Dejanira, żona Heraklesa, ma niełatwe życie małżeńskie. Często rozpacza i ubolewa nad zaniedbywaniem rodziny przez męża. Przez większość czasu przebywa on poza domem, gdyż jak to waleczny heros czuje się ciągle wzywany przez świat dostarczający mu nowych wrażeń. Gdy pewnego dnia tworzą się podejrzenia co do tego, że Herakles może mieć kochankę, zmartwienie Dejamiry przekracza wszelkie granice. Postanawia użyć podstępu, by zapobiec najczarniejszemu scenariuszowi.

Ci, którzy znają opowieść o Heraklesie i Dejamirze z mitów, nie będą zaskoczeni sofoklejskim ujęciem tego tematu, gdyż opowieść kończy się tak samo. Sofokles zmienił tylko pewne szczegóły. W innych wersjach sam Herakles posyła po płaszcz, tu zaś płaszcz wysyła Dejamira – zmiana jakże znacząca i jakże celna dramaturgicznie. Wybory, które Sofokles poczynił, sprawdziły się świetnie – sprawiają, że z biegiem rozwoju wydarzeń napięcie rośnie, a tragizm potęguje się.

Jest w tej opowieści naprawdę kilka solidnych zwrotów akcji, zgrabnie korespondujących z psychiką postaci (zwłaszcza Dejamiry, gdyż ona jest tu motorem napędowym, ponadto warto zwrócić uwagę, że stanowi ona archetyp wierności, zupełnie jak Tekmesa w „Ajasie” czy Penelopa w „Odysei”),i są one na tyle niefortunne, że po dziś dzień wybrzmiewa moc tego fatalizmu, i w porównaniu do wielu innych tragedii nie jest on szyty grubymi nićmi. Jest po prostu wiarygodny. Wśród dorobku dramatopisarzy uznanych przez greków za wielkich nie ma innej wersji tej opowieści, sofoklejska jest więc jakby oficjalną – i bardzo dobrze, gdyż jest tego warta.

Dejanira, żona Heraklesa, ma niełatwe życie małżeńskie. Często rozpacza i ubolewa nad zaniedbywaniem rodziny przez męża. Przez większość czasu przebywa on poza domem, gdyż jak to waleczny heros czuje się ciągle wzywany przez świat dostarczający mu nowych wrażeń. Gdy pewnego dnia tworzą się podejrzenia co do tego, że Herakles może mieć kochankę, zmartwienie Dejamiry...