rewelacja. porządna praca pod względem języka, przykładów, teorii, wyrazistosci. to esej o sile zmieniania swiata.

rewelacja. porządna praca pod względem języka, przykładów, teorii, wyrazistosci. to esej o sile zmieniania swiata.

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako ciekawostka. Co w przypadku szukania analogii między opresją wobec kobiet i zwierząt trudno wybaczyć, zrzucając na okres w jakim książka powstała.

Użycie zwierząt jako nieobecnego desygnatu oraz pochylenie się nad tym "czemu tak się mówi?" w kontekście zwierzęcych powiedzeń uważam za niezwykle cenne, jednak te motywy zupełnie giną w gąszczu niczego innego jak literackich polecajek i nurzaniu się w romantycznej wrażliwości warstw uprzywilejowanych z XIX wieku.
W całej książce weganizm funkcjonuje tylko jako...

Specjalnie założyłem konto, aby wyrazić rozczarowanie tą książką - tym sroższe, że dołożyłem się na zrzutkę, aby to 'coś' wydać.

Ktoś złośliwy zamiast rozczarowania mógłby napisać bardziej wprost: gniot i ramota.

Nie zaprzeczając w ogóle związkom feminizmu z wege (bo sam jestem wege i wspieram kobiety w ich walce),to autorce tego 'czegoś' wybitnie nie udaje się pokazać tej relacji. A w swej nieudolności bardziej szkodzi, niż pomaga.

Jeden z moich wykładowców w zamierzchłych czasach studiów nazywał to, co zrobiła autorka mianem 'krótkich spięć' - coś tam zaskwierczy pod kopułą i już 'wszystko łączy się ze wszystkim w sposób jasny i wyraźny'. Nic bardziej mylnego w przypadku niniejszej pozycji.

W większości wypadków związki pomiędzy tymi dwoma nurtami są albo dorabiane na siłę, albo zbyt słabo udowodnione. Prawie wszystko tutaj sprawia wrażenie lepienia na ślinę. Pozycji brakuje pomysłu i struktury - i ciekawe, jak źle musiał wyglądać pierwowzór, skoro publikacja czekała dłuuugie lata, aby ujrzeć światło dzienne.

Jest niedobrze, a nawet tragicznie ze względu na język - to 'coś' ociera się o 'modne bzdury'. Solidna redakcja skróciłaby to 'coś' przynajmniej o jedną-trzecią, bo piramidalne i zbudowane z pseudouczonych zdań akapity nikomu nie służą. Co jest takiego w publikacjach z 'lewej strony', że muszą - po prostu muszą! - uprawiać tą lingwistyczną ezoterykę? Na podobny mankament cierpi Realizm kapitalistyczny oraz Dziękuję za świńskie oczy - choć nie aż w takim stopniu, jak opisywane 'coś'.

Są w tym 'czymś' momenty lepsze, ale i apokaliptycznie złe - a im bliżej końca, tym gorzej. Bo jeśli gros rozdziału o wege seksualności zajmuje (żenująca) analiza wymysłów dietetycznych pastora Grahama (tego od mąki graham),to ręce opadają. W ogóle dużo tutaj ramot z XIX i wcześniejszych wieków - w tym wybitnie przynudzające analizy jakiś dziełek literackich, po jedno, dwa zdania (w tym publikacji niewydanych, co po prostu woła o pomstę do nieba - wege i feminizm, a tutaj czytaj o jakimś gniocie, który był tak słaby, że nie zasłużył na publikację!). Są też i inne 'truskawki na torcie' w postaci pytań, gdzie w Toronto na początku bodajże XX wieku jadały wege-feministki (to w ostatnim rozdziale, który za cel postanowił sobie syntezę wege-feminizmu...).

Autorka w pewnym momencie pisze o tym, że, wg niej, większość osób zostaje wege poprzez literaturę. Nigdy w życiu nie zostałbym wege po lekturze tego 'czegoś'. Nudna, pseudointelektualna książka, która jest zbiorem przepięć między uszami autorki.

Jeśli chcecie pokochać non-human animals (i naturę),to sięgnijcie po książki Peter'a Wohleben'a; chcecie stymulacji intelektualnej, to przeczytajcie Etyczne potępienie myślistwa; chcecie o wege zdrowiu, to jest Dr. Greger czy Mic the Vegan; są Otwarte Klatki czy Greenpeace. Ktoś bardziej zaznajomiony z literaturą feministyczną na bank poleci też pozycje w tej materii.

Nie traćcie czasu na to 'coś' zwane Polityką seksualną mięsa. Rozczarowanie, gniot i ramota, która masakruje ważne tematy.

Specjalnie założyłem konto, aby wyrazić rozczarowanie tą książką - tym sroższe, że dołożyłem się na zrzutkę, aby to 'coś' wydać.

Ktoś złośliwy zamiast rozczarowania mógłby napisać bardziej wprost: gniot i ramota.

Nie zaprzeczając w ogóle związkom feminizmu z wege (bo sam jestem wege i wspieram kobiety w ich walce),to autorce tego 'czegoś' wybitnie nie udaje się pokazać...

Ciekawa i zaskakująca książka. Mnie pokazała nowe spojrzenie na części wspólne: jedzenia w ogóle – w tym mięsa, kultury i polityki.

Ciekawa i zaskakująca książka. Mnie pokazała nowe spojrzenie na części wspólne: jedzenia w ogóle – w tym mięsa, kultury i polityki.