Niezwykle podobała mi się ta książka. Szesnastowieczny Paryż, powieść typu płaszcza i szpady, zamki, więzienia, dwory i pałace - to zdecydowanie coś dla mnie. Do tego fantastyczna kreacja bohaterów - przede wszystkim głównego, którym wbrew tytułowi zdaje się być Benvenuto Cellini - postać historyczna. Połączenie historii z fikcją literacką jest jednym z moich ulubionych gatunków literackich. Plusem powieści jest wartka akcja, gdzie czytelnik nie ma czasu na nudę. Liczne awantury, historie, zagadki, knowania i intrygi dodają powieści niesamowitego smaczku. Ciężko znaleźć mi w tej książce minusy - być może minusem jest to, że jest ona nieco przewidywalna, no i nazbyt "romantyczna" miłość pomiędzy Ascaniem i Colombe. Zważając jednak na plusy, te minusy giną gdzieś po drodze. Niezwykle podobało mi się również oddanie realiów czasu przez autora. Nie wiem czy przekazywane przez niego dane historyczne są zgodne z prawdą, jednak czynią tę powieść jeszcze bardziej klimatyczną. Być może moje zachwyty tą książką są w jakiś sposób spowodowane tym, że lubię takie książki, ale myślę, że osoby, które interesują się historią i tego typu powieściami nie będą zawiedzeni. Powieść zbudowana jest w dosyć prosty i przewidywalny sposób - jednak autor zrobił to w tak umiejętny sposób, że na pierwszy rzut oka nie razi prosta budowa tej książki.
Reasumując - polecam tę książkę osobom z zamiłowaniem do historycznych przygód, osadzonych w realiach średniowiecznych i klasycystycznych. Myślę, że miłośnicy sztuki też znajdą w niej coś dla siebie, bowiem mamy w niej do czynienia również z rzeźbiarstwem na bardzo wysokim poziomie. Miłośnicy stylu awanturniczego, lubiący pojedynki też znajdą w niej coś dla siebie. Jednym słowem jest to powieść bardzo dobra.

Niezwykle podobała mi się ta książka. Szesnastowieczny Paryż, powieść typu płaszcza i szpady, zamki, więzienia, dwory i pałace - to zdecydowanie coś dla mnie. Do tego fantastyczna kreacja bohaterów - przede wszystkim głównego, którym wbrew tytułowi zdaje się być Benvenuto Cellini - postać historyczna. Połączenie historii z fikcją literacką jest jednym z moich ulubionych...

Przyjemna książka na jesienną nudę. Szybka w czytaniu, chociaż część opisów zbędna. Najciekawsza postać w powieści -Benvenuto Cellini.

Przyjemna książka na jesienną nudę. Szybka w czytaniu, chociaż część opisów zbędna. Najciekawsza postać w powieści -Benvenuto Cellini.

Charakterystyczną cechą Dumasa jest ekspresyjny opis wydarzeń, charyzmatyczny sposób zwracania się do czytelnika a także wciąganie go w wir fabuły. Ponoć to jedna z najmniej znanych i lubianych książek tego autora. Jeśli to jego najgorszy twór, to na głowę bije masę bestselerów, z którymi miałam wątpliwą przyjemność się zapoznać. Owszem, nie jest to wymagająca historia, niemniej to sympatyczna powieść przygodowa z elementami romansu, historii sztuki, licznych intryg(niekiedy dość przewidywalnych). Nie powtórzę tej lektury, ale to zdecydowanie nie był zmarnowany czas. Po dzieła Dumasa z pewnością sięgnę i to jeszcze w tym roku.

Charakterystyczną cechą Dumasa jest ekspresyjny opis wydarzeń, charyzmatyczny sposób zwracania się do czytelnika a także wciąganie go w wir fabuły. Ponoć to jedna z najmniej znanych i lubianych książek tego autora. Jeśli to jego najgorszy twór, to na głowę bije masę bestselerów, z którymi miałam wątpliwą przyjemność się zapoznać. Owszem, nie jest to wymagająca historia,...

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Aleksandra Dumas'a.
"Ascanio" jest powieścią awanturniczą, mocno osadzoną na osnowie XVI-tego wieku.
Po raz pierwszy wydaną w 1843 roku.
Natomiast akcja jej toczy się w latach 1540-1541.

Autor przytłacza mnóstwem słów, mam wrażenie że większość z nich jest niepotrzebna. Z tej racji akcja toczy się powoli.
Jednak w XIX wieku pisało się całkiem inaczej, ludzie dysponowali dużo większą ilością czasu i cierpliwości.

Jednak Pan Dumas ciekawie, dokładnie portretuje swe postacie.
A w pewnych miejscach można się pośmiać.

Myślę że książka może się spodobać osobom lubiącym powieści awanturnicze.

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Aleksandra Dumas'a.
"Ascanio" jest powieścią awanturniczą, mocno osadzoną na osnowie XVI-tego wieku.
Po raz pierwszy wydaną w 1843 roku.
Natomiast akcja jej toczy się w latach 1540-1541.

Autor przytłacza mnóstwem słów, mam wrażenie że większość z nich jest niepotrzebna. Z tej racji akcja toczy się powoli.
Jednak w XIX wieku pisało...

Mało znana powieść Aleksandra Dumasa ojca.
Miałam ochotę na jakąś powieść z gatunku płaszcza i szpady, ale ta wypadła trochę blado. Przede wszystkim bardzo przewidywalna i infantylna.
Akcja toczy się w roku 1540, we Francji za panowania Franciszka I.
Jest kilka ciekawych postaci, sporo dworskich intryg, dobrze przedstawione otoczenie króla.
Czyta się szybko, bo akcja pędzi, podstęp goni intrygę, rozwiązania też są nagłe bez zbędnych kombinacji. Wątek miłosny i sami zakochani zbyt wyidealizowani. Dobrze, że jest też kilka postaci z krwi i kości, raptusów z emocjami, bo inaczej akcja byłaby mdła.
Zakończenie rozplątuje wszystkie wątki i prowadzi do szczęśliwego finału.
Jako przedstawiciel gatunku powieść dobra, chociaż myślę, że są lepsze wykonania.

Mało znana powieść Aleksandra Dumasa ojca.
Miałam ochotę na jakąś powieść z gatunku płaszcza i szpady, ale ta wypadła trochę blado. Przede wszystkim bardzo przewidywalna i infantylna.
Akcja toczy się w roku 1540, we Francji za panowania Franciszka I.
Jest kilka ciekawych postaci, sporo dworskich intryg, dobrze przedstawione otoczenie króla.
Czyta się szybko, bo akcja...

W miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone. W tej powieści widać stosowanie tej zasady. Jest pełna intryg stosowanych w imię miłości i władzy. Intrygi, przygody, miłość a wszystko to we Francji. Powieść płaszcza i szpady. Czego chcieć więcej.

W miłości i na wojnie wszystkie chwyty dozwolone. W tej powieści widać stosowanie tej zasady. Jest pełna intryg stosowanych w imię miłości i władzy. Intrygi, przygody, miłość a wszystko to we Francji. Powieść płaszcza i szpady. Czego chcieć więcej.

To jest powieść "płaszcza i szpady"? Chyba "peleryny i sztyletu"! Nie ma to nic, ale to nic wspólnego z powieścią awanturniczą.

To jest epicka adaptacje szekspirowskiego dramatu - i nic więcej.

Wszystkie postacie są absolutnie nierealne - to są aktorzy, grający role w szekspirowskim dramacie, w szekspirowski sposób się wysławiające i w szekspirowski sposób przeżywające swoje dzieje. Każda z nich pojawia się w akcji nie po to, by po prostu zaistnieć, ale by wygłosić swój monolog, przy którym hamletowskie "Być albo nie być" jawi się, jak lakoniczna wypowiedź pospolitego menela.

Ja wiem, ta książka powstała dawno temu. Ale ludzie, nie wmówicie mi, że kiedyś przeciętni mieszkańcy Paryża, wszyscy bez wyjątku, byli aktorami, zaangażowanymi przez właściciela teatru w XVI Anglii.

Przede wszystkim, co bardzo mnie zraża do tej pozycji, postacie są czarno-białe. Źli, wyuzdani, podli, tchórzliwi, contra bohaterscy, czyści, pobożni, święci niemal, którym sam Chrystus niegodzien zawiązać rzemyka u sandała - tak są święci, i żadnym złem nie skalani. To dobre dla pięciolatków. Sześciolatek wybuchnie śmiechem, gdy to przeczyta, lub przesłucha.

Narracje jest kwiecista, w zamyśle zapewne nieco ironiczna - i prawda, gdzieś tam, w tle, ten cień ironii, przy dużej spostrzegawczości, da się zauważyć - ale to nie jest powieść. To jest adaptacja sztuki, przeznaczona na wystawienie na scenie przed królową Victorią. Dawno nie czytałem powieści tak naiwnej, tak przewidywalnej, tak grzecznej i tak nudnej. Nawet biorąc pod uwagę czasy, w jakich powstała - jest niczym więcej, niż zwykłym czytadłem. Zaliczona w zasadzie po to, by mieć pełniejszy obraz twórczości A.Dumasa seniora. Żadnej innej wartości nie ma.

No, dobrze... Dodatkowa gwiazdka za to, że skłoniła mnie do tego, aby w Google sprawdzić, jak wyglądała słynna solniczka mistrza Celliniego.

To jest powieść "płaszcza i szpady"? Chyba "peleryny i sztyletu"! Nie ma to nic, ale to nic wspólnego z powieścią awanturniczą.

To jest epicka adaptacje szekspirowskiego dramatu - i nic więcej.

Wszystkie postacie są absolutnie nierealne - to są aktorzy, grający role w szekspirowskim dramacie, w szekspirowski sposób się wysławiające i w szekspirowski sposób przeżywające...

lekko i przyjemnie, taka uczta dla ducha, świetny język i lekkość pióra którego brakuje wielu współczesnym

lekko i przyjemnie, taka uczta dla ducha, świetny język i lekkość pióra którego brakuje wielu współczesnym

Polecam

Polecam

"Ascanio" to powieść, która bardzo mnie zaskoczyła. To powieść, gdzie czytelnik znajdzie przygodę, romans, intrygi, pojedynki a także trochę historii. Bardzo fajne połączenie. Podobało mi się, że autor przez całą powieść zwracał się bezpośrednio do czytelnika, a także kreacja nieprzewidywalnego złotnika. Czyta się szybko i łatwo. To taka powieść, która nas porywa, pozwala zapomnieć o problemach i przenieść się na kilka godzin do XVI-wiecznej Francji. Polecam i chętnie sięgnę po inne powieści pisarza.

"Ascanio" to powieść, która bardzo mnie zaskoczyła. To powieść, gdzie czytelnik znajdzie przygodę, romans, intrygi, pojedynki a także trochę historii. Bardzo fajne połączenie. Podobało mi się, że autor przez całą powieść zwracał się bezpośrednio do czytelnika, a także kreacja nieprzewidywalnego złotnika. Czyta się szybko i łatwo. To taka powieść, która nas porywa, pozwala...