Przychodzi czasem czas, gdy trzeba zwolnić i zastanowić się nad własnymi wyborami, do czego dążysz? Co pragniesz osiągnąć w życiu? Być może droga którą obrałaś wiele lat temu nie jest już tym co jest dla ciebie najlepsze, co sprawia ci radość, daje chęci do wstania rano z łóżka. Emma spędziła życie ucząc się tańca klasycznego, dążyła do zostania pierwsza baletnicą, przygotowania, lekcje tańca i konkursy wypełniały jej dni, lecz sztywne ramy baletu, to nie jej styl. Wdzięk i pasje jakie skrywa w sobie dziewczyna stanął się początkiem jej pierwszych dojrzalszych decyzji. Przeciwieństwem jej osoby jest młodsza siostra, niezwykły talent w tym zakresie, dostosowanie się do formy sprawia, że ma przed sobą wiele możliwości, lecz młody wiek, strach i poczucie zdrady względem siostry, mogą stać się przeszkodą nie do przeskoczenia na tym etapie. Na szczęście obie dziewczynki mają wsparcie ze strony rodziców, powiedzmy. Ojciec znacznie lepiej rozumie zawiłe uczucia starszej córki, rozumie że w życiu dziecka nadchodzi moment wątpliwości, szukania nowych dróg, wyrażanie swoich opinii głośno. Matka choć wymagająca, nie sądzę by była zła osobą, boi się, co sprawia, że przelewa swój strach na dzieci. Co nie zmienia faktu, że kierują nią dobre motywy, nie chce by dzieci żałowały, czy w przyszłości uznały, że rodzice za mało dla nich zrobili, za mało wsparcie dali. Tyle, że zawsze są dwie strony, zachowanie matki wynika z własnych traum, a ludzie są różni. Dziecko to nie kopia rodzica, które myśli i czuję identycznie jak ono, dlatego trzeba mu dać szansę podjąć własne decyzje. Owszem może się potknąć, może popełnić błąd, jak sądzę Emma przez moment na końcu tomu tak właśnie mogła czuć, ale to również część dorastania. Dzięki temu łatwiej jej będzie sobie poradzić w późniejszym życiu. Łatwiej przyjdzie jej podejmować kolejne decyzje.

Przychodzi czasem czas, gdy trzeba zwolnić i zastanowić się nad własnymi wyborami, do czego dążysz? Co pragniesz osiągnąć w życiu? Być może droga którą obrałaś wiele lat temu nie jest już tym co jest dla ciebie najlepsze, co sprawia ci radość, daje chęci do wstania rano z łóżka. Emma spędziła życie ucząc się tańca klasycznego, dążyła do zostania pierwsza baletnicą,...

Książka o dorastaniu. O życiowych wyborach. O siostrzanych uczuciach. O podejmowaniu decyzji. O pierwszej miłości. I o tym, co jest istotne. O rodzinie. Bardzo doceniłam lakoniczność autorów, a jednocześnie przenikliwość komiksowych dymków. Nie spodziewałam się tak dojrzałych refleksji. W kilku słowach, uwagach rzuconych mimochodem, zwiera się sedno wypowiedzi bohaterów. Jest to zaskakujące i urzekające jednocześnie. Kreska też świetnie oddaje nastrój książki. Jest delikatna, zwiewna niczym tancerki. Wprost nie mogłam od niej oczu oderwać i nacieszyć się nią. A na zachętę taki cytat: "Nie zadręczaj się tym, co pomyślą inni. Inaczej będziesz realizowała ich marzenia, nie swoje". Polecam. 

Książka o dorastaniu. O życiowych wyborach. O siostrzanych uczuciach. O podejmowaniu decyzji. O pierwszej miłości. I o tym, co jest istotne. O rodzinie. Bardzo doceniłam lakoniczność autorów, a jednocześnie przenikliwość komiksowych dymków. Nie spodziewałam się tak dojrzałych refleksji. W kilku słowach, uwagach rzuconych mimochodem, zwiera się sedno wypowiedzi bohaterów....

Po pierwszy tom tej serii sięgnąłem zachęcony cudowną okładką i ciekawym opisem. I faktycznie fabuła daje radę, ale obrazki... nie do końca trafiły w mój gust. Z początku nawet wygląda to fajnie oraz pasuje mi sterylna scenografia, jednak nieraz czułem się zwyczajnie nieswojo. Jednak nie samym rysunkiem komiks żyje, a przynajmniej nie w tym wypadku. Zacznijmy zatem od omówienia fabuły :)

Emma i Wioletta to dwie siostry studiujące taniec klasyczny. Studiujące, czyli trenujące uporczywie od maleńkości. Ta pierwsza jest licealistką, druga ma 11 lat i obie mieszkają we Francji. Trenują pod czujnym okiem matki, aby dostać się do elitarnej szkoły dzięki czemu miałyby szansę stanąć na najwyższym podium w swoim fachu. Problem w tym, że Wioletta jest o wiele bardziej uzdolniona, a jej starsza siostra jest tylko bardzo dobra. A to tworzy konflikt, o dziwo, nie pomiędzy siostrami.

Stroną konfliktową jest bowiem matka, a raczej jej oczekiwania i pamięć, jak jej samej nie udało się zostać skrzypaczką w operze. Była dobra, ale okazało się to za mało. Teraz więc otacza córki opieką, ale jednocześnie ciśnie Emmę, mimo symptomów zbliżającego się niepowodzenia. I tutaj pojawia się ciekawy trójkąt, bowiem na scenę wkracza ojciec w osobie zdrowego rozsądku. Finał jest troszkę inny niż się spodziewałem, jednak pozliczam to na plus.

Wadą w pewnym stopniu są rysunki. A raczej wizerunki twarzy poszczególnych postaci. Czasem są wręcz tak groteskowo nienaturalne, że miałem wrażenie, jakby spoglądał w twarz ufoludków z kocimi oczami, którzy boją się tego, że się na nich gapię. Do tego czasami przeszkadzało mi zbyt sterylne i powtarzalne tło. Niby fajna konwencja, ale na dłuższą metę było to monotonne.

Z drugiej strony komiks mocno broni się fabułą, a jeśli idzie o warstwę estetyczną, to pewnie też szybko znajdzie swoje grono zwolenników. Dlatego chętnie sięgnę po kolejny tom, bo ciekawią mnie dalsze losy obu sióstr. Chce wiedzieć, jak ostatecznie potoczą się ich losy oraz dokąd dotrą w swej ciekawej, ale też trudnej wędrówce w świecie tańca.

Po pierwszy tom tej serii sięgnąłem zachęcony cudowną okładką i ciekawym opisem. I faktycznie fabuła daje radę, ale obrazki... nie do końca trafiły w mój gust. Z początku nawet wygląda to fajnie oraz pasuje mi sterylna scenografia, jednak nieraz czułem się zwyczajnie nieswojo. Jednak nie samym rysunkiem komiks żyje, a przynajmniej nie w tym wypadku. Zacznijmy zatem od...

Długo zastanawiałam się czy sięgnąć po Marzenia, teraz jednak cieszę się, że dałam szansę tej niepozornie wyglądającej powieści graficznej. Okazuje się, że pierwszy zeszyt pomimo małej objętości skrywa w sobie naprawdę dużo. Co mnie w nim tak urzekło?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2022/04/22/marzenia-jerome-hamon/

Długo zastanawiałam się czy sięgnąć po Marzenia, teraz jednak cieszę się, że dałam szansę tej niepozornie wyglądającej powieści graficznej. Okazuje się, że pierwszy zeszyt pomimo małej objętości skrywa w sobie naprawdę dużo. Co mnie w nim tak urzekło?

http://zapatrzonawksiazki.pl/index.php/2022/04/22/marzenia-jerome-hamon/

Chryste, jakie to jest przepiękne! Niesamowita kreska, ulubione sceny najchętniej powiesiłabym sobie na ścianie! Emma i Violette to dwie siostry, które całe życie ćwiczą balet, przekonane, że to jest dokładnie to, czego chcą od życia. Kiedy starsza z nich Emma, nie przechodzi przesłuchania, zaczyna się zastanawiać, czy balet jest jej celem w życiu i czy to na pewno jest jej marzenie, a nie jej mamy.

To smutne, kiedy rodzice przenoszą na nas swoje marzenia i nie potrafią zrozumieć, że dzieci chcą czegoś innego, chcą się rozwijać, próbować nowych rzeczy. Naprawdę fajnie rozpisane postacie, rozterki i dochodzenie do tego, czego chce każdy z nich. Mimo tak niewielu stron jest tu naprawdę dużo treści.

P R Z E P I Ę K N Y.

Chryste, jakie to jest przepiękne! Niesamowita kreska, ulubione sceny najchętniej powiesiłabym sobie na ścianie! Emma i Violette to dwie siostry, które całe życie ćwiczą balet, przekonane, że to jest dokładnie to, czego chcą od życia. Kiedy starsza z nich Emma, nie przechodzi przesłuchania, zaczyna się zastanawiać, czy balet jest jej celem w życiu i czy to na pewno jest jej...

Nie oszukujmy się – każdy z nas ma jakieś marzenia, choćby i najmniejsze. Czasami jednak, za sprawą podążania za karierą i pieniędzmi, zdarza się nam o nich zapominać. A co, jeśli to rodzice wybierają nam, o czym mamy marzyć? Czy to rozwiązałoby cały problem?
Emma i Wioletta: Marzenia to pięknie zilustrowany komiks opowiadający o dwóch dziewczynach chcących dostać się do prestiżowej szkoły Opery Paryskiej. Od najmłodszych lat marzą o zostaniu primabalerinami. W tym celu muszą najpierw zdać niezwykle wymagający egzamin, dlatego nieustannie ćwiczą i się do niego przygotowują. Ale czy to jest właśnie to, czego naprawdę pragną?

Ambicje, ambicje, ambicje
Czytając Marzenia, miałam nieustannie wrażenie, że coś jest w tym wszystkim nie tak. Wyglądało to zbyt idealnie. I z czasem, w miarę postępu fabuły, przekonałam się, że miałam rację w swoich podejrzeniach. Presja i wymagania okazały się po prostu zbyt wygórowane. I to nawet nie przez to, że jej styl tańca był „niewystarczający”, ale nie było to coś, czemu ona byłaby w stanie oddać serce. Dlatego kompletnie nie zdziwiła mnie jej decyzja o kompletnej zmianie ścieżki życiowej. Trzeba robić to, co się kocha, bo jaka to przyjemność, kiedy w czymś się męczysz, ale nie daje Ci to radości żadnej. W duchu też pochwaliłam decyzję mamy dziewczynek – mimo jej cichego pragnienia sukcesu córek na scenie paryskiej opery potrafiła zrozumieć odmienne marzenia starszej z nich i je zaakceptować. Mało tego, była z niej dumna za to, że odważyła się tę decyzję podjąć i o niej powiedzieć, co wymagało niezwykłej odwagi.

Cała recenzja na: CzasoStrefa

Nie oszukujmy się – każdy z nas ma jakieś marzenia, choćby i najmniejsze. Czasami jednak, za sprawą podążania za karierą i pieniędzmi, zdarza się nam o nich zapominać. A co, jeśli to rodzice wybierają nam, o czym mamy marzyć? Czy to rozwiązałoby cały problem?
Emma i Wioletta: Marzenia to pięknie zilustrowany komiks opowiadający o dwóch dziewczynach chcących dostać się do...

Emma i Wioletta #1 to początek komiksowego cyklu, w którym czytelnik może poznać losy dwóch nastoletnich sióstr, których największym marzeniem jest stać się wielkimi primabalerinami. Zanim jednak będą mogły one odnieść światowy sukces, muszą najpierw zdać egzaminy do elitarnej Szkoły Tańca Opery Paryskiej, co niestety wiąże się z naprawdę ciężką pracą i całą masą wyrzeczeń. Do tego wszystkiego dochodzi nie zawsze kolorowa „rzeczywistość”, która potrafi przygasić nawet największy entuzjazm.

Scenarzysta Jérôme Hamon stara się ukazać w pierwszym tomie całe spektrum różnorakich emocji towarzyszących nastoletnim bohaterom. Dziewczyny sukcesywnie dążą do zaplanowanego celu, realizując w ten sposób swoje marzenia. Niestety wiąże się z tym również cała masa stresu i innych niezbyt przyjemnych sytuacji. Pokazane problemy nie są nadmiernie przesadzone i dobrze powinny być zrozumiane przez młodego czytelnika (11-13 lat). Niestety wypływające z nich wnioski nie zawsze są jakoś nadmiernie „odkrywcze”. Twórca raczej stawia tu na sprawdzone schematy, które pojawiały się w dziesiątkach innych dzieł tego typu. Jest jednak pewna rzecz, która wyróżnia Emma i Wioletta #1 od konkurencji. Obok rozterek nastolatek, autor w dość interesujący sposób portretuje również ich rodzinę, która ma ogromny wpływ na kształtowanie się ich planów na przyszłość. Szczególnie dotyczy to matki, która mocno wspiera córki, ale też wywiera na nich pewną presję. W głowie odbiorcy (szczególnie starszego),może pojawić się pytanie, czy aby na pewno „marzenia” córek są ich własnymi?

https://popkulturowykociolek.pl/recenzja-komiksu-emma-i-wioletta-tom-1/

Emma i Wioletta #1 to początek komiksowego cyklu, w którym czytelnik może poznać losy dwóch nastoletnich sióstr, których największym marzeniem jest stać się wielkimi primabalerinami. Zanim jednak będą mogły one odnieść światowy sukces, muszą najpierw zdać egzaminy do elitarnej Szkoły Tańca Opery Paryskiej, co niestety wiąże się z naprawdę ciężką pracą i całą masą wyrzeczeń....

Taniec potrafi oczarować. Szczególnymi względami darzony jest balet klasyczny. Nieliczne szkoły, w których można się go nauczyć, pewnego rodzaju tabu oraz nietypowe życie uczennic sprawiają, że staje się on wdzięcznym tematem do snucia opowieści o spełnianiu nietypowych marzeń. Do takich historii zaliczyć można serię komiksu „Emma i Wioletta” stworzoną przez Jérôme Hamona i Leny Sayaphoum. W oryginale mamy „Emma i Capucine”, ale w języku polskim drugie imię albo kojarzy się z rodzajem kawy albo zakonnikami albo ciężkim imieniem, a nawet z wulgaryzmem, więc zmieniono na lekkie, dziewczęce i myślę, że był to dobry krok. Zwłaszcza, że pozwala podkreślić osobowość bohaterki.
Pierwszy tom „Marzenia” pozwala nam na przyjrzenie się bohaterom, bo nie tylko siostry są ważne w tej historii. Dużą rolę odgrywają rodzice. Wbrew pozorom mają jednakowy wpływ na dziewczyny i sprawiają, że z jednej strony podejmują one wyzwania, a z drugiej wiedzą, że mogą odpuścić.
Emma i Wioletta to siostry, które łączyło zamiłowanie do baletu klasycznego. Przez Marzenia Wioletty mama zgłębia tajniki, uczy siebie i dziewczynki, aby mogły spełnić swoje marzenia o byciu primabalerinami. Wiele lat nauki sprawia, że młodsza z sióstr perfekcyjnie wykonuje podstawowe ruchy. Taniec Emmy wyraża jej osobowość, a to nie jest mile widziane w Szkole Tańca Opery Paryskiej. Frustracja z powodu szczerości matki, a później oblanie egzaminu sprawiają, że nastolatka zaczyna zastanawiać się, co tak naprawdę chce robić w życiu. Czy powinna dalej walczyć? Jaką drogę wybrać? Przede wszystkim zadaje sobie pytanie o to, dlaczego tańczy. Czy po wielu latach ćwiczeń może robić coś innego? Z każdą stroną pytania się mnożą. Pokazane przez przyjaciół i rodziców drogi sprawiają, że decyzja nie jest łatwa. Dostanie się do szkoły też nie ułatwiłoby sprawy, bo razem z Wiolettą odkrywamy, że jest to brutalny świat, w którym niektóre tancerki powodowane zazdrością chcą zniszczyć zdolniejszą koleżankę. Każdy wybór jest tu tym złym, bo w życiu nic nie przychodzi łatwo.
„Marzenia” to bardzo udany tom poruszający wiele ważnych dla młodych ludzi spraw. Pojawia się tu też sporo wątpliwości, dylematów związanych z celem w życiu, zainteresowaniami, ale też o wymagania rodziców, którzy czasami stawiają zbyt wysoko poprzeczkę wierząc, że w ten sposób pomogą w odniesieniu sukcesu. Czy młody człowiek jest wystarczająco dalekowzroczny, aby podjąć decyzję o swojej przyszłości. Do tego pojawia się też motyw nastoletniej miłości.
Widzimy też matkę, która z jednej strony zaślepiona jest żądzą sukcesu córki, bo myśli, że ona o tym marzy, a z drugiej przeżywa własną porażkę z młodości i poddanie się. Chce, aby jej dzieci nie popełniały tego błędu. W swoim poczuciu konieczności wsparcia zapędza się tak daleko, że chce wymusić na córce obranie określonej drogi. Z drugiej strony mamy tatę, który z dystansem podchodzi do tańca, bo nie jest w tę wizję przyszłości dziewczyn emocjonalnie zaangażowany, być może poświęca mniej uwagi zajęciom córek. To dzięki niemu Emma będzie mogła zrozumieć motywy mamy, a ta zrozumieć swoją córkę.
Ilustracje są miękkie, delikatne, płynne niczym taniec. Brak czarnej kreski, pastelowe kolory, delikatne kontury, delikatnie nakładające się kolory i minimalistyczna paleta barw sprawiają, że mamy odczucie ulotności i delikatności. Bardzo smukłe sylwetki postaci z dużymi oczami troszkę kojarzących się z „mangaką”. Zresztą ilustracje są takie troszkę ocierające się o anime, ale to świetnie oddaje delikatność baletu i tancerek, pozwala podkreślić linie ciała, pokazać pozy. Ten efekt podkreśla lekko zanikające i rozmazane tło. Mimo tej całej miękkości, pozornego rozmycia postaci są wyraziste i tak różnorodne jak ich charaktery. Podsumowując „Emma i Wioletta. Marzenia” to bardzo ciepły kolorystycznie i z optymistycznym przesłaniem.

Taniec potrafi oczarować. Szczególnymi względami darzony jest balet klasyczny. Nieliczne szkoły, w których można się go nauczyć, pewnego rodzaju tabu oraz nietypowe życie uczennic sprawiają, że staje się on wdzięcznym tematem do snucia opowieści o spełnianiu nietypowych marzeń. Do takich historii zaliczyć można serię komiksu „Emma i Wioletta” stworzoną przez Jérôme Hamona i...

Fajny komiks. Szybko się czyta.

Fajny komiks. Szybko się czyta.

Uroczy komiks o własnych wyborach dla dorastających panienek.

Uroczy komiks o własnych wyborach dla dorastających panienek.