Szpital dla psychopatów

Opis i tytuł ksiązki zdecydowanie obiecuje więcej niż dostajemy w trakcie lektury. Brakuje w niej więzi pomiędzy czytelnikiem a bohaterem, można odnieść wrażenie że autor nakłada ochrone rodzicielską na szczegóły okrutniejszych wątkow.
Sama historia jest w porządku, w szczególności dla początkująych w tematyce psyhiatrii. Napisana dostatecznie lekko by zabrać ją w podróż.
Kilka ciekwaszych motywów takich jak sprzedaż dzieci, aktywowanie logicznej osobowości przy konkretnym temacie owocującym kontaktem z wcześniej chorą osobą.

Opis i tytuł ksiązki zdecydowanie obiecuje więcej niż dostajemy w trakcie lektury. Brakuje w niej więzi pomiędzy czytelnikiem a bohaterem, można odnieść wrażenie że autor nakłada ochrone rodzicielską na szczegóły okrutniejszych wątkow.
Sama historia jest w porządku, w szczególności dla początkująych w tematyce psyhiatrii. Napisana dostatecznie lekko by zabrać ją w podróż....

Lekarz, który przepracował X miesięcy na SOR idzie na psychiatrie i nie wie co to choroba afektywna dwubiegunowa? Jest kompletnie zielony jakby był na 1 roku studiów? Dziwnie kształcą w tym kraju. Sama książka w porządku nie licząc pewnych szczegółów.

Lekarz, który przepracował X miesięcy na SOR idzie na psychiatrie i nie wie co to choroba afektywna dwubiegunowa? Jest kompletnie zielony jakby był na 1 roku studiów? Dziwnie kształcą w tym kraju. Sama książka w porządku nie licząc pewnych szczegółów.

"– Po­wi­nie­neś się mar­twić o swo­ich pa­cjen­tów – po­wie­dzia­ła. – Nie o ich cho­ro­bę, ale o nich sa­mych, jako ludzi. To naj­waż­niej­sza lek­cja, jaką ci mogę dać."

Czuję się oszukana tytułem. "Szpital dla psychopatów" to raczej pamiętnik doktora Seagera, a nie historie ludzi będących w tym szpitalu. Raptem byłam wzmianka o jedynym czy dwóch psychopatach. Oczywiście każda choroba psychiczna to tragedia, a każdy dzień na takim oddziale zamkniętym dla personelu to ogromny stres i wysiłek. Książka zawiera historie kilku pacjentów którzy nie poradzili sobie z chorobą, autor też przytacza sytuację w której naginał prawo dla dobra drugiego człowieka, opisuje swoje wzloty i upadki. Jest to dobra pozycja dla osób chcących się dowiedzieć jak wygląda początek pracy na oddziale psychiatrycznym w USA. Jeżeli jednak chcecie poczytać o psychopatach to ta pozycja nie spełni waszych oczekiwań.

"– Po­wi­nie­neś się mar­twić o swo­ich pa­cjen­tów – po­wie­dzia­ła. – Nie o ich cho­ro­bę, ale o nich sa­mych, jako ludzi. To naj­waż­niej­sza lek­cja, jaką ci mogę dać."

Czuję się oszukana tytułem. "Szpital dla psychopatów" to raczej pamiętnik doktora Seagera, a nie historie ludzi będących w tym szpitalu. Raptem byłam wzmianka o jedynym czy dwóch psychopatach....

Dosłownie przepłynęłam przez tą książkę, bardzo dobrze się jej słuchało i autor o swoich przeżyciach opowiada w bardzo przyjemny sposób, dobrze się go słucha. Nie koloryzuje, nie zataja prawdy, wielokrotnie sam przyznaje się, że czegoś nie wie, albo że sytuacja go przerosła. Ale jednocześnie jest to książka bardzo smutna, bo takich miejsc na świecie jest zapewne wiele i choć została wydana początkowo w 1991 roku, czyli ponad 3 dekady temu, to mam wrażenie, że w wielu kwestiach jest aż nadto aktualna, co jest cholernie przykre, bo nic się nie zmienia. Godna polecenia pozycja dla każdego, kto chociaż odrobinę interesuje się tematem.

Dosłownie przepłynęłam przez tą książkę, bardzo dobrze się jej słuchało i autor o swoich przeżyciach opowiada w bardzo przyjemny sposób, dobrze się go słucha. Nie koloryzuje, nie zataja prawdy, wielokrotnie sam przyznaje się, że czegoś nie wie, albo że sytuacja go przerosła. Ale jednocześnie jest to książka bardzo smutna, bo takich miejsc na świecie jest zapewne wiele i...

Świetna książka. I ciekawa i dobrze napisana. Tylko polski tytuł jest bez sensu i nijak nie pasuje do książki.
Po angielsku książka ma tytuł Psychward czyli oddział psychiatryczny, bo to jest opowieść, momentami bardzo delikatna, o pacjentach oddziału psychiatrycznego.

Autor odbywa roczny staż na oddziale i poznaje bardzo wielu pacjentów, z bardzo różnymi zaburzeniami. Od faceta przekonanego że jest w ciąży, poprzez kobietę do której przemawia bóg, po uroczą starszą panią która daje mu złote rady na temat życia. Na oddziale jest jeden psychopata, i jego historia stanowi drobny element całości.
Autor opowiada o zmianie swojego postrzegania ludzi chorych psychicznych. Opowiada tez o najpopularniejszych zaburzeniach, lekach i ich działaniu na pacjentów.
Pozytywna lektura, i właściwie, prawie, bez rozlewu krwi.

Świetna książka. I ciekawa i dobrze napisana. Tylko polski tytuł jest bez sensu i nijak nie pasuje do książki.
Po angielsku książka ma tytuł Psychward czyli oddział psychiatryczny, bo to jest opowieść, momentami bardzo delikatna, o pacjentach oddziału psychiatrycznego.

Autor odbywa roczny staż na oddziale i poznaje bardzo wielu pacjentów, z bardzo różnymi...

Książka SZPITAL DLA PSYCHOPATÓW to ważna lekcja o ludzkiej naturze. Pokazuje, że nawet najgorsze zło może tkwić w człowieku, którego na pierwszy rzut oka trudno odróżnić od innych.
Po więcej informacji zapraszam do krótkiego wideo:

Książka SZPITAL DLA PSYCHOPATÓW to ważna lekcja o ludzkiej naturze. Pokazuje, że nawet najgorsze zło może tkwić w człowieku, którego na pierwszy rzut oka trudno odróżnić od innych.
Po więcej informacji zapraszam do krótkiego wideo:

Myślę, że ktoś zrobił tej książce niedźwiedzią przysługę, nadając jej właśnie taki tytuł, czym, jak widzę po opiniach, zwiódł niektórych czytelników, którzy oczekiwali, powiedzmy, "więcej krwi".

Tymczasem, jest to opowieść o najzwyczajniejszym szpitalu okręgowym w Los Angeles w Kalifornii, a sam autor, narrator opisuje w tej książce swój roczny staż na oddziale psychiatrycznym tegoż szpitala. Opis też jest bardzo na wyrost i na granicy prawdy, na temat tego co w tej książce można znaleźć. Niestety, coraz częściej obserwuję takie praktyki wydawnictw, co książce absolutnie nie pomaga, a wręcz szkodzi. Ale do brzegu.

W mojej ocenie to bardzo dobra książka, prosty język. Zrozumiałe terminy. Nawet nazwy leków i przypadków zaburzeń psychicznych wytłumaczone, że tak powiem "z polskiego na nasze" 😉. A przypadki naprawdę ciekawe. Znikający pacjent zwany Hudinim, kobieta, która słyszy Boga, mężczyzna w ciąży, czy sprzątacz, który w rzeczonym szpitalu sprząta od 30 lat, a nie ma go na żadnej liście płac i nigdy nie było, to tylko niektóre przypadki przyjmowane do Śmietnika. Nie to nie pomyłka, tak mieszkańcy miasta nazywają ten szpital... Ja polecam z czystym sumieniem.

Myślę, że ktoś zrobił tej książce niedźwiedzią przysługę, nadając jej właśnie taki tytuł, czym, jak widzę po opiniach, zwiódł niektórych czytelników, którzy oczekiwali, powiedzmy, "więcej krwi".

Tymczasem, jest to opowieść o najzwyczajniejszym szpitalu okręgowym w Los Angeles w Kalifornii, a sam autor, narrator opisuje w tej książce swój roczny staż na oddziale...

Dupy nie urywa. Parę ciekawych wątków, jak ten z Myersem naprawdę ciekawy, ale bez większej fascynacji

Dupy nie urywa. Parę ciekawych wątków, jak ten z Myersem naprawdę ciekawy, ale bez większej fascynacji

Tytuł mylący, ale sama książka świetna! Mocno chwyta za serce.

Tytuł mylący, ale sama książka świetna! Mocno chwyta za serce.

Opowieści z mchu i paproci zbudowane ze wspomnień autora ze stażu w szpitalu psychiatrycznym. Trochę mdławych historyjek i żadnego psychopaty :-)

Opowieści z mchu i paproci zbudowane ze wspomnień autora ze stażu w szpitalu psychiatrycznym. Trochę mdławych historyjek i żadnego psychopaty :-)