To druga część cyklu „Ostatni legion”, opowiadającego historię upadku Konfederacji oraz działania odciętej na pograniczu jednostki wojskowej, dotychczas niekoniecznie elitarnej, zmuszonej nagle do walki o przetrwanie w obliczu różnorodnych zagrożeń. Tym razem mamy do czynienia z najazdem i okupacją planety przez wojowniczą rasę obcych (z wyglądu przypominających koty),przeciwko którym bohaterowie podejmują nierówną walkę, najpierw konwencjonalną, następnie partyzancką, zakończoną ostatecznym sukcesem (to na tyle przewidywalny happy end, że nie zdradzam w ten sposób żadnej tajemnicy). Czyli typowa, militarna SF. Trzeba jednak od razu stwierdzić, iż do klasyków tego podgatunku Ch. Bunchowi wiele brakuje i fani np. cyklu „Honor Harrington” D. Webera z pewnością doznają rozczarowania.
Po pierwsze, ogólny zarys politycznych i strategicznych uwarunkowań konfliktu razi schematyzmem oraz naiwnością. Po drugie, operacjom w otwartej przestrzeni (z wielkim rozmachem oraz dbałością o różnorodne szczegóły opisywanym przez D. Webera) Ch. Bunch poświęca niewiele uwagi, traktując je jako element drugoplanowy. Zajmuje się głównie potyczkami na powierzchni planety, czyli działaniami piechoty. Po trzecie, „techniczne” dopracowanie sztafażu (wielki atut wspomnianego cyklu „Honor Harrington”) tutaj woła o przysłowiową pomstę do nieba (przykładowo, olbrzymie, zbudowane do walki w przestrzeni okręty wojenne lądują sobie jak gdyby nigdy nic na planetach z gęstą atmosferą, nawet w „szczerym polu”),szczegółami Autor zresztą nie rozpieszcza. Po czwarte, wiele sytuacji poraża swoim nieprawdopodobieństwem (np. jeden z bohaterów zakrada się na pokład stojącego na lądowisku okrętu obcych i bez przeszkód dociera na mostek, skąd kradnie tajne mapy – oczywiście, odegrają one istotną rolę w ostatecznym zwycięstwie). Po piąte, kreacje bohaterów prezentują się dość schematycznie, w przerwach pomiędzy planowaniem i wykonywaniem kolejnych misji bojowych myślą wyłącznie o konsumpcji napojów alkoholowych oraz rozkoszach erotycznych, nieustannie napotykając zresztą czekające tylko na takowe okazje albo występujące z własną inicjatywą partnerki – opisu szczegółów Autor szczęśliwie i tutaj oszczędza.
Czy powieść ma więc jakiekolwiek zalety? Owszem, podążająca od jednej strzelaniny do drugiej akcja (jakkolwiek schematyczna) posuwa się jednak szybko i nie pozwala na nudę. Ch. Bunch, były żołnierz - jak podano w informacji na tylnej okładce - zna przy tym realia życia koszarowego i oddaje je w soczystych scenkach rodzajowych, okraszonych jędrnymi, żołnierskimi dialogami. To największy atut „Maski ognia” oraz całego cyklu, reszta literackiego rzemiosła wypada znacznie gorzej.

To druga część cyklu „Ostatni legion”, opowiadającego historię upadku Konfederacji oraz działania odciętej na pograniczu jednostki wojskowej, dotychczas niekoniecznie elitarnej, zmuszonej nagle do walki o przetrwanie w obliczu różnorodnych zagrożeń. Tym razem mamy do czynienia z najazdem i okupacją planety przez wojowniczą rasę obcych (z wyglądu przypominających koty),...

Szaleństwa nie ma ale do poduchy dla fanów SF którzy przypadkiem nie chcą zarwać nocy w sam raz.

Szaleństwa nie ma ale do poduchy dla fanów SF którzy przypadkiem nie chcą zarwać nocy w sam raz.

Znalazłem to tomiszcze w koszu na śmieci, kiedy schylałem się żeby wyrzucić niedopałek. Żadna książka, nawet tak zła jak "Maska Ognia" nie zasługuje na podobny los. Ale z drugiej strony, trudno się dziwić, że czytelnicy nie przywiązują się do literatury, która służy jedynie najłatwiejszej rozrywce. Też tak czytałem, w okolicznościach, w których nie wypada zabierać się za przyzwoite lektury. Nie znam pozostałych tomów, ale pewnie podobnie jak ten stanowią literacki odpowiednik filmów akcji za piątkę, które można kupić w każdym kiosku.

Znalazłem to tomiszcze w koszu na śmieci, kiedy schylałem się żeby wyrzucić niedopałek. Żadna książka, nawet tak zła jak "Maska Ognia" nie zasługuje na podobny los. Ale z drugiej strony, trudno się dziwić, że czytelnicy nie przywiązują się do literatury, która służy jedynie najłatwiejszej rozrywce. Też tak czytałem, w okolicznościach, w których nie wypada zabierać się za...