Lucilla nadal pozostaje w niewoli, a czas nieubłaganie płynie. Jej ojciec, chociaż ma sporą armię i jest bardzo blisko, nie atakuje. Boi się, że coś się stanie jego córeczce podczas bitwy. Na szczęście jest ktoś, kto ma plan i zamierza go zrealizować, tylko najpierw przekonać do udziału w nim innych. Toska i Rinaldo są przyjaciółmi, którzy nie zamierzają siedzieć z założonymi rękami, za to zamierzają działać. Jaki mają plan? Czy uda się do niego namówić innych? Czy Lucilla zostanie uratowana?

To niestety ostatni tom o przygodach rodzeństwa Toski i Rinaldo oraz księżniczki Lucilli. Nie będę ukrywać, że wcale nam się to nie podobał. Dzieci z chęcią poczytałyby o kolejnych przygodach tych bohaterów.
Historia w komiksie okazała się ciekawa oraz wciągająca. Znalazły się w niej momenty bardzo zabawne, była pełna przygód. Zdecydowanie przypadła do gustu moim pociechom.

Bohaterowie dający się lubić, a to sprawia, że ich przygody śledzi się z przyjemnością. Córka najbardziej polubiła Tośkę, dziewczynkę, która jest bardzo odważna, to taki Robin Hooda w spódnicy. Natomiast syn stwierdził, że woli jej brata.

Wizualnie komiks jest dość ładny. Ilustracje niebanalne, przyciągające wzrok i zachęcające do poznania treści.

„Toska z lasu. Siena, Florencja, Castelguelfo i Montelupo. Tom 3” to ostatni tom z ciekawej serii. Komiks moim dzieciom się podobał i z przyjemnością polecamy.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - https://anka8661.blogspot.com/2023/02/toskazlasuSienaFlorencjaCastelguelfoiMontelupwydawnictwoegmont.html

Lucilla nadal pozostaje w niewoli, a czas nieubłaganie płynie. Jej ojciec, chociaż ma sporą armię i jest bardzo blisko, nie atakuje. Boi się, że coś się stanie jego córeczce podczas bitwy. Na szczęście jest ktoś, kto ma plan i zamierza go zrealizować, tylko najpierw przekonać do udziału w nim innych. Toska i Rinaldo są przyjaciółmi, którzy nie zamierzają siedzieć z...

PopKulturowy Kociołek:

Koniec komiksowej trylogii jest dokładnie taki jak poprzednie tomy. Czyli pełen malowniczych klimatów, piętrzących się intryg, jasno określonej dobrej i złej strony, sporej dawki widowiskowości i odpowiedniej porcji lekkiego humoru. Śmiało więc można uznać, że finał spełnia większość z pokładanych w nim nadziei. Autorce udaje się tutaj zapewnić młodszemu (i nie tylko) czytelnikowi przygodowo-historyczną rozrywkę, lekko go zaskoczyć pewnymi zwrotami fabularnymi i dość satysfakcjonująco zakończyć wątki młodych bohaterów.

Nie wszystko jest jednak tutaj perfekcyjne i do kilku elementów albumu można mieć małe zastrzeżenia. Brakuje tutaj na przykład moim zdaniem jeszcze mocniej zarysowanego dramatyzmu, który całkiem dobrze został ukazany w drugiej części cyklu. Ostateczna potyczka obu stron również prosiłaby się o poświęcenie jej odrobinę więcej miejsca niż tylko kilku kadrów....


https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-toska-z-lasu-tom-3/

PopKulturowy Kociołek:

Koniec komiksowej trylogii jest dokładnie taki jak poprzednie tomy. Czyli pełen malowniczych klimatów, piętrzących się intryg, jasno określonej dobrej i złej strony, sporej dawki widowiskowości i odpowiedniej porcji lekkiego humoru. Śmiało więc można uznać, że finał spełnia większość z pokładanych w nim nadziei. Autorce udaje się tutaj zapewnić...

Ze średniowiecznymi klimatami i leśnym życiem kojarzy nam się Robin Hood, bohater zamieszkujący Sherwood w Anglii. A co z innymi krainami? Czy w nich też mogły żyć podobne postacie? Pewnie tak. Jedną z propozycji jest opowieść o „Tosce z lasu” autorstwa Teresy Radice i Stefano Turconiego. Autorzy przenoszą nas w średniowieczne klimaty włoskich księstw, więc pewnie musi być to koło XIV wieku. Wcześniej organizacja państewek działał na zasadzie komun i powoli ewoluowała w księstwa zarządzane rodami. Do tego klimatu przenosimy się. Z kontekstu, jaki widzimy możemy przypuszczać, że jest to początek walki o wpływy, wyodrębnianie się większych zarządców. Do takich wniosków dochodzimy po przeczytaniu pierwszego tomu. Drugi potwierdza owe przypuszczenia. Mamy tu już konkretne daty (zima w roku 1342) i nazwiska. W trzecim mamy lato 1343 roku. Pojawia się też twórczość Francesca Petrarki (1304-1374). Autorzy wspomną także żyjącego dużo wcześniej Franciszka z Asyżu, jego postawę dziękczynną wobec darów świata. Klimat drugiego tomu jest klasztorny, bo też i do tego miejsca zawędrujemy, aby stawić czoło nowym wyzwaniom, ale też poznać niezwykłą historię bohaterów. W trzecim przyjrzymy się Florencji i dowiemy się, w jaki sposób zmieniła się z nieprzyjaznego dla mieszkańców miasta w mekkę nauki i sztuki.
Wróćmy jednak do tomu pierwszego. Lucilla, którą poznajemy na początku jest księżniczką mieszkającą w wiosce Castelgrelfo. Jej ojcem jest książę Grafit Fieramosca. I tu pojawiło się u mnie pytanie, na ile świadomie i celowo użyto tego, a nie innego nazwiska. Czyżby aż taki zbieg okoliczności? W sztuce zwykle czegoś takiego nie ma. Kathy Fieramosca jest bardzo znaną ilustratorką i malarką związaną z Toskanią, czyli krainą, w której dzieje się akcja komiksu, a obecnie specjalizująca się w portretach. Innym tropem (jeszcze bardziej trafnym) może być Ettore Fieramosca, bohater narodowy kultywowany w czasach faszyzmu, który świetnie pasuje do czasów akcji oraz kreacji książęcego bohatera jako rycerza zaprawionego w boju. Taki smaczek historyczny. Ta wiedza sprawia, że wiemy, jaki klimat będzie nam towarzyszył: dwór, w którym kobiety mają określone miejsce, poddawane są całemu szeregowi rytuałów i muszą słuchać się męskich opiekunów. I tak jest też w przypadku Lucilli.
Kiedy poznajemy bohaterkę jest samotna, a wręcz osamotniona. Z dala od wzroku innych rozmawia z gołębiami i objaśnia im swój trudny los oraz konieczność poślubienia nielubianego młodzieńca. Znudzona codziennością i zniechęcona z powodu nadchodzącej przyszłości jest smutna. Ojciec jednak w całym przedsięwzięciu widzi wspaniały interes. Wszystko byłoby pięknie i standardowo, gdyby nie kilka niespodzianek. Nudne przyjęcie urozmaica grajek-poeta, którego wyczyny urozmaicają rozmowy o walkach i przyjęciach. Tę codzienną nudę przerywa brawurowa kradzież w czasie uczty. Dzięki zamieszaniu Lucilla może zniknąć z zasięgu wzroku biesiadników i robić coś ciekawszego. Przypadkowo wpada na złodzieja. Ten okazuje się dziewczyną o imieniu Toska. Księżniczka pomaga jaj wydostać się z zamku. Ku jej zaskoczeniu bratem złodziejki jest grajek, minstrel Rinaldo…
Poznanie tego nietypowego rodzeństwa, rozmowy z nimi pozwalają księżniczce nieco inaczej spojrzeć na wiele spraw. Lucilla uświadamia sobie jak wiele zła niesie wojna i jak niesprawiedliwe są podziały społeczne.
Lucilla należy do otwartych, życzliwych i ciekawych świata bohaterek. Nikogo nie ocenia, nie zadziera nosa, nie klasyfikuje, nie wyklucza. Przez to, że dotychczasowe jej życie wiąże się z zamknięciem w zamku i sporadycznymi wizytami poza nim, ale zawsze w czyimś towarzystwie nie zna świata i jest bardzo naiwna. Reaguje też entuzjastycznie na wszystko, co może urozmaicić jej codzienność. Z kolei Toska i jej brat są sierotami wojennymi. Wędrowali po świecie z rodzicami, uczyli się, występowali na scenie i pewnego dnia, kiedy rodzice pozwolili im na wędrówkę po lesie wioskę, w której się zatrzymali najechali rycerze i wszystko spalili. Zginęli wówczas rodzice Toski i Rinaldo. Od tamtej pory radzą sobie sami w ruinach dawnych budynków. Ich historia sprawia, że Lucilla postanawia bardzo wiele zmienić w świecie. Jakby wyzwań było mało przypadkowo dowiaduje się o planach zabicia jej ojca. Ten nie słucha ostrzeżeń córki, bo traktuje je jako wymówkę przed ogłoszeniem zaręczyn. Na szczęście księżniczka ma grupę życzliwych znajomych, na których zawsze może liczyć i którzy będą wypatrywać zagrożeń. A tych pojawi się całkiem sporo.
Mamy tu piękne przesłania: wojna jest zła, przyjaźń można zawierać mimo różnic kulturowych i odmiennego pochodzenia oraz najważniejsze: w pojedynkę nie zmienimy świata. Do tego potrzebny nam zgrany zespół. Widzimy, że twórcy bawią się znanymi schematami i motywami. Otwarcie piszą o nawiązaniu do Robin Hooda. Do tego spotykamy tu naiwną księżniczkę, która nudzi się, nie ma rówieśników do rozmów, a jej codzienność toczy się wokół rytuałów i dworskiej etykiety, z której żartuje.
Drugi tom otwierają przygotowania młodziutkiej bohaterki do wyprawy. Ma być zadbana, dobrze ubrana, świetnie się prezentować w czasie odwiedzin u baronowej. Po raz kolejny pachnie tu próbą zaaranżowania małżeństwa, pokazania jak wspaniałym nabytkiem będzie dla małżonka. Na szczęście matka daje się przekonać do tego, aby księżniczka została w zamku ze służącymi.
W tym czasie widzimy też rozliczenia z nieudanego zamachu. Odkrywamy, że za niecnym planem stoi jeden z książąt pragnący zagarnąć władzę nad całymi Włochami. I tu pojawia się postać Gautiera z Brienne, którego można utożsamiać z hrabią Walterem z Brienne, który dostał władzę w Republice Florenckiej po kryzysie wywołanym zbyt dużymi pożyczkami dla niewypłacalnych władców angielskich. Jak widzicie komiks obfituje w takie smaczki. A to nie jedyne tropy, które zachęcą do szperania w historii i lepszego poznawania jej. Czytanie samej historii też jest ciekawe. Mamy interesująco zarysowany klimat klasztoru, do którego udajemy się z Lucillą i towarzyszącym jej bratem Cosimo, preceptorem księżniczki. Są napady na drogach, opowieści o wojnach między republikami i księstwami, zagrożeniu jakie niosło rozczłonkowanie władzy.
Trzeci tom przenosi nas do Florencji, w której poznamy zarówno ulice jak i pałace. Zobaczymy pazerność właścicieli miasta, zdzieranie opłat z ludności oraz prześladowanie. Na jego ulicach spotkamy Toscę i Rinaldo, którzy poza próbą przetrwania w złych warunkach szukają Lucillę porwaną przez zbirów księcia. Jednocześnie śledzimy losy uwięzionej w wieży księżniczki, która stara się zrobić wszystko, aby się uwolnić. Niestety ma zbyt mało czasu, aby wprowadzić plan w życie, bo Gautiera z Brienne na zlecenie jego przełożonego postanawia zgładzić dziewczynę za to, że jej ojciec nie chce mu się podporządkować. Czy przyjaciele zdążą z pomocą? Czy uda im się ją odnaleźć? Na czyją pomoc będą mogli liczyć? Jak skończy się ta historia? Co sprawi, że miasto ulegnie przemianie z więzienia dla mieszkańców w miejsce dające wolność i zachęcające do tworzenia oraz poznawania tajników świata? Przekonajcie się sami sięgając po komiks.
Rewelacyjnym dopełnieniem są tu ilustracje i sama konstrukcja opowieści, jako rysowanej przez średniowiecznego mnicha. Prosta kreska przypominająca średniowieczne, nieco płaskie rysunki postaci, ale już mamy tu osiągnięcia renesansowego malarstwa, czyli stopniowe wprowadzanie perspektywy (XV wiek). Do tego kolorystyka niczym z dawnych ksiąg (czyli też tak do XIV wieku). Ciepłe barwy, ciekawie rozrysowana akcja. Opowieści dzieci narysowane w uproszczony sposób i bez dialogów. O przebiegu wydarzeń dowiadujemy się z kolejnych odsłon, scenek. Do tego mamy tu dbałość o przedstawienie tła wydarzeń, możemy zorientować się, do jakich czasów nas przeniesiono.
,,Toska z lasu’’ pozwala także wprowadzić młodych czytelników do klasycznych eposów rycerskich oraz zarysować ówczesne realia, podziały społeczne, wyjaśnić powstawanie biedy oraz nierówności. Życie zwykłych ludzi kontrastuje z tym, które toczy się na dworze. Drugi tom pozwala na poruszenie problemu wojny, dyktatury. Trzeci wskazuje, jakie czynniki sprzyjają egalitaryzmowi przy jednoczesnym bogaceniu się mieszkańców, poszerzania ich twórczego i naukowego zamiłowania, a także uczciwej przedsiębiorczości.

Ze średniowiecznymi klimatami i leśnym życiem kojarzy nam się Robin Hood, bohater zamieszkujący Sherwood w Anglii. A co z innymi krainami? Czy w nich też mogły żyć podobne postacie? Pewnie tak. Jedną z propozycji jest opowieść o „Tosce z lasu” autorstwa Teresy Radice i Stefano Turconiego. Autorzy przenoszą nas w średniowieczne klimaty włoskich księstw, więc pewnie musi być...