Larry Dixon

Jak wspomniał ktoś inny, jest to chyba jedyna książka w której gryf jest głównym bohaterem. Samo to w moich oczach jest wielkim plusem, szczególnie że wydano ją w 1997r! Można by powiedzieć, że od tego czasu, „Czarny Gryf” powinien stać się swoistą klasyką, od której kolejne pokolenia autorów będą próbowały czerpać… tu zaczynają się problemy. Tak jak moty gryfa stanowiącego główną postać jest spoko, tak cała reszta… no po prostu leży. Pierwszy rozdział wydawał się być wyjątkowo obiecujący. Potem było zaś tylko gorzej. „Wojna pokazana od innej strony” głosi opis. Serio? To nie jest wojna. To jest brazylijska telenowela kręcona w wojskowym obozie. Bohaterowie zamiast robienia czegokolwiek by ją skończyć, chodzą jedynie do masażysty, który w oczach ich armii postrzegany jest jako jednoosobowa agencja towarzyska. Jesteśmy bombardowani masą terminów, z czego żaden nie jest wyjaśniany w jasny sposób, dzięki czemu po przeczytaniu nadal nie wiem które z nich oznaczały zawody, a które rasy. Najbardziej bolą mnie „makkary” (mam nadzieję, że dobrze to napisałem),bo ciągle nie wiem czym one właściwie były. Generalnie, opisy leżą chyba że przechodzimy do przemyśleń pana Bursztynowego Żurawia albo opisów anatomii gryfów. Ze względu na wiek książki, nie będę oceniał charakteru bohaterów, ani niespecjalnej złożoności antagonistów. Są jacy są, w tamtych czasach ciężko było o cokolwiek lepszego. Jednak osobowość Skanadrona… błagam, naprawdę? Przez całą książkę wszyscy opisują go jako babiarza, cwaniaka i takiego gryfiego Jamesa Bonda. Problem w tym, że pamiętam maksymalnie jeden fragment, w którym rzeczywiście się tak zachowywał. W pozostałych jest po prostu…pusty. Motyw Zhaneel i krzyżówek gryfów jest całkiem spoko, poza tym że jest przewidywalny w opór. Stanowi przeciwieństwo do tego głównego maga – Urtho, który w momentach w których powinien dać komuś po pysku, zachowuje spokój i melancholię. Pora na cream de la cream – Bursztynowego Żurawia. Ten pan, nie dość że posiadający magiczną moc masarzu, aparycję Ibisza i niezachwiany spokój, jest również najmądrzejszą istotą pokazanego świata. Zawsze rzuci jakimś mądrym morałem, zawsze dopomoże, wyrecytuje cytat, za przeproszeniem, z dupy, wyglądający tak jakby cały dialog dążył właśnie do wypowiedzenia tych słów. Prowadzi ten swój namiot masażystów, przy czym przez całą powieść przyjmuje cztery ważne postacie. Cztery z nich idą do niego z intencją pobaraszkowania. Świetne wojsko. Akcja biegnie z niesamowitą prędkością, rzecz jasna w momentach w których biegnie, a przez większość książki stoi. Powieść zaczyna się z rozmachem, następnie wlecze się by zakończyć się nieoczywistym i niejasnym zakończeniem. Wróg zostaje pokonany w sposób, który mógłby zostać wykorzystany nawet na początku książki. Nic nie trzyma się kupy, ale otrzymujemy ckliwą scenę gdzie bohaterowie żegnają się, a Żuraw wygłasza swoje morały. Chciałbym dać „Czarnemu Gryfowi” wyższą ocenę, ale nie umiem, już i tak zawyżyłem swoją opinię. To jest po prostu smutne, że autorzy nie wiedzieli o czym chcą pisać.