Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej przed Polską czekało jeszcze wiele wyzwań. Zrujnowane miasta, brak budynków publicznych, zniszczone drogi i tory kolejowe... By codzienność mogła wrócić do normy, należało odbudować rzeczywistość. Dać jej funkcjonalność i estetykę na miarę nowych czasów.

Architekci w dwudziestoleciu międzywojennym stawiali na żelbeton, lubili okna, a układ pomieszczeń w końcu stał się praktyczniejszy, by poruszanie było łatwe i komfortowe. W modzie były płaskie, funkcjonalne dachy czy nasłonecznione i dobrze wentylowane mieszkania o niewielkiej powierzchni. Urbaniści znali wagę zieleni w mieście, a na osiedlach coraz więcej było wieżowców. Wszystko to stanowi natomiast jedynie mały wycinek tematu.

„Architekci dwudziestolecia“ to jedynie powierzchowne streszczenie architektonicznego i urbanistycznego oblicza dwudziestu lat z historii Polski, ale podane w bardzo przystępnej formie. Nada się dla młodszych czytelników (to na ich wyobraźnię mają podziałać pytania po każdym rozdziale),ale i dla tych starszych. Helena Postawka-Lech bowiem ujęła wszystko zgrabnie, ilustracje Ryszarda Kajzera dodały klimatu, a wydawnictwo NCK zadbało, by książka już po złapaniu w dłonie budziła wiele pozytywnych emocji. Lubię tak dopieszczone tytuły i nigdy nie potrafię być wobec nich obojętna, więc seria „20 lat XX wieku“ to dla mnie podwójny strzał w dziesiątkę — przez dobór tematów i wykonanie. I jasne, nie będzie to angażujące dla kogoś, kto już ma wiedzę, bo książka nie rozwija należycie kwestii architektury dwudziestolecia, ale to już nie jej rola. Ona ma jedynie skupić się na tym co najciekawsze i najważniejsze, a z tego się wywiązuje.

Po zakończeniu Pierwszej Wojny Światowej przed Polską czekało jeszcze wiele wyzwań. Zrujnowane miasta, brak budynków publicznych, zniszczone drogi i tory kolejowe... By codzienność mogła wrócić do normy, należało odbudować rzeczywistość. Dać jej funkcjonalność i estetykę na miarę nowych czasów.

Architekci w dwudziestoleciu międzywojennym stawiali na żelbeton, lubili okna,...

Super wydane! Duża czcionka, wiele ciekawostek i zdjęć. Architektura wytłumaczona szaremu człowiekowi. Książka stanowi idealne wprowadzenie w świat polskiej architektury dwudziestolecia. Minusem dla mnie były pytania pod koniec rozdziału. Infantylne, zbyt proste. Poczułam się przez nie, jakbym czytała podręcznik dla szkół podstawowych. Dodatkowo zdanie często było „przepołowione” przez zdjęcia. Dokończenie zdania znajdowało się po dwóch stronach zdjęć, które rozkojarzyły mnie, co skutkowało powrotem do poprzednich stron.

Super wydane! Duża czcionka, wiele ciekawostek i zdjęć. Architektura wytłumaczona szaremu człowiekowi. Książka stanowi idealne wprowadzenie w świat polskiej architektury dwudziestolecia. Minusem dla mnie były pytania pod koniec rozdziału. Infantylne, zbyt proste. Poczułam się przez nie, jakbym czytała podręcznik dla szkół podstawowych. Dodatkowo zdanie często było...