Muszę przyznać, że od pewnego czasu mam problem z Marcinem Kydryńskim. Nie jestem pewna czy to do mnie przyszła starość i irytacja czy to autor daje porwać się nurtowi mizoginii i narzekania na świat.
Byłam bardzo ciekawa tej książki. Biel i Lizbona powaliły mnie pozytywnie na kolana, Dal była dla mnie bardzo ciężka, „O wschodzie” ciekawiło mnie z powodu Indii, które mnie szalenie interesują, jednak od podróży autor wcale zmyślnie przechodzi do filozofii zła tego świata a co gorsze pisze o wszystkim i o niczym. Od akapitu o kaligrafii przechodzimy łatwo do kilku zdań o ceremonii parzenia herbaty w Japonii, a za chwilę znowu czytamy o zakochanym w niemal każdej napotkanej pięknej kobiecie autorze.
Chaos tu widzę i brzydką starość autora. Zorientowałam się co mnie boli w dwóch ostatnich książkach: w Bieli i Lizbonie autor rozpisywał się o pięknie świata i oddał się całkowicie pięknej Afryce czy Lizbonie. W Dali zbyt wiele notatek historycznych, a żeby ciekawie opowiadać o historii kontynentu trzeba mieć umysł więcej niż ponad przeciętny.

O Wschodzie ledwo łechcze (pozostając w tematach kobiecej erotyki) każdy temat, aby z za chwilę przejść do innego.

W tej książce niebywale uwiera mnie kim się stał autor, z którym spędziłam godziny mojego życia słuchając siesty…Wychodzi tu i ówdzie mizoginia, bufoniada i stetryczenie umysłu. Nie wiem czy będę mieć odwagę zerknąć do Milagro.

Muszę przyznać, że od pewnego czasu mam problem z Marcinem Kydryńskim. Nie jestem pewna czy to do mnie przyszła starość i irytacja czy to autor daje porwać się nurtowi mizoginii i narzekania na świat.
Byłam bardzo ciekawa tej książki. Biel i Lizbona powaliły mnie pozytywnie na kolana, Dal była dla mnie bardzo ciężka, „O wschodzie” ciekawiło mnie z powodu Indii, które mnie...

Na początku wydaje się, że to przeintelektualizowane, a Proust, Joyce czy Eliot to w porównaniu z Kydryńskim fraszka.
Nic bardziej mylnego. Po pierwszej nucie wyczuwa się w trakcie lektury empatię, dostrzega się oszczędność w słowach.
Głębsze pokłady to po prostu kontakt z absolutem, literackie 0P1UM, transcendencja i translokacja.
W pewnym momencie lektura już nie wymaga skupienia, to się dzieje samo. Uczta etyczno- estetyczna.

Na początku wydaje się, że to przeintelektualizowane, a Proust, Joyce czy Eliot to w porównaniu z Kydryńskim fraszka.
Nic bardziej mylnego. Po pierwszej nucie wyczuwa się w trakcie lektury empatię, dostrzega się oszczędność w słowach.
Głębsze pokłady to po prostu kontakt z absolutem, literackie 0P1UM, transcendencja i translokacja.
W pewnym momencie lektura już...

Styl pisania Marcina Kydryńskiego jest podobny do jego zdjęć – skupiony na detalu, powolny, nostalgiczny, poetycki (np. zamiast „rano”, pisze „O wschodzie, w ten czas zaranny, jak tylko rzeczy nabierają barw i kształtów, gdy oko rozpoznaje pierwsze litery”...). Książka, choć jest reportażem, nie opisuje świata i jego wycinków, tylko raczej nastroje, przeżycia autora związane z danymi miejscami. To jednak nie mój styl pisania, do mnie on nie przemawia. Dużym plusem książki są zdjęcia. A mnie osobiście przyjemność sprawiły opisy miejsc w Indiach, w których w 1997 roku byliśmy niemal jednocześnie (różnica 4 miesięcy) – w stylu tej książki mogłem sobie powspominać dawny pobyt w tych miejscach.

Styl pisania Marcina Kydryńskiego jest podobny do jego zdjęć – skupiony na detalu, powolny, nostalgiczny, poetycki (np. zamiast „rano”, pisze „O wschodzie, w ten czas zaranny, jak tylko rzeczy nabierają barw i kształtów, gdy oko rozpoznaje pierwsze litery”...). Książka, choć jest reportażem, nie opisuje świata i jego wycinków, tylko raczej nastroje, przeżycia autora...

Po przeczytaniu tej książki, jedyne co mi pozostało, to niezwłocznie zapisać się do fanklubu Pana Marcina, co też uczyniłam

Po przeczytaniu tej książki, jedyne co mi pozostało, to niezwłocznie zapisać się do fanklubu Pana Marcina, co też uczyniłam

Piękna podroż wspomnieniowa.Dziesiątki interesujących historii, anegdot i ciekawostek.

Piękna podroż wspomnieniowa.Dziesiątki interesujących historii, anegdot i ciekawostek.

Pewno się powtórzę ale Marcin Kydrynski dla mnie jest jednym z najlepszych pisarzy w tym kraju.

Pewno się powtórzę ale Marcin Kydrynski dla mnie jest jednym z najlepszych pisarzy w tym kraju.