Niestety mimo wielu chęci i kilkukrotnych podejść. Nie udało się dotrwać do końca. Fabuła wolna bez akcji bez ciągłe platteau.

Niestety mimo wielu chęci i kilkukrotnych podejść. Nie udało się dotrwać do końca. Fabuła wolna bez akcji bez ciągłe platteau.

Omijałam tę książkę dość długo. Myślałam, że za gruba, że za drobny druk... Dobrze, że jednak ją przeczytałam. Nie jest to co prawda literatura bardzo ambitna. Ale ma wiele zalet - ciekawa fabuła, bohaterowie, których się od razu lubi, dobre tempo, ciekawe spojrzenie na kwestie wiary. Bardzo polecam.

Omijałam tę książkę dość długo. Myślałam, że za gruba, że za drobny druk... Dobrze, że jednak ją przeczytałam. Nie jest to co prawda literatura bardzo ambitna. Ale ma wiele zalet - ciekawa fabuła, bohaterowie, których się od razu lubi, dobre tempo, ciekawe spojrzenie na kwestie wiary. Bardzo polecam.

Książka, od której nie sposób sie oderwać i o której się pamięta: zagadka starego, zaniedbanego dworu, dziwne sny, obraz, od kupna którego wszystko się zaczęło.....
Historia, która pochłonęła mnie bez reszty, a dzieje się współcześnie, chociaż jej początki sięgają daleko w przeszłość.

Książka, od której nie sposób sie oderwać i o której się pamięta: zagadka starego, zaniedbanego dworu, dziwne sny, obraz, od kupna którego wszystko się zaczęło.....
Historia, która pochłonęła mnie bez reszty, a dzieje się współcześnie, chociaż jej początki sięgają daleko w przeszłość.

„Podszepty” to przede wszystkim opowieść o sile intuicji i podświadomości; tego, co ukryte i czego nie może zbadać „mędrca szkiełko i oko”. Oczywiście Seweryn i Wincenty będą wspólnie prowadzić śledztwo, przepytywać świadków, szukać dokumentów, starych fotografii i odkrywać kryminalne tropy, ale nie wszystko uda im się ujawnić tą metodą. Często zwroty akcji, a co za tym idzie kolejne odkrycia bohaterów będą powodowane przeczuciem albo przypadkiem – chociaż podobno tych ostatnich nie ma, lecz raczej jest przeznaczenie. Obaj mężczyźni prezentują odmienne postawy, które mogą zaskakiwać – dręczony snami Seweryn jest racjonalistą; rozsądny w życiu codziennym Wincenty głęboko wierzy w boską moc sprawczą i walczy z uzależnieniem. Może dzięki temu potrafią oceniać sprawy z różnych punktów widzenia i tym samym inspirować się w śledztwie. Obaj też czują, że rozwiązanie zagadki jest ważne. Nie wiedzą jednak, dlaczego. Bo coś lub ktoś wciąż wywodzi ich w pole.
Wątki w powieści splatają się jak węże na herbie duńskiej żony pana majątku rodu Żarnowskich. Pojawiają się tajemnicze halucynogenne rośliny i nordycka mitologia, która wyjątkowo fascynuje bohaterów i w której poszukują odpowiedzi, tworząc klimat historii, która co prawda zaczyna się w polskim dworku gdzieś na uboczu, ale kończy w wielkim świecie, niegotowym na prawdę o artyście wykluczonym, wychowanku domu dziecka.

Powieść Danuty Szulczyńskiej-Miłosz to bardzo udane połączenie zagadki kryminalnej z elementami grozy. Jeśli lubicie takie historie, z pewnością spędzicie z tym tomem niejedną fascynującą chwilę.

„Podszepty” to przede wszystkim opowieść o sile intuicji i podświadomości; tego, co ukryte i czego nie może zbadać „mędrca szkiełko i oko”. Oczywiście Seweryn i Wincenty będą wspólnie prowadzić śledztwo, przepytywać świadków, szukać dokumentów, starych fotografii i odkrywać kryminalne tropy, ale nie wszystko uda im się ujawnić tą metodą. Często zwroty akcji, a co za tym...

Stary dom z niegdyś pięknym ogrodem teraz zieje przeszłością. Opustoszałe miejsce jest źródlem koszmarów Seweryna oraz Marianny. Dręczące sny, przenoszą ich tam niemal każdej nocy.

⚕️Podszepty to mroczny thriller. Fabuła powieści krąży wokół ruiny dworu. Zamieszkiwany był przez rodzinę Żarnowskich. Historia książki wciąga nas w wir czasowy. Akcja buduje się stopniowo.

⚕️Autorka stworzyła wyraziste postacie. Seweryn Garda to artysta, witrażysta. Mężczyzna za wszelką cenę chce się pozbyć mrocznego snu, który zniszczył jego życie. Gardy poznaje proboszcza Wincentego, który nie stroni od alkoholu. Artysta i duchowny połączą siły aby pozbyć się nawracającego koszmaru. Marianna to młoda kobieta, która dręczona snami nie potrafi normalnie funkcjonować. Drogi tej trójki połączą się.

⚕️W Podszeptach znajdziemy refleksje nad zadrą, miłością czy wiarą. Dawno nie czytałam tak żwawych przemyśleń, szczególnie tych dotyczących religii. Nie był to marazm, żadnego narzucania; swobodna myśl. Ogromnie spodobał mi się styl, język Autorki. Rzadko chwalę takie rzeczy, ale w tym przypadku musiałam. Ile plot twistów tyle zaskoczeń. Na ponad 600 stron bardzo mało powtórzeń.

⚕️W książce znajdziemy nawiązania do mitologii nordyckiej. Sztuka, obrazy, które miały dać upust niezrozumiałej duszy geniusza. Botanika, która bywa zabójcza. Pojawia się uroboros, znaczy wg mnie. I wiele innych rzeczy, które nie przytłaczają podczas czytania. Minusem może być to, że pojawia się coraz więcej bohaterów, historii z przeszłości. Jednak jeżeli nie cierpicie na pamięć krótkotrwałą jak Dora z Gdzie jest Nemo to dacie radę.

⚕️Moje pierwsze spotkanie z Autorką i udane. Podobało mi się. Lekturę miałam na oku odkąd została wydana. Widząc ją na liście odrazu wybrałam ją do recenzji. Nie żałuje ani trochę. Podszepty to książka na ekranizację.

Dziękuję @wydawnictwo_novaeres za książkę🤗

Stary dom z niegdyś pięknym ogrodem teraz zieje przeszłością. Opustoszałe miejsce jest źródlem koszmarów Seweryna oraz Marianny. Dręczące sny, przenoszą ich tam niemal każdej nocy.

⚕️Podszepty to mroczny thriller. Fabuła powieści krąży wokół ruiny dworu. Zamieszkiwany był przez rodzinę Żarnowskich. Historia książki wciąga nas w wir czasowy. Akcja buduje się...

Dobro wraca. A zło?

[Recenzja powstała przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

Seweryn Gardy, witrażysta, cierpi z powodu nawracających koszmarów. Sny nie pozwalają mu na normalne funkcjonowanie na jawie – mężczyzna jest wyczerpany, rozdrażniony i zaniepokojony niecodziennymi nocnymi wizjami. Temat koszmaru jest zawsze ten sam: opuszczona willa z rozległym ogrodem, w których wyraźnie czuć obecność czegoś złego. Gdy Seweryn podejmuje pracę w parafii księdza Wincentego – zadaniem jest renowacja zniszczonych kościelnych witraży – sprawa koszmarów nabiera tempa. Witrażysta i ksiądz ruszają tropem upiornego domu, który poprowadzi ich do kolejnych śladów. Niepokój, który odczuwa Seweryn, będzie sięgał znacznie dalej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać.

„Podszepty” okazały się bardzo wciągającą i przede wszystkim oryginalną książką. Podobały mi się kreacje bohaterów, zwłaszcza Wincentego. Jest on księdzem na prowincjonalnej parafii, ma skłonności do picia (nie tylko wina mszalnego),odznacza się pełną sprzeczności wiarą i skrywa tajemnicę z młodości, w którą była zaangażowana dziewczyna. Uważam, że postać Wincentego została skrupulatnie zbudowana, a jej konstrukcja wydobywa z niej głębię, której czasami można ze świecą szukać w powieściach grozy. W dodatku w zestawieniu z Sewerynem, tworzą rewelacyjny duet. Ich dialogom można przysłuchiwać się bez końca – to właśnie za ich pomocą ścierają swoje światopoglądy, wyciągają tajemnice sprzed lat, jak również po prostu żartują i raczą się małymi złośliwostkami.

Podobał mi się również klimat całej powieści. Według mnie jest to rasowa, gotycka atmosfera. Miejscami akcji są m.in.: opuszczona willa, posępny ogród, labiryntowy antykwariat, jesienne pola i wiejskie domy. Tajemnice lokalnej arystokracji przeplatają się z ludowymi zabobonami. Wszechobecne, dawno zapomniane symbole wskazują na miałkość bohaterów w obliczu sił, które rządzą tym światem. Z każdego kąta wypełza niepokój, lęk i niepewność wobec tego komu i czemu można zaufać. Przeszłość miesza się z teraźniejszością i przypomina o swoich niedokończonych sprawach.

Wyzwaniem podczas lektury mogą okazać się związki zależności pomiędzy bohaterami. Siatka relacji jest moim zdaniem dość skomplikowana. Obejmuje nie tylko postaci uczestniczące w rzeczywistej akcji, ale również bohaterów, którzy należą do przeszłości – głównie z tego powodu, że zmarli, lub wyjechali. Przywoływanie osób z przeszłości sięga nawet kilku pokoleń wstecz, dlatego trzeba być gotowym na zapamiętywanie imion i nazwisk wielu bohaterów, którzy czasami pojawiają się tylko we wspomnieniach i ani razu w czasie rzeczywistym. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że im bliżej końca powieści, tym relacje bohaterów zaczynają się coraz gęściej krzyżować. Ktoś nagle okazuje się przodkiem kogoś innego, wychodzi na jaw, że jeszcze ktoś inny znał się z kolejnym ktosiem i tak dalej… Wyobrażam to sobie tak, że początkowo mamy kilka wątków, a każdy wątek ma swoich bohaterów i ich historie toczą się linearnie. Jednak z czasem linie zaczynają się zapętlać i łączyć z sobą, tworząc jedną całość. Z jednej strony dobrze, że wszystko finalnie splata się ze sobą, ponieważ powieść pod względem fabularnym ma sens i nic nie zostaje kwestią przypadku. Z drugiej strony trzeba być dość uważnym podczas lektury, by się po prostu nie pogubić.

Podsumowując, „Podszepty” to powieść, którą zdecydowanie mogę polecić. Plusują oryginalni bohaterowie, których drzewa genealogiczne tworzą puszczę. Zachęca gęsta atmosfera, silnie inspirowana estetyką gotycką oraz wciągająca fabuła, która zaprasza do poznania tajemnic starych domów, ogrodów, antykwariatów, piwnic i strychów. Bardzo ciekawa propozycja na polskim rynku literackim.

Dobro wraca. A zło?

[Recenzja powstała przy współpracy z portalem Sztukater.pl]

Seweryn Gardy, witrażysta, cierpi z powodu nawracających koszmarów. Sny nie pozwalają mu na normalne funkcjonowanie na jawie – mężczyzna jest wyczerpany, rozdrażniony i zaniepokojony niecodziennymi nocnymi wizjami. Temat koszmaru jest zawsze ten sam: opuszczona willa z rozległym ogrodem, w...

Dopadł mnie kryzys czytelniczy z którego jakoś wygrzebać się nie mogę. A niestety czas kryzysu trafił na tę właśnie książkę, co wcale nie pomogło w jego przełamaniu. I wcale nie dlatego że książka jest zła, wręcz przeciwnie. Myślę że będzie to jedna z moich ulubionych lektur. Ale jest to książka której nie czyta się lekko i "po łebkach". Ilość postaci, ich wzajemne powiązania i cała akcja wymagają dość dużego skupienia się na treści.
Gdy czytałam opis wydawniczy, spodziewałam się może bardziej czegoś w rodzaju horroru. Tajemniczy dom, zło czające się w jego zakamarkach. I otóż nie, nic z tego. Jak dla mnie jest to świetnie skonstruowana powieść obyczajowa, z ciekawą, pełną tajemnic rodzinną historią. Seweryn to artysta, człowiek po przejściach, od wielu lat dręczony bardzo realistycznymi koszmarami. We śnie wędruje po tajemniczym domu, czując że zna go doskonale i bojąc się tam przebywać. Przez te sny opuściła go ukochana żona, a on sam jest przekonany że popada w obłęd. Bohater, mimo że jest ateistą, zaprzyjaźnia się z księdzem Wincentym, w którego parafii dokonuje napraw zniszczonego witrażu. Zwierza się przyjacielowi ze swych problemów i panowie wspólnie zaczynają drążyć temat, próbując odnaleźć dom ze snów i poznać jego historię. Nie będę Wam ujawniać treści, ale ja czytałam z ogromną przyjemnością i zainteresowaniem. Książka nie pozbawiona jest humoru, a rozmowy bohatera z księdzem, zwłaszcza te dotyczące wiary rozkładały mnie na łopatki. Mimo, że bliżej mi do poglądów Seweryna, to muszę przyznać że Wincenty i jego "objaśnianie" wiary skradły mi serce.
Więc jeśli szukacie horroru, tu go nie znajdziecie, się jeśli chcecie przeczytać świetnie opowiedzianą historię, to polecam. Jeśli tak wygląda debiut, to nie mogę się doczekać kolejnych książek

Dopadł mnie kryzys czytelniczy z którego jakoś wygrzebać się nie mogę. A niestety czas kryzysu trafił na tę właśnie książkę, co wcale nie pomogło w jego przełamaniu. I wcale nie dlatego że książka jest zła, wręcz przeciwnie. Myślę że będzie to jedna z moich ulubionych lektur. Ale jest to książka której nie czyta się lekko i "po łebkach". Ilość postaci, ich wzajemne...

„ A ja chodzę wśród tych mroków i szukam tego, czego znaleźć się nie da. Często słyszę głosy innych ludzi, głosy dzieci, które mnie wołają, ale nigdy ich nie widzę. To...To jest straszne. ”

Bardzo lubię dawać szansę debiutom. Nigdy nie wiem, czego mogę się po debiutującym autorze spodziewać, być może odkryję coś, czego jako czytelnik jeszcze nie doświadczyłam. Bardzo interesującym debiutem okazały się „ Podszepty ” Danuty Szulczyńskiej - Miłosz.

Seweryna i Mariannę, dwójkę nieznajomych sobie ludzi, dręczą koszmary senne. Kiedy przypadkowo się spotykają, mają wrażenie, jakby widzieli się już w swoich snach, które przenoszą ich do wielkiego starego dworu. Zagadkę tych koszmarów pomaga Sewerynowi rozwikłać ksiądz Wincenty. Jakie tajemnice skrywają mury domu, w którym czai się zło?

„ Podszepty ” to mroczna, wielowątkowa, tajemnicza historia o potędze snów. Ale nie tylko. To historia tajemnic, które krok po kroku odkrywane łączą się w zaskakującą całość. Autorce udało się w niezwykły sposób stworzyć pozazmysłowy, wręcz gęsty klimat owiany nieoczywistą aurą. To sprawiło, że w mojej wyobraźni długo tkwił obraz osnutego mrokiem dworu.

Jeśli chodzi o bohaterów, to Seweryn i Wincenty skradli moją uwagę. Ich rozważania na tematy duchowe i egzystencjalne naszpikowane były maksymami, które zmuszały do refleksji, zmuszały aby się zatrzymać i zastanowić nad ich sensem. Ksiądz Wincenty, mimo swojego zachwiania wiary, szuka odpowiedzi, zagłębia się w swoje przemyślenia. Jednocześnie robi to w sposób naturalny, nieprzerysowany.

Autorka zabrała mnie w niesamowitą podróż. Podróż do świata snów, które męczą, nie dają spokoju, jednocześnie kusiła mnie gęstym klimatem, kusiła, żebym została w tym ponurym dworze i wraz z bohaterami odkryła mroczną zagadkę. Zostałam i przepadłam. A odsłanianie tajemnicy koszmarów było świetnym przeżyciem.

Jedyne mankamenty ksiązki to momentami zbyt obszerne opisy oraz niedokańczanie niektórych wątków, co nieco mnie irytowało, bo lubię, kiedy wszystko jest wyjaśnione do końca.

Polecam Wam ten lekki, owiany tajemnicą thriller, a sobie życzę więcej takich debiutów.

„ A ja chodzę wśród tych mroków i szukam tego, czego znaleźć się nie da. Często słyszę głosy innych ludzi, głosy dzieci, które mnie wołają, ale nigdy ich nie widzę. To...To jest straszne. ”

Bardzo lubię dawać szansę debiutom. Nigdy nie wiem, czego mogę się po debiutującym autorze spodziewać, być może odkryję coś, czego jako czytelnik jeszcze nie doświadczyłam. Bardzo...

Podchodziłam do tej książki jak do jeża z kilku powodów: po pierwsze zaliczana jest do gatunku (thriller),który niespecjalnie mi leży, po drugie niezła cegła w dodatku dość mała czcionka, po trzecie debiut i o twórczości autorki nic nie wiadomo. Ale już po kilkunastu stronach przełamałam wszystkie opory. Jak to czesto bywa, szufladkowanie i w tym przypadku okazało się chybione. Powieść łączy w sobie kilka różnych gatunków, co jest niewątpliwie jej mocną stroną. Sama fabuła niesamowita, szacunek dla autorki za kreatywność, ale również za użyte środki wyrazu i język. Nie jest to pospolite czytadło. Szczerze polecam, warto spędzić kilka wieczorów z Podszeptami, dostarczają emocji, od ciekawości po wzruszenia przejmującymi losami bohaterów. O fabule nic nie wspomnę, bo z założenia w swoich opiniach dzielę się odczuciami, a nie treścią. Trzymam kciuki za powodzenie tego debiutu i z nadzieją czekam na kolejne propozycje autorki.

Podchodziłam do tej książki jak do jeża z kilku powodów: po pierwsze zaliczana jest do gatunku (thriller),który niespecjalnie mi leży, po drugie niezła cegła w dodatku dość mała czcionka, po trzecie debiut i o twórczości autorki nic nie wiadomo. Ale już po kilkunastu stronach przełamałam wszystkie opory. Jak to czesto bywa, szufladkowanie i w tym przypadku okazało się...

Ta książka zwróciła moją uwagę za sprawą okładki. Bijąca z niej tajemniczość i zdanie "Wszyscy jesteśmy zamknięci w pętli wiecznego powrotu" zaintrygowały mnie. No i dzięki #współpraca z @wydawnictwo_novaeres ta książka trafiła w moje ręce i owładnęła mną jak tytułowe podszepty. Jestem kilka dni po lekturze i pierwszy raz nie wiem co wam tu napisać. Ale nie dlatego, że książka była słaba – wręcz przeciwnie – ten debiut Autorki "powalił mnie na łopatki", także nie wiem od czego zacząć. Ogrom bólu i mroku jakich doświadczyłem przy czytaniu #podszepty doprowadził mnie do takiego stanu, że jeszcze długo w nocy, po zakończeniu lektury, siedziałem w fotelu i rozmyślałem o tym co tu się wydarzyło.

"Podszepty" to ciekawa, wielowątkowa opowieść osnuta niewytłumaczalnymi zjawiskami, ciekawymi dialogami, a wszystko to w pełnej mroku, złych emocji i wszechobecnego cierpienia atmosferze. "Zło się zbliżało, czaiło, i czekało na dogodny moment".

Czytając tę opowieść cały czas miałem takie poczucie, "że czekam na to, aż spotkam i mnie coś złego". Razem z bohater(k)ami dałem się wciągnąć w tę historię, która w pewnym momencie stała się moją – ich sny i strach stały się moimi. Ta książka ogromnie zadziałała na moją wyobraźnię – do tej pory mam przed oczyma stary dwór Żarnowskich, widzę tą altanę w ogrodzie z przepięknymi rzeźbieniami, widzę to ciasne, mroczne pomieszczenie na poddaszu. Zapach terpentyn i rozpuszczalników do tej pory czuję w moich nozdrzach.

W "Podszeptach" znajdziemy całą plejadę świetnie wykreowanych postaci. Chyba pierwszy raz nie jestem w stanie wskazać jednej, tej która zrobiła na mnie największe wrażenie, ponieważ "wszedłem w skórę każdej z nich". Czułem się zarówno Wincentym, Sewerynem jak i Leonem, ale też i Marianną. Udało się Pani Danucie tak mnie wciągnąć w ich historie, że czułem z nimi jedność.

Bałem się tej książki. Przerażała mnie jej obszerność. 627 stron napisanych drobnym drukiem robi wrażenie. Niepotrzebnie. Czas spędzony z książką oceniam bardzo dobrze.

Jestem zachwycony i trochę się uzależniłem od postaci, ich historii, ich rozmów – czasem mrocznych/ egzystencjalnych, innym razem zabawnych/rozładowujący ciężką atmosferę.

Po prostu sięgnij sam po tę książkę i się przekonaj. Serdecznie gratuluję Autorce świetnego debiutu i tak... zapisuję sobie "Podszepty" do mojego TOP 10 przeczytanych książek w tym roku. I oczywiście czekam na więcej...

Ta książka zwróciła moją uwagę za sprawą okładki. Bijąca z niej tajemniczość i zdanie "Wszyscy jesteśmy zamknięci w pętli wiecznego powrotu" zaintrygowały mnie. No i dzięki #współpraca z @wydawnictwo_novaeres ta książka trafiła w moje ręce i owładnęła mną jak tytułowe podszepty. Jestem kilka dni po lekturze i pierwszy raz nie wiem co wam tu napisać. Ale nie dlatego, że...