Język Brechta jest twardy i ostry jak sztylet. To poezja, którą dziś określilibyśmy jako społecznie zaangażowaną, ale Brecht wolałby pewnie po prostu słowo „walka". Jednocześnie to niezwykle precyzyjny język obrazu doskonale operujący skrótem, pozbawiony zbędnych ornamentów i wycyzelowany a brzmiący przy tym czysto i żywo. Charakterystyczne, że Brecht interesował się poezja wschodu (przede wszystkim chińską) – jej ascetyczny forma pomogła mu wypracować własną niepowtarzalna dykcję. Można dyskutować na ile jego ideologiczne uwikłanie ograniczyło jego perspektywę, na pewno nie pozbawiło go jednak odwagi krytykowania systemu komunistycznego, z którym był związany do końca życia. Zarazem jego poezja to przejmująca relacja z Niemiec lat 30., w których hitleryzm i militaryzm przygotowują tragedię wojny. Przy czym Brecht pozostaje dziś formalnie absolutnie nowoczesny, a obrazy które maluje swoja kaligraficzna poezja poruszają, a niekiedy budzą grozę. Jak sztylet. A więc sztylet. Którym Brecht kazał - gdy umrze - przeszyć swoje serce.

PS: W tym wydaniu błyszczy przede wszystkim doskonała robota translatorska Ryszarda Krynickiego. To co mnie tu boli to korekta i naprawdę paskudna okładka.

Język Brechta jest twardy i ostry jak sztylet. To poezja, którą dziś określilibyśmy jako społecznie zaangażowaną, ale Brecht wolałby pewnie po prostu słowo „walka". Jednocześnie to niezwykle precyzyjny język obrazu doskonale operujący skrótem, pozbawiony zbędnych ornamentów i wycyzelowany a brzmiący przy tym czysto i żywo. Charakterystyczne, że Brecht interesował się poezja...