Był rok 1974. Trójka przyjaciół Joanna, Ania oraz Adam kończą liceum w Ustce i wybierają się na studia do Poznania. Każdy z nich ma wielkie plany na przyszłość i chce jak najlepiej pokierować swoim życiem. Czasy są jednak ciężkie. Żywność na kartki, ciężko dostępne artykuły. Ubrania przerabiane po kilka razy, ze względu na ogromne braki na sklepowych półkach. Kwitnie czarny rynek. Nielegalna wymiana walut i handel złotem to tylko jedno z nich. W tym celu bohaterowie często wybierają się do stolicy Węgier. Przemycają ubrania tak bardzo wyczekiwane na polskim rynku. Każdy z bohaterów powieści trudzi się różnymi pracami, aby móc tylko w miarę godnie żyć w tak niepewnych czasach. Z biegiem czasu życie bohaterów ulega zmianie. Czy bohaterom uda się przejść przez zaplanowaną przez nich drogę? Co na nich czeka po drodze? Przeczytajcie koniecznie ,,Dzika plaża”.
***
,,Dzika plaża” to powieść, która dostarczy nam wiele życiowych refleksji. Dzięki niej poznamy czasy, w których nic nie było na wyciągnięcie ręki. O każdą rzecz trzeba było swoje wystać w kolejce. To czasy komunizmu, czasy w których nie było wolności słowa. Kraj był podzielony na zwolenników i przeciwników partii. Na każdym kroku liczyły się dobre układy.
Lata PRL-u są mi obce, bo urodziłam się znacznie później, ale wiele z opisywanych tu rzeczy słyszałam z opowieści mojej mamy. Dzięki tej książce mogłam poczuć atmosferę tamtych lat.

Powieść Iwony Walczak to książka o planach, marzeniach, tych spełnionych i nie. To książka o życiu, dążeniu do szczęścia i miłości.

Główna bohaterka Joanna to kobieta bardzo inteligentna, która wzięła na barki wszystkie domowe rozterki. Swoją zaradnością wzbudziła u mnie ogromny podziw. Jednak życie jej nie było usłane różami. Była zdana na siebie. Dźwigała ciężar życia domowego i zawodowego. W mężu nie miała żadnego oparcia, wręcz jeszcze dodatkowe obciążenie. Jednak pomimo tych wielu przeciwności losu znalazła sobie cel, dla którego była wstanie znieść i zrobić wiele.

W książce daje się wyczuć nostalgię, tęsknotę za rodzinnym domem, za niespełnioną miłością, niespełnionymi ambicjami.

,,Dzika plaża” to powieść, którą czyta się z takim spokojem, jednak nie myślcie, że to jest nudna książka. Absolutnie nie. Książka jest niesamowicie ciekawa i wciągająca. Bardzo szybko ją przeczytałam, bo ciężko było się od niej oderwać

Autorka ma przyjemny styl pisania, dzięki czemu książkę czyta się strona za stroną. Dzięki tej powieści zbudowałam sobie w głowie lepszy obraz lat 80.
Polecam. 😄

„Opuścili dziką plażę. Od teraz będzie porządkować życie swoje i synów. Złotym albo słonecznym brzegiem pójdą w stronę przystani, domu, siedliska, portu, cokolwiek to będzie, niech by nawet na klifie, może być w kratkę, w paski, albo w różowym kolorze. Na końcu tej drogi zbudują dom na fundamentach dobrych, ale i złych doświadczeń, bo te drugie kleją równie mocno, jak ty dobre.”

Był rok 1974. Trójka przyjaciół Joanna, Ania oraz Adam kończą liceum w Ustce i wybierają się na studia do Poznania. Każdy z nich ma wielkie plany na przyszłość i chce jak najlepiej pokierować swoim życiem. Czasy są jednak ciężkie. Żywność na kartki, ciężko dostępne artykuły. Ubrania przerabiane po kilka razy, ze względu na ogromne braki na sklepowych półkach. Kwitnie czarny...

Pierwszy tom "Dzika plaża" toczy się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Poznajemy trójkę przyjaciół: Joannę, Adama i Annę. Wszyscy mają swoje idealne wizję przyszłości. Każdy z nich wybierając się na studia ma nakreślone jakieś marzenia. Życie jednak dość szybko je weryfikuje. Przyjaciołom szczególnie dają się we znaki realia życia w komunistycznej Polsce. Czy młodzieńcze ideały przetrwają? Czy przyjaciele nadal będą trzymać się razem?

Autorka zabiera nas w podróż nie tylko nad polskie morze, w okolice Ustki, do Szczecina, ale również do Poznania. To tam toczy się życie studenckie głównych bohaterów. Może wydawać się, że będzie to miła, beztroska lektura, w której poczujemy nadmorski wiatr, przyjemny dla ucha szum fal. Nic bardziej mylnego. "Dzika plaża" to powieść wypełniona bólem, negatywnymi konsekwencjami własnych wyborów. Szukanie własnego miejsca na ziemi dla naszych bohaterów kończy się raczej sztormem niż delikatną morską bryzą. Iwona Walczak nie upiększa życia trójki przyjaciół, stawia na realizm.

Dużym atutem "Dzikiej plaży" jest bardzo obrazowe oddanie klimatu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Na przykładzie Joanny autorka pokazała typowe dla tamtych czasów przedmiotowe traktowanie kobiet oraz jawną przemoc, na którą nikt nie zwracał uwagi. Bohater Adam pokazuje nam zaś inny odcień PRL-u jakim był przemyt. To właśnie z Adamem wybierzemy się przemytniczą trasą przez Lwów aż na Węgry.

Mimo iż w książce dzieje się dużo, to jest to powolna lektura. Wprowadza czytelnika w nostalgiczny nastrój i wzbudza wiele refleksji. Autorka fabułą książki wielokrotnie udowadnia, że życie to jedna niekończąca się wędrówka, ważne jednak by trafić na właściwą ścieżkę.

Pierwszy tom "Dzika plaża" toczy się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Poznajemy trójkę przyjaciół: Joannę, Adama i Annę. Wszyscy mają swoje idealne wizję przyszłości. Każdy z nich wybierając się na studia ma nakreślone jakieś marzenia. Życie jednak dość szybko je weryfikuje. Przyjaciołom szczególnie dają się we znaki realia życia w komunistycznej Polsce. Czy...

WIATR ZMIAN

"Dzika plaza" Iwony Walczak rozpoczyna cykl powieściowy "Tysiąc dróg", który zaintrygował mnie nastrojową okładką w morskich klimatach oraz opisem wydawcy zamieszczonym na jej tylnej stronie.

Asia, Ania i Adam przyjaźnią się od czasów szkolnych. Razem ukończyli liceum w Ustce i przenieśli się na studia do Poznania. Tutaj ich drogi częściowo się rozchodzą, ale utrzymują ze sobą kontakt. Asia pragnie założyć rodzinę i spełniać się w roli żony i matki. Ania zamierza pozostać na stałe w Wielkopolsce i po prostu korzystać z życia. Adama kręcą natomiast przeróżne, nie zawsze legalne biznesy i zarabianie dużych pieniędzy. Tłem dla startu w dorosłość trójki bohaterów jest upadek komunizmu i przemiany jakie miały miejsce od początku lat 90-tych XX wieku.

Iwona Walczak dość dokładnie oddała charakter tamtych czasów. Stworzyła atmosferę niepokoju i niepewności, która towarzyszyła przemianom politycznym. Kwitnący nielegalny handel, szczególnie przy granicy, mógł zapewnić spore dochody, ale z drugiej strony wiązał się z pewnym niebezpieczeństwem. W tamtym okresie prawdziwe życie wymagało zabiegania i kombinacji, ludzie latami dorabiali się i nie zawsze udawało im się osiągnąć zamierzony cel. I to właśnie ten wyjątkowy klimat stanowi moim zdaniem największą wartość tej powieści.

Jest to opowieść o bólu, samotności, próbie odnalezienia się w nowej rzeczywistości i ponoszenia konsekwencji własnych wyborów. Ludzie wchodzący w dorosłość w latach 90-tych musieli dopasować się do zmieniającej rzeczywistości i zaakceptować zmiany co wymagało odwagi. Marzenia i pragnienia szybko weryfikowała otaczająca rzeczywistość. Jedni szybko się bogacili, inni trwali przy wcześniejszej obranym kursie i powoli dążyli do wyznaczonych celów.

Historia jest naprawdę realistyczna, pozbawia czytelnika złudzeń o beztroskim, sielankowym, bezproblemowym życiu, które czeka na każdego z nas. Opowieść wzbudziła we mnie sentyment do tamtego okresu i była ciekawym powrotem do wspomnień. Książkę dobrze się czyta. Bohaterowie stanowią mocny trzon tej historii, są bardzo wiarygodni i idealnie przystają do tamtych czasów. Moją ulubienicą była zdecydowanie Joanna. Kibicowałam jej we wszystkich podejmowanych decyzjach i dokonywanych wyborach. Myślę, że mogłabym się z nią nawet zaprzyjaźnić.

Wynotowałam też sobie jeden z cytatów, który szczególnie zapadł mi w pamięć i myślę, że warto się nim podzielić:
"Nie wpuszczaj do swojego serca nikogo na tyle głęboko, żeby zabrakło w nim miejsca dla ciebie".

Nie mogę niestety wystawić tej książce najwyższej oceny, choć bardzo bym chciała. Czegoś mi tu ewidentnie zabrakło. Drażniła mnie bardzo relacja Asi i Michała, choć niestety z przykrością przyznaję, że niektóre związki rzeczywiście mogą mierzyć się z takimi i podobnymi problemami. Szkoda, że podczas lektury poczułam się trochę znużona i niestety wydarzenia nie zaciekawiły mnie na tyle, żeby sięgnąć po kontynuację. Osobiście chyba wolałabym aby historia zakończyła się na jednym tomie.

WIATR ZMIAN

"Dzika plaza" Iwony Walczak rozpoczyna cykl powieściowy "Tysiąc dróg", który zaintrygował mnie nastrojową okładką w morskich klimatach oraz opisem wydawcy zamieszczonym na jej tylnej stronie.

Asia, Ania i Adam przyjaźnią się od czasów szkolnych. Razem ukończyli liceum w Ustce i przenieśli się na studia do Poznania. Tutaj ich drogi częściowo się rozchodzą, ale...

Ustka, Poznań, Szczecin. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego, a dostałam więcej niż oczekiwałam. Nie jest to słodka opowieść o nadmorskiej miłości. Prawdziwe życie i świetnie oddany klimat PRL - u. Zwyczajne losy Joanny budują atmosferę swojskości i realizmu. Było warto!

Ustka, Poznań, Szczecin. Oczekiwałam zupełnie czegoś innego, a dostałam więcej niż oczekiwałam. Nie jest to słodka opowieść o nadmorskiej miłości. Prawdziwe życie i świetnie oddany klimat PRL - u. Zwyczajne losy Joanny budują atmosferę swojskości i realizmu. Było warto!

"Dzika plaża" Iwony Walczak to pierwszy tom serii Tysiące dróg. To historia trójki przyjaciół: Joanny, Adama i Ani, którzy wkraczają w dorosłe życie w latach 80 XXw. Przyjaciele kończą szkole średnią w Ustce i przenoszą się na studia do Poznania, gdzie stawiają pierwsze kroki w dorosłość, chociaż życie w tamtych czasach nie jest łatwe, a ustrój polityczny w Polsce dodatkowo utrudnia odnalezienie się w życiu.
Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta historia. Oczekiwałam miłej, lekkiej i przyjemnej wakacyjnej książki jakich wiele, a dostałam powieść pełną bólu, prób odnalezienia własnego miejsca w świecie, brania na siebie konsekwencji własnych wyborów, problemów małżeńskich oraz zazdrości - nie tylko o drugą połowę, ale także miedzy rodzeństwem. Do tego autorka świetnie ukazała problemy ludzi z nowym ustrojem politycznym, nieustanną walkę z władzą, jak i samym sobą - jakiego wyboru dokonać, co będzie zgodne z naszym sumieniem. Zdecydowanie nie jest to książka do przeczytania w jeden wieczór, gdyż momentami musiałam zastanowić się nad życiem w czasach PRL-u, tym bardziej, że nie doświadczyłam życia w tych trudnych czasach. Dopingowałam głównych bohaterów, w szczególności Joannę, która mimo, że jej wyobrażenia o życiu okazały się tylko sennymi marzeniami, a los bardzo szybko je zweryfikował, walczyła o to co miała, a z konsekwencjami własnych wyborów mierzyła się co dzień od nowa. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom tej serii. Zostałam kupiona tą książką w 100% i szczerze Wam ją polecam, bo dawno nie czytałam tak ciekawiej i nieoczywistej historii.

"Dzika plaża" Iwony Walczak to pierwszy tom serii Tysiące dróg. To historia trójki przyjaciół: Joanny, Adama i Ani, którzy wkraczają w dorosłe życie w latach 80 XXw. Przyjaciele kończą szkole średnią w Ustce i przenoszą się na studia do Poznania, gdzie stawiają pierwsze kroki w dorosłość, chociaż życie w tamtych czasach nie jest łatwe, a ustrój polityczny w Polsce dodatkowo...

"Dzika plaża " . Jest to pierwsza część serii Tysiąc dróg 💙

Lubię takie życiowe historie, które swoją autentycznością zachęcają czytelnika do wgłebiania się w nie.
Autorka w genialny sposób oddała klimat lat 70 i 80 ubiegłego wieku.
Wędrowałam razem z bohaterami po Poznaniu, Jarosławcu i Szczecinie, a nawet odwiedziłam Węgry.
Była to dla mnie bardzo przyjemna lektura, opowiadziana w niebywale lekkim stylu. Ani się obejrzałam, a kończyłam ostatni rozdział książki :)

"Dzika plaża " opowiada o policealnych przygodach trójki przyjaciół z Jarosławca: Anny, Adama i Joanny.
Wyjeżdżając na studia do Poznania, mieli swoje plany i marzenia, ale jak to w życiu bywa, nie wszystko poszło po ich myśli...
Nasze plany weryfikuje życie, tak też było z bohaterami. Mieli wzloty i upadki, nieraz się sparzyli, ale szczęście również niejednokrotnie się do nich uśmiechnęło.
Niektóre ich wybory nie były dobre, powodowały łzy i smutek...
Nie chcę Wam spoilerować, ale męża Joanny totalnie nie polubiłam... taki śliski z niego gość 🤫
Za to sama Joanna, bo w tej części to jej historia została bardziej przybliżona, była niezwykłą kobietą, kibicowałam jej. Tym bardziej, że trochę w życiu się pogubiła. Siebie zawsze stawiała na drugim miejscu, ale może w kolejnej części coś się u niej na lepsze zmieni...
Bo wiecie, w dużej mierze od nas zależy, czy będziemy szczęśliwi...

Zachęcam Was do przeczytania tej powieści 💙
Emocji w niej nie zabraknie, będą wspomnienia, niespełnione marzenia, rozczarowania, tajemnice, dużo miłości, przyjaźni, a także trudnych relacji rodzinnych.

"Dzika plaża " . Jest to pierwsza część serii Tysiąc dróg 💙

Lubię takie życiowe historie, które swoją autentycznością zachęcają czytelnika do wgłebiania się w nie.
Autorka w genialny sposób oddała klimat lat 70 i 80 ubiegłego wieku.
Wędrowałam razem z bohaterami po Poznaniu, Jarosławcu i Szczecinie, a nawet odwiedziłam Węgry.
Była to dla mnie bardzo przyjemna lektura, ...

Nadmorski klimat, szum fal, morska bryza to coś co kojarzy mi się z wakacjami, beztroską i odpoczynkiem. W takie klimaty myślałam, iż zabierze nas autorka Iwona Walczak w „Dzika plaża”. Jednak autorka nie zaserwowała błogie życie na plaży jak sugeruje okładka, lecz prawdziwe nieco dzikie, realia, które pojawiają się w życiu każdego z nas. Ileż to drogami musimy kroczyć, aby znaleźć tą dla nas jedną, która doprowadzi nas do szczęścia. To szczęścia prawdziwego, pełnego bez zbędnej iluzji? To opowieść jak młodzieńcze plany ustępują dorosłym realiom. Trójka młodych bohaterów wyrusza z nadmorskich miejscowości na studia do Poznania. Wszyscy pełni wiary, iż życie potoczy się po ich myśli. Jednak dorosły świat wciąż podklasa im młodu pod nogi, a wizja idealnego życia konfrontuje się z rzeczywistością. Akcja książki osadzona w czasach PRL- u bardzo dobitnie ukazuje nam życie świata dotyczącego naszych rodziców. Asia wraz z Adamem i Anią są trójką przyjaciół, którzy mają ambicje, plany i mierzą się ze studenckim życiem, które wiąże się z brakiem pieniędzy, imprezami…
W pewnym momencie Asia poznaje Michała, który wcale nie jest dla niej, jednak finalnie udaje się mu ją zdobyć. Kiedy się pobierają Michał ukazuje swoje oblicze, z która oboje będą musieli się zmierzyć. Każde z nich ma dodatkowo swoją historie rodzinną, która dokłada im zmartwień. Dodatkowo Michał i Adam, ściągną się w życie marginesu społecznego co nie skończy się dobrze.
Chodź autorka napisała powieść obyczajową to ciekawie trzyma nas przy książce. Szybko się czyta, ciekawie można było śledzić decyzje Joanny. Autorka nie daje nam złudzeń, życie to jedna wielka wędrówka. A kroczymy przez nie różnymi ścieżkami. To niestosowna okazja, by podać się refleksji swojego życia.

Nadmorski klimat, szum fal, morska bryza to coś co kojarzy mi się z wakacjami, beztroską i odpoczynkiem. W takie klimaty myślałam, iż zabierze nas autorka Iwona Walczak w „Dzika plaża”. Jednak autorka nie zaserwowała błogie życie na plaży jak sugeruje okładka, lecz prawdziwe nieco dzikie, realia, które pojawiają się w życiu każdego z nas. Ileż to drogami musimy kroczyć, aby...

Kolejny raz okładka może nas nieźle wywieść w pole. Sugeruje, że to ciepła wakacyjna opowieść, a dostajemy książkę o dojrzewaniu, nauce życia, spojrzeniu na świat, trudnych wyborach i decyzjach.

Autorka przenosi nas w lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte. Joanna z przyjaciółmi Anią i Adamem przyjeżdżają z nadmorskiej miejscowości i zaczynają studia w Poznaniu. To tutaj rozpoczyna się ich wkraczanie w dorosłość. Trudy związane z akademickim życiem, brak pieniędzy, ale też pierwsze imprezy, studencka miłość. Autorka tak to skrupulatnie opisywała, że aż można było poczuć zapach tamtych lat.

Przychodzi taki moment w życiu Joasi, że na jej drodze staje Michał. Chłopak jest w niej zakochany, co chwilę pokazuje jej swoje uczucia, dość mocno ją osacza. Adam od samego początku sugerował jej, że to nie jest chłopak dla niej. Sam czuł sympatię do dziewczyny, ale ona go odrzuca. Michał i Asia pobierają się. Każde z nich wywodzi się z innej rodziny naznaczonej jakąś rysą. Niestety kotara spada i Michał ukazuje swoją twarz. To był dość trudny moment w książce. Oboje młodzi i niedojrzali aby zakładać rodzinę. Do tego Adam zaczyna kręcić się w półświatku, wciągając w to Michała. To na pewno nie może skończyć się dobrze.

Pani Iwona Walczak stworzyła dojrzałą treść, która nie zawiera prześmiewczych elementów, lekkiego humoru czy fantazjowania w sprawach sercowych. Mocny fundament lat PRL-u, do tego opisywanie sytuacji tamtych czasów, i realne ludzkie życie, powoduje, że książka nas interesuje, zaczynamy intensywnie skupiać się na losach bohaterów.
Mapa cech charakterów ich wady i zalety jest bardzo widoczna. Szybko można odnaleźć dobre i złe strony, kto jest silniejszym, a kto ma słabszą stronę. Charakter polskiej rodziny, poglądy, spojrzenie na tamten świat pokazuje dojrzałość samej autorki.

Jeżeli szukasz rzeczowej, dobrze przemyślanej i skonstruowanej treści, chcesz przeczytać mądrą książkę o prawdziwy życiu, bardzo Ci ją polecam.

Kolejny raz okładka może nas nieźle wywieść w pole. Sugeruje, że to ciepła wakacyjna opowieść, a dostajemy książkę o dojrzewaniu, nauce życia, spojrzeniu na świat, trudnych wyborach i decyzjach.

Autorka przenosi nas w lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte. Joanna z przyjaciółmi Anią i Adamem przyjeżdżają z nadmorskiej miejscowości i zaczynają studia w Poznaniu. To tutaj...

W ten weekend, dzięki powieści Iwony Walczak, wybrałam się do Jarosławca i choć fizycznie nad Bałtykiem nie byłam ponad dziesięć lat, to dzięki "𝐃𝐳𝐢𝐤𝐢𝐞𝐣 𝐩𝐥𝐚ż𝐲" mogłam poczuć ten niepowtarzalny, nadmorski klimat.

Wakacyjna okładka powieści sugeruje lekką, sielską wręcz opowieść. Jednakże życie Joanny, głównej bohaterki wcale takie łatwe i proste nie jest. Jednakże po zagłębieniu się w jej historię okazuje się, że tytuł i okładka idealnie odzwierciedlają historię kobiety.
Nie tylko dlatego, że urodziła się i dorastała w Jarosławcu. "𝐃𝐳𝐢𝐤𝐚 𝐩𝐥𝐚ż𝐚" to bowiem przepiękna alegoria życia nie tylko Joanny, ale i wielu z nas. Z chęcią poznam dalszy ciąg tej niesamowitej historii, bo powieść to dopiero pierwszy tom serii "Tysiąc dróg".

Spodobało mi się osadzenie fabuły książki w czasach PRL. Realia, które są mi znane z opowieści moich rodziców, zostały mi przybliżone dzięki niezwykle lekkiemu stylowi pani Iwony Walczak.

Muszę przyznać, że pierwsze kilkadziesiąt stron czytałam, bo czytałam, z rosnąca ciekawością, ale bez większego entuzjazmu.

Pojawiało się dużo wątków, postaci, w pewnym momencie nawet uznałam, że to chyba nie jest książka dla mnie. Nie chciałam jednak porzucać lektury w połowie czytania, więc zdecydowałam się ją kontynuować. I wiecie co? To była dobra decyzja ☺️

W końcu coś zaskoczyło i w pewnym momencie zauważyłam, że nie mogę się oderwać od tej historii.

Akcja jest leniwa, co w przypadku obyczajówek zupełnie mi nie przeszkadza. Nie brakuje w niej jednak niespodziewanych zwrotów.

Niezwykle nostalgiczny klimat powieści sprawił, że podczas czytania nachodziło mnie wiele refleksji. Między innymi dlaczego niektóre kobiety, mimo iż są nieszczęśliwe i źle traktowane przez swoich mężów uparcie przy nich trwają. Dlaczego godzą się na samotność w związku i jak to możliwe, by mądra, zdolna, bystra, inteligentna kobieta przy swoim mężczyźnie czuła się jedynie jak ładny dodatek do jego rozbuchanego ego...

Być może kiedyś kobiety właśnie takie były, bo takie zasady im wpojono. Cieszę się, że dziś nasza świadomość jest o wiele większa i z odwagą mówimy nie i potrafimy stawiać granice.

Myślę, że książka spodoba się zarówno starszym Czytelniczkom, które podobnie jak Joanna, dorastały w latach 70-80., ale również moim rówieśniczkom i młodszym koleżankom, które te czasy znają wyłącznie z opowieści rodziców czy dziadków.

W ten weekend, dzięki powieści Iwony Walczak, wybrałam się do Jarosławca i choć fizycznie nad Bałtykiem nie byłam ponad dziesięć lat, to dzięki "𝐃𝐳𝐢𝐤𝐢𝐞𝐣 𝐩𝐥𝐚ż𝐲" mogłam poczuć ten niepowtarzalny, nadmorski klimat.

Wakacyjna okładka powieści sugeruje lekką, sielską wręcz opowieść. Jednakże życie Joanny, głównej bohaterki wcale takie łatwe i proste nie jest. Jednakże po...

Z gustem bywa różnie, jedni są nią zachwyceni, drudzy będą narzekać, ja? Ja jestem gdzieś w połowie.

Lubię czytać obyczajówki, aczkolwiek przyznaję, że rzadko sięgam po takie gdzie przewijają się lata PRL-u itp. Lepiej czuje się w książkach, które dzieją się we współczesnych czasach. Tą akurat fajnie mi się czytało bo była pisana w taki sposób, że na prawdę wzbudziła we mnie zainteresowanie tymi latami. W ogóle momentami czułam się jakbym była tam z nimi.

Jeśli chodzi o bohaterów to tak jak w życiu, każdy z nich miał swoje wady i zalety. Głównie skupiamy się tutaj na Joannie, która przez kolejne lata odnajduje swoją drogę i spotyka na niej różnych ludzi… Asia była wykreowana w taki sposób, że z zapartym tchem śledziłam jej kolejne lata i decyzje, które podejmowała. Gdy tylko zaczęło u niej się coś dziać czekałam i „modliłam się” aby wszystko szybko i dobrze się zakończyło.

Jednak czy sięgnę po następny tom? Raczej nie. Nie była zła, ale nie wciągnęłam się w nią na tyle by śledzić dalsze losy bohaterów.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.
Współpraca

Z gustem bywa różnie, jedni są nią zachwyceni, drudzy będą narzekać, ja? Ja jestem gdzieś w połowie.

Lubię czytać obyczajówki, aczkolwiek przyznaję, że rzadko sięgam po takie gdzie przewijają się lata PRL-u itp. Lepiej czuje się w książkach, które dzieją się we współczesnych czasach. Tą akurat fajnie mi się czytało bo była pisana w taki sposób, że na prawdę wzbudziła we...