“Liryki zebrane”, po “Gnomach staroindyjskich”, są kolejnym etapem wskrzeszania zapomnianego dziś poety. Poety i tłumacza, władcy języków. Ale nade wszystko władcy polszczyzny, kreatora, drążącego w niej wciąż nowe głębiny, dokonującego tam wciąż nowych odkryć i eksploracji skarbów, naginającego ukochaną jego “mowę polską” – lecz zgodnie z jej duchem i literą – do coraz to nowych zadań i wysiłków pisarskich, zmierzających do wyrażenie niewyrażalnego. To, co było na powierzchni języka i w bogactwie powszechnego obiegu, to było dla niego za mało. Podobnie jak Tuwim – Bocheński zatem tak się wgryzł w język polski, aż się przegryzł na drugą stronę… Ten, pełen pokornej pychy “odmieniec”, dumny ze swej poetyckiej samotni, piewca Tatr i piewca Kobiety, Jedynej, Muzy, której – zdawać by się mogło – całą swoją twórczość, co udało mu się wyrazić, i coś jeszcze więcej, czego wyrazić nie był w stanie nawet on, u stóp byłby pragnął w hołdzie złożyć.