzie zataja fakt, że jest dziewicą, ale po fakcie sprawa zostaje już omówiona w duchu typowej dla Macdonald edukacji dotyczącej komunikowania się w związku.

O ile Kopciuszek dorabia się sprawczości w tym retellingu, o tyle niestety macochy nie stają się postaciami mniej karykaturalnie złymi.

Ma ta książka wszystkie problemy poprzedniego tomu, tylko tutaj doskwierały mi bardziej. Trudno mi zaangażować się w historię, w której o antagonistce ni...

Rozwiń

Zwiń

This is NOT Sparta!
Or is it?

Weszłam w tę książkę, myśląc, że to część cyklu, a nie pierwszy tom serii, no i się zdziwiłam. Dam szansę 2. tomowi, choć ten był w sumie dość powolny i to pomimo licznych heistów. Miało to oczywiście służyć budowaniu relacji między parą protagonistów. Przez to książka trąci bardzo romansem, chociaż stawka przy tym wydawała się spora i ogólnie obecna, choć czasem zaskakująco znikająca z oczu.

Są tu jakieś próby steam punkowej estetyczki, refleksji filozoficzno-etycznej na temat wartości życia czy klas społecznych. Jest tu też zadziwiające kodowanie rasowe (azjatyckość, francuskość), które było jedną z rzeczy mocno mnie konfundujących.

Konfundujące były również nazwy miejscowe, bo z Nawarrą, Tuluzą, Florencją etc. jako miastami-państwami (tak, Sparta też tam jest, a akcja rozgrywa się w Petragradzie, nie że w Petrogradzie...) poważnie zastanawiałam się nad statusem świata przedstawionego. Ale to może tylko moje zboczenie.

Autorka lepiej niż Emma Hamm w „Whispers of the Deep” robiła uniki, by nie zagłębiać się w kwestie naukowe, choć jej bohaterka jest naukowczynią. Jednak w fabule tak skoncentrowanej na badaniach i testach medycznych (i fakcie, że bycie doktorką jest kluczową częścią samoidentyfikacji Asami) jakoś tak wypada to naskórkowo.

Oczywiście, że kupił mnie emoboi, czy też może emo Beau❤️, choć jego motywacja, by zażyć serum, była... Ekhem, wątpliwie wyrażona. Swoją drogą Beau był trochę jak Caerwyn z „Mountain of Mirrors and Starlight” (a Ash trochę jak Hawthorn z „Forest of Dreams and Whispers”).

Macdonald przy tym zwyczajowo edukuje nas w kwestii komunikacji w relacjach w związku (+ zdrowia seksualnego). Doceniam, choć jestem starą cyniczką.

This is NOT Sparta!
Or is it?

Weszłam w tę książkę, myśląc, że to część cyklu, a nie pierwszy tom serii, no i się zdziwiłam. Dam szansę 2. tomowi, choć ten był w sumie dość powolny i to pomimo licznych heistów. Miało to oczywiście służyć budowaniu relacji między parą protagonistów. Przez ...

Rozwiń

Zwiń