Gorzka książka o władzy - autorytarnej i demokratycznej. Punktem wyjścia i dojścia jest stworzenie społeczeństwa doskonale "przejrzystego" - dystopia Zamiatina pt. MY zaczyna się realizować w rzeczywistości w obu systemach politycznych.
Opowiada o tym tytułowy mag z Kremla - przedstawia swój punkt widzenia na Rosjan - "lud" i "elity", przemiany ZSRR w Rosję, historię od lat 90. - w opozycji do milczącego niemal przez cały czas "Francuza" - przedstawiciela "zachodniego" stylu myślenia.
Jest w tej powieści dużo przewrotności, ironii i cynizmu (nie brakuje też humoru) w wypowiedziach głównego bohatera - dotyczy to obu systemów: ich słabości i mocnych stron (co ciekawe, wynikają one ze społeczeństw, gdzie się wykształciły),a także odwołań do literatury.
Jest też powaga, bo wydaje się zrozumienie, że rosyjski (czy tylko?) ogląd siebie i świata jest odmienny od tzw. europejskiego, np. takie zdania: Polityka ma tylko jeden cel: odpowiedzieć na ludzkie lęki czy Twórcze zdolności władzy są nieograniczone, jeśli tylko szanuje się reguły każdej narracyjnej konstrukcji. Granicą nie jest poszanowanie prawdy, ale szacunek dla fikcji albo Prześladowanie opozycji jest prostackie. Panowanie nad przepływem wściekłości jest bardziej skomplikowane, ale o wiele skuteczniejsze.
Jakby znane?

Gorzka książka o władzy - autorytarnej i demokratycznej. Punktem wyjścia i dojścia jest stworzenie społeczeństwa doskonale "przejrzystego" - dystopia Zamiatina pt. MY zaczyna się realizować w rzeczywistości w obu systemach politycznych.
Opowiada o tym tytułowy mag z Kremla - przedstawia swój punkt widzenia na Rosjan - "lud" i "elity", przemiany ZSRR w Rosję, historię od lat...

„Tytułowym bohaterem owej fikcji historycznej jest Wadim Baranow, reżyser teatralny i producent popularnego reality show, którego zbieg okoliczności czyni głównym socjotechnikiem odpowiedzialnym za sukces Putina. Baranow to postać inspirowana Władysławem Surkowem, rzeczywistym radcą Kremla, który zrozumiał, że ludziom nie tyle potrzebna jest polityka, ile mitologia; nie „ciepła woda w kranie” – lecz poczucie wyjątkowości. Dlaczego subtelny artysta i poeta, jakim był Baranow, zostaje konstruktorem społecznej rzeczywistości, w której nie ma miejsca na zniuansowane myśli i subtelne uczucia?”-fragment opisu wydawcy.

Byliście kiedyś w Rosji? Ja nie,chociaż chciałbym bardzo zwiedzić Moskwę bo w inne rejony myślę, że lepiej się nie udawać…
Książka jest niezła. Czyta się ją przyjemnie. Jednak czy do końca odpowiada temu co ma się w rzeczywistości?🧐 cieżko stwierdzić. Niektóre fakty na pewno się zgadzają i autor oddał mentalność ludzi i samego Putina. Książka oddaje obraz tego co działo się przed wojną w Ukrainie, ale można się doszukać w niej powodów dlaczego Putin dokonał takiego czynu i co nim kierowało. Czy książka mnie zachwyciła? No nie do końca bo to zupełnie nie mój klimat, ale będzie idealna dla osób które lubią książki napisane w postaci wspomnień.

„Tytułowym bohaterem owej fikcji historycznej jest Wadim Baranow, reżyser teatralny i producent popularnego reality show, którego zbieg okoliczności czyni głównym socjotechnikiem odpowiedzialnym za sukces Putina. Baranow to postać inspirowana Władysławem Surkowem, rzeczywistym radcą Kremla, który zrozumiał, że ludziom nie tyle potrzebna jest polityka, ile mitologia; nie...

Autor próbuje przedstawić rosyjski punkt widzenia na rzeczywistość. Z częścią dygresji się nie zgadzam, część uważam zdezaktualizowała się jeszcze przed premierą. Dość romantyczny obraz wyrafinowanych planów i sprytu, właściwych raczej Chinom, raczej nieprzystający do dość topornej rzeczywistości. Niemniej, ciekawa próba i momentami może zrobić myśleć.

Autor próbuje przedstawić rosyjski punkt widzenia na rzeczywistość. Z częścią dygresji się nie zgadzam, część uważam zdezaktualizowała się jeszcze przed premierą. Dość romantyczny obraz wyrafinowanych planów i sprytu, właściwych raczej Chinom, raczej nieprzystający do dość topornej rzeczywistości. Niemniej, ciekawa próba i momentami może zrobić myśleć.

Tytułowy mag z Kremla to alter ego Władysława Surkowa, wieloletniego doradcy Putina, który politykę postrzegał jak teatr kukiełek. Nie jest istotne kto występuje, ale czemu to służy i kto pociąga za sznurki.

Baranow - Surkow w obejmującym całą książkę monologu, opowiada swojemu francuskiemu rozmówcy, jak bardzo różni się rozumienie sprawowania władzy, uprawiania polityki, kierowania społeczeństwem w Rosji i na Zachodzie.

Jej kwintesencją jest poczucie dumy narodowej, wyjątkowości, szczególnej roli geopolitycznej, regionalnej. Budowanie tej tradycji w odwołaniu zarówno do carskiej jak i komunistycznej przeszłości nie stoi wg Baranowa w sprzeczności, bowiem jest to istotniejsze niż ciepła woda w kranie. Nacjonalizm, patriotyzm, pogarda dla słabszego, potrzeba by zawsze i wszędzie liczono się z nami, knajackie metody realizacji celów pozwolą zjednoczyć wokół Cara (bo tak właśnie jest tu określany Putin) społeczeństwo. A reszta świata ma podziwiać i bać się jednocześnie. Kreśląc obraz lat 90 tych, a później lata sprawowania władzy przez Cara, uzasadnia, że tak właśnie jest.

Nie brak tu również innych postaci z rosyjskiego establishmentu: Chodorkowski, Prigożyn, Limonow, bowiem ta książka jest swoistego rodzaju powieścią polityczną z dość jednak jasnym kluczem interpretacyjnym.

Poza tym udało się autorowi oddać mentalność, emocje, ich sposób myślenia, postrzegania siebie i innych. Mocną stroną tej książki są również spostrzeżenia dotyczące sprawowania władzy mające charakter uniwersalny, wykraczająca poza miejsce wydarzeń.

Tytułowy mag z Kremla to alter ego Władysława Surkowa, wieloletniego doradcy Putina, który politykę postrzegał jak teatr kukiełek. Nie jest istotne kto występuje, ale czemu to służy i kto pociąga za sznurki.

Baranow - Surkow w obejmującym całą książkę monologu, opowiada swojemu francuskiemu rozmówcy, jak bardzo różni się rozumienie sprawowania władzy, uprawiania polityki,...

Książka ta tłumaczy rosyjski "stan umysłu", który ostatnimi czasy tak bardzo nam umknął, obnaża mechanizmy władzy i makiaweliczne metody stosowane przez spin doktorów, pragnących sterować ludzkimi umysłami w celach niekoniecznie zbożnych. Co ciekawe, "Mag z Kremla" to teoretycznie powieść, ale nie ma tu przecież żadnej fikcji - wszystko co tu opisano, wydarzyło się naprawdę, a w treści występuje cała plejada prawdziwych postaci, pod własnymi - dodajmy - nazwiskami, od Putina począwszy, przez różnych polityków i biznesmenów, amerykańskich prezydentów po Marka Zuckerberga i Billa Gatesa. Nie trzeba się więc niczego domyślać, doszukiwać, a autor nawet nie udaje, że pisze o fikcyjnych osobach. Całość jest podana w bardzo inteligentnym, elokwentnym stylu, pełnym bon motów i “myśli nieuczesanych”, niczym u Cycerona. Albo rzymskich cesarzy wspominających swoje panowanie. Jedynie zakończenie jest banalne. Więc naprawdę nie dziwię się, że powieść ta została tak dobrze przyjęta we Francji i Włoszech (jeśli wierzyć zapewnieniom wydawcy),to jest po prostu bardzo dobra książka. Jeśli mam jakieś wątpliwości to takie, że Mag z Kremla nie mówi niczego, czego byśmy już nie wiedzieli o Putinie i jego sposobie sprawowania władzy. Napisano już o tym przecież dziesiątki książek, tysiące stron. Tylko że być może jest to spojrzenie zniekształcone moim “punktem siedzenia”: my w Polsce, czy innych krajach postkomunistycznych siłą rzeczy częściej spoglądamy na Wschód, więc pewnie u nas stan wiedzy o rosyjskich poczynaniach jest większy, niż w Europie Zachodniej. Tam niekoniecznie ludzie muszą znać owe tysiące stron i interesować się Rosją. A tu ci Włosi, Francuzi, Szwajcarzy otrzymują książkę, która tłumaczy im to w sposób zwięzły, skondensowany, a przy tym celny. Bravissimo.

Książka ta tłumaczy rosyjski "stan umysłu", który ostatnimi czasy tak bardzo nam umknął, obnaża mechanizmy władzy i makiaweliczne metody stosowane przez spin doktorów, pragnących sterować ludzkimi umysłami w celach niekoniecznie zbożnych. Co ciekawe, "Mag z Kremla" to teoretycznie powieść, ale nie ma tu przecież żadnej fikcji - wszystko co tu opisano, wydarzyło się...

Wciąż wracam do książek o Rosji, tym dziwnym kraju: ni to Europa, ni Azja, z jednej strony wysoka kultura, wspaniali ludzie (niektórzy),z drugiej morze kłamstwa, bestialskie stosunki społeczne, szalejąca korupcja, bezlitosna dyktatura. Jak ten kraj pojąć? Jak pisał poeta: umysłem Rosji nie zrozumiesz...

W tej książce zachodni autor, pan de Empoli przedstawia fikcyjną postać tytułowego maga z Kremla, długoletniego doradcy Putina, Wadima Baranowa, który snuje swoją opowieść o pracy z władcą Rosji. Czyta się to nieźle i szybko, mamy parę fajnych bon-motów na temat Rosji. Mówi na przykład Baranow do autora: „U was pieniądze są najważniejsze, to podstawa. Tutaj, zapewniam pana, jest inaczej. Jedynym przywilejem, jaki liczy się w Rosji, jest bliskość władzy.” Potem twierdzi, że naturalnym ustrojem politycznym jego kraju jest dyktatura, a największymi władcami w historii Rosji byli Iwan Groźny i Stalin, zaś Putin usiłuje im dorównać. Pojawiają się w książce postacie rzeczywiste: Borys Jelcyn, Borys Bierezowski, Jewgienij Prigożin, Igor Sieczin, Michaił Chodorkowski, Garry Kasparow i paru innych. Przy okazji przytoczę fajną opinię o Bierezowskim: „Borys był człowiekiem bardzo inteligentnym, ale inteligencja przed niczym nie chroni, nawet przed głupotą.”

Baranow to z pewnością człowiek elokwentny i wykształcony, zresztą wywodzący się z sowieckiej nomenklatury, jego ojciec był wysokiej rangi pracownikiem naukowym, szefem Instytutu Nauk Społecznych partii komunistycznej. A sam Baranow jest wielkim cynikiem, powtarza teorie o suwerennej demokracji, o wertykalnej osi władzy, o tym, że CIA stało za wybuchami niezadowolenia społecznego w krajach sąsiadujących z Rosją: Gruzji czy Ukrainie. Te teorie czy poglądy są podstawą dla dyktatorskiej władzy Putina, także dla olbrzymiej korupcji i bezprawia panoszących się w Rosji, co ciekawe w książce nie znajdziemy wiele o korupcji i bezprawiu.

Czyta się te wywody fajnie, ale po pewnym czasie inteligentny i zimny cynizm Baranowa zaczyna męczyć, to mógłby być równie dobrze ideolog Hitlera, Stalina czy każdego innego okrutnego dyktatora, kolejny intelektualista, który pięknie uzasadni każdą podłość popełnioną przez swojego pana.

To lekka, fajnie napisana książka, ale nie dodała sporo do mojej wiedzy o Rosji.

Wciąż wracam do książek o Rosji, tym dziwnym kraju: ni to Europa, ni Azja, z jednej strony wysoka kultura, wspaniali ludzie (niektórzy),z drugiej morze kłamstwa, bestialskie stosunki społeczne, szalejąca korupcja, bezlitosna dyktatura. Jak ten kraj pojąć? Jak pisał poeta: umysłem Rosji nie zrozumiesz...

W tej książce zachodni autor, pan de Empoli przedstawia fikcyjną...

“Przygotowywałem tę książkę jako esej. Oprócz życia prywatnego głównego bohatera wszystkie wydarzenia są autentyczne.”* Powiedział autor w jednym z wywiadów, a ja zastanawiam się, czy tak wierna beletryzacja najnowszej historii Rosji ma w ogóle sens?

Głównym bohaterem i w dużej części narratorem “Maga” jest Wadim Baronow, fikcyjny kremlowski spindoktor, szara eminencja dworu Putina, który w rozmowie z zachodnim dziennikarzem, nad szklaneczką whisky, dokonuje wiwisekcji dwudziestu lat rządów Cara, tłumacząc meandry rosyjskiej polityki. Mamy więc sprint (książka liczy zaledwie 280 stron) przez wydarzenia, które ukształtowały dzisiejszą Rosję: szalona prywatyzacja pierwszej połowy lat 90’, zatonięcie Kurska, sprawa Chodorkowskiego, incydent z suką Koni, i tak dalej - całe the best of Putina, wszystko zgodnie z faktami.

“Ale w samym sercu władzy, a szczególnie rosyjskiej władzy, są elementy paradoksu, sprzeczności, irracjonalności, które mogła opisać tylko literatura” ** Nieprawda. Te paradoksy świetnie uchwyciło wielu dziennikarzy, reportażystów i pisarzy przed Da Empolim, jak choćby Krystyna Kurczab-Redlich, czy Steven Lee Myers i nie musieli się posuwać do tworzenia fikcyjnych bohaterów aby wprowadzić nas do kremlowskich salonów, nie znaczy to jednak, że książka jest słaba, jest tylko trochę… dla nikogo. Nie dostajemy bowiem w “Magu” nowego spojrzenia na putinowską Rosję, bo czy kogoś dziwi mentalność homo sowietikusów, czy dziwi tęsknota Rosjan do wielkiego mocarstwa kosztem małej wypłaty?

Ale nie każdy interesuje się Rosją. Tak, i być może zachodni czytelnik, oddalony o tysiące kilometrów od tego pierdolnika, który z ruskich rzeczy to kojarzy tylko piękną literaturę, wódka i matrioszki, znajdzie w “Magu” coś dla siebie, szczególnie, że literacko całkiem się broni, bo jest napisany lekko, i z sarkastycznym humorem, chociaż moim zdaniem, to wciąż po prostu esej polityczny “przebrany” za literaturę. Można, ale nie koniecznie.




*cytat zaczerpnięty z artykułu o autorze zamieszczonym na booklips.pl w dniu 02.08.23
** tamże

“Przygotowywałem tę książkę jako esej. Oprócz życia prywatnego głównego bohatera wszystkie wydarzenia są autentyczne.”* Powiedział autor w jednym z wywiadów, a ja zastanawiam się, czy tak wierna beletryzacja najnowszej historii Rosji ma w ogóle sens?

Głównym bohaterem i w dużej części narratorem “Maga” jest Wadim Baronow, fikcyjny kremlowski spindoktor, szara eminencja...

Muszę przyznać że uwiódł mnie prozatorski zamiar autora żeby wniknąć w świat rosyjskiej elit. Udało mu się w jakiś bezkrytyczny i może nawet obiektywny sposób opisać mentalność rosyjskich władz które dla nas Polaków inaczej są kompletnie niezrozumiale. Autor skutecznie wnika w umysły rosyjskich siłowników, oligarchów i nawet Putina tak że narracja zdaje się bardzo realistyczna i prawdopodobna. Mieszanina faktów i fabularyzacja zdarzeń dała mi wgląd w sposób myślenia rosyjskich władz jak żadne z setek artykułów które przez lata przeczytałem. Oczywiście pod warunkiem że przyjmiemy że autor wykonał swoją kwerendę wystarczająco solidnie żeby osadzić tę fabułę w kontekście historycznym - w co wierzę, bo fakty pokrywają się z opisywanymi wydarzeniami.
Do niedawna uważałem "Witajcie w Rosji" Glukhovskiego, "Dzień oprycznika", "Manarga" Sorokina za świetnie obrazujące książki o współczesnej Rosji, ale ta książka jest jeszcze lepsza. W każdym bądź razie cała narracja jest spójna w ramach tego zdania Da Empoli: "W każdym razie Car był o tym głęboko przekonany" - to co czytamy jest interpretacją i wyobrażeniem jak myśli Putin.

Muszę przyznać że uwiódł mnie prozatorski zamiar autora żeby wniknąć w świat rosyjskiej elit. Udało mu się w jakiś bezkrytyczny i może nawet obiektywny sposób opisać mentalność rosyjskich władz które dla nas Polaków inaczej są kompletnie niezrozumiale. Autor skutecznie wnika w umysły rosyjskich siłowników, oligarchów i nawet Putina tak że narracja zdaje się bardzo...