Oblicza śmierci

Dan Simmons w ostatnim czasie wprowadził mnie w wyjątkowy stan, w którym zacząłem szukać ciemnych stron Indii oraz kultu bogini Kali. Ile w tym prawdy, a ile wymysłu autora? Po pomocną „dłoń” sięgnąłem bezpośrednio z zaniedbanej dotychczas półki po tytuł Grzegorza Kapli „Oblicza śmierci”. Książka w swoim czasie kupiona pod wpływem bliżej mi niezrozumiałym, ale jeśli idąc za jej opisem, miała dostarczyć wyjaśnień pojęcia „śmierci” na przykładach żywcem wyjętych z kultur mniej lub bardziej rozwiniętych części naszego globu. Wszystko się zgadzało, Grzegorz Kapla to dziennikarz, a przede wszystkim podróżnik. Czy zatem był w Indiach i poznał kult bogini Kali?

Momentami wydaje mi się, że pojęcie śmierci w obecnych realiach naszego cywilizowanego świata stała się jedynie kolejnym etapem życiowej ścieżki. Śmierć niemal codziennie pokazywana jest w publicznych mediach w ujęciu wojen, tragicznych wypadków, czy przecież tak jak ostatnio, w postaci głośnych królewskich doniesień z najwyższej półki. Jest też i ciemniejsza strona, gdzie za pomocą komunikatorów przesyłane są pomiędzy użytkownikami filmiki z egzekucji, bezpośrednie zbliżenia na rozczłonkowane ofiary nieudanych samobójstw, czy pozostałości po skoczkach z najwyższych pięter. Oglądane na telefonie jako przerywnik w pracy, czy codziennego obiadu.

Grzegorz Kapla również ukazuje oblicze śmierci, ale w jej duchowym wydaniu. To, że jest podróżnikiem pozwala mu dotrzeć w miejsca, gdzie pewnie każdy z czytelników ujmowałby takie lokacje jako doskonałą formę rekreacji a nie jako miejsce domniemanej kaźni. Tak też min. odkrywamy obrzędy stosowane przez Aborygenów, plemiona zamieszkujące tereny Papui czy Afryki oraz wielu podobnych. Faktycznie, w tych i wielu innych przytaczanych przypadkach ich wyraz może szokować ze względu na prymitywność a zarazem bezpośredniość w kwestii przeprowadzanych działań. Może i nie musi, bo przecież każda kultura pojmuje śmierć na swój sposób. Można przecież modlić się w głębokiej ciszy pod „Ścianą płaczu” w Izraelu i można hucznie świętować ją podczas parady w Meksyku. Każdy przeżywa ją godnie wg własnej kultury i to chyba jest najważniejsze.

„Oblicza śmierci” to nie tyle podróż po różnych zakątkach świata, ale przede wszystkim próba uchwycenia wartości zmierzchu życia. Celebracji odejścia najbliższych oraz dbanie o to, by dusza zmarłego dotarła w odpowiednie miejsce oraz nie chciała wrócić. Przykładów jest mnóstwo, więc trudno jest określić początek i koniec tej drogi. Moja dążyła do Indii i teraz mogę już potwierdzić. Tadź Mahal to symbol tej piękniejszej opowieści. Ta ciemniejsza? Cóż, cieszę się, że spotkaliśmy się ponownie.

Dan Simmons w ostatnim czasie wprowadził mnie w wyjątkowy stan, w którym zacząłem szukać ciemnych stron Indii oraz kultu bogini Kali. Ile w tym prawdy, a ile wymysłu autora? Po pomocną „dłoń” sięgnąłem bezpośrednio z zaniedbanej dotychczas półki po tytuł Grzegorza Kapli „Oblicza śmierci”. Książka w swoim czasie kupiona pod wpływem bliżej mi niezrozumiałym, ale jeśli idąc za...

Spodziewałam się opisów śmierci osobno,dla każdej kultury i wierzenia. A dostałam zlepek informacji złożonej w jedną całość.

Spodziewałam się opisów śmierci osobno,dla każdej kultury i wierzenia. A dostałam zlepek informacji złożonej w jedną całość.

Książka jest smacznym kąskiem, taką swoistą przystawką na pogłębienie wiedzy. Każdy rozdział podzielony jest na daną kulturę/wiarę i opisuje obrzędy dotyczące umierania i pochówku. Styl autora i subtelny humor oraz czasem ironia bardzo mi odpowiadał. Opisy są ciekawe i pozostawiają niedosyt, po każdym rozdziale chcemy "więcej i dokładniej".
Swoją drogą tak powinny być pisane książki do szkoły, aby uczniowie sami chcieli zajrzeć dalej pod kurtynę wiedzy.
Najbardziej podobał mi się rozdział o Indiach, kiedy przepiękna ideologia zderza się i przenika przez brutalność rzeczywistości, przy zachowaniu ram filozofii indyjskiej... Polecam :)

Książka jest smacznym kąskiem, taką swoistą przystawką na pogłębienie wiedzy. Każdy rozdział podzielony jest na daną kulturę/wiarę i opisuje obrzędy dotyczące umierania i pochówku. Styl autora i subtelny humor oraz czasem ironia bardzo mi odpowiadał. Opisy są ciekawe i pozostawiają niedosyt, po każdym rozdziale chcemy "więcej i dokładniej".
Swoją drogą tak powinny być...

Słabe.

Słabe.

Tematyka to, jak już niektórzy wiedzą, jest mi bliska, choć tym razem książka nie ma w sobie nic z klimatu „Nekrosytuacji…”Bailly’a , „Trupa” Louisa-Vincenta Thomasa czy ostatniej propozycji Małgorzaty Węglarz. Oblicza śmierci to na wskroś kulturoznawcza, antropologiczna pozycja. Czyta się świetnie- a rozstrzał kulturowy duży. Z jakiego powodu Chińczycy nie fotografują grobów, dlaczego ciało zmarłej ponad sto lat temu Rosalii Lombardo wygląda wciąż tak, jakby dziewczynka spała... gdzie panuje moda na trumny figuratywne? Te i inne sprawy opisuje Grzegorz Kapla. Polecam!

Tematyka to, jak już niektórzy wiedzą, jest mi bliska, choć tym razem książka nie ma w sobie nic z klimatu „Nekrosytuacji…”Bailly’a , „Trupa” Louisa-Vincenta Thomasa czy ostatniej propozycji Małgorzaty Węglarz. Oblicza śmierci to na wskroś kulturoznawcza, antropologiczna pozycja. Czyta się świetnie- a rozstrzał kulturowy duży. Z jakiego powodu Chińczycy nie fotografują...

Och jakie to była pouczająca i w pewnym sensie uspokajająca podróż po „kulturze śmierci”. Każdy z nas boi się tego, co nas spotka na końcu naszego życia. Wierzący i niewierzący przejdą tę samą, nieznaną drogę, dlatego warto, jeśli poszukuje się odpowiedzi, sięgnąć po książkę Grzegorza Kapli. Historia przetykana jest tu wierzeniami i rytuałami, które pozwalają spojrzeć na smierć trochę innymi oczami. Polecam ją każdemu, także sceptykom i tym, którzy zwyczajnie temat końca życia jest stresujący i bolesny.

Och jakie to była pouczająca i w pewnym sensie uspokajająca podróż po „kulturze śmierci”. Każdy z nas boi się tego, co nas spotka na końcu naszego życia. Wierzący i niewierzący przejdą tę samą, nieznaną drogę, dlatego warto, jeśli poszukuje się odpowiedzi, sięgnąć po książkę Grzegorza Kapli. Historia przetykana jest tu wierzeniami i rytuałami, które pozwalają spojrzeć na...

O czym jest? To zbiór obrzędów, rytuałów, ciekawostek na temat śmierci, grzebania i wiary w istnienie życie pozagrobowe z różnych kultur. Tak w skrócie.

Tu mam styczność z twórczością podróżnika i dziennikarza. Nie wiem czy właśnie dlatego, ale mam niedosyt informacyjny. Podkreślenie tego, że nie jest to książka naukowa nie przekonuje mnie, by nie uzupełnić całej bibliografii (jest podana tylko wybrana) albo podać przypisy. Wtrącenia i porównania z wiarą katolicką to założenie, że każdy kto będzie czytał zna się na tych obrzędach. Chociaż miałam wrażenie, że to po prostu zapychacz. Dostajesz fascynujący wstęp do wierzeń odciętego od świata plemienia, parę zdań wprowadzających i zaraz czytasz o tym jak to jest "u nas"...
W starożytnej kulturze greckiej skończyło się jak zwykle filozoficznie, co się działo z ciałem?
Można przyczepić się do błędów słówkowych, ale to ktoś od korekty dał plamę.

O czym jest? To zbiór obrzędów, rytuałów, ciekawostek na temat śmierci, grzebania i wiary w istnienie życie pozagrobowe z różnych kultur. Tak w skrócie.

Tu mam styczność z twórczością podróżnika i dziennikarza. Nie wiem czy właśnie dlatego, ale mam niedosyt informacyjny. Podkreślenie tego, że nie jest to książka naukowa nie przekonuje mnie, by nie uzupełnić całej...

Mnie się bardzo spodobała. Dużo informacji zachęcających do dalszych poszukiwań. Szkoda trochę, że zdjęcia czarno-białe, ale i tak miło, że zostały w tej książce zamieszczone.

Mnie się bardzo spodobała. Dużo informacji zachęcających do dalszych poszukiwań. Szkoda trochę, że zdjęcia czarno-białe, ale i tak miło, że zostały w tej książce zamieszczone.

Powracając z czytelniczego grobu sięgnęłam po tę pozycję z wielkimi nadziejami na poszerzenie swoich horyzontów. I pomimo okładki, która prezentuje dość wątpliwy poziom estetyczny niezrażona zasiadłam do lektury.

Niestety książka, która miała przybliżyć pojęcie śmierci, jej wyobrażenie i pojmowanie przez pryzmat różnych kultur okazała się tworem słabym, a miejscami wręcz irytującym. Ani to pamiętnik, ani przewodnik. Pomimo podziału na rozdziały chaotycznie skaczemy z tematu na temat podążając za autorem, który co chwilę popełnia standardowe błędy rodem z gimnazjalnych wypracowań (tak, pamiętam gimnazjum już nie ma) wtrącając nikogo nieinteresujące komentarze. Oczywiście wszystko okraszone ciągłym narzekaniem jakie to „fejsbuki” i operacje cycków są złe. Tak, takim językiem operuje autor.

Nie mogę polecić, a jedynie zapłakać nad zmarnowanym potencjałem.

Powracając z czytelniczego grobu sięgnęłam po tę pozycję z wielkimi nadziejami na poszerzenie swoich horyzontów. I pomimo okładki, która prezentuje dość wątpliwy poziom estetyczny niezrażona zasiadłam do lektury.

Niestety książka, która miała przybliżyć pojęcie śmierci, jej wyobrażenie i pojmowanie przez pryzmat różnych kultur okazała się tworem słabym, a miejscami wręcz...

Sądziłam, że "Oblicza śmierci" będą reportażem, a jednak podczas lektury książka bardziej przypominała mi felietony. Ogrom informacji zdaje się być nie do końca ułożony, autorowi zdarza się skakać z tematu na temat i wśród tak wielu informacji potrafi to przeszkadzać. Jednak nie będę ukrywać, że autor przekazuje czytelnikowi bardzo dużo informacji w opisywanym temacie. Była to fascynująca, a często przerażająca podróż. Ogrom tradycji różnych kultur odnoszących się do śmierci zdaje się nie mieć końca, a ja dowiedziałabym się jeszcze i jeszcze więcej na ich temat.

Było jednak w tej książce coś, co bardzo popsuło mi odbiór pozycji. Chodzi o opinie i wtrącenia autora. Odnosiłam wrażenie, że autor bardzo nie lubi mediów społecznościowych - kilkukrotnie odnosił się do nich z pogardą i lekceważeniem. W ogóle często zdarzały się lekki ironiczne komentarze do rzeczy, które zdają się nie odpowiadać jego postrzeganiu świata. Czułam jakby autor sądził, że każdy kto nie postrzega śmierci przez pryzmat duchowości wypiera jej istnienie, tak jakby nie sądził, że ktoś może patrzeć na śmierć jako na proces biologiczny i nie odczuwać większych emocji na myśl o niej. W ogóle zdanie autora na temat zmian następujących w związku z tradycjami żałobnymi, w pewnym momencie, można sprowadzić do odwiecznego "kiedyś to było, teraz to nie ma". Nie będę udawać, takie komentarze i wtrącenia bardzo zepsuły mi przyjemność z lektury i na pewno obniżyły jej ocenę w moich oczach.

Sądziłam, że "Oblicza śmierci" będą reportażem, a jednak podczas lektury książka bardziej przypominała mi felietony. Ogrom informacji zdaje się być nie do końca ułożony, autorowi zdarza się skakać z tematu na temat i wśród tak wielu informacji potrafi to przeszkadzać. Jednak nie będę ukrywać, że autor przekazuje czytelnikowi bardzo dużo informacji w opisywanym temacie. Była...