Książkę, która nie ma jakiejś specjalnie wartkiej akcji czytałam jednym tchem. Trudno mi bylo się oderwać. Czytałam i chodzilam wraz z bohaterami po ulicach miasta, towarzyszylam im, stałam się częścią fabuły. Fabuły tak prawdziwej jak życie. Dwa razy przez moment miałam do autorki pretensje: raz że zbyt bezwzględnie obeszła się ze swoimi bohaterami a drugi raz - kiedy stworzony obrazek wydał mi się niewiarygodny. (Jestem na to drugie wyczulona). Ale w obu przypadkach musiałam odszczekać, przeprosić, pokajać się w myślach i przyznać po czasie, że tak musiało być, że podobny scenariusz moglo napisać życie. Pomimo zaskakujacego finału miałam wrażenie, że to nie fikcja literacka a przeniesiony na papier obraz z życia, czyjaś prawdziwa historia ubrana w szaty powieści. Obraz oglądany oczyma dobrej i kochającej osoby, pełnej wyrozumiałości, która nie wartościuje a chce zrozumieć.
Żałuję, że książka nie wpadła w moje ręce wiele lat temu, gdy byłam młodą dziewczyną a w mojej głowie szalały myśli nieraz łudząco przypominające te głównej bohaterki. Być może pomogłaby mi wtedy znaleźć równowagę, której tak potrzebowałam, może byłaby mostem do normalnego życia. Może szybciej odnalazłabym ten most. Książka nie napisana a namalowana pięknym językiem, którego mistrzynią jest Isabelle. Mądra i piękna. Dziekuję Pani Izo za tę powieść.

Książkę, która nie ma jakiejś specjalnie wartkiej akcji czytałam jednym tchem. Trudno mi bylo się oderwać. Czytałam i chodzilam wraz z bohaterami po ulicach miasta, towarzyszylam im, stałam się częścią fabuły. Fabuły tak prawdziwej jak życie. Dwa razy przez moment miałam do autorki pretensje: raz że zbyt bezwzględnie obeszła się ze swoimi bohaterami a drugi raz - kiedy...

Powieść społeczno-obyczajowa ucząca pokory w ocenianiu drugiego człowieka na podstawie pierwszego wrażenia, skłaniająca do głębokiej refleksji na temat osobistego życia i tym samym pokazująca, że nic nie jest dane na stałe. Lektura, która zostaje w pamięci, do której wraca się w ciągu dnia przez długi czas, a której bohaterowie stają się dla czytelnika kimś bardzo bliskim. Gorąco polecam tę powieść i to nie tylko Paniom.

Powieść społeczno-obyczajowa ucząca pokory w ocenianiu drugiego człowieka na podstawie pierwszego wrażenia, skłaniająca do głębokiej refleksji na temat osobistego życia i tym samym pokazująca, że nic nie jest dane na stałe. Lektura, która zostaje w pamięci, do której wraca się w ciągu dnia przez długi czas, a której bohaterowie stają się dla czytelnika kimś bardzo bliskim....

Wciągająca od A do Z. Raczej NAGŁE zakończenie! Gdyby nie to można byłoby jeszcze rozwijać ciekawe wątki.

Wciągająca od A do Z. Raczej NAGŁE zakończenie! Gdyby nie to można byłoby jeszcze rozwijać ciekawe wątki.

Dziś kilka słów o książce, która zaczyna się dosyć osobliwie, a mianowicie od nieudanej próby samobójczej. Poznajemy tu pewną dziewczynę – Agnieszkę, która postanawia dokończyć żywota skacząc z mostu. Na te tragiczną chwilę trafia pewien bezdomny. Nieznajomy mężczyzna oczywiście próbuje ingerować słownie i prosi dziewczynę o jej części ubioru, jakkolwiek dziwnie to brzmi. Cóż – topielicy chyba zbędne są takie rzeczy jak kurtka, czy adidasy? Koniec końcem udaje się mu odwieźć nieszczęśliwe dziewczę od tego czynu, a to jest w tej chwili najważniejsze. Sposób działania absolutnie schodzi na dalszy plan. Czy Agnieszka i Mark będą mieli okazję się jeszcze spotkać ? Czy targana różnej maści emocjami dziewczyna zdobędzie się na kolejną próbę? Oczywiście tego Wam nie zdradzę, ale gorąco zachęcam, abyście sami poznali odpowiedzi na te pytania. Jeśli chodzi o moje odczucie, to absolutnie urzekł mnie dość szeroko ujęty przez autorkę wątek bezdomności. Pani Małgorzata ukazuje nam dokładnie zwyczaje i relacje tych ludzi, a nawet ich zewnętrznie opisuje. Myślę, że podczas lektury tej książki nieraz szeroko otworzycie oczy. Nie zabraknie w niej także momentu do wzruszeń. Nie pozostaje mi nic innego, jak serdecznie Wam polecić te pozycję.

Dziś kilka słów o książce, która zaczyna się dosyć osobliwie, a mianowicie od nieudanej próby samobójczej. Poznajemy tu pewną dziewczynę – Agnieszkę, która postanawia dokończyć żywota skacząc z mostu. Na te tragiczną chwilę trafia pewien bezdomny. Nieznajomy mężczyzna oczywiście próbuje ingerować słownie i prosi dziewczynę o jej części ubioru, jakkolwiek dziwnie to brzmi....

"Czas to materiał, z którego zrobione jest życie" - Benjamin Franklin.

Sięgnęłam po te książkę z względu na przyciągająca uwagę tematykę. Jest to dość obszerna książka - ale to jej duży plus.

Poznajemy w niej Agnieszkę, która jest spokojną nastolatką z piętrzącymi się w głowie myślami. Dochodzi do tej ostatecznej: myśli o samobójstwie. Idzie na most i stojąc po drugiej stronie barierki, wystarczy, tylko skoczyć...Tylko...

Po drugiej stronie pojawia się Marc - bezdomny, który zaczepia dziewczynę gotową do skoku. Dochodzi do rozmowy dość agresywnej z strony dziewczyny. Jednak udaje mu się odwieść od tego Agę.

To nie było ich pierwsze i ostatnie spotkanie.

Autorka skupiła swoją uwagę na osoby bezdomne - umieszczając je oczywiście w fabule. Opisała w doskonały sposób ich wygląd, zachowania i przede wszystkim styl życia na ulicy. Pokazane mamy uważnie relacje między poszczególnymi bezdomnymi - w jakim stopniu się lubią, jak siebie na wzajem traktują, co mogą dla siebie zrobić, a też wskazani są ci którzy zrobią coś dla kogoś za coś.

Razem z nimi odwiedzamy kolejne miejsca, kolejne postacie. Widzimy jaki trud muszą przejść będąc przykładowo w miejscu publicznym - ludzie nie chcą ich tam, są nimi zniesmaczeni, ale zdarzają się i ci którzy mają w sobie jedną cechę czyli: współczucie. Nie każdy źle na te osoby w książce reaguje. Łapały za serce takie sceny w których osoby bezdomne mówiły, że położyły na noc się w danym miejscu by tylko ją przespać, a budzimy się zmarznięte i przemoczone do suchej nitki - bo w późną porą rozszalała się ulewa stulecia. Sęk w tym, że ta osoba już nie ma gdzie się schować przed nim - to było takie przykre, nie masz dokąd iść, nie masz własnego kąta w domku.

Wyruszyła mnie scena w której Marc po tym jak uratował życie Agnieszki (a po tym jak ona sama oddała mu swoją kurtkę i buty),w zamian dał jej najnowszą książkę kryminalną, którą sam dostał od przyjaciela. To był taki uroczy gest. Dała mu wszystko czego potrzebował, a on mając prawie nic oddał jej jedną z swoich rzeczy. I ta urocza sentencja na koniec za nim odszedł w swoją drogę: "Chciałbym, żeby ci o mnie przypominała".

Powiem tak, ta książka rozszerzyła mój pogląd na te osoby. Wskazała z czym się borykają, jakie spotykają ich nieprzyjemności, ale także małe radości. Pokazano tutaj, że nie są tacy źli jakby się sądziło - zdarzają się naprawdę miłe i przyjazne osoby, które nie będą narzucać swoją obecność.

I te zakończenie... Nawet nie umiem go opisać. Było to dla mnie zaskoczenie. W nostalgię wprowadziła mnie wypowiedź Aleksandra prawie na ostatnich stronach w książce. Miał rację, rozumiałam i zgadzałam się z tym co powiedział.

Bardzo, bardzo dziękuję @wydawnictwoborgis za egzemplarz do recenzji! 🤗🤗🤗

"Czas to materiał, z którego zrobione jest życie" - Benjamin Franklin.

Sięgnęłam po te książkę z względu na przyciągająca uwagę tematykę. Jest to dość obszerna książka - ale to jej duży plus.

Poznajemy w niej Agnieszkę, która jest spokojną nastolatką z piętrzącymi się w głowie myślami. Dochodzi do tej ostatecznej: myśli o samobójstwie. Idzie na most i stojąc po drugiej...

Bardzo wciągająca i ciekawa powieść. Bawi i wzrusza jednocześnie. Doskonała na chwilkę zapomnienia od codzienności. Na długo zostanie w pamięci.

Bardzo wciągająca i ciekawa powieść. Bawi i wzrusza jednocześnie. Doskonała na chwilkę zapomnienia od codzienności. Na długo zostanie w pamięci.

Książka przeczytana służbowo (robiłam korektę),ale naprawdę mi się podobała. Autorka ma ambicje, żeby tworzyć opowieści z przesłaniem, a bohaterowie na długo zapadają w pamięć. Zakończenie mnie wzruszyło, a zwykle jestem na takie rzeczy odporna. Do tego nie miałam trudnego zadania, bo autorka posługuje się piękną polszczyzną.

Książka przeczytana służbowo (robiłam korektę),ale naprawdę mi się podobała. Autorka ma ambicje, żeby tworzyć opowieści z przesłaniem, a bohaterowie na długo zapadają w pamięć. Zakończenie mnie wzruszyło, a zwykle jestem na takie rzeczy odporna. Do tego nie miałam trudnego zadania, bo autorka posługuje się piękną polszczyzną.