Gdy mamy tak lat plus minus osiemdziesiąt przychodzi czas na wspomnienia i podsumowania życia. Tym właśnie jest opowieść Tomasza Łubieńskiego, pełna ciepła, tocząca się nieśpiesznie i płynnie, obfitująca w zadziwiająco wiele szczegółów, co każe pozazdrościć autorowi doskonałej pamięci. To przywołanie dobrego życia, które chce się uwiecznić, zatrzymać, jeszcze przez chwilę w nim pozostać, stać się tamtym Tomkiem, wspinającym się ochoczo tatrzańską granią i oganiającym się przed troskliwą nadopiekuńczością matki.

„Osiemdziesiąt plus minus” jest niczym kojący okład na to nasze zwariowane życie, w ciągłej walce o uwagę, o pierwsze miejsce, o lepsze gratyfikacje, na internetową autoreklamę i szpan. Autor zdobył moje serce skromnością i kulturą, które idą w parze z erudycją i poczuciem humoru nikogo nie raniącym, dobrodusznym. Nie zauważyłam, by wspominał kogoś przykro, prześmiewczo czy oszczerczo. Nawet gdy przytacza fakty niezbyt pochlebne (w końcu nie sposób tego uniknąć),próbuje te sytuacje jakoś usprawiedliwić, albo chociaż w miarę możliwości potraktować delikatnie. Własnych błędów nie tylko nie ukrywa, ale przywołując je, jest po prostu szczery. Nie ma problemu z tym, by przyznać, że zazdrości komuś cech charakteru, których sam nie ma, choć bardzo by chciał. Jego zadowolenie z życia to przysłowiowa „szklanka do połowy pełna”, a uśmiech, swoboda, wpływają na nas terapeutycznie. Sama przyłapywałam się na tym, że podczas lektury po prostu bezwiednie się uśmiecham.

Miał nasz autor interesujące grono znajomych, o których ze swadą opowiada. Dawał się lubić i do innych też podchodził z sympatią i zrozumieniem. Sądzę, że z Januszem Głowackim różnili się i uzupełniali. Nie przeszkadzało im nigdy, że od ostatniego spotkania upłynęły lata, rozmowę zaczynali tak, jakby widzieli się wczoraj. W końcu wiele głupot popełnili w dzieciństwie. A to łączy jak nic innego.

Wspólne lektury, Hłasko, Hemingway, a później pozowanie na chuligana i macho. Trenowanie boksu, szczeniackie dowcipy, wyjazdy zagraniczne – nie tak powszechne w tych PRL-owskich czasach, jak obecnie. A tam wokół Tomasza Łubieńskiego interesująca śmietanka kulturalno-towarzyska, począwszy od francuskiego Maisons-Laffitte. W kraju podobnie. Dzięki temu i my korzystamy z okazji, by tych ludzi poznać i posłuchać zabawnych anegdot, w których biorą czynny udział.

I tak wędrujemy przez czas i historię, w tle nasza Polska, która zmienia się przez te lata, przechodzi od stalinowskich początków przez niejedną odwilż, potykając się o grozę stanu wojennego i kolejne etapy transformacji, aż do dzisiaj.

Dzięki wiedzy humanistycznej autora, jego znajomości literatury, zdolnościom literackim i ciekawości świata, nie potrzebujemy zachęty, by wciągnąć się w lekturę. Ta zaś dostarcza nam wielu informacji, ale też, co równie ważne, wprowadza nas w cudowny nastrój wspomnień i roztacza bardzo pozytywną, relaksującą aurę zadowolenia z przeżytego czasu, pogodzenia z sobą, z tym, co nie do końca się udało, docenienia zaś całego dobra, także, a może przede wszystkim, tego promieniującego z otaczających autora ludzi, dobra, jakiego dane było mu doświadczyć.
Książkę przeczytałam dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

Gdy mamy tak lat plus minus osiemdziesiąt przychodzi czas na wspomnienia i podsumowania życia. Tym właśnie jest opowieść Tomasza Łubieńskiego, pełna ciepła, tocząca się nieśpiesznie i płynnie, obfitująca w zadziwiająco wiele szczegółów, co każe pozazdrościć autorowi doskonałej pamięci. To przywołanie dobrego życia, które chce się uwiecznić, zatrzymać, jeszcze przez chwilę w...