Można powiedzieć, że akcja zaczyna się już od pierwszych stron. Sloan próbuje nawiązać kontakt z właścicielem uroczego psa, który znalazł się pod jej dachem. Flirt zaczyna się niemal od razu, więc szybko dostałam dawkę romansu, na którą liczyłam. Czytając opisywaną historię miałam wrażenie lekkości, takiej pierwszej miłości, dreszczyku emocji. Oczywiście była też ta gorsza strona, ponieważ Sloan musiała powoli zacząć opuszczać swoją skorupkę, bezpieczne schronienie, w którym chowała się przez ostatnie dwa lata. Czasem miałam wrażenie, że wszystko dzieje się za szybko, zapominałam, że między powieściami jest przeskok czasowy. Może też do głosu doszły moje oczekiwania wobec fabuły, liczyłam chyba na trochę trudniej budowaną relację, głębsze przeżywanie ponownego wejścia w związek.

Spodziewałam się, że będę na tej książce płakać, że – zgodnie z zapowiedzą Beth O’Leary, która jest przytoczona na okładce – jest to „Słodko-gorzka opowieść o miłości, naprawdę mocna rzecz.”. Dla mnie to nie była mocna historia, nie czułam się wzruszona, nie przeżywałam jej w żadnym stopniu. A należę do osób, które łatwo się wzruszają i często płaczą. Było kilka trudnych momentów, strata ukochanej osoby i proces radzenia sobie z tym, który nie jest łatwy. Niemniej sposób w jaki została przedstawiona historia, cała jej otoczka oraz wątek nowej miłości, sprawiły, że nie było mi aż tak ciężko, nie przytłoczyły mnie smutne fragmenty.

Jason jest muzykiem, którego kariera nagle wybucha, staje się bardzo rozpoznawalny i ma szansę ruszyć w ogromną trasę koncertową. Podoba mi się to, że Abby Jimenez pokazała nie tylko blaski, ale również cienie sławy. Nigdy nie byłam znana i zapewne nie będę, ale śledząc internetowe wpisy na temat życia gwiazd, można zobaczyć, że nie mają łatwo. Ktoś powie, że mają pieniądze, żyją w luksusie, stać ich na podróże. Owszem, to prawda. Ale są śledzeni przez paparazzi, brukowce publikują o nich plotki, są często marionetkami swoich agentów, mają problemy ze szczerymi relacjami. Taka jest cena sławy i autorka postanowiła ją pokazać.

Główni bohaterowie są przesympatyczni, od razu obudzili we mnie ciepłe emocje i polubiłam ich. Kibicowałam ich relacji, a także trzymałam kciuki za sukcesy na polu zawodowym. Chociaż byli przedstawieni w bardzo pozytywnym świetle, trochę przez różowe okulary, to jednak mieli też swoje wady, popełniali błędy i dawali się ponosić emocjom. Autorce udało się zachować zdrowy balans i nie da się jej zarzucić, że stworzyła nierzeczywiste postacie.

Nie do końca dostałam taką historię jakiej się spodziewałam. Czy oznacza to, że jestem niezadowolona z książki? Absolutnie tak nie jest. „Miłość szuka właściciela” jest po prostu dużo lżejszą opowieścią, uroczą, zabawną. Taką, podczas której czuje się lekki dreszczyk radości na myśl o początkach związku, która wywołuje miłe skojarzenia. Jest bardziej słodka niż gorzka, ale może tak jest lepiej, dzięki temu mogłam się przy niej świetnie zrelaksować, odpocząć. Stanowi ciekawą i wartą uwagi propozycję na wakacyjny wyjazd, kiedy niekoniecznie chcemy zalewać się łzami i przeżywać książkowego kaca. Wiem jedno – jeżeli Abby Jimenez wyda w Polsce kolejną powieść, to chętnie po nią sięgnę.

Można powiedzieć, że akcja zaczyna się już od pierwszych stron. Sloan próbuje nawiązać kontakt z właścicielem uroczego psa, który znalazł się pod jej dachem. Flirt zaczyna się niemal od razu, więc szybko dostałam dawkę romansu, na którą liczyłam. Czytając opisywaną historię miałam wrażenie lekkości, takiej pierwszej miłości, dreszczyku emocji. Oczywiście była też ta gorsza...