"NADZIEJE WIECZNOTRWAŁE" STANISŁAW BENIOWSKI

Strumień świadomości niesie twoje wspomnienia. Pozwól mu płynąć.

Przyznam, że jest to bardzo dziwna lektura, zarówno w swej formie jak i treści.
Zaintrygowała mnie i bardzo chciałam poznać jej sens.
Czy jednak ją zrozumiałam ? Hmm naprawdę nie wiem.

Całość składa się z prologu oraz dziewięciu krótkich opowiadań.
W każdym poznajemy nowych bohaterów, a wraz z nimi ich refleksje, pytania.
Pojawia się temat życia, jego sensu, miłości, nadziei czy śmierci.
Wszystko pokazane jest w sposób, który powoduje, że sami zaczynamy się nad tym zastanawiać.
Popadamy w nastrój melancholii, smutku, powagi, przygnębienia.
Każdy rozdział rozpoczyna się intrygującym zdjęciem.

Niewątpliwie moja uwagę przykuła rewelacyjna okładka książki :)

"NADZIEJE WIECZNOTRWAŁE" STANISŁAW BENIOWSKI

Strumień świadomości niesie twoje wspomnienia. Pozwól mu płynąć.

Przyznam, że jest to bardzo dziwna lektura, zarówno w swej formie jak i treści.
Zaintrygowała mnie i bardzo chciałam poznać jej sens.
Czy jednak ją zrozumiałam ? Hmm naprawdę nie wiem.

Całość składa się z prologu oraz dziewięciu krótkich opowiadań.
W każdym...

Lekturę tej dziwnej opowieści mogę przyrównać do spadania wraz z potokiem błotnej lawiny - tempo jest zawrotne, nie bardzo wiadomo, dokąd ona nas zaprowadzi i - najważniejsze - kiedy się skończy. Nie ma tu też mowy o uchwyceniu się czegoś, co by spowolniło tę budzącą grozę podróż. Co więcej - czułem wręcz fizyczny ból w okolicach płatu czołowego mojego mózgu wywołany nieudanymi próbami zrozumienia tego, co czytam i odnalezienia w tym głębszego sensu.

Pełna recenzja książki na stronie:
https://moznaprzeczytac.pl/nadzieje-wiecznotrwale-stanislaw-beniowski/

Lekturę tej dziwnej opowieści mogę przyrównać do spadania wraz z potokiem błotnej lawiny - tempo jest zawrotne, nie bardzo wiadomo, dokąd ona nas zaprowadzi i - najważniejsze - kiedy się skończy. Nie ma tu też mowy o uchwyceniu się czegoś, co by spowolniło tę budzącą grozę podróż. Co więcej - czułem wręcz fizyczny ból w okolicach płatu czołowego mojego mózgu wywołany...

Przyznaję, że ciężko mi pisać o tej powieści. Nie mam tu namyśli, że książka nie przypadła mi do gustu,
bo ani razu nie miałam momentu zawahania czy przysłowiowej nudy.
Muszę po prostu zaznaczyć, że nie rozumiałam części jej fabuły, nie wiem, czy to ma związek z moim wiekiem, czy pierwsze spotkanie z takim gatunkiem.

Powieść opowiada o zwykłych, prostych (lub też nie) przypadkach życiowych.

Książka została
podzielona na rozdziały - myśli, które chciał nam przekazać Autor; każdy z nich opowiadał o innych
zdarzeniach, które napotykali nasi bohaterzy. To stricte czyjeś życie, które trudno jest ocenić z mojego poziomu.

Dodatkowo do książki zostały wplecione piękne zdjęcia m.in. rzeźb czy też kwiatów, ale
również zdania w innym języku np. po angielsku. Akcja toczyła się powoli i z powagą, a autor zwracał wielką uwagę na zachowanie bohaterów w danych sytuacjach, dzięki czemu historia była bardzo
realistyczna i a zdarzenia namacalne.

Szczerze powiedziawszy, z całej tej opowieści najbardziej podobał mi się jeden z ostatnich rozdziałów,
który mówił nam o śmierci - "Umieranie według Corranda". Czytając go, zapadłam w taką krótką, małą melancholię i mimo memu zaskoczeniu, podobało mi się to.

Nie ukrywam, zaskoczyła mnie ta książka.


Prawdą jednak jest, że czytając opis tej pozycji, spodziewałam się kompletnie czegoś innego niż to, co
znajdowało się w środku.

Przyznaję, że ciężko mi pisać o tej powieści. Nie mam tu namyśli, że książka nie przypadła mi do gustu,
bo ani razu nie miałam momentu zawahania czy przysłowiowej nudy.
Muszę po prostu zaznaczyć, że nie rozumiałam części jej fabuły, nie wiem, czy to ma związek z moim wiekiem, czy pierwsze spotkanie z takim gatunkiem.

Powieść opowiada o zwykłych, prostych (lub też nie)...