To utwór zabytkowy. Do tego to zabytek literatury japońskiej. Akcja delikatnej i pełnej niedomówień opowieści toczy się więc niespiesznie, a bohaterowie, nim cokolwiek powiedzą, od razu za ewentualne niezrozumienie lub niegrzeczność przepraszają.
Książka jest poprzedzona obszernym tekstem historycznym dotyczącym autora, tła epoki, jego dokonań i burzliwego życia nie tylko literaturą związanego.
Skupmy się jednak na samej powieści. Nie czyta się tego łatwo, choć miłośnicy literatury japońskiej pewnie powiedzieliby – nic takiego!
Trochę pokrętna jest konstrukcja, ale to należy wybaczyć. Tego rodzaju proza dopiero startowała w końcu XIX w. W Japonii. Ogai Mori uznawany jest za prekursora i nowatora.
Opowiastka jest dość typowa – biedna dziewczyna, sprzedane uczucia i ta jedna, jedyna prawdziwa miłość… Ciekawszą postacią od owej kobiety jest sprawca zamieszania, czyli kochanek. Pogardzany z powodu zawodu (co nie przeszkadza nikomu z jego usług korzystać) kupuje oczy, w których jest jest panem, bogaczem, KIMŚ.
Można powiedzieć, że tylko w Japonii takie rzeczy. Nic podobnego. Utrzymanki w każdej społeczności były, są i pewnie będą, tyle, że teraz to się nazywa np. sponsoring.

To utwór zabytkowy. Do tego to zabytek literatury japońskiej. Akcja delikatnej i pełnej niedomówień opowieści toczy się więc niespiesznie, a bohaterowie, nim cokolwiek powiedzą, od razu za ewentualne niezrozumienie lub niegrzeczność przepraszają.
Książka jest poprzedzona obszernym tekstem historycznym dotyczącym autora, tła epoki, jego dokonań i burzliwego życia nie tylko...

Im dłużej nad nią myślę, tym bardziej wydaje mi się, że to książka dla koneserów. Co mam tu na myśli? Wielbiciele wartkiej akcji czy ciekawej fabuły mogą nie znaleźć w niej za wiele dla siebie, natomiast wielbiciele japońskiej kultury powinni być w pełni usatysfakcjonowani. Jest to opowieść o zagubieniu w pragnieniach, powściągliwości emocji, wielu niewypowiedzianych słowach i nieśmiałej miłości.

Narrator nieśpiesznie opowiada nam dwie historie, które w pewnym momencie łączą się w całość. Mówi o historii swojego kolegi ze studiów, młodej dziewczyny, dla której los nie był w pełni łaskawy oraz wiszącego między nimi zauroczenia, a czy coś może z niego wyniknąć? Zwłaszcza, że bohaterka by zapewnić dobrobyt ojcu stała się utrzymanką człowieka, który we mnie, szczerze mówiąc, budził odrazę. Zaczynamy od teraźniejszości, cofając się nieco w przeszłość by dobrnąć do momentu, w którym akcja obu opowieści może płynąć wspólnie.

Książka ma krótkie rozdziały, co dało mi komfort czytania, a fabuła, mimo że nie wychodzi na pierwszy plan w gąszczu satysfakcjonujących opisów świetnie odzwierciedlających miejsce i czas (tło kulturowe jest fantastyczne!),szczerze mnie zaciekawiła. Chciałam wiedzieć co wydarzy się na końcu i niestety, pozostawiono mnie w zdziwieniu i rozczarowaniu, liczyłam na ciekawsze zakończenie, tymczasem dostajemy samo życie, które pasuje do tej powieści, a ja po prostu pragnęłam czegoś innego.

Zdecydowanie polecam ją wielbicielom twórczości Yasunariego Kawabaty, bo to był ten sam typ narracji, który na dodatek uwielbiam!

"Dzika gęś" to solidna pozycja, zasługująca na większą uwagę i mam nadzieję, że dodacie ją na swój TBR!

Ode mnie 7/10.

Współpraca barterowa z wydawnictwem Glowbook.

Im dłużej nad nią myślę, tym bardziej wydaje mi się, że to książka dla koneserów. Co mam tu na myśli? Wielbiciele wartkiej akcji czy ciekawej fabuły mogą nie znaleźć w niej za wiele dla siebie, natomiast wielbiciele japońskiej kultury powinni być w pełni usatysfakcjonowani. Jest to opowieść o zagubieniu w pragnieniach, powściągliwości emocji, wielu niewypowiedzianych...

Autor umiejętnie przenosi czytelnika do epoki Meiji. Dobrze są uchwycone zarówno sprawy społeczne jak i ubiór czy fryzury.
Czyta się dobrze i szybko.
Spodziewałam się może większego dramatu na koniec.

Autor umiejętnie przenosi czytelnika do epoki Meiji. Dobrze są uchwycone zarówno sprawy społeczne jak i ubiór czy fryzury.
Czyta się dobrze i szybko.
Spodziewałam się może większego dramatu na koniec.

Lektura dobra, ale odrobinę zawiodłem się jej zakończeniem. Choć i tak uważam, że ta opowieść jest bardzo japońska w swej tkliwości i etosie przemijania. Nieuchwytności szczęścia i uczuć.

Lektura dobra, ale odrobinę zawiodłem się jej zakończeniem. Choć i tak uważam, że ta opowieść jest bardzo japońska w swej tkliwości i etosie przemijania. Nieuchwytności szczęścia i uczuć.