Malwina Chojnacka

Czytałam dwa inne thrillery spod ręki autorki. Tamte podobały mi się zdecydowanie bardziej. "Dziewczyna bez dłoni" wypada na ich tle blado i płytko. Autorka starała się nadać powieści wyrazistości poprzez naznaczenie bohaterów, ale w moim odczuciu wyszło sztucznie. Mamy tu kalekę, osobę biseksualną, ludzi ze stygmatami, którzy nie wykazywali się niczym innym. Osoby, które miały nadane jakieś cechy pozytywne, odbierałam jako postacie negatywne — sprzedajne, będące tchórzami.  Narratorami są naprzemiennie Lena, Nina i Tobiasz. Lena związała się z niemal dwadzieścia lat starszym od siebie najbardziej popularny w Polsce autorem kryminałów, Piotrem Nejmanem. Właśnie zafundowali sobie pierwszy wspólny wyjazd do pensjonatu w dziczy, którego właścicielką jest wieloletnia przyjaciółka Piotra, Nina. W wyjeździe towarzyszy im Tobiasz Komornicki, nowy asystent pisarza. Krótko po ich przybyciu zostają znalezione okaleczone zwłoki siedemnastoletniej Kariny, pracownicy pensjonatu. Sprawą zabójstwa zajmują się dwaj wioskowi policjanci. To była pierwsza kuriozalna sytuacja. Gdzieś się przewinęło, że są za mali i wyjaśnieniem zajmą się policjanci z tylko trochę większej miejscowości. To była kolejna abstrakcja. W rzeczywistości nikt się tym nie zajmował prócz cywilnych laików. Postać Piotra budziła mój sprzeciw. Nie chodzi o jego butę i chamstwo, a popęd seksualny do praktycznie każdej osoby i to, jakie były tego przyczyny.  Sprawca w pewnym momencie był ukazywany jako artysta, który odgrywa makabryczne przedstawienie. W finalnych scenach gdzieś ta wizja się rozmyła. Finezja przekształciła się w prymitywne zezwierzęcenie, a artysta partaczem.  Gwałt występuje w tej powieści pod różnymi postaciami, a sprawcy różni. Autorka użyła sposobu, którego osobiście nie znoszę. Starała się wywołać szok w czytelniku poprzez makabryczne opisy znęcania nad zwierzętami, wydumanymi gwałtami. Motywacja, dlaczego sprawca obciął ofierze dłonie, nie została wyjaśniona. Kolejnym elementem, który miał wpłynąć na czytelnika, w jaki sposób odbiera postać, było opisywanie zapachu. Jedni bohaterowie pachnieli, inni śmierdzieli potem lub zgnilizną, inni mieli zacieki z potu na koszuli. Może inni pisarze również poprzez wizualizację zapachu starają się wpłynąć na czytelnika, ale w tej powieści autorka zrobiła to nieumiejętnie i przesadnie. Powieść potrafiła zainteresować, miała potencjał, który nie został w pełni wykorzystany.