Star Wars: Wielka Republika: Światło Jedi

Bardzo polecam książkę. Trzyma w napięciu w momentach, które tego wymagają i odpowiednio daje czytelnikowi odpocząć pomiędzy kolejnymi kulminacyjnymi momentami przygód bohaterów. Tak, bohaterów, bowiem niczym Gra o Tron śledzi losy kilku Jedi i Padawanów. I dokładnie tak jak w twórczości Martina nigdy nie możemy być pewni czy nasi ulubieńcy są bezpieczni. Dobrze skonstruowani bohaterowie wzbudzają sympatię. Oczywiście, mamy tutaj do czynienia z Gwiezdnymi Wojnami, światem mocno czarno-białym, więc z góry wiadomo, kto jest tym dobrym, a kto tym złym. Mimo wszystko autorowi udaje się uciec od przewidywalności i pułapek oczywistości, w jakie często wpadają podobne historie. Pozycja zdecydowanie warta przeczytania, nie wymaga też szczególnie znajomości uniwersum, żeby dobrze się przy niej bawić.
Minusem jest zdecydowane rozwleczenie części historii, spowolnienie po pierwszym, kulminacyjnym momencie, w którym wraz z bohaterami odliczamy sekundy. Trzęsienie ziemi na początku się udaje, potem jednak, gdy następuje odrobina spokoju, opowieść może wydawać się nudna. Nic dziwnego, po tym, co chwilę wcześniej przeżywaliśmy wszystko może wydać się nudne. Gdyby jednak kogoś spowolnienie zanadto znudziło, zachęcam do przebrnięcia dalej. Autor wykorzystał ten moment do właściwego zarysowania nie tylko historii tej jednej książki, ale i podłożenia podwalin pod całą serię. Lepiej poznajemy świat, w którym toczy się historia, mamy chwilę na zaznajomienie się z bohaterami i wreszcie - odkrywamy pierwszą z wielu warstw głównego zła książki. Przyspieszenie następuje stopniowo i na wielu frontach, żeby finalnie spiąć wszystkie je piękną klamrą. Zakończenie pozostawia nas z odpowiednią dawką niedosytu i zdumienia rozwiązaniem by docenić opowiedzianą historię, a także czekać na kolejną część porywającej opowieści. Jeżeli pozostałe pozycje serii utrzymają poziom, dostaniemy świetny cykl książek, który wciągnąć może nie tylko zagorzałych fanów Gwiezdnych Wojen.

Bardzo polecam książkę. Trzyma w napięciu w momentach, które tego wymagają i odpowiednio daje czytelnikowi odpocząć pomiędzy kolejnymi kulminacyjnymi momentami przygód bohaterów. Tak, bohaterów, bowiem niczym Gra o Tron śledzi losy kilku Jedi i Padawanów. I dokładnie tak jak w twórczości Martina nigdy nie możemy być pewni czy nasi ulubieńcy są bezpieczni. Dobrze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka jest wspaniałym rozpoczęciem nowej serii jaką jest The High Republic. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, a historia bardzo wciągająca. Sposób pisania Charlesa Soule'a sprawia, że kolejne strony wchodzą błyskawicznie. Obowiązkowa pozycja dla fanów nowego kanonu Gwiezdnych wojen.

Książka jest wspaniałym rozpoczęciem nowej serii jaką jest The High Republic. Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani, a historia bardzo wciągająca. Sposób pisania Charlesa Soule'a sprawia, że kolejne strony wchodzą błyskawicznie. Obowiązkowa pozycja dla fanów nowego kanonu Gwiezdnych wojen.

Pokaż mimo to

Początek był dość przeciętny. Mniej więcej od połowy zaczęło się robić ciekawiej. Książka zawiera wiele interesujących, zupełnie nowych pomysłów (przynajmniej ja nie spotkałam się z takimi wcześniej w uniwersum "Star Wars"). Myślę, że jest duży potencjał na kontynuację, dlatego że pojawiło się wiele nowych wątków i postaci wartych rozwinięcia.
Ta powieść skłoniła mnie do tego, że pierwszy raz zaczęłam się zastanawiać, jak to możliwe, że jeden rząd sprawuje władzę nad całą galaktyką. Pomyślałam również, że cała galaktyka wydaje dość mała, np. dziwne jest to, że taki jeden Starlight Beacon, tak bardzo zmieni całe Zewnętrzne Rubieże.
Jedi wydają się tutaj inni, nie mają tych problemów, które mieli w prequelach. Wszystkim członkom Zakonu zależy najbardziej na tym, aby pomagać innym. I tak to powinno wyglądać, ale taki obraz Jedi nie bardzo do mnie przemawia.
Jednak myślę, że czas spędzony z tą książką nie był stracony i na pewno dalej będę śledzić serię "The High Republic".

Początek był dość przeciętny. Mniej więcej od połowy zaczęło się robić ciekawiej. Książka zawiera wiele interesujących, zupełnie nowych pomysłów (przynajmniej ja nie spotkałam się z takimi wcześniej w uniwersum "Star Wars"). Myślę, że jest duży potencjał na kontynuację, dlatego że pojawiło się wiele nowych wątków i postaci wartych rozwinięcia.
Ta powieść skłoniła mnie do...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nierecenzja „Light of the Jedi” Charlesa Soule’a (2021)

„Light of the Jedi” jest powieściowym odpowiednikiem „The Force Awakens” z 2015 r. Książka autorstwa Charlesa Soule'a, podobnie jak TFA, otwiera nowy rozdział w historii „Gwiezdnych Wojen”. Podobnie jak w przypadku TFA twórcy - nie ulega bowiem wątpliwości, że jako część szeroko zakrojonego projektu pod tytułem „The High Republic” (kiedyś „Project: Luminous”), „Light of the Jedi” jest przynajmniej w takim samym stopniu dzieckiem osoby podpisanej na okładce co szerszego gremium kierującego rozwojem franczyzy - zdecydowali, że wejście w nowy-stary rozdział (akcja powieści dzieje się ok. 250 lat przed „A New Hope”) musi być dla konsumenta doznaniem możliwie bezawaryjnym, miękkim, bezpiecznym i odbywającym się wedle znanych reguł. Efektem jest książka po prostu mocno nijaka.

Galaktyka nieco ponad dwieście lat przed początkiem przygód Luke'a Skywalkera jest miejscem, które wyda się znajome każdemu kto obejrzał trylogię prequeli spod ręki Lucasa. Istnieje Republika, zwana w materiałach pozaksiążkowych Wysoką Republiką (choć z różnych niezrozumiałych dla mnie przyczyn oficjalnym polskim tłumaczeniem jest chyba Wielka Republika). Istnieje Zakon Jedi, zorganizowany dokładnie według reguł znanych wszem i wobec - powieść zaludniają mistrzowie, rycerze i padawani, Rada Zakonu zbiera się w znajomej, przeszklonej sali wieńczącej Świątynię Jedi na Coruscant. Republika ma kanclerza, w tym przypadku kanclerz Linę Soh. Jedyną różnicą między tą Republiką a Republiką na trupie której wyrosło potem Imperium Galaktyczne jest jakość produktu. Twórcy przyjęli, że Wysoka Republika nie jest skorumpowanym reżimem gnijącym od wewnątrz z powodu bezsilności więdnącego Zakonu Jedi, korupcji politycznej na szczytach władzy i machinacji Palpatine'a. Republika za Liny Soh to państwo prawdziwie sprawiedliwe, i Soule bardzo mocno przykłada się by czytelnik nigdy - NIGDY - o tym nie zapomniał.

Przejdę w ten sposób do głównego problemu książki. „Light of the Jedi” ma wytyczyć szlak na przyszłość i jest tym zadaniem dużo, dużo bardziej zaabsorbowana niż, cóż, opowiedzeniem ciekawej historii o ciekawych bohaterach. „The High Republic” to konkretny projekt artystyczny o konkretnych celach. Świat przedstawiony ma być bardzo konkretny. Republika jest silna, sprawiedliwa, rozwija się na zewnątrz w stronę Zewnętrznych Rubieży, czego symbolem jest wymieniona w książce wielokrotnie stacja kosmiczna położona w Rubieżach, Starlight Beacon (zapewne będzie jedną z głównych lokacji przyszłych powieści). Zakon Jedi kieruje się swoimi ideałami, nie jest pogrążony w znanym nam z prequeli marazmie. Problem w tym, że Soule uparł się, żeby wtłaczać to wszystko do głowy biednemu czytelnikowi megafonem przez gardło przy KAŻDEJ okazji.

Hasłem-sloganem politycznym kanclerz Soh jest „Wszyscy jesteśmy Republiką” („We are all the Republic”). To zdanie pada średnio raz na pięć do siedmiu stron. Do znudzenia. Do zmęczenia. Bez przerwy. Postacie gdy tylko mają ku temu okazje bez przerwy rozmyślają o tym, że Republika działa, że Jedi są wspaniali, że galaktyka jest pełna pokoju, że Republika działa, że Zakon działa, że wszystkie zagrożenia pochodzą z zewnątrz, że Republika... Tak, zgadliście. Działa. Ten typ prowadzenia narracji sprawia, że w pewnym momencie staje się ona nienaturalna. To kolejny problem książki, jakim jest styl literacki Soule'a. Postacie co do zasady myślą tak samo. Różnią się tylko etykietami. Ktoś jest generałem Republiki, ktoś jest najeźdźcą, ktoś jest Jedi, wszyscy zasadniczo rozumują w ten sam sposób, niemal tak samo mówią. Wszyscy bohaterowie cierpią na bardzo ciężki przypadek asyouknowzy – ekspozycja jest prowadzona w najcięższy możliwy sposób, z wykorzystaniem najbardziej topornych środków, sprowadzających się bardzo często do klasycznego AS YOU KNOW, czyli np. „Jak wiesz jesteśmy grupą najeźdźców, która działa tak i tak, wiesz to przecież, ale i tak ci powiem bo może wisi ci nad ramieniem czytelnik z innego świata”. Ciężko w ogóle powiedzieć, że książka ma jednego bohatera czy bohaterkę. Jest trzech głównych pretendentów do tej godności - Avar Kriss, mistrzyni Jedi, Bell Zettifar, padawan, oraz Marchion Ro, członek złowrogiej grupy najeźdźców bardzo kreatywnie i twórczo nazwanych Nihil (uuuu uważajcie!!!).

Ta trójka jednak, poza Bellem, nie wybija się przesadnie ani doniosłością wątków, ani rozwojem fabularnym (ten jest w przypadku każdej postaci z wyjątkiem Marchiona Ro żaden), ani w ogóle czymkolwiek poza tym co im się akurat z woli pisarza przydarza. Wypadałoby wspomnieć o fabule. W położonym w Zewnętrznych Rubieżach systemie Hetzal dochodzi do katastrofy, o której nie będę dużo pisać, bo to już spojlery. Ta katastrofa sprawia, że konieczna jest interwencja Jedi i sił Republiki. Zamieszana jest wspomniana grupa groźnych Niców (czy jak tam tłumaczyć Nihilów). Staje się to wszystko pretekstem do kolejnych niemożliwych wyczynów, które kompletnie upuszczają z fabuły jakiekolwiek napięcie. Logika rozwoju historii jest następująca: jest problem -> problem eskaluje niemożliwie -> żeby go rozwiązać trzeba zrobić coś NIESŁYCHANEGO i NIE DO ZROBIENIA -> Jedi (zazwyczaj, choć czasem inni) to robią -> powtórz. Zagęszczenie NACIŚNIJ EPIC BUTTON jest tak duże, że czytelnika przestaje to w pewnym momencie po prostu obchodzić. Gorzej, że napisane jest to tak patetycznie i podniośle, że budzi z czasem śmiech. Że dla Avar Kriss Moc przypomina muzykę jest jasne, bo nie umie ona ani przestać o tym natrętnie myśleć, ani się na ten temat zamknąć, przez co robi się w pewnym momencie, że tak powiem, strasznie cringe'owa - a chyba nie tak powinno być, bo poza Bellem, który służy za przydziałowego klauna fabuły, „Light of the Jedi” jest niezwykle nadęta. Kończy się zaś tak ewidentnym „szczuciem sequelem”, że trudno to szanować, a wypada się pośmiać.

Podsumowując. Obecni właściciele franczyzy chcieliby, żeby Gwiezdne Wojny żyły poza filmami. Trochę kłopotliwa sytuacja polega na tym, że „The Rise of Skywalker” narobił takiego bagna, że kontynuować jego historii nikt chciał nie będzie. Wypadało więc cofnąć się w przeszłość. Też dobry pomysł. Niestety założono, że żeby czytelnik biedaczek się nie pogubił to wprowadzenie w świat musi być rozwlekłym dyktowaniem motywów jakie będą rządzić światem przedstawionym, bez żadnych wyrazistych postaci ale za to z iloma zarzutkami na kontynuacje wątków! Niestety, po „Light of the Jedi” jestem mocno sceptyczny.

Nierecenzja „Light of the Jedi” Charlesa Soule’a (2021)

„Light of the Jedi” jest powieściowym odpowiednikiem „The Force Awakens” z 2015 r. Książka autorstwa Charlesa Soule'a, podobnie jak TFA, otwiera nowy rozdział w historii „Gwiezdnych Wojen”. Podobnie jak w przypadku TFA twórcy - nie ulega bowiem wątpliwości, że jako część szeroko zakrojonego projektu pod tytułem „The...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka oderwana jest od znanych z filmów wątków i bardzo dobrze. Dostajemy zupełnie świeże spojrzenie na Jedi i moc. Każdy z Jedi jest inny ma inne specjalne zdolności a przede wszystkim wszyscy są takimi Jedi jakimi ich sobie wyobrażałem w dzieciństwie. Potężni, szlachetni. Ciekawy początek nowej historii.

Książka oderwana jest od znanych z filmów wątków i bardzo dobrze. Dostajemy zupełnie świeże spojrzenie na Jedi i moc. Każdy z Jedi jest inny ma inne specjalne zdolności a przede wszystkim wszyscy są takimi Jedi jakimi ich sobie wyobrażałem w dzieciństwie. Potężni, szlachetni. Ciekawy początek nowej historii.

Pokaż mimo to