Książka jest przykładem powieści modernistycznej. Poznajemy w niej Jakuba młodego chłopaka, który studiuje, podróżuje, rozmyśla. Jego obraz przedstawiony jest z perspektywy innych osób, wplecione są też jego rozterki. Wszystko jest takie powierzchowne i ulotne jak strzępki wspomnień.
Nie przypadła mi do gustu, prawdopodobnie powieści modernistyczne nie są dla mnie.

Książka jest przykładem powieści modernistycznej. Poznajemy w niej Jakuba młodego chłopaka, który studiuje, podróżuje, rozmyśla. Jego obraz przedstawiony jest z perspektywy innych osób, wplecione są też jego rozterki. Wszystko jest takie powierzchowne i ulotne jak strzępki wspomnień.
Nie przypadła mi do gustu, prawdopodobnie powieści modernistyczne nie są dla mnie.

Poddałem się w połowie. Może jeszcze dam szansę, ale to prawdopodobnie zupełnie nieudany eksperyment.

Poddałem się w połowie. Może jeszcze dam szansę, ale to prawdopodobnie zupełnie nieudany eksperyment.

Ciężka lektura - fabuła jest bardzo poszatkowana, dostajemy w zasadzie małe wycinki życia Jakuba, w dodatku ujęte bardzo metaforycznie.
Rzekłabym, że pozycja tylko dla koneserów Woolf.

Ciężka lektura - fabuła jest bardzo poszatkowana, dostajemy w zasadzie małe wycinki życia Jakuba, w dodatku ujęte bardzo metaforycznie.
Rzekłabym, że pozycja tylko dla koneserów Woolf.

Virginia Woolf była brytyjską powieściopisarką i eseistką z okresu modernizmu. Jej prace często skupiają się na złożoności ludzkich umysłów i relacji społecznych, a “Pokój Jakuba”, jak doczytuję na okładce, to osobista elegia autorki, cierpiącej po stracie ukochanego brata.
***
“Pokój Jakuba” to powieść eksperymentalna, kierująca uwagę przede wszystkim na psychologiczny aspekt postaci, a także głębokie refleksje nad czasem oraz przestrzenią. Zaskoczyło mnie jednak moje ogromne niezrozumienie treści, które odczuwałam od pierwszej do ostatniej strony książki. Zacznijmy od języka, który jest bogaty, jednak struktura zdań bywa wyjątkowo złożona, co sprawia, że “Pokój Jakuba” wymaga ogromnej uważności. Kolejną kwestią są zaledwie epizodyczni bohaterowie, który licznie pojawiają się na stronach książki. Ich obecność zdaje się nie mieć wpływu na losy tytułowego Jakuba, a jednak autorka drobiazgowo zagłębia się w ich myśli i uczucia. Po trzecie i zapewniam, że ostatnie - treść, fabuła. Zmęczyłam się niemiłosiernie poszukując w rozdziałach (czasem i w zdaniach) logicznego ciągu zdarzeń, spójności i… sensu
***
Sądzę, że książkę docenią w szczególności czytelnicy zainteresowani literaturą eksperymentalną, ceniący nietypowe podejście do narracji. Dla mnie zetknięcie z tą książką było wyjątkowo trudnym doświadczeniem, ot, dość nieudanym eksperymentem … (:

Virginia Woolf była brytyjską powieściopisarką i eseistką z okresu modernizmu. Jej prace często skupiają się na złożoności ludzkich umysłów i relacji społecznych, a “Pokój Jakuba”, jak doczytuję na okładce, to osobista elegia autorki, cierpiącej po stracie ukochanego brata.
***
“Pokój Jakuba” to powieść eksperymentalna, kierująca uwagę przede wszystkim na psychologiczny...

W pokoju Jakuba panuje nieład. Porozrzucane listy, rzeczy osobiste, ale gdzie jest on sam? Kim jest?

Tytułowego Jakuba obserwujemy z różnych perspektyw. Jako chłopca w domowym otoczeniu matki, braci i sąsiadów, w college'u wśród przyjaciół i dziewczyn oraz w przededniu I wojny światowej...

Zawsze jednak pomiędzy nim a czytelnikiem jest dystans. Poznajemy go zawsze jakby przez bibułkę, niebezpośrednio, a poprzez cudze słowa, plotki, spojrzenia. Widzimy go poprzez tęskne wspomnienia przyjaciela, rozemocjonowane fantazje kobiet oraz czułe listy matki.

Cała powieść to tak naprawdę impresje, urywane wątki, myśli wyrwane z kontekstu i sceny bez początku i końca. Oglądamy świat Jakuba oczami jego bliskich, zaglądając w zakamarki ich umysłów.

To trudna książka, bardzo liryczna i jeszcze bardziej fragmentaryczna niż inne Woolf, które czytałam. Do wielokrotnego powracania, bo myślę, że to jedna z tych książek które na różnych etapach życia czytelnika dają mu nowe wrazenia i interpretacje.

W pokoju Jakuba panuje nieład. Porozrzucane listy, rzeczy osobiste, ale gdzie jest on sam? Kim jest?

Tytułowego Jakuba obserwujemy z różnych perspektyw. Jako chłopca w domowym otoczeniu matki, braci i sąsiadów, w college'u wśród przyjaciół i dziewczyn oraz w przededniu I wojny światowej...

Zawsze jednak pomiędzy nim a czytelnikiem jest dystans. Poznajemy go zawsze jakby...

Cudowna, przenikliwa, bogata w ten rodzaj magii, która jest dostępna dla nielicznych.

Cudowna, przenikliwa, bogata w ten rodzaj magii, która jest dostępna dla nielicznych.

Podobno poprzeczka intelektualna prozy V.Woolf jest ustawiona wysoko... hm.... no tak... to musiało być to, za wysoko...
Jestem filologiem i niejeden eksperyment literacki w życiu widziałam. Ale bełkotliwy strumień świadomości, zarzucony tysiącem słów do mnie nie przemówił i książkę rzuciłam w kąt. Setki postaci wkraczają w maleńkich epizodach albo tylko jako dopełniacze krótkich myśli, by zniknąć na wieki przegnane tłumem innych nazwisk. Zdania nie łączą się ze sobą logicznie, ba! nawet słowa w jednym zdaniu połączone są jakby przypadkowo. " Kiedy Betty gadała i gadała, kapitan kiwał głową na boki i wydawał ciche dźwięki, zupełnie swobodnie - po dwudziestu latach." (co: po dwudziestu latach?) Albo: "Z powodu chmury liście zmierzwiły się szarawo, a wróble - otóż były dwa wróble." (?)
Oczywiście czytając setki stron, wyłapiecie ciekawsze obrazy czy teksty, jak ten: "Kobiety mruczały coś do siebie przy spirytusowej lampce, zawiązując odwieczny spisek na rzecz ciszy i czystych butelek..." ale całą lekturę okupicie strasznym bólem głowy.
Pozostawiam Wam jeszcze jeden piękny paragraf, Drodzy Czytelnicy, byście chłonęli piękno fraz Pani Virginii: "Sześć jardów jedwabiu wystarczy, by okryć jedno ciało, ale jeśli trzeba w tym celu zaprojektować sześćset wzorów i dwa razy tyle kolorów? - tymczasem w trakcie tego procesu pojawia się paląca kwestia puddingu z kleksami zielonego kremu i blankami z pasty migdałowej, którego jeszcze nie przywieźli." Oczywiście zbyteczne będzie stwierdzenie, że ani pudding ani odzież nie mają połączenia z wcześniejszymi ani dalszymi zdaniami.
Polecam masochistom.

Podobno poprzeczka intelektualna prozy V.Woolf jest ustawiona wysoko... hm.... no tak... to musiało być to, za wysoko...
Jestem filologiem i niejeden eksperyment literacki w życiu widziałam. Ale bełkotliwy strumień świadomości, zarzucony tysiącem słów do mnie nie przemówił i książkę rzuciłam w kąt. Setki postaci wkraczają w maleńkich epizodach albo tylko jako dopełniacze...

Po lekturze „Do latarni morskiej” chciałam jak najszybciej sięgnąć po kolejną twórczość Woolf. Tamta powieść, w cudownym wykonaniu audiobookowym, była liryczna, miękka, płynąca mimo spokoju historii, absolutnie hipnotyzująca. Uwielbiam.

„Pokój Jakuba” zaś jest… nie wiem, o czym. I dałam radę przebrnąć przez nieco ponad połowę. Nie mam wykształcenia z anglistyki, tylko germanistyki, więc brakuje mi zapewne kontekstu, ale to i tak nie zmienia faktu, że za każdym razem, kiedy wracałam do tej książki, miałam pustkę w umyśle. Nic nie pamiętałam i w miarę jak czytałam kolejne rozdziały – dalej nie było nic. Czytałam słowa, zdania, docierał do mnie ich sens, ale jako całość – nie wiem, po co, o kim i gdzie. Mnogość postaci, przeskakiwanie z wątku na wątek, które się dla mnie w ogóle nie łączyły i były w sumie no, bełkotem. Nadal lirycznym i w stylu autorki, ale co z tego, skoro malowniczego rysowania i płynięcia z historią zabrakło kompletnie.
Ale z autorki nie zrezygnuję, będę kiedyś dalej próbować.

Po lekturze „Do latarni morskiej” chciałam jak najszybciej sięgnąć po kolejną twórczość Woolf. Tamta powieść, w cudownym wykonaniu audiobookowym, była liryczna, miękka, płynąca mimo spokoju historii, absolutnie hipnotyzująca. Uwielbiam.

„Pokój Jakuba” zaś jest… nie wiem, o czym. I dałam radę przebrnąć przez nieco ponad połowę. Nie mam wykształcenia z anglistyki, tylko...

Nie jest to łatwa książka i nie każdemu przypadnie do gustu. Fanom wartkiej akcji i mnóstwa zwrotów z pewnością nie polecam.
Natomiast mnie urzeka każda książka Virginii, ich wielorakość, jedno zdanie można rozumieć na milion sposobów.

Podsumowując polecam osobom, które nie boją się długich opisów, delektowania pojedyńczymi nawet zdaniami i czasami nawet nudą codziennego życia.

Nie jest to łatwa książka i nie każdemu przypadnie do gustu. Fanom wartkiej akcji i mnóstwa zwrotów z pewnością nie polecam.
Natomiast mnie urzeka każda książka Virginii, ich wielorakość, jedno zdanie można rozumieć na milion sposobów.

Podsumowując polecam osobom, które nie boją się długich opisów, delektowania pojedyńczymi nawet zdaniami i czasami nawet nudą codziennego...

Niestety bardzo się z nią męczyłam. Ostatecznie udało mi się przez nią przebrnąć, ale nic z niej nie zapamiętałam. Mam wrażenie, że wcale w tej historii nie było Jakuba, być może nie zrozumiałam jej i to moja wina, ale za ciążka jak dla mnie.

Niestety bardzo się z nią męczyłam. Ostatecznie udało mi się przez nią przebrnąć, ale nic z niej nie zapamiętałam. Mam wrażenie, że wcale w tej historii nie było Jakuba, być może nie zrozumiałam jej i to moja wina, ale za ciążka jak dla mnie.